Liefde geeft energie en daardoor is het mogelijk tot het uiterste te gaan om er voor de ander te zijn en dat te doen wat noodzakelijk is. Daarbij is wijsheid onontbeerlijk anders wordt iedere handeling dwaasheid. Uit die liefde vloeien vele kwaliteiten voort zoals geduld, enthousiasme, vrijgevigheid, volharding, vriendelijkheid, kalmte en ook wijsheid.
Alle meegevoel die niet uit grote liefde en betrokkenheid voortkomt en zich beperkt tot een meelevend woord, een schouderklopje en daarna vergeten wordt, dingen waarvan we zeggen: 'wat verschrikkelijk' en daarna zonder ons iets af te vragen of te doen verder leven, dat meegevoel waarvoor we ons een tijdje inspannen totdat we denken, zo is het wel genoeg geweest, nu ben ikzelf aan de beurt omdat ik het anders niet volhoud, al die dingen komen niet voort uit die grote alomvattende liefde.
Van ware compassie kunnen we iets proeven in onze gevoelens voor onze kinderen of ouders, daar bemerken we iets van onvoorwaardelijke liefde/compassie. Daar ligt het begin van alle mogelijkheden die in ons aanwezig zijn. De liefde die kan groeien en breder kan worden. De mogelijkheden die we uit kunnen breiden naar alle levende wezens. Maar laten we beginnen in onze eigen kleine kring. Dat is onder omstandigheden vaak al moeilijk genoeg.
Daarmee is niet gezegd dat meegevoel en medeleven zoals we dat in ons dagelijks leven kennen, niet goed zou zijn. Natuurlijk is dat wel goed, dat is tot waar over het algemeen onze armen rijken. Om werkelijk liefde- en compassievolle wezens te worden zoals ik het hierboven omschreef is heel wat inzet en opmerkzaamheid nodig want het is zinvol te weten waar je staat en wat je drijft in je leven en waar of wanneer je de pijp aan Maarten geeft. Te weten hoe geduldig je bent of vrijgevig of kalm en vriendelijk in situaties waar je je niet zo betrokken bij voelt. Situaties die als een ver van mijn bedshow aan ons verschijnen en hoe dichterbij ze in onze directe omgeving plaatsvinden hoe meer er van liefde sprake kan zijn. Mijn ervaring is dat ik mezelf regelmatig tegenkom en opmerk hoe ver ik afsta van ware compassie. En wat is er mis om objectief, zonder roze bril naar mezelf te kijken en op te merken dat er nog veel liefde en enthousiaste inzet ontbreekt zonder mezelf te veroordelen natuurlijk!? Zo kan ik mezelf en mijn ware aard leren kennen.
Ik probeer hier op mijn eigen manier samen te vatten wat er in de Boeddhistische traditie onder liefde mededogen wordt verstaan. Evanals in de christelijke traditie e.v.a. is dat de grote overeenkomst die in religie aanwezig is.
Mijns inziens is het dan ook niet zo vreemd dat de Dalai Lama over het algemeen slechts uitspraken doet over het belang van vriendelijkheid. 'Mijn religie is vriendelijkheid', is een bekende uitspraak van hem. Als goed voorbeeld stelt hij zichzelf altijd zeer bescheiden op met kleine afspiegelingen als het waardevolle begin van een veel groter gegeven.
Ware liefde en compassie ik ben ervan overtuigd als dat ons deel zou zijn, we zouden overstromen van betrokkenheid, energie en welbevinden zonder in een burnout terecht te komen. De basis voor een waardevol leven zonder 'grijpgrage handen'.
Een Utopie?? Niet voor het individu die WEET dat het waarheid is.
