zaterdag 31 maart 2012

Niet te ontwijken.



Het is heel belangrijk te weten wanneer het moment daar is om niet langer aandacht te schenken aan dingen die onze geest verstoren. Maar als we alleen maar om weten te gaan met bepaalde zaken door ze te ontwijken, blijft onze spirituele praktijk gebonden aan strikte grenzen.
Lam Thubten Yeshe, Een introductie in tantra.


Het is vaak onmogelijk om dingen die onze geest verstoren te ontwijken. De omstandigheden kunnen we niet naar onze hand zetten want soms is er geen kruid tegen gewassen, maar we kunnen er wel mee leren omgaan. Dus op het moment dat ze er zijn is de tijd gekomen er mee om te leren gaan.


Daar heb ik de laatste dagen vaak over na kunnen denken en mijn aandacht op gericht. 
Het leren omgaan met alles dat er op mijn pad komt valt onder moeilijke omstandigheden niet mee. Ik kan dan boos worden of uit mijn dak gaan, maar dat lost niets op. Toch is het juist in lastige of pijnlijke perioden mogelijk me  bewust te zijn van wat er is en wat ik voel door middel van de rust in de geest te bewaren en aandachtig te blijven. Ook is het mogelijk mijn geest te richten op dingen die voor mij heilzaam zijn. Dat is in  mijn geval bijvoorbeeld de helende  Tara  die een manifestatie is van mijn eigen helende energieën en ik zou me ook iets in een christelijke context voor kunnen stellen. Dat brengt rust in de geest en heeft een goede werking. 
Soms lukt dat niet maar door me ook daar bewust van te worden  en te weten dat het moeilijk kan zijn en dat te aanvaarden zonder het af te wijzen, waren er de afgelopen dagen ook heilzame oefeningen voor de geest. Het zette me steeds weer op mijn voetjes terug.


En dan ben ik er van overtuigd dat de dingen niet gebeuren OM ervan te leren, maar als ze er dan toch zijn KAN ik ervan leren. Want alle dingen zijn er nu eenmaal gewoon en alles kan ook mij overkomen.


Er was dus gewoon werk aan de winkel. Soms gaat dat gepaard met een pijnlijke maar, op de juiste manier gebruikt, een heilzame zeis.


Voorlopig kan ik er weer vreugdevol tegenaan al is het nog niet helemaal over. Maar de tijd zorgt ervoor dat niets hetzelfde blijft, Gelukkig.





Stukken beter.

Vandaag voel ik me voor het eerst weer een beetje 'normaal'.

Nog wel erg moe, maar nu ik weer gewoon kan eten en de pijn gezakt is, zal dat ook wel snel verbeteren.
Heel hartelijk dank voor jullie medeleven. Het is wel fijn om dan aardige reacties te krijgen.

Tot gauw.

dinsdag 27 maart 2012

Algehele maleise

Het bloggen maar even op een laag pitje.
Ik lig het meest van de tijd uitgestrekt met een weer eens behoorlijk opsplelend PDS. Nu waarschijnlijk met ontstekingen en hoofdpijn.

zaterdag 24 maart 2012

Jit Nieuwenhuis

Een paar dagen geleden was ik bij haar op atelierbezoek en ben erg onder de indruk van haar schilderijen.

Lees verder: http://ellyvandoorn.weblog.nl/

hier een klein voorproefje.


Next

donderdag 22 maart 2012

Een nieuw begin.

Wat voor moeilijkheden je ook gehad mag hebben in het verleden, je kunt vandaag een nieuw begin maken.

Boeddha.

Nou daar ga ik vandaag dan weer aanstaan !

Nog een terrasje, maar nu OP het binnenhof.

O O Den Haag

 mooie stad achter de duinen

We genoten er gisteren van het mooie weer

lees verder


Even eruit.

Een vrije dag en mooi weer. Daar moesten we even gebruik van maken.
Een tijdje geleden waren we in het Gemeente Museum van Den Haag. Toen we met het trammetje door de stad reden kwamen we tot de ontdekking dat we er nog nooit rond hadden gekeken. De weersvooruitzichten waren perfekt maar mijn pijnlijk verkrampte chronische darm speelde behoorlijk op. We besloten toch te gaan en ons deze dag niet door de neus te laten boren en dat was goed. We wandelden van Binnenhof naar Buitenhof en van Paleis naar de Paleistuinen en hebbben genoten al was het een aanslag op mijn uithoudingsvermogen.  Met mijn neus op de schoenen kwam ik 's avonds thuis maar dat versterkt de conditie heb ik bedacht. ;-)  Een nachtje slapen en vandaag schijnt de zon weer.


kinderen spelen in de paleistuin.


dinsdag 20 maart 2012

Niet zelf

Vorm is leegte leegte is vorm.
Boeddha's woorden:

Monniken, wat denken jullie: is vorm blijvend of vergankelijk?"
 "Vergankelijk, Eerwaarde Heer."
"Welnu, is hetgeen dat vergankelijk is, pijnlijk of plezierig?"
 "Pijnlijk, Eerwaarde Heer."
"Welnu, is het van hetgeen dat vergankelijk en pijnlijk is omdat het aan verandering onderhevig is, juist om te zeggen: 'Dit is van mij, dit ben ik, dit is mijn zelf'?"
"Nee, Eerwaarde Heer."
"Is gevoel blijvend of vergankelijk?"
"Vergankelijk, Eerwaarde Heer."
"Welnu, is hetgeen dat vergankelijk is, pijnlijk of plezierig?"
"Pijnlijk, Eerwaarde Heer."
"Welnu, is het van hetgeen dat vergankelijk en pijnlijk is omdat het aan verandering onderhevig is, juist om te zeggen: 'Dit is van mij, dit ben ik, dit is mijn zelf'?"
"Nee, Eerwaarde Heer."
"Is waarneming blijvend of vergankelijk?"
"Vergankelijk, Eerwaarde Heer."
"Welnu, is hetgeen dat vergankelijk is, pijnlijk of plezierig?"
"Pijnlijk, Eerwaarde Heer."
"Welnu, is het van hetgeen dat vergankelijk en pijnlijk is omdat het aan verandering onderhevig is, juist om te zeggen: 'Dit is van mij, dit ben ik, dit is mijn zelf'?"
"Nee, Eerwaarde Heer."
"Zijn mentale factoren blijvend of vergankelijk?"
"Vergankelijk, Eerwaarde Heer."
"Welnu, is hetgeen dat vergankelijk is, pijnlijk of plezierig?"
"Pijnlijk, Eerwaarde Heer." "Welnu, is het van hetgeen dat vergankelijk en pijnlijk is omdat het aan verandering onderhevig is, juist om te zeggen: 'Dit is van mij, dit ben ik, dit is mijn zelf'?"
"Nee, Eerwaarde Heer."
"Is bewustzijn blijvend of vergankelijk?"
"Vergankelijk, Eerwaarde Heer."
"Welnu, is hetgeen dat vergankelijk is, pijnlijk of plezierig?"
"Pijnlijk, Eerwaarde Heer."
"Welnu, is het van hetgeen dat vergankelijk en pijnlijk is omdat het aan verandering onderhevig is, juist om te zeggen: 'Dit is van mij, dit ben ik, dit is mijn zelf'?"
"Nee, Eerwaarde Heer."

"Zo moet, monniken, iedere soort van vorm die in het verleden, in de toekomst of in het heden is verrezen, groot of klein, in je of buiten je, ondergeschikt of verheven, ver weg of dichtbij, met juist begrip aldus beschouwd worden: 'Dit is niet van mij, dit ben ik niet, dit is niet mijn zelf.'"

"Zo moet iedere soort van bewustzijn die in het verleden, in de toekomst of in het heden is verrezen, groot of klein, in je of buiten je, ondergeschikt of verheven, ver weg of dichtbij, met juist begrip aldus beschouwd worden: 'Dit is niet van mij, dit ben ik niet, dit is niet mijn zelf.'"
 
Dat is wat de Gezegende zei. De monniken waren blij, en zij loofden zijn woorden. En gedurende deze toespraak, werden de harten van de monniken van de groep van vijf, vanwege de onthechting van de bezoedelingen, bevrijd.





zaterdag 17 maart 2012

Oorlog.

September  1944 – mei 1945
Parachutisten landen op de heide bij Ede. In Oosterbeek wordt zwaar gevochten. 
Op 18 september met in de verte het hoorbare oorlogsgeweld kondigt de baby haar komst aan. Een moeilijker tijdstip is nauwelijks te bedenken. Geen hulp of dokter in de buurt. 
"Vraag maar aan de bovenbuurvrouw of ze Moeder kan halen," vraagt. Carla aan  haar man die merkbaar nerveuzer wordt.

Oorlog

September  1944 – mei 1945
Parachutisten landen op de heide bij Ede. In Oosterbeek wordt zwaar gevochten. 
Op 18 september met in de verte het hoorbare oorlogsgeweld kondigt de baby haar komst aan. Een moeilijker tijdstip is nauwelijks te bedenken. Geen hulp of dokter in de buurt. 
"Vraag maar aan de bovenbuurvrouw of ze Moeder kan halen," vraagt. Carla aan  haar man die merkbaar nerveuzer wordt.
Mien laat alles in de steek, schiet haar jas aan en loopt snel een paar straten verder. Als haar schoonmoeder arriveert, beslist ze dat er een verloskundige moet komen, de weeën worden heftiger. Waar haal je  onder deze omstandigheden hulp vandaan?  In het Christine Baderhuis aan de Amsterdamseweg zal vast wel iemand te vinden zijn die verstand van zaken heeft.
Manmoedig trekt Moeder haar jas aan en gaat op weg. Het is enkele kilometers verderop richting oorlogsgeweld. Onderweg moet ze langs verscheidene gesneuvelde soldaten.
Ze doet haar uiterste best en moet al haar overredingskracht gebruiken om het personeel te overtuigen van de noodzaak haar op de terugweg te vergezellen. Een dappere verpleegster gaat met haar mee terug om Carla bij te staan. 
Het wordt een zware bevalling. Geen mogelijkheden om te hechten en de verpleegkundige durft na de bevalling  in de vroege avond niet meer terug te keren naar het ziekenhuis. Doorlopend zijn de gevechten hoorbaar.

Vijf dagen later moet de hele bevolking de stad uit zijn en iedereen wordt geëvacueerd. Alles  moet achtergelaten worden.

Samen met enkele familieleden trekken Henk, Carla en de baby op de handkar richting Doetinchem om daar bij een zuster van Moeder onderdak te zoeken. Carla,  kan nauwelijks lopen en heeft borstontsteking. Vanaf Velp kan ze  samen met de baby, haar hoogzwangere schoonzus met haar dochtertje en Moeder mee in een rijtuigje.  Henk en zijn zwager gaan er met de handkar lopend  achteraan.  
Aangekomen bij tante Gerretje wordt het overvol. Dinie wordt geboren en blijkt duidelijk een gehandicapt kindje te zijn.
Carla heeft problemen met het ophouden van haar ontlasting door de problemen rond de bevalling.  Moeder schaamt zich en moppert op haar dat ze hoort te blijven zitten tot na het eten. Ze bevuilt zich en rent helemaal overstuur weg van tafel. 
Alles is op de bon, ook de zeep en de baby's kunnen maar amper gewassen worden. Evenals de kleding. Er is geen luier meer schoon. Er moet toch meer schoon goed gehaald worden. Henk en zijn zwager lopen terug van Doetinchem naar Arnhem met de handkar en komen terug met een volle kar voor schoonzus en moeder. Carla is de wanhoop nabij. Er is geen verschoning voor haar en de baby. De spanningen lopen hoog op en ze durft zich evanals Henk nauwelijks te uiten over haar onvrede en ellende. Dat doet haar schoonzus al meer dan genoeg.
Eindelijk komt er bericht dat ze verder kunnen trekken en tante Gerretje fluistert Carla in dat zij, Henk en de baby wel mogen blijven, maar Carla en Henk vertrekken samen met de anderen verder de Achterhoek in.





vrijdag 16 maart 2012

Helder bewustzijn

Er bestaat een vorm van spirituele oefening die tot grotere waakzaamheid en heldere bewustheid leidt;  namelijk door erop te letten hoe gevoelens, waarnemingen en gedachten opstijgen en weer vergaan, en zich dat op die momenten zelf bewust te zijn.
Anguttara-nikaya 4:41


donderdag 15 maart 2012

Gelukkig zijn

Helder en open
hart vol stralend licht in mijn
beperkte leven



Een foto uit een vakantie.
We maakten een door nonnen gezongen mis mee op Mount Saint Michel. Frankrijk
Indrukwekkend mooi.

woensdag 14 maart 2012

Je kunt niet houden van de zon

Ze zitten samen op de bank. Het sneeuwt. De vroege vlokken dwarrelen langs het raam. Ramses Shaffy en Liesbeth List zingen Pastorale.
‘Het blijft toch een goed nummer’, zeg ze.
‘Ja, wat kwaliteit heeft gaat niet verloren’,
‘Nee, O.K.’ terwijl ze nadenkt zegt ze, ‘dit antwoord had ik van jou niet verwacht, want dit is toch niet echt jouw soort muziek?’  
‘Dat heeft niets met goed of kwaliteit te maken, dat is iets anders dan wat je mooi zou kunnen vinden.
‘Vooral de tekst boeit me erg’, zeg ze ‘het is op zoveel verschillende manieren te interpreteren. Het doet me altijd een beetje denken aan het Hooglied in de Bijbel.
 het heeft iets mystieks’.

Ze merkt op dat ze weer op haar stokpaardje zit en laat het verder rusten. Niet omdat ze christelijk of kerkelijk zou zijn, nee ze is geïnteresseerd in filosofie en houdt zich graag bezig met allerlei religies, stromingen en mystiek. Het Boeddhisme heeft daarin haar voorkeur.
 ‘Je kunt niet houden van de zon’, klinkt het door de kamer. Nee bezitten kun je de zon niet, maar liefhebben? Alles kun je liefhebben als je wilt, want echte onvoorwaardelijke liefde behoeft geen bezit.

Het is heerlijk zo in huis te kunnen zijn en rond kijken in een veilige omgeving. Dat geeft ook de mogelijkheid je bezig te houden met denken en verdiepen in wat je wilt. Je bewust worden van alle dingen die op je pad komen. Het is opmerkelijk hoe ze nu met het leven om kan gaan. Het lijkt wel of er een ander was die in het verleden alle moeilijkheden doorleeft en doorvoelt heeft. Haar leven ziet er nu zo anders uit. Toch was ook vroeger echt haar leven.

Die gedachten versterken haar ideeën over veranderlijk- en vergankelijkheid. Er is niets dat hetzelfde blijft, ook al lijkt dat vaak wel het geval. Ze lijkt zo zichzelf te blijven en toch vindt er een voortdurende verandering plaats. Bepaalde ideeën lijken als een berg overeind te staan. Aan de ene kant is er die doorlopende verandering, aan de andere kant geeft de continuïteit van het leven je het idee dat er niets veranderd in jezelf.

Soms noemt ze haar verleden haar vorig leven.  Wanneer ze in haar herinneringen duikt komt alles weer zo reëel naar boven, dan ziet ze het als een film aan zich voorbijtrekken. Soms is het bijna onbegrijpelijk hoe ze het zo heeft kunnen laten gebeuren.
Ze heeft geen enkele moeite meer zich alles te herinneren zonder er diep in weg te zakken en zichzelf met haatgevoelens, boosheid of angst op te zadelen. Het is goed zoals het was en zoals het geworden is. Dat ging niet vanzelf. Er ligt een heel bewustwordingsproces aan ten grondslag en het vinden van de weg en de manier van leven die voor haar het meest zinvolle is.



dinsdag 13 maart 2012

Optimisme

Een optimistisch mens wil en kan zich verdiepen en kijken naar lijden en dood


Ik zou willen dansen

Ik ga in september, net als de kinderen naar school. Ik ben ingeschreven voor de moedermavo, de volwassen educatie.  Van de uitkerende instantie krijg ik toestemming omdat het mijn kansen op de arbeidsmarkt vergroot. Ik kan beginnen in de tweede van de drie klassen, want ik vermoed dat er nog veel informatie is blijven hangen van de twee klassen ULO die ik als kind volgde. Zes vakken zijn verplicht voor een volledig diploma. Er kan ook per vak gestudeerd worden maar ik besluit het groots aan te pakken in de hoop snel een baan te vinden om in mijn eigen kosten te kunnen voorzien. Ik wil ook graag een creatief vak doen en besluit handvaardigheid  als zevende vak op mijn lijstje te zetten. Dat zal me ook goed van pas komen in mijn zelfstandig bestaan.  Ik ben enthousiast en popel van verlangen om te beginnen.
Het is donderdag, Peters kroegdag. In de namiddag belt mijn moeder me op. Ze klinkt bezorgd.






Ik zou willen dansen

Ik ga in september, net als de kinderen naar school. Ik ben ingeschreven voor de moedermavo, de volwassen educatie.  Van de uitkerende instantie krijg ik toestemming omdat het mijn kansen op de arbeidsmarkt vergroot. Ik kan beginnen in de tweede van de drie klassen, want ik vermoed dat er nog veel informatie is blijven hangen van de twee klassen ULO die ik als kind volgde. Zes vakken zijn verplicht voor een volledig diploma. Er kan ook per vak gestudeerd worden maar ik besluit het groots aan te pakken in de hoop snel een baan te vinden om in mijn eigen kosten te kunnen voorzien. Ik wil ook graag een creatief vak doen en besluit handvaardigheid  als zevende vak op mijn lijstje te zetten. Dat zal me ook goed van pas komen in mijn zelfstandig bestaan.  Ik ben enthousiast en popel van verlangen om te beginnen.
Het is donderdag, Peters kroegdag. In de namiddag belt mijn moeder me op. Ze klinkt bezorgd.
“Tommy komt eraan. Hij heeft hier beneden vreselijk zitten huilen. Het was weer helemaal mis boven. Ik hoorde Peter schreeuwen tegen het kind dat hij jou van kant zal maken. Hij is natuurlijk weer dronken thuisgekomen. Dat is toch geen uithouden voor Tommy. Ik heb hem gezegd dat hij bij jou moet gaan wonen, dat hij dan geen last meer heeft van zijn vaders vreselijke buien. Tommy is onderweg naar je toe. Het is nu rustig boven. Peter zal wel in slaap zijn gevallen. Nou, dan weet je het. Hij komt eraan.”
“Ja mam, goed dat je even belt.” We praten een tijdje verder tot ik Tommy hoor binnenkomen.
Ik hang de telefoon op en luister naar de geluiden van Tom in het halletje. Hoe pak ik dit aan? Wat gaat er allemaal door Tommy heen? De bedreigingen worden groter en veelvuldiger. Ik hoop zo dat Tommy het idee dat hij zijn vader zou moeten helpen op zal geven. Het is geen taak voor een kind van zestien jaar. Ik moet zorgen de juiste woorden tegen hem te zeggen. Woorden waar ik hem mee help. Ik zal vooral proberen een aanval in Peters richting te vermijden, zodat ik Tommy niet in het harnas jaag, want het is toch zijn vader. Wat is het moeilijk om tijdens emotionele zaken helder te blijven denken. Nog lastiger is het om tegenover de kinderen Peter niet aan te vallen en bevestiging voor mijn eigen doen en laten te zoeken. Ik doe mijn best maar weet dat het me meestal niet lukt. Nu moet ik heel alert zijn en niet in die valkuil stappen.
Als Tommy binnen komt hoeft hij niet veel te zeggen. Ik proef de sfeer die als een grauwe wolk om hem heen hangt. Hij is nooit erg spraakzaam, maar nu is het nog minder dan dat.
“Tommy, is er iets?” Ik wil een opening zien te vinden.
“neueueue.”
“Was het mis met je vader?”
“Jaoaoaoa.” klinkt het weer twijfelachtig.
“Ach Tom, kom toch hier wonen. Dat is veel fijner voor ons allemaal. Je kunt net zoveel naar Peter gaan als je wilt. Je kunt hem echt niet helpen.”
Hij zwijgt. Ik moet me inhouden om niet onmiddellijk verder te spreken en de stilte in te vullen. Ik wil hem zo graag overtuigen, maar ik weet dat ik met zwijgen hem meer gelegenheid geef te denken en te reageren.
“Ja maar waar moet ik mijn bureau dan neerzetten.”
Er gaat een stille juichkreet door mij heen.
“Ach lieve schat, die zetten we hier desnoods middenin de kamer.”
De kogel is door de kerk. Ik ben zo blij. Het is bijna zichtbaar hoe de grijze wolk in Tommy zich oplost.
“Kijk,” zeg ik, “hier tegen deze muur zetten we jouw bureau en in de slaapkamer kan onder het raam jouw bed nog precies staan. De deur wil dan niet helemaal open, maar daar houden we wel rekening mee.” 
Ik zou willen dansen en direct alles op willen halen, maar dat gaat niet.
De volgende dag wordt het zware stalen bureau uit elkaar gehaald voor zover dat mogelijk is en in Opa’s autootje vervoerd. Met het bed wandelen we over straat. Deze keer is het een voordeel dat ik vlakbij woon en daardoor snel geregeld. Tom is thuis en mijn huis is eindelijk compleet.



zondag 11 maart 2012

Boeddha´s woorden

De stralende Boeddha zei:
Beschouw deze vergankelijke wereld als volgt:
als sterren die bij zonsopgang vervagen en verdwijnen,
als luchtbellen op een snelle waterstroom,
als dauwdruppels die verdampen op sprieten gras,
als een kaars die flakkert in een stevige wind,
als echo’s, luchtspiegelingen, en geestverschijningen, hallucinaties,
en als een droom.
De acht gelijkenissen van de illusie, uit de Prajna Paramita Soetra’s




In de context van Boeddha's leringen denk ik dat er bedoelt wordt.
Het is er wel en we ervaren alles wel degelijk, maar wij zien het niet zuiver omdat we denken dat het op zichzelf bestaat, terwijl alles afhankelijk is van oorsprong en vergankelijkheid. Dat overzien we niet en daar leven we niet mee.

Woorden

keren terug
naar het begin
Iets wordt niet.
Alles stil
Onuitsprekelijk  ruimte
waarin we leven
waarin we werken
waarin we bidden

Posted by Picasa

zaterdag 10 maart 2012

Een laatste dagboekblad

In maart verleden jaar overleed mijn moeder. In januari schreef ik in mijn notebook terwijl ik bij haar bed zat en ze even in slaap was gesukkeld:

Ik stond in dubio de arts te bellen, maar ik was er pas vlak voor de middag en er moet ´s morgens vroeg gebeld worden voor bezoek of recepten maar gelukkig had Ingrid, de verzorgster al gebeld. Ze kreeg een hoestdrank en paracetamol voorgeschreven en dat ging ik halen.  Ze was zo moe, vertelde Ingrid, die haar weer in bed had gestopt.

 Ze is redelijk helder, maar toch ook verward. Wilde niet eten en ik ben even naar mijn eigen huis gegaan 100 meter verderop . Toen ik om twee uur terugkwam, zag ik Ingrid op de gang die zei dat ze weer in de stoel zat.
Daar zat ze dan. Zo verschrikkelijk druk met haar zakdoekje vouwen, inrollen, uitrollen en weer inrollen, haar peignoir recht trekken, links, rechts en weer links en rechts, weer het zakdoekje, zuchten steunen. Alleen al van ernaar kijken werd ik moe. De limonade had ze opgedronken en er kwam een onbekende met de thee langs. We dronken samen een kopje thee en dat ging er goed in, al viel ze tussendoor, voorovergebogen in de stoel in slaap. Met veel overredingskracht heb ik haar verteld dat ze lekker naar bed moest gaan omdat ze ziek is. Volgens mij dringt dat niet zo goed tot haar door. De paracetamol zal de ellende hopelijk wat verzachten. Met veel gestommel en gesteun vanwege de zware taak haar pyama weer aan te doen, heb ik haar  in bed geholpen. En dan liggen de dekens weer niet precies zoals zij ze hebben wil. Voor alles perfect  en naar haar wens is, ligt ze zwaar zuchtend en hoestend helemaal voor pampus.
Ze is eventjes in slaap gevallen, maar door het hoesten nu alweer wakker en onrustig.
Oud zijn is niet eenvoudig.

Hoge luchten

De menselijke maat


Wanneer is er evenwicht tussen
hoog en laag
groot en klein
goed en kwaad
licht en donker
Wat of wie bepaald het evewicht tussen beiden




woensdag 7 maart 2012

Gecrashed

Ik kan wel op een heel simpele manier via een note boekje op mijn weblog, maar heb daar niet de mogelijkheden die er wel met mijn computer zijn.
Vanmorgen om 6 uur keek ik even naar de treinen  of er storingen waren zoals ik dat wel vaker doe wanneer Fer zo vroeg weg moet. Snel wilde ik weer afsluiten en drukte de rode knop van de schakelaar uit nog voor de computer was afgesloten. Dom dom dom, dat is me nog nooit gebeurd. Ik had kennelijk de slaap nog niet uit.
Helaas, compie start niet meer op en moet nagekeken worden. Ik hoop alleen niet dat ik alle bestanden kwijt ben.
Voorlopig red ik me wel even met dit miniatuurtje, maar ik heb geen e mail adressenen alle andere programma's en foto's meer bij de hand . Gelukkig heb ik gisteren alle noodzakelijke werkzaamheden voor dit moment afgerond.
Wie  weet misschien houd ik nu wel tijd over ;-)

Eens kijken of ik hier nog een fotootje op kan krijgen.
Goh, ik merk dat ik me hierop prima kan redden. Ik was toch al van plan oude foto's en schrijfsels van weblog hiernaartoe te ver[plaatsen. Dit is dan zo'n fotootje.Weer een geluk bij een ongeluk.
En ach het is maar een hobby hè. We zien wel wat het wordt.
Voorlopig heb ik het nog niet zo slecht als die wesp die vergeefs zijn angeltje uitsteekt in dat web. Ik kan nog wel uit de voeten. Nu ook nog proberen of ik in mijn e mail kan komen. Maar dat gaf  wat meer voeten in de aarde. Nou ja dan moet dat maar even wachten hoor.
Webbies kunnen altijd nog via het blog communiceren.

Marius Nuy

http://crossingmysoul.blogspot.com/ whispering of the soul


Vanmiddag om één uur reed ik naar Doetinchem waar Marius Nuy werd begraven
.
Een woordkunstenaar en ethicus in hart en nieren. Ik leerde hem kennen in 2007 via de blog en we kwamen tot de ontdekking dat we op amper een paar kilometer afstand van elkaar woonden.
Ik leefde met hem mee op zijn blogjes en we dronken heel gezellig een kopje cappuchino met amaretto op mijn balkon. Hij had geen eenvoudig en makkelijk leven. De man met de vogelkop noemde hij zichzelf. Zijn atlas was aangetast door de ziekte van Kahler. De chirurg zette zijn hoofd letterlijk op zijn schouders vast met ijzeren pennen. Daardoor leefde hij dagelijks met pijn.  Toen hij in Klimmmendaal werd opgenomen na een hersenbloeding bezocht ik hem verschillende keren.
Het leven werd steeds moeizamer voor hem met veel pijn en hij verhuisde naar Doetinchem waar Marieke hem liefdevol omarmde en de zorgen met hem deelde.
Nog maar net had hij te horen gekregen dat er meer botkanker was ontdekt en de vooruitzichten slecht waren. Een dubbele longontsteking maakte een einde aan een zwaar leven. Maar hij liet prachtige gedichten en levensverhalen achter die hij met ons deelde op zijn blog.



Heel hartelijk dank Marius voor alles wat je was en met ons durfde delen.
Rust nu maar uit van de vreselijke pijnen die je hebt doorstaan.

Groot respect en bewondering heb ik voor Marieke die hem zo trouw en liefdevol door dik en dun heeft bijgestaan.



dinsdag 6 maart 2012

Matkop- of glanskopmees


Artmus maakt prachtige foto's en twijfelde over haar meesjes. 
Doe ik even met haar mee, want deze is slanker dan die van haar
Wat is het? Wie het weet mag het zeggen


Joyce

Hoe vreugdevol kan het leven zijn?

zondag 4 maart 2012

Rodin

Balzac by Auguste RodinDè Balzac

Vol verwachting zet ik mijn fiets op het grote plein voor de kerk op slot. Voor de deur op het bordes staat een meer dan levensgrote Balzac. Dè Balzac. Hij staat een beetje verloren op het bordes tegen de monumentale deuren van de Eusebiuskerk geplakt. Er is toch veel meer ruimte op het plein een paar treden lager? En dan, hadden ze hem niet beter op een sokkel kunnen plaatsen. Maar goed. Ik ga naar binnen en moet concluderen dat ik het reductiekaartje thuis op tafel heb laten liggen. Ik heb geen zin weer terug te fietsen om het alsnog op te halen maar betaal liever de volle entreeprijs in de overtuiging dat de tentoonstelling het waard zal zijn.
De volgende zware deuren geven toegang tot het middenschip van de kerk. Het is altijd weer ademen en ervaren wanneer ik een kerk binnenga. Dat doet me iets. Een gevoel van ruimte, rust en gelijkmoedigheid. Of is het iets anders? Maakt niet uit wat het is, maar het is er weer en ik ga om de hoek van de deur zitten, om die eerste indruk op me in te laten werken en een glimp op te vangen van ‘De Denker’, die achterin de ruimte tegenover me zit te doen wat hij nou eenmaal moet doen. Wat is de ruimte van de kerk groot. Prachtig ruim en leeg; na de beeldenstorm is er waarschijnlijk weinig of geen kerkelijke kunst in blijven staan. Sinds de restauratie na de verwoestingen van de laatste wereldoorlog wordt de kerk alleen nog gebruikt voor exposities en andere kunstzinnige of culturele zaken. Toch blijft de middeleeuwse rust van de ruimte voor mij onmiskenbaar behouden.
Ik kan me maar moeilijk van de stoel en het genieten losrukken om mijn rondgang te beginnen en bekijk alles nog maar even van een afstand. Wat lijken de beelden in deze ruimte klein. Toen ik Rodin voor het eerst ontdekte was de tijd waarin ik leefde en voelde heel anders. Ik voelde me vrij en ongebonden na een jarenlang slecht huwelijk. De emancipatiegolf kon me eindelijk geven wat ik wilde en daar maakte ik graag gebruik van. Rodin was een van mijn ontdekkingen. Ik ging naar Parijs om daar zijn werk in zijn eigen woon- en werkomgeving te bewonderen in een roes van ongeëvenaarde vrijheid. Ik was helemaal verkocht. Maar er is veel gebeurd sinds dien.
Dat wordt me heel duidelijk tijdens de rondgang. De beelden zijn schitterend en geen spat anders dan ze horen te zijn. Maar ik ben niet meer de vrouw van toen en ze staan in een heel andere omgeving. Het enthousiasme van die dagen kan ik nergens meer vinden. Het lyrische gevoel, de emotie, hoe was dat ook alweer? Jaren geleden heb ik alles onder bepaalde omstandigheden op een bepaalde manier beleefd en bekeken. Wat er was is er niet meer. Het is slechts een herinnering en dan nog een zwakke, want ik weet dat de ervaring heftig was. Misschien heb ik me te lang niet meer in Rodin verdiept. Het lijntje niet vastgehouden dat me aantrok. Dat was toch ook al weer ruim twintig jaar geleden. Eigenlijk ben ik zwaar teleurgesteld.
Er wordt me nog meer duidelijk. Zo werkt dat dus. Alles bestaat alleen in onderlinge afhankelijkheid. Alles kan zo onder je eigen ogen veranderen; ook zonder dat het object zichtbaar in het moment verandert. Voor oude interpretaties komen nieuwe in de plaats. Daar kun je richting aan geven en keuzen voor maken. Daar kun je energie in stoppen. Zo kun je een eigen kijk op de wereld scheppen onder allerlei omstandigheden en je eigen ervaringen beïnvloeden, waardoor je hele wereld verandert. Mijn wereld is niet meer de wereld van twintig jaar geleden. Er zijn andere dingen voor in de plaats gekomen. Ook mijn kijken naar de dingen is veranderd. Maar als je het enthousiasme in iets wilt behouden, dan moet je blijven investeren. Anders dooft de vlam.
Ik kijk nog eens om. Fijn is dat. Kom ik haal mijn fiets van het slot en trap tegen de wind in. Een illusie armer, een leven rijker.

Blogarchief

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...