Gedachten

  Ze fietsen tegen de klippen op

Ik kan er geen hout van branden

In mijn koude huis voel ik de warmte niet

De natte lijven lessen geen dorst 

en de oorlog woedt voort

Ze gaan op het licht af

Wat in de modder verborgen is

Onduidelijk

Ongekend

 

Totdat het licht gevonden wordt

de wijze zal 

 modder niet 

verstoren

Hij weet dat 

 modder schoonheid 

Kent

 

Niet dichtbij

 Bij de klank van de gong aan den tempel ontwaakte de heemel.

Het stof wolkte op door de hoeven van het voortgedreeven vee op den weg.

Vrouwen kwamen van de rivier, met de klotsende kruiken op hun heup.

Je armbanden rinkelden en het schuim stond aan den rand van de emmer.

De morgen verging en ik kwam niet digt bij je.

De woorden van Tagore

Het schilderij van mij 😊

Vertaalde spaanse gedichten

 

https://mystiekfilosofie.com/2021/01/24/hernandez-miguel-spinragbloemen/

Onder het label gedichten en onder het label linken plaats ik deze blog omdat ik ze bijzonder prachtig vind. 

Het middelpunt

 Een nieuwe, dag een nieuw geluid.

Vanmorgen bij het wakker worden dacht ik. Wat is het lang geleden dat ik een gedichtje schreef.  Ik lees ze graag maar ik schrijf ze ook graag. Als dat soort creatieve uitspattingen komen meestal met vlagen naar boven. Zo heb ik al een hele tijd minder intensief geschilderd. Dat komt toch altijd op de eerste plaats en soms ben ik er iets minder vaak mee bezig totdat het weer gaat kriebelen.

Nu ga ik niet meer naar de schilder groep. Deze aankomende maand zou ik nog wel kunnen gaan. Maar ik heb geen zin in dat Corona geneuzel en al die voorschriften. Dan ga ik net zo lief niet en wacht gewoon tot alles voorbij is. Niets is eeuwig ook al kan het lang duren maar het gaat voorbij. Dat is een ding dat zeker is. En dan zie ik wel weer of ik zin heb om te gaan. 

Ik zie maar weinig mensen en het zal ook een heel rustige december worden. Geen enkele verjaardag gevierd dit jaar  nauwelijks een bezoekje afgelegd de enige die wekelijks present is, is mijn hulp. 

O ja gedichten. Eens even terug bladeren. Ik schreef er toch meer dan ik me herinner. Deze is wel leuk. Even een kleinigheidje veranderd. Uiteindelijk zijn we nog steeds een dicht bevolkt landje waar we best wat meer ruimte zouden kunnen gebruiken. Gaan we toch gewoon stapelen. Beetje satirisch in een anderhalve meter maatschappij, maar toch.  

Ik dacht zou het niet mogelijk zijn

wat ruimte te creëren

Natuurlijk, ieder krijgt zijn  deel

Geen koeien in de wei

maar een gestapeld deel

Van vogels weet ik zeker

dat zij niet kunnen vallen

dan doen we daar ons voordeel mee

Zij hoeven niet in stallen.

Ik maak voor hen een vogelflat

Dat zal ze best bevallen.

Belangrijk is dat IK

het op MIJN plekje

volledig naar mijn wensen heb

De rest

Ach

Weet ik veel!

Helaas zo aan ons zelf denkend zitten we vaak wel in elkaar. Als ik dat bij mezelf ook af en toe niet opmerk had ik het nooit kunnen schrijven. 

We komen niet om onszelf heen. Ja ja ik weet het , uitzonderingen bevestigen de regel.  Nou, dan ga ik zo toch maar lekker schilderen. Dan wordt het weer een mooie dag

O ja, hier wil ik mee verder vandaag

De herberg

De Herberg

Mens-zijn is een herberg.

Elke dag komen er nieuwe gasten.

Vrolijkheid, somberheid, laagheid (slaperigheid), even een helder moment

als onverwachte bezoeker.

Verwelkom ze en bied allen een gastvrij onthaal!

Ook al zijn het een hoop zorgen

die jouw huis overhoop halen.

Behandel toch elke gast met respect.

Misschien ruimt hij bij je op

en maakt hij plaats voor iets anders, iets fijns.

De sombere gedachte, de schaamte, de boosaardigheid,

Treed ze lachend bij de deur tegemoet

en nodig hen binnen.

Wees dankbaar voor wie er komt,

want ieder van hen is gestuurd

als een gids uit het onbekende.

Geschreven door Rumi

Waar ben je

https://meditatiemystiek.blogspot.com/2019/05/waar-ben-je.html

Waar ben je?

Essentie?
Zin van het leven?
De wezenlijke schoonheid?

Waar ben je?
Kan ik jou bevatten?
Ondoorgrondelijke grondslag?

Ik los op in jou
Er is niets in mij van mij

Tegelijkertijd ben ik in relatie
Het authentieke zelf in verbinding met de bron

Niet meer geleefd door de identiteit van ego
Voorbij het onware geluk van een hongerige geest
De neiging om van alles te willen hebben, valt weg

Weten vanuit het hart
Een ervaringsinzicht
De adem van de onuitsprekelijke inspiratie
Stromend in mij

Ik maak plaats
Leeg worden
Niet de zaak willen beheersen
Niet reageren op dat wat verschijnt
Ik geef de zaak uit handen

Gedragen worden
Genade
Aanwezig gesteld

Ik ben
Hier

~Kees Voorhoeve

Soms

Kun je ooit vertellen
Hoe je geraakt wordt
Hoe dingen in je
opbloeien
Of
je verdrietig maken
En
toch drijfkracht geven
Je voortstuwen
op je weg
Geraakt zijn
Open gaan
De totaliteit zien
En omarmen
Het is verdwenen als je het uitspreekt
Soms gebeurt het
Dan kun je verder
Zonder woorden



Acryl op doek
120 x 90

Gewoontepatronen doorbreken

Ingesleten gewoontepatronen

Geven richting aan een

leven 

Beangstigend

 te doorbreken

in een wereld 

van onzekerheden

Tijd voor nostalgie

Het zal de tijd van het jaar wel zijn.
Terwijl ik aan het bankhangen ben omdat ik me al een paar dagen niet echt lekker voel, komen er allemaal herinneringen naar boven. Mijn vaderbijvoorbeeld die vroeger evenals mijn moeder regematig liedjes voor mij zong.
Hoe was het ook alweer. Veel kan ik naar boven halen maar hier en dar zijn wat hiaten.
Maar daarvoor hebben we tegenwoordig internet. En wat is het leuk als er dan inderdaad zo'n liedje tevoorschijn komt en herinneringen herleven.


Snoepwinkeltje 

In de donkere straat
waar het belletje gaat,
Kletst ‘t deurtje al rinkelend open
Komen in ‘t kamertje klein
Bij ‘t lampenschijn
De kleutertjes binnen geslopen.

En ‘n dappere vent
In zijn knuistje een cent,
Stapt naar voor en blijft grinnikend zwijgen.
Tot de koopvrouw geleerd,
Zijn fortuin inspecteert,
En vertelt wat hij daarvoor kan krijgen.

‘t Is ‘n reep zwarte drop,
Koek met suiker er op
Een kleurbal, een zuurbal, een wafel
Een zoethouten stok
Of ‘n kleurige brok
Ligt alles bijeen op tafel.

Als de kapitalist
Zich wat dikwijls vergist,
De koek en de suiker beduimelt,
scheldt de juffrouw verwoed,
Dat ie ‘t kostlijke goed
Met zijn smerige vingers verkruimelt.

De kleuter verbaasd,
Dat de juffrouw zo raast,
Smoest stiekum wat met zijn kornuiten,
De keus wordt bepaald,
De kleurbal betaalt,
Dan schooien zij slent’rend naar buiten.

In de donkere straat
waar ‘t troepje nu gaat,
Wordt hevig gewikt en gewogen;
Dan zuigen z’ om beurt,
tot de bal is verkleurd,
En hun rijkdom illusie is vervlogen.

Piet Paaltjens

Iedere stap is vrede

Uit het boekje: Iedere stap is vrede van Thich Nhat Hanh.
Na een lange meditatie schreef ik het volgende gedicht. Er komen drie mensen in voor: het
twaalfjarige meisje, de zeerover en ik. Kunnen we elkaar aankijken en onszelf in elkaar
herkennen?

Noem me alsjeblieft bij mijn ware namen

Zeg niet dat ik morgen zal vertrekken,
want vandaag zelfs kom ik voortdurend aan.
Kijk goed: ik arriveer elke seconde
als een knop aan een lentetak,
als een jong vogeltje met tere vleugels,
dat leert zingen in zijn nieuwe nest,
als een rups in het hart van een bloem,
als een juweel verborgen in een steen.
Ik blijf komen om te lachen en te huilen,
te vrezen en te hopen.
Het kloppen van mijn hart is de geboorte en de
dood van al wat leeft.
Ik ben het eendagsvliegje dat zich vlak boven de rivier ontpopt
en ik ben de vogel die, als de lente komt, bijtijds arriveert
om het vliegje op te eten.
Ik ben de kikker die vrolijk rondzwemt in het heldere water van
de vijver en ik ben de ringslang die onhoorbaar nadert en zich
met de kikker voedt.
Ik ben het kind in Oeganda, vel over been,
mijn benen zo dun als bamboestokjes
en ik ben de wapenhandelaar
die dodelijke wapens aan Oeganda verkoopt.
Ik ben het twaalfjarige meisje,
vluchteling op een klein bootje,
dat overboord springt,
na verkracht te zijn door een zeerover.
En ik ben de zeerover, mijn hart nog niet in staat tot liefde en begrip.
Ik ben een lid van het Politbureau,
met onbeperkte macht in mijn handen.
En ik ben de man die, langzaam stervend in een heropvoedings-
kamp, zijn 'bloedschuld' aan zijn volk moet betalen.
Mijn vreugde is als de lente, zo warm
dat zij bloemen doet bloeien langs alle paden van het leven.
Mijn pijn is als een rivier van tranen, zo vol
dat zij de vier oceanen vult.

Ontdekking

Al zoveel levens zocht ik,
naar jou die vrede bent, 
geslagen en verstoten
ging ik naar jou op weg.

Al zoveel levens zocht ik
naar jou die liefde bent, 
want wat wij liefde noemen, 
het vloeide telkens weg.

Ik zag de diepe dalen,
verdwaalde in het woud,
verdronk in duister water,
greep rond in zelfbehoud
Ik riep om hulp, maar woorden,
ze keerden leeg terug.

Toch wist ik in diep duister,
dat er ook licht kan zijn

Totdat ik stil aandachtig,
ging zitten op mijn plek 
ik keek naar alle dingen
die ik niet had ontdekt

De koele maan van wijsheid
vertelde van de leegte,
waardoor dit alles was.

Het duister gaf de ruimte,
liet duizend dingen zien
die ik nieuwsgierig schouwde
vol van verwondering.

Ik hoefde niet te grijpen
en houden wat ik had.
Het mocht er alles wezen,
vergankelijk als het was.

Zo wandel ik nu verder
en weet, 
in alles wat ik zie,
in alles wat ik hoor en voel, 
in alles wat ik ben en
alles wat de wereld is
daar heb ik jou ontdekt

Elly

Abracadabra

Ik gebruik zo af en toe Evernote. Een app op de smartphone. 

Vind ik daar toch een gedichtje dat ik kennelijk schreef in een bui van poëzie.

Het laat me weer eens zien dat er niets zeker is en dat je ook voor narigheid niet aan de kant hoeft te gaan, maar er iets mee kunt doen, het tot een ervaring maken en transformeren tot een innerlijke blijdschap ook als dat je niet zomaar lukt en tijd nodig heeft. Tja eigenlijk zomaar een persoonlijke notitie die in ieder geval voor mij GEEN abracadabra is.

En zeg niet dat ik niets heb meegemaakt maar ja, ik weet het, nog lang niet alles want dat is (gelukkig) onmogelijk in één mensenleven.

"Ik wist wat ik kon
doen en laten maar ging niet verder dan zeker

Tot ik begreep wat
mijn levensboek ervaringen
node ontbeerde"

Ben ik duidelijk of is het abracadabra ? :-{

Wat een mens niet allemaal mee kan maken in het leven

Een liedje

• 
  Liedje

• Er staat in mijn hart een boompje gegroeid,
• De wortels zijn bloedig rood,
• Maar de bloesems zijn, als het boompje bloeit,
• Sneeuwwit langs de tengere loot.
•  
• 's Nachts droom ik van vogels en laaiend vuur
• En hoor verward gekras,
• Maar een lied rijst in het morgenuur
• Als een feniks uit asch.
•  
• En van de liefde verbleekt het rood
• Tot de smetteloosheid van het kind—
• Er is een zuiverheid van den dood
• Die reeds in het leven begint.

 Martinus Nijhoff

Zien met het oog van het hart

Ik zag heel toevallig zojuist een laatste stukje van een gesprek in 'het Vermoeden' van de Ikon op de TV.
Een Nederlandse Imam Abdulwahid van Bommel in gesprek met de interviewster die hem vroeg. Zou u ons één handvat kunnen geven wat het is: Zien met het oog van het hart.
Op uitzending gemist vond ik het volgende:

Van Bommels heilige tekst komt uit Le Petit Prince van Antoine de Saint-Exupéry, waar de vos, de leraar van de kleine prins hem zegt:

'Dit is mijn geheim. Het is heel eenvoudig: alleen met het hart kun je goed zien. Het wezenlijke is voor de ogen onzichtbaar.'

Een tekst die daarop lijkt vindt hij in de Koran:

'Ogen kunnen Hem niet bereiken maar Hij bereikt de ogen. Want Hij is de Subtiele. Hij is Zich Bewust van alles. Om het goddelijke te bevatten heeft Hij u 'het oog van het hart' geschonken.'

Van Bommel probeert jonge moslims te leren minder aandacht te hebben voor de uiterlijkheden en de regeltjes van de islam maar meer tijd, aandacht en liefde te offeren aan anderen. Zo leer je zien met je hart, zo kom je dichter bij andere mensen en zo kom je dichter bij de Schepper.

Zelf kijken? http://www.luxmagazine.nl/vermoedenUitzending.aspx?lIntEntityId=1892

Zulke gesprekken, daar kan ik dan helemaal blij van worden omdat ik merk dat ook in de moslim traditie andere zaken belangrijk zijn dan de stromingen die in het oog springen en hoofdzakelijk gaan over het naleven van de fundamentele teksten. Teksten die m.i. vaak uit hun context zijn gerukt.
Hij benadrukte het belang van een liefdevolle benadering en vooral uitleg over het waarom. Dit was natuurlijk het einde van een veel langer gesprek waarvan ik ook nog opving dat hij blij was met de mystieke stroming van het Soefisme, en andere stromingen die daar wel aandacht aan besteden en juist daar helemaal vanuit gaan.

Hij  gaf als handvat de uitspraak: 'mens ken uzelf', want pas wanneer je leert jezelf te zien zoals je bent, leer je de ander kennen en kun je god leren kennen.
Hij gaf daar een prachtige levendige korte beschrijving bij, die ik helaas niet kan herhalen. Maar je kunt dus gewoon zelf gaan kijken.

Toch is het voor mij duidelijk wanneer je je eigen 'tekortkomingen' onder ogen leert zien, die niet meer hoeft te verdoezelen onder een deken van ontkenning, van mitsen en maren ... omdat je anders niet zou deugen of omdat je er gewoon overheen walst.  Als je  ook de dingen die diep in jezelf verstopt zijn en die (gelukkig) niet altijd naar buiten komen leert kennen. Of wanneer je jezelf zou afvragen waar jij onder diezelfde omstandigheden toe in staat zou zijn, dan krijg je meer begrip voor wat de ander doet.
Wanneer je door te zien, leert met jezelf liefdevol om te gaan zonder jezelf te veroordelen, dan kan er ook een liefdevolle houding ontstaan ten opzichte van je medemens. Daaruit volgt als vanzelfsprekend een relatie met Dat wat meer is dan je zelf, Dat wat je op vele momenten zelf niet bent.

Dan leer je zien met het oog van het hart.

En dan voor wat mijn eigen inzichten betreft, dat heeft dus niets te maken met straffeloos maar van alles doen of laten gebeuren, maar wel met de menselijkheid in acht nemen en inderdaad leren zien met het oog van het hart. Het heeft te maken met een mildere houding naar jezelf en anderen.

Deze tekst vond ik in Weimar op een monument, waar veel over de dichters Goethe en Schiller te vinden is. Helaas ben ik vergeten waar het monument precies over ging, volgens mij was het iets i.v.m. Goethe. Wie het weet mag het zeggen, maar de tekst op zich vind ik ook al fraai genoeg.

Oriënt staat voor het Oosten- morgenland

Okzident voor het westen - avondland.

Als nieuw geboren

En plotseling

ik wist wel 

je was verborgen

in de herfst

bloeit vreugdevol

de lente op.

Niets te vermelden.

Niets te vermelden
niets te vertellen.
niets meer te praten
dan koetjes en kalfjes
en ieder doet zijn eigen ding.

De weg is open niets
wordt meer ingevuld
rivieren laten water
stromen tot aan de zee
maar nooit terug

wat ooit eens was
zal nooit weer komen
het streven ben ik
meer dan zat

laat nachten gaan
en dagen komen
tot aan de dood
het is volbracht.

Ziel zonder zorg.

In 2009 schreef ik het op weblog, het verdween toen ik het verwijderde.

ziel zonder zorg

zo noem je mij

maar niets is minder waar

zorg voor is wat ik wel wil zijn

bezorgd om is wat bezwaard

-

een vroege vogel

noem je mij

maar niets is minder waar

ik voel het uitgaan van een kaars

en zie de dageraad

-

een vrije vogel

noem je mij

maar niets is minder waar

ik voel betrokkenheid in mij

dat bindt

mijn hart trekt aan.

-

Zoals een vlinder, 

voel ik mij

in t’ zwerk en op de grond

een warme zonnestraal in mij,

ik dans het leven rond.

Tijd

Deuren wijd open.
'binnenbuiten'

'zonschaduw'
een geheel

'warmtekoude'
horen samen

verschillend ervaren
in  de loop van tijd
waarin ik leef

de platenspeler
weer in werking
speelt het nu

luisterend naar
zeventiende
eeuwse sonates
in de twintigste eeuw
verzameld

Zacht ruist de boom
het windgefluister
trekt aan
een luisterend oor voorbij
in tijd

Vroege morgen

Op deze vroege morgen zien slechts

de toppen van de bomen de zon

die twijfelt.

Plotseling, schijnbaar willekeurig

spreidt ze haar stralen uit en versterkt

het licht en donker.

-

In de verte ruist de ochtend van de stad.

Het snorren van de krantenjongen en

de eerste trein, die veel te vroeg

de warme liefde van de nacht

verwijdert.

Nog zingt de nachtegaal.