Posts tonen met het label familie. Alle posts tonen
Posts tonen met het label familie. Alle posts tonen

zaterdag 25 mei 2019

E clipse GP

Gisteren waren we in Enschede. Mijn kleinzoon had meegewerkt met een groep studenten van het Saxion, Hogeschool Enschede aan de ontwikkeling van een elektrische motor voor de Grand prix races.  Een jaar eerder was er ook  zo'n succesvol project geweest waarmee de toenmalige groep tijdens de races de eerste prijs voor elektro motoren had  wonnen.  
Deze nieuwe groep ging dit jaar verder met de ontwikkelingen en een nieuwe motor. We kregen een uitvoerig verslag begeleid met prachtige filmbeelden op het enorme filmdoek in de mooie bioscoop achter het stadion van FC Twente. Op de voorgrond onder een rood doek verborgen stonden duidelijk de motoren op de onthulling te wachten.


Eindelijk was het dan zover. We waren visueel en technisch helemaal op de hoogte gebracht van de nieuwe ontwikkelingen van batterijen, koeling. drijvers, computer bewerkingen en nog veel meer. Met een enorm vuurwerk en rook compleet met laserstralen...


Stonden daar de blinkende motoren. Wat was nu de nieuwste van de twee?
Het was de rechtse die we later beter konden aanschouwen.


Maar eerst werd de groep nog hartelijk onthaald met een daverend applaus. Wat een professionaliteit van deze jonge mensen


Uiteindelijk konden we het prachtige apparaat in het zonnetje aanschouwen. Ik was diep onder de indruk en heb genoten van het feit dat we erbij konden en mochten en zijn.


donderdag 27 augustus 2015

Kleintjes worden groot.

Ik hoef geen spelletjes meer te doen, geen briefjes in speelgoedvrachtwagentjes te leggen waarmee we communiceren over tafel, geen vragen meer: oma zullen we een spelletje doen. Geen graafmachientje meer in de speeltuin, nee het is allemaal voorbij en ik ben er niet rauwig om.
Hij krijgt een zwaardere stem en er kan nu op een volwassen manier gepraat worden over interessante of dagelijkse dingen. Ik heb ervan genoten dat dagje met onze jongste kleinzoon.
We gingen met zijn drieën naar het openluchtmuseum. Heerlijk relaxt rondgedobberd, overal rondkijkend en in de ouderwetse tram rondgereden.

Tot een volgend keer maar weer Mika. En bedankt voor de gezelligheid.



maandag 26 januari 2015

Maandagmorgen

En het regent.
Zojuist in de koude serre mijn lief uitgezwaaid. Ik kan hem maar amper zien lopen in het donker met zo weinig contrasten en de glinstering van de regen op de weg, Hij zal het nog een paar maandjes vol moeten houden. Ik stap weer terug over de drempel in de warme kamer en neem het tablet op de schoot.
Wat een leven, ik kan kiezen om terug naar bed te gaan maar tegen de tijd dat ik in slaap val, staat mijn kleinzoon voor de deur. Als hij vroeg is kunnen we nog een kopje koffie drinken voor hij naar school gaat. Daarvoor ga ik mijn tas pakken om naar het open atelier te gaan. Dan staat dat alvast klaar. Ik ben al twee keer niet geweest want met die donkere dagen ben ik er niet zo gek op in de auto te stappen. Hopelijk is het nu iets meer helder. Ik zie wel, maar ik heb wel veel zin om te gaan. Thuis is er ook weinig van schilderen gekomen en het is toch een soort stok achter de deur. Ja op mijn tablet doodle ik heel wat af.
Verder ben ik me aan het voorbereiden op de filosofie kring. Het geeft zoveel voldoening samen met een paar anderen te praten over dingen die je bezig houden. Het is heel duidelijk hoeveel plezier de deelnemers er aan beleven om zich in bepaalde onderwerpen te verdiepen.
Ik heb weer een mooi onderwerp gevonden naar aanleiding van een boek dat ik lees. 'De wereld van de ziel'  van Daniel van Egmond. Hij vergelijkt onze manier van denken over de ziel met verschillende filosofen uit de geschiedenis. Aan de hand daarvan is goed te zien wat er in ons denken over ,ziel, verloren is gegaan en hoe je dingen kwijtraakt als er geen verbinding meer is met een begrip omdat de woorden gaan ontbreken.
Daar komen vast weer leuke dialogen uit voort binnen de groep.
Zo nu eerst wat eten.
Nou een fotootje erbij lijkt vanmorgen niet te willen. 

dinsdag 30 december 2014

Een bijzonder kerstdiner

Ik had jullie nog niet verteld over het kerstdiner dat onze kleinkinderen (bijna 14 en 17) voor ons bereidde op de eerste kerstdag. Dagen van te voren zijn ze aan het koken geweest om het uit te proberen en hebben hun ouders heel wat hapjes voorbij zien komen om te keuren.
Eerste kerstdag werden we, de vier grootouders verwelkomt met een drankje en terwijl we gezellig zaten te praten, waren de jongens druk doende in de keuken. Een keurig schema waarop de tijden voor de oven stonden en we waren verrast toen we de eettafel keurig verzorgd en gedekt zagen met alles erop en eraan voor een feestelijke maaltijd. 
Martin voorzag ons zonder mankeren steeds weer van een drankje en Niels wist ons als een professional te vertellen wat er op tafel stond. Het was een heel bijzondere ervaring en tot in de puntjes verzorgd. Geweldig.

zaterdag 12 april 2014

Badhuis

Vroeger was het een badhuis waar ik met een bonnetje van de lagere school in de jaren vijftig, naar toe mocht op woensdagmiddag. Het onderstaande verhaal over haar kindertijd waarover mijn moeder mij vertelde, gaat daarover. Dan heb ik het over de tijd van de eerst wereldoorlog 1914-1918 


Het Badhuis

“Moeder ik ga naar oom Ap,” roept Anske “en ik neem Jopie mee.”
Ze heeft twee handdoeken uit de kast gepakt en opgerold onder haar arm staat ze in de keuken om via de achterdeur en de binnenplaats Jopie mee te nemen. Moeder is in de winkel bezig met een klant die zojuist het winkeltje wil verlaten en dan haast zij zich naar achter.
“Kind, dat kan toch niet, Jopie is daar nog veel te klein voor”.
“Ach moeder, je kunt haar toch niet vastbinden. Ze loopt hier altijd maar in de rondte, ik neem haar mee.” Anske is een wijs en doortastend kind voor haar leeftijd. Amper twaalf jaar neemt ze Jopie regelmatig onder haar hoede en nu wil ze naar het badhuis een klein eindje verderop in de West Peterstraat, waar een broer van moeder badmeester is. Iedere week krijgt ze drie cent mee voor een heerlijk warme douche. Ook vader, de jongens en de knechts maken wekelijks gebruik van het openbare badhuis dat zo dicht achter hun nieuwe woning is gevestigd en beheerd wordt door oom Ap.
“Zal je goed op haar passen? Misschien wil ze helemaal niet en huilt ze”
“Ach moeder, zo klein is ze niet meer. Ik denk dat ze het heel leuk gaat vinden.”
“Nou vooruit dan maar” en moeder loopt de winkel weer in om zes cent uit de lade te pakken.
 Anske pakt Jopie stevig bij de hand en daar gaan ze.
“We gaan lekker badderen Jopie, heerlijk met een heleboel warm water. Dat is zo fijn. Je zal zien dat je het heel leuk vind.” zegt Anske.
“Word ik dan nat?” vraagt Jopie.
“Ja natuurlijk, maar je moet eerst al je kleertjes uittrekken. Ik zal je wel helpen hoor.”
Anske duwt de zware deur van het badhuis open. De warme waterdamp slaat hen tegemoet. Jopie knippert even met haar oogjes.  Tegenover de deur is een loket, maar daar zit niemand. Rechts naast de ingang is de afdeling voor mannen en links voor de vrouwen waar oom Ap met een grote slang de betegelde hokjes schoonspuit.
“Kijk daar komt oom Ap al aan.” zegt Anske.
Hij legt de zware slang  langs de muur aan de andere kant van de hokjes en loopt op hen af.
“Zo Anske, heb je Jopie meegenomen”, zegt hij terwijl hij de centen van haar aanpakt. “Dat is knap van je hoor. Willen jullie samen in een hokje of apart?”
“Apart,”zegt Anske kordaat.
“Denk je dat het zal lukken?”
“Natuurlijk, ik help haar toch eerst even.”
“Kom maar mee, dan geef ik jullie twee hokjes naast elkaar.”
Anske loopt met Jopie mee haar hokje in, helpt haar met het uitkleden en zet de douche aan. Als het water lekker warm is geeft ze Jopie het stuk zeep en laat haar de handdoek zien die ze op het plankje in het voorste gedeelte van het hokje legt op het houten bankje. Als Jopie onder de douche staat verdwijnt ze naar haar eigen hokje.
Jopie weet niet wat haar overkomt. Heerlijk vindt ze het. Ze staat zich te wassen en te genieten van het warme water en begint te zingen. Ze kent alle woorden van de liedjes die moeder altijd zingt als ze aan het werk is, Ze luistert er graag naar en zingt vaak met moeder mee. Nu komen de tonen als vanzelfsprekend uit het kindermondje. Ze heeft het grootste plezier. De hele betegelde ruimte lijkt zich te vullen met het spontane kindergezang. Het tovert een glimlach op het gezicht van oom Ap.
Als de tijd voor het douchen om is klopt hij op de deur van de meisjes.  Op haar teentjes weet ze de kraan dicht te draaien. Hè wat jammer nou en gauw pakt ze de handdoek van het bankje om zich te drogen. Ze probeert de punten zo hoog mogelijk te houden want als ze op de grond vallen dan wordt de handdoek veel te nat en kan ze zich niet meer drogen. Maar daar ontkomt ze toch niet helemaal aan.
Daar is Anske al. Ze heeft het badhokje van Jopie niet op de knip kunnen doen en het kind kon er zelf niet bij. Ach wel zo makkelijk. Nu is Anske meteen bij de hand om haar verder te helpen.
Even later huppelt Jopie aan de hand van haar zus vrolijk babbelend over het avontuur terug naar huis.




woensdag 29 januari 2014

Geen oor-zaken maar oog-zaken

Het goede bericht is dat het nog geen natte Macula Degeneratie is.
Het slechte bericht is dat mijn ogen erg achteruit zijn gegaan en ik dicht tegen de natte MD aanzit dus heel goed op moet letten en bij verslechtering meteen langs moet komen om te kijken of behandeling (injecteren) noodzakelijk is.

Ik ga maar eens kijken of ik mijn bril kan aanpassen en ipv varifocus aparte brillen moet nemen voor lezen veraf en computer want met een groter kijkoppervlak is het misschien makkelijker om de grijze vlek in het midden van de focus heen te kijken. Ik heb nog zicht voor 35 % en met een goede bril 65% . Nou dat is echt niet zo slecht. Het grootste probleem is dat ik met fotograferen niet met de hand scherp kan stellen en ook dat heeft de inventiviteit van de cameraontwikkelaar voor mij (speciaal) aangepast met een automatische autofocus. Mijn hartje wat wil je nog meer.
Ik lijk mijn vader wel die zei altijd toen hij slechter ging lopen dat de bankjes in het park er speciaal voor hem neer waren gezet.

Toen ik thuiskwam vroeg ik me af. Voel ik me nu aangeslagen?
 Nee gelukkig niet. Ik kan nog steeds alles doen wat ik wil. Ik leef in een wereld waar enorm veel mogelijkheden en hulpmiddelen zijn en ik ben een gezegend mens met een diep down under altijd vrolijk gevoel. Daar wil ik me op blijven richten. Het is zo zinloos zorgen te maken over een toekomst waarover je nooit iets met zekerheid kunt zeggen. Wel is het goed om voorbereid te zijn, maar dat wil niet zeggen dat ik me door angst of door een zorgenscenario's laat meenemen. Ik denk dat ik daar meer aan zou lijden dan aan het feit zelf. Gelukkig kan ik nog steeds dagelijks genieten van alle beelden die zich aan mijn ogen voltrekken en ik ben van plan  lang gebruik te maken van al die genietingen en die goed op te slaan in mijn brein. Als het zien dan moeilijker wordt dan zit ik achter de geraniums alle beelden weer in mijn geest op te roepen en verheug me in alle herinneringen. (En laat me door iedereen verwennen  ssssst. niet verder vertellen hoor)

Vandaag wordt mijn kleinzoon alweer 16 jaar.
Een snel schetsje van verleden jaar aan de ontbijttafel


zaterdag 28 december 2013

Innerlijk geluk

Iedere dag is het voor mij weer genieten zo rond de kerst  en de jaarwisseling. Alhoewel er ook veel extra drukte om de hoek komt kijken vind ik het heerlijk uit de dagelijkse gewoonten- en omgeven te zijn door alle kerstkitch en mensen waar ik van houd.
Ferry is alle dagen thuis en we luisteren naar prachtige muziek die extra mooi klinkt uit onze nieuwe luidsprekerboxen, een streling voor het oor.


Gourmetten met kinderen kleinkinderen en achterkleinkind is een feest.


Mijn lieve schoonmoeder op bezoek met altijd gezellige verhalen en 'onder onsjes' ondanks alles wat ze meemaakte. Laat naar bed en niet zo idioot vroeg weer mijn bed uit. Ik geniet van alle momenten die er zijn.
Nu, na de kerst heb ik weer wat tijd gevonden voor dit blog en moet ik ook weer aan de gang met de layout voor het nieuwe Jewel Heart Magazine. Ik ben al begonnen en als ik er weer middenin zit is ook dat heel leuk om te doen, al zie ik er vaak van te voren tegenaan. Wat zit een mens toch vreemd in elkaar, want dat is toch niet nodig zou je denken als je weet dat je er altijd weer plezier in hebt.

Nog een weekje en dan begint het 'gewone' leven weer als er zoiets bestaat als 'gewoon' want eigenlijk is ieder moment anders en al denken we dat de dingen zich herhalen en vervelend kunnen zijn, er is niets dat aan zichzelf gelijk blijft.
Open staan en bewust zijn van al het nieuwe van ieder moment brengt innerlijk geluk met zich mee waardoor je niet blijft 'hangen' in ongenoegen en verdriet van  moeilijke omstandigheden.




dinsdag 7 mei 2013

Wat gebeurt daar?

Gisteren hebben we samen een heerlijk dagje gehad. In de middag gingen we naar park Sonsbeek waar veel te zien en te beleven was. Bij toeval kwamen we in een heuse film terecht met middeleeuwse ridders. Er werden scenes in elkaar gedraaid als voorbereiding op een film die gemaakt zou worden voor de schermvereniging. Dat was heel bijzonder om mee te maken. Mika en ik hebben er samen van genoten.


Wat gebeurd daar?








Mika was één en a'aandacht.









Ik was op het juiste moment op de juiste plaats. Ook Mika heeft ervan genoten en ik ben blij met een heel leuke serie foto's. Dit is slechts een kleine indruk.

vrijdag 22 maart 2013

Weekend

Heerlijk, niet om half zes het bed uit. De vrijdagavond is zo heerlijk. Dan hebben we het hele weekend nog voor ons.
Ik ga steeds meer uitzien naar de dag waarop mijn kameraadje niet meer hoeft te werken.
Jarenlang hoopten we dat hij kon blijven werken met alle reorganisaties, maar nu zo langzamerhand wordt het tijd en mag er wel een einde aan komen zodat we samen veel kunnen gaan fotograferen en genieten van alles wat het leven nog te bieden heeft.

Maar nu eerst weer lekker ontspannen in het weekend.


vrijdag 8 maart 2013

Calamiteiten

Mijn computer heeft het begeven. Nu behelp ik me  en o o o wat is dat lastig. Geen e-mail, alle adressen verdwenen en geen enkele foto van de laatste maanden tot mijn beschikking. Gelukkig is het schilderen niet afhankelijk van de computer.
Maar wat nog vervelender is, is dat mijn partner door een griep is geveld. Ik hoop dat hij weer snel een beetje opknapt en daar een bijdrage aan leveren, daar zal ik mijn energie nu in gaan instoppen. Ik ben dus met andere dingen bezig en merk dat ik op dit computertje waar ik nu op zit al aardig mijn weg kan vinden.
Nu eens even kijken of ik hier nog een aardig plaatje kan vinden.
Even gezocht en via Picasa heb ik met ander kunst en vliegwerk een vakantie fotootje gevonden uit Krumlov en erbij geplakt. Niet dat het passend is, maar wel leuk om weer uit te vinden en mee te spelen.
Posted by Picasa

zondag 20 januari 2013

Op herhaling

Vrijdagmiddag nog even genoten van het Arnhems Museum




En niet minder van de kalme aandacht die mijn kleinzoon ervoor had. Ik had niet verwacht dat hij daar tweeëneenhalfuur interesse voor op kon brengen.




vrijdag 14 december 2012

Vergankelijkheid en afscheid

Na een jarenlang geduldig lijden met een groot aanpassingsvermogen overleed vandaag op zijn negentigste verjaardag, mijn lieve schoonpapa.




zondag 9 december 2012

Stralend winterweer

Het regent hier pijpestelen, maar in Italië net even onder de Alpen is het op dit moment schitterend winterweer.
Kijk daarvoor is Facebook ontzettend leuk.
Mijn oudste zoon is vrachrwagenchauffeur en daardoor is contact niet altijd mogelijk, maar sinds kort houd ik me ook met Facebook bezig en nu hij daar ook present is, kom ik hem regelmatig tegen.
Dat is leuk en daar geniet ik van.



dinsdag 27 november 2012

Noodvaart

Met een noodvaart heb ik gisteren de verfkwast over dat akelig witte doek gehaald dat me nu al een paar dagen vanaf de ezel aanstaart. Ik had te weinig tijd er meer kleur van te maken en ook vandaag zal me dat niet lukken. Een rood accent lijkt me wel wat .


Er staat weer een heel programma te wachten. Het is weer Vreedenhoff tijd en ik heb iets voorbereid waarvan ik hoop dat het aanslaat. Ik ben in de Wikipedia gedoken onder de noemer Heraclitus en Panta Rhei. Nou dit zal vast weer een aardige ochtend worden. Een kopje koffie met een koekje krijgen we erbij zolang de crisis het toelaat, neem ik aan.
Vorige keer waren er veel afwezigen en zat ik alleen met Marijke, ik hoop dat er nu weer wat meer deelnemers zijn.
Daarna snel naar schoonmama voor de wekelijkse boodschappen. Pa is zwaar ziek en heeft niet zoveel tijd meer voor de boeg. Ik hoop dat ik hem niet al te slecht aantref maar...Gelukkig wonen ze heel dichtbij.
En dan komt Niels (14) alweer uit school. Hij blijft deze nacht hier extra slapen, normaal  is hij er alleen van donderdag op vrijdag en dat betekent ook weer volop  'afleiding'.  Ach die dagen van mij lopen altijd wel weer vol.
Ik hoef me niet te vervelen.

Ja rood ...of....

maandag 29 oktober 2012

Goud van oud

Ik heb mijn schilderijenblog opnieuw vorm gegeven. Eerst was ik van plan alles op dit blog te gaan doen, maar heb besloten om de schilderijen successievelijk op http://ellyvandoorn.blogspot.nl/  te zetten.
Het ziet er nu wel mooi uit vind ik. Leuk dat ik een bovenbalk vond om pagina's apart in de bovenrand weer te geven. Misschien ook iets voor dit blog. Waarom , weet ik nog niet. Daar ga ik over nadenken ghaghagha.

Ik gooi er nog een plaatje tegenaan.

Dat is een eeuwigheid geleden...

dinsdag 25 september 2012

Levensvragen


'Die levensvragen
We pijnigen onze hersenen
Maar antwoord krijgen we niet
Soms creëren we ons eigen verhaal '

Misschien is dat het...
Vrede hebben met het niet weten.
En gewoon doen wat we denken dat goed is.'


Vrede hebben met het niet weten. 
O.K. Misschien is dat een manier om tot weten te komen. Zoiets zou ik me wel voor kunnen stellen. Maar het kan ook leiden tot luiheid en dat we onze capaciteiten niet voldoende leren gebruiken. Het schijnt dat we veel meer in ons hebben zitten dan we vermoeden.Want wat weten we nou?  Maar goed als ik open blijf staan voor nieuwe inzichten kan het geen kwaad.J

En gewoon doen wat we denken dat goed is.
Tja daar zeg je zo wat. Dat houdt ook in dat ik er volkomen naast kan zitten want ik neem aan dat eigenlijk iedereen dat wel doet. Moedwillig kwaad doen komt minder vaak voor, vermoed ik. Als we dan allemaal het juiste goede denken te doen en er is toch zoveel narigheid in de wereld… Als ik me daarin verdiep wordt ik helemaal door elkaar geschud. Al die mensen die denken goed te doen en elkaar in de weg zitten tot in het extreme en oorlogen aantoe. En maar denken dat ze goed doen. Nee, daar durf ik in mijn onwetendheid niet op te vertrouwen, op dat denken van  mij, goed te doen.  
Zouden we onszelf op die manier niet op een dwaalspoor hebben gebracht? De verwarring en de problemen in de wereld zijn groot.


Nee voor mij is dat niet de juiste weg. Het geeft me geen helderheid. Heel misschien een zeldzame keer in een verlichte flits, maar dan nog...Een verlichte flits heeft niets met denken te maken. 

Ik denk dat er andere wegen zijn naar meer inzicht en duidelijkheid.

Ik ga over een uurtje naar mijn filosofie groepje ik kan het daar eens bespreken. Maar misschien hebben jullie ook nog ideeën.


Zou hij het weten? Hij kijkt zo pienter uit zijn oogjes. Maar ja hij laat ook niets los.
Mijn jongste kleinzoon maakte hem op de kinderboerderij.


maandag 9 juli 2012

Bezoekje

Vanmorgen om zes uur was het maar 14,5 graad buiten en er is regen voorspeld. Een jas aan naar het werk en de trein naar Amersfoort.
Mijn nicht komt zo op bezoek en ik ben benieuwd wat deze dag ons zal brengen. Gaan we eropuit of wordt het gezellig koffiedrinken en verhalen uitwisselen.




zaterdag 30 juni 2012

Het werkt.



Het werpt zijn vruchten af. Alle dagelijkse oefeningen, recitaties, geduldoefeningen, ademhalen, reflekteren en alle verworvenheden die verzameld worden weer wegschenken zodat iedereen er voordeel mee kan doen en ik me er niet aan vastklamp als een bevestiging. Letterlijk alles weer loslaten. Meditaties en oefeningen om me eigen te maken die in de dagelijkse praktijk gaan werken.

Ik kom het nu in alle handelingen tegen. Het werkt en geeft de rust om door te gaan zodat ik met humor de problemen kan overzien. Er niet in vast zit en op tijd de rust in mijn geest kan herstellen.

Zojuist een half uurtje op mijn kussentje zittend, kwam het allemaal weer heel duidelijk binnen. Hoeveel profijt ik eraan heb en hoe blij ik ben dat ik dit pad gevonden heb dat voor mij functioneert.

Vanmorgen ben ik heerlijk lang in bed gebleven en pas opgestaan toen de energie weer ontwaakte en ik er weer zin in kreeg. Nu nog even wachten tot de TT van de TV is verdwenen en dan gaan we er weer tegenaan. Hopen dat we de dozen er tussenuit kunnen vissen  die noodzakelijk zijn voor het normale leven.




;-) 

foto van internet.

vrijdag 29 juni 2012

Verwonderlijk,


hoe weinig lust ik heb een blogje te maken.. Dagelijks bloggen vind ik een leuke bezigheid maar het vele en harde werken plus de emoties rondom de verhuizing van mijn schoonouders maken dat ik totaal geen behoefte heb om  een en ander hier neer te zetten.
Toch is het heel dubbel gevoel, want een poosje achter mijn PC hangen doet me goed en werkt ontspannend,  merk ik nu ik het toetsenbord weer hoor rammelen. Er komt misschien niet zoveel zinvols over het voetlicht maar dat is ook niet het uitgangspunt van mijn logjes, daar maak ik me niet zo druk over. Er zijn al genoeg dingen waar ik me op dit moment door de dag heen druk over maak.

Ik kom een heel arsenaal aan dingen tegen waar ik tegenaan loop. Verwachtingen die tot teleurstellingen leiden en soms mijn boosheid trikkeren die ik maar beter niet naar buiten kan laten komen want daar heeft niemand wat aan en daarmee maak ik de gang van zaken niet makkelijker. Stapels dozen waarvoor geen plek meer is en mijns inziens kan daar (op mijn manier) wel plek voor gemaakt worden. Het stelt mijn geduld danig op de proef omdat het een andere manier van werken is dan 'mij eigen'. En zo kan ik nog wel even doorgaan met allerlei emoties die boven komen naar aanleiding van de werkzaamheden en omstandigheden.

Maar mijn schoonouders zijn over en hoelang het uitpakken gaat duren, dat kan weleens een zeer langdurige kwestie worden, ik hoop alleen dat zij het nog even poosje samen heel goed en naar de zin zullen hebben ondanks de moeilijk omstandigheden. Dat hebben die schatten dik verdiend.

Voorlopig ben ik dus nog wel even bezig met helpende handen.Tussendoor zal ik het toetsenbord wel weer weten te vinden.


Wat ik ervan leer is dat het heel raadzaam is vóór een verhuizing veel verzamelingen weg te gooien.
:-)


donderdag 10 mei 2012

Voor Pampus

Ik kijk terug op een drukke dag
Vanmorgen om kwart voor acht stapte mijn kleinzoon binnen en gewoonlijk ontbijten we dan samen. Hij heeft er dan al een reisje vanuit Markelo opzitten en omdat hij af en toe pas later naar school hoeft hebben we het even heel gezellig samen.
Hij is tegenwoordig ook heel geïnteresseerd in fotograferen en dat doet hij niet onverdienstelijk. Dat doet mijn 'oude hart' goed.
Alle activiteiten die daarna mijn dag vulden zorgden ervoor dat ik nu voor pampus achter compie zit. Ik hoop dat ik morgenochtend op tijd klaar ben voor de Yogales van 9.00 tot 10.00 want ook daar verheug ik me toch wel weer op.

De kastanjeboom voor ons raam laat alweer haar bloesem vallen.


Blogarchief

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...