Liefde

Hoewel de apostel in de liefde volmaakt is geworden, staan ‘wij’ – zijn toehoorders en lezers – zeer waarschijnlijk nog aan het begin. En precies omdat wij nog aan het begin staan, mogen wij niet op dezelfde wijze over de liefde spreken als de apostel. Dat wil zeggen: wij moeten in ons spreken over de liefde het gebod tot liefde centraal  stellen. Als ik dat niet zou doen, dan suggereer ik dat ik volmaakt ben in de liefde en dat ik de dwang van het gebod tot liefde niet langer nodig heb.’

Soren Kierkegaard.

Tegenwoodig houden we niet meer zo van geboden en verboden. Het MOETEN daar willen we over het algemeen liever niet naar luisteren. 'Niets moet' zeggen we dan om onze vrijheid nog eens te benadrukken. We hebben in vroeger dagen vaak teveel gemoeten en de tegenwoordige tijd is daar een weerslag van. Het leven bestaat uit acties en reacties en zo stevenen we in een konstante up en down golfbeweging op de toekomst af.

In feite veranderd er door de eeuwen heen niet zo gek veel als je het hebt over de menselijke natuur van het zelf.
Ja, de wetenschap maakt sprongen vooruit in materialistische zin maar ons zelf blijft in een kringetje om onszelf heendraaien.

Als er werkelijk iets zinvols zou kunnen gebeuren in deze wereld dan kunnen we dat zelf veroorzaken door  gedisciplineerd te leren het woord liefde in ons persoonlijk leven te verwezenlijken. Een alomvattende liefde kunnen we leren kennen door bijvoorbeeld degene die me niet zint niet af te wijzen maar op zijn minst met gelijkmoedigheid tegemoet te treden. We mogen dan niet allemaal dezelfde richting op kijken maar als mens zijn we allemaal mens tussen de mensen. Het omgaan met personen die ons niet bevallen is al zo verschrikkelijk lastig dat we liever afstand nemen laat staan er in alle rust op  reageren. We zoeken een weg om ermee om te gaan door ons erboven te stellen of ervoor weg te lopen, maar gelijkmoedigheid of zelfs liefde... dat is lastig

Ik denk dat Soren wel gelijk had. We zijn nog ver vewijderd van DE liefde. Hebben we dan toch geboden, verboden, discipline en het moeten nodig om een betere omgeving te creeeren?

Niet relativeren

Ik houd niet van de kou. Ik ben meer een warmtemens. De lente moet maar weer eens het licht over januari laten schijnen. Of dat goed is voor de wereld? Ik heb geen idee. Ze zeggen van niet. Ze zeggen dat de wereld kapot gaat aan onze manier van leven en ik denk dat het voor een groot gedeelte op waarheid berust. We buiten alles uit en maken het onszelf zo gemakkelijk mogelijk. Uitzonderingen daargelaten.
Als ik koude voeten heb ben ik ook blij dat ik in een land woon waar het mogelijk is mijn voeten te verwarmen. Mezelf maar een beetje harden tegen de kou... ik denk het niet.

Natuurlijk probeer ik op mijn manier te doen wat ik kan. Maar dat is niet zoveel. In ieder geval veel te weinig om de wereld te redden. Ik denk altijd weer. Mijn armen zijn veel te kort. Nou moet je niet denken dat ik daar een frustratie van oploop hoor. Daar ben ik veel te vrolijk van aard voor. Maar juist omdat ik die vrolijkheid altijd als bais in mijn leven voel en ervaar is het niet zo moeilijk om duidelijk en objectief naar alle 'TEKORTKOMINGEN' te kijken. Het zet me met beide beentjes op de grond en ik word me bewust van wat ik wel en niet goed doe. Het mag er allemaal zijn.

Juist het eerlijk kijken naar dat wat ik niet kan en doe geeft me de mogelijkheid er misschien een keer iets aan te veranderen. Als ik het niet weet of zie zal er nooit iets nieuws kunnen gebeuren. Alles met de mantel der liefde bedekken is soms een vorm van de kop in het zand steken vooral wanneer het je zelf betreft. En toch is ook die mantel der liefde broodnodig want nogmaals, het mag er allemaal ziin.

Grappig is dat. Het feit dat het nooit dit of dat is maar altijd een beetje van dit en een beetje van dat om goed in je eigen midden te kunnen blijven. Daarbij is heldere opmerkzaamheid een uitkomst. En vooral eerlijk kijken. Niet relativeren, maar kijken opmerken en er vrede mee hebben dat het is wat het is.

Voor mij heeft dat alles met spiritualiteit te maken. Daar zitten de dingen waar ik duidelijkheid krijg over mijzelf en mijn functioneren. Wat mijn liefde en compassie werkelijk waard zijn.

Compassie en wijsheid

Een interessant kort videofilmpje over compassie en wijsheid de essentie van spiritualiteit met een uitleg door mijn spirituele leraar Gelek Rimpoche die jaarlijks twee maal hier in Nijmegen les geeft.

Aandachtig zijn

Ik adem in en ervaar

de vreugde van vriendschap en liefde

Ik adem uit en laat los

het verdriet van verlangen.

vrij naar Tich Nhat Hanh

Quan Yin

Een dagje kunst kijken zeer vermoeiend maar de moeite waard. Het is onmogelijk om de hele collectie in een dag te bewonderen en ik was onder de indruk van wat ik allemaal te zien kreeg.

Als eerste vond ik de Quan Yin hier op de Aziatische afdeling waar ik een slechte foto van bewaar die me zo ontzettend aansprak. Ik wist niet dat hij in de collectie van het Rijksmuseum werd bewaard. Ik was aangenaam verrast.

De Bodhisattva van Liefde Mededogen die in de Tibettaanse traditie Avalokiteshvara heet. Het is de kwaliteit van Groot Liefde en Mededogen.
Kwaliteiten die in ons aanwezig zijn maar nog niet volledig ontwikkeld. Aan de ontwikkeling daarvan kunnen we volgens het boeddhisme werken door je erop te richten. Daarbij is een voorbeeld heel behulpzaam.

Goed genoeg

Een pad van liefde mededogen.  Dat begint in mijn eigen huis.

Mijn eigen huis is niet alleen mijn directe omgeving, maar is ook mijn eigen lijf en dat zijn ook mijn eigen emoties en handelingen. Als ik daar geen liefde en mededogen voor op kan brengen en mijzelf veroordeel om de dingen die ik denk of doe hoe zal ik dan tolerant naar mijn omgeving kunnen zijn? Dan heb ik al genoeg ruimte nodig om zelf te kunnen overleven met mijn eigen problemen.

Heel vroeger dacht ik dat het betekende dat ik me met allerlei liefdadigheid bezig moest houden en me in moest zetten voor alles wat ik wel of zelfs nog niet kon. Dat maakte veel frustratie los als ik niet aan mijn opgelegde zelfbeeld beantwoordde en het zorgde er juist voor dat ik in mijn naaste omgeving niet altijd even vriendelijk kon zijn.

Niet dat ik het nu allemaal wel doorheb en vriendelijk naar mijzelf ben en dus ook naar mijn omgeving, maar de discipline en opmerkzaamheid uit het vorige blogje komen me zeer van pas om steeds weer zowel met vriendelijkheid naar mezelf als naar de ander te kijken.

Zo langzamerhand begint het me eigen te worden om daar waar ik ben ook te zijn en hopelijk zoveel mogelijk met een stabiel emotioneel gevoel dat redelijk snel terug kan koppelen naar vriendelijkheid. Daar begint het werken aan spiritualiteit voor mij. Daar speelt mijn leven zich af. Ik hoef het niet te ver buiten mijzelf te zoeken, want daar ben ik niet. De mens die ik ontmoet hoop ik altijd vriendelijk vanuit een liefdevol hart te kunnen benaderen. Dat alleen al kost opmerkzaamheid genoeg. Het is de basis voor mijn bestaan in onderlinge afhankelijkheid.

En natuurlijk als ik groot en sterk ben :-), is er vast een mogelijkheid zodat die basis zich uit kan breiden. Het is voor mij belangrijk om dat in de gaten te houden, maar tot nog toe ben ik niet anders dan waar ik ben en dat is goed genoeg.

Ook een kleine bij levert een waardevolle bijdrage aan het geheel .