Morgenvroeg kan ik weer gaan schilderen in Schaarsbergen. Heerlijk. Ik heb het gevoel dat ik er weer helemaal in moet komen en het liefst ga ik dan op zoek wat grote kunstenaars gedaan hebben waardoor ik me kan laten inspireren. Neee ik heb het niet over de resultaten die ik daardoor krijg maar over de motivatie en de zin om weer aan de gang te gaan. Zo is het toch met alles. Onze zintuigen geven ons de impulsen om te doen of misschien te laten wat we wel of niet willen. Zo belangrijk.
Nu las ik een heel stuk over een interview met Anselm Kiefer. Iemand die ik erg bewonder en hij zei dat hij erg geinspireerd was, al als puber van zeventien door de aquqrellen van Rodin en dat hij dat nooit zo zou kunnen, Rodin keek geen moment naar wat hij deed op het papier maar voortdurend naar de personage die hij schilderde. Die aquarellen zijn fenomenaal.
Verder vertelde hij dat alles wat hij zelf maakte en dat zijn enorme materie doeken met lood stenen etc. Hij ook onmiddelijk weer afbrak en opnieuw opbouwde.
So it’s always a process of falling down and resurrection.
Ja dat spreekt me aan en in feite ben ik daar ook heel vaak mee bezig niet vergelijkbaar met wat die man kan. Maar het geeft me wel weer een nieuwe motivatie om morgen fijn aan de gang te gaan. Ik neem dus werk mee om af te breken en opnieuw op te bouwen. Dan ontstaat er een gelaagdheid en het is meteen een oefening in los durven laten. Ook filosofisch gezien spreekt me dat aan. Zonder vergankelijkheid is er geen vernieuwing mogelijk.
En het resultaat... ONBELANGRIJK.
Happiness is the way.
