Over de blogs

Ik heb het Magazijn aangepast en ik hoop dat het nu wat makkelijker zal werken.. Alle verschillende blogs die ik zo langzamerhand had opgezet... het werd gewoon teveel. Dus ik heb hele blogs getransporteerd naar dit Magazijn. Uiteindelijk is het toch ook een magazijn en ik ga er geen speciaal fotoblog meer op na houden. Alles wat ik kwijt wil komt hier te staan.

Een enorme reeks labels staat bovenaan de bladzijde en dat moet het zoeken iets vergemakkelijken.
Dat transporteren is heel eenvoudig en ik denk dat ik nu eerst ook nog maar mijn paar vakantieblogs s over Italie enzo samen ga trekken.

Even kijken hoe dat het duidelijkste gaat worden. Misschien onder een andere naam een geheel maken. Of dat lukt?
We zullen zien.
 Hier maar weer zoals gewoonlijk een foto bij.

De bonte specht die ik fotografeerde in de Heemtuin achter ons huis

Herontdekking.

Ik begin te geloven dat ik mijn blogs herontdekt heb. De laatste tijd was ik veel vaker op FB te vinden en stonden mijn foto's en schrijfsels op een laag pitje. Dat kwam ook doordat ik me meer met schilderen bezighield en een tablet had gekregen waarop ik kan tekenen en daarmee kan ik rechtstreeks fotootjes publiceren zonder veel bewerkingen. Het typewerk daarbij gaat, maar op een toetsenbord werkt het makkelijker.

Dat tablet vertaalde zich makkelijk naar allerlei andere digitale media. Je maakt daarop een foto of tekening en publiceert het. Ik hoefde niet achter de computer te kruipen en met het tablet op de bank zat ik wel lekker.

Nu Ferry niet meer hoeft te werken en we er samen op uit trekken om  te fotograferen en daarna ook samen achter de PC kruipen begin ik de computer te herontdekken en het is toch wel mooier werken met zwaardere programma's en mogelijkheden.

Nu heb ik ook weer naar foto's gekeken van enkele jaren geleden want dat staat allemaal niet op de tablet en er zitten best leuke bij die ik mooier kan maken in Photoshop Element.

Dit fotootje uit 2010
Toch de moeite waard om het hier te plaatsen.

Tablettekening

Een heel gedoe. Ik ben er verschillende uurtjes zoet mee geweest. Er werden rare berichten onder mijn naam verspreid, maar nu geloof ik dat alles onder controle is en de virus uitgeroeid.

Alles opgespoord, weggegooid en passwoorden aangepast. Op een gegeven moment dacht ik dat al mijn internet activiteiten geblokkeerd of weg waren, maar dat is niet zo.
Hopelijk kan ik vrolijk verder met mijn hobby s.

Hier komt dan weer een fotootje te staan.

Een van mijn tablet tekeningetjes

Hollandse kersen

Eens kijken of ik met mijn tablet makkelijk een blogje kan plaatsen.

Kopzorgen

Een tablet is leuk en ik ben er helemaal aan verslingerd voor het maken van doodles. Maar het is ook makkelijk om een foto te maken en meteen op het blog te zetten. Geen kaartjes meer uploaden in de computer maar huppekee een foto maken en meteen op het blog of facebook.

Maar nu het volgende.
Ik zit achter mijn computer en weet dat ik een foto heb die ik bij mijn logje wil zetten, maar die heb ik met het tablet gemaakt. Hij moet dan op een of andere manier op mijn computer terechtkomen om het  in dat specifieke blogje te krijgen. Tja. Ik heb al verbindingen met de cloud, maar kan hem er niet op vinden.

Nee, daar ben ik nog niet helemaal uit. meestal lukt het wel op een gegeven moment, maar voor de volgende keer ben ik dan weer vergeten hoe dat was. Tja ik ben ook geen twintig meer. Ik ben allang blij dat ik rond mijn vijftigste op aandringen van Fer met de computer om heb leren gaan. Gelukkig niet onverdienstelijk. Nu nog handigheid zien te krijgen in het switchen tussen tablet en computer en...

en ja, dan heb ik ook nog een nieuw compact cameraatje waar ik ook wifi op heb. Nou ik ben al aan het verbinden geweest, maar... mislukt

Ik zie af en toe door de bomen het bos niet meer. hahaha


Intussen heb ik de jurk klaar zonder kopzorgen over digitale verbindingen en opslag. Ik trek hem gewoon aan.

Foutje!

Ben ik plotseling mijn hele vorige verhaal kwijtgeraakt via mijn tablet.
Ik heb kennelijk nog niet alle ins en outs begrepen van het werken met apps. Helaas. Dan maar zonder het vorige berichtje verder leven. Dat zal best lukken.

Ik wilde een fotootje van een app delen in Mijn Magazijn maar ik vrees dat het niet lukt vanuit de computer.
Toch nog maar weer eens iets anders uitproberen. En vooral geen concepten zonder titel vanuit de tablet weggooien, want dat ging dus mis want het was toch het vorige bericht dat nu is verdwenen.

Fijne feestdagen

Aan de gang

Ik moet gewoon aan de gang. Opruimen, tekst lezen en voorbereiden voor de groep bij Veroni vanmiddag, kopje koffie en als er tijd over is nog schilderen maar dat betwijfel ik.
Wat zit ik hier dan nog?
:-)
Dag

Gewoon verder gaan

Deze week zal ik me weer eens buigen over de Jacobsladder.
Ik heb oud werk waar ik niet meer zo tevreden over ben als in het begin. Er zijn altijd nieuwe tijdperken in het leven waarin je weer andere vernieuwde ideeën hebt en daar wil ik dan toch iets mee doen. Dus haal ik het oude werk tevoorschijn en kijk er kritisch naar.

Vaak kom ik tot de conclusie dat er meer mogelijk is zoals nu en ben er heerlijk op aan het verder werken gegaan. Er moet nog veel gebeuren.

Parijs laat ik nu even bezinken

En ik ga weer verder met de Jacobsladder

Exto en Kunstroute Presikhaaf

Ik heb al wat schilderijen op EXTO gezet en kwam tot de ontdekking dat je daar ook een blog bij kunt houden.
Allemaal leuke dingen om te doen
Of ik er veel op ga zetten weet ik nog niet. De tijd zal het leren. Eigenlijk heb ik meer dan genoeg aan één blog. Maar goed je kunt natuurlijk altijd een kijkje nemen op
/http://ellyvandoorn.exto.nl/

Deze zette ik ook daar op het blog. i.v.m. de komende kunstroute.

Geen oor-zaken maar oog-zaken

Het goede bericht is dat het nog geen natte Macula Degeneratie is.
Het slechte bericht is dat mijn ogen erg achteruit zijn gegaan en ik dicht tegen de natte MD aanzit dus heel goed op moet letten en bij verslechtering meteen langs moet komen om te kijken of behandeling (injecteren) noodzakelijk is.

Ik ga maar eens kijken of ik mijn bril kan aanpassen en ipv varifocus aparte brillen moet nemen voor lezen veraf en computer want met een groter kijkoppervlak is het misschien makkelijker om de grijze vlek in het midden van de focus heen te kijken. Ik heb nog zicht voor 35 % en met een goede bril 65% . Nou dat is echt niet zo slecht. Het grootste probleem is dat ik met fotograferen niet met de hand scherp kan stellen en ook dat heeft de inventiviteit van de cameraontwikkelaar voor mij (speciaal) aangepast met een automatische autofocus. Mijn hartje wat wil je nog meer.
Ik lijk mijn vader wel die zei altijd toen hij slechter ging lopen dat de bankjes in het park er speciaal voor hem neer waren gezet.

Toen ik thuiskwam vroeg ik me af. Voel ik me nu aangeslagen?
 Nee gelukkig niet. Ik kan nog steeds alles doen wat ik wil. Ik leef in een wereld waar enorm veel mogelijkheden en hulpmiddelen zijn en ik ben een gezegend mens met een diep down under altijd vrolijk gevoel. Daar wil ik me op blijven richten. Het is zo zinloos zorgen te maken over een toekomst waarover je nooit iets met zekerheid kunt zeggen. Wel is het goed om voorbereid te zijn, maar dat wil niet zeggen dat ik me door angst of door een zorgenscenario's laat meenemen. Ik denk dat ik daar meer aan zou lijden dan aan het feit zelf. Gelukkig kan ik nog steeds dagelijks genieten van alle beelden die zich aan mijn ogen voltrekken en ik ben van plan  lang gebruik te maken van al die genietingen en die goed op te slaan in mijn brein. Als het zien dan moeilijker wordt dan zit ik achter de geraniums alle beelden weer in mijn geest op te roepen en verheug me in alle herinneringen. (En laat me door iedereen verwennen  ssssst. niet verder vertellen hoor)

Vandaag wordt mijn kleinzoon alweer 16 jaar.
Een snel schetsje van verleden jaar aan de ontbijttafel

De kip of het ei.

Is het me daarom te doen? Dat mijn leven er wat paradijselijker op zou worden? En wat is paradijselijk? Het was anders op curaçao in 1988, maar was het minder paradijselijk?

Want dat is waar ik in het vorige blogje mee besloot. Natuurlijk, Ook een goed leven hebben, is belangrijk. En al brainstormend vraag ik me af wat er eerder is. De kip of het ei.

Je kunt niets voor je medemens betekenen als je zelf niet goed in je vel zit. en omgekeerd kun je niet gelukkig worden zonder iets voor een ander te betekenen.

Hoe wil ik mijn leven zingeven?
Weet je wat ik ga eerst maar eens even lekker ontbijten.

Schets rode beuk

Dank voor jullie lieve woorden en goede raad.
Op het moment dat na drie weken pijn en balen ik het gevoel krijg:' ik moet er iets aan gaan doen',  en met het verhaal naar buiten kom dan loopt het proces gelukkig op zijn eindje en begint zich weer een meer normale regel voor te doen.
Zondag heb ik de hele dag liggen slapen en dat doet kennelijk ook goed. Het lijkt wel of ik dan helemaal uitgeput ben en bij moet tanken.
Verder IS er gewoon niet veel aan te doen ik ben er al vaker mee bij de arts geweest en heb medicatie die in extreme situaties niet meer helpt. Het beste is gewoon stilletjes thuis blijven zitten en geen spannende zaken zoals vakanties en andere leuke dingen inplannen, maar ja... dat is Elly niet van plan te doen en ze wil gewoon doorgaan met op te pakken wat voor haar voeten komt en daar ook van  genieten. :-). Dat op zich, zoals al het nieuwe en vreemde, geeft al klachten evenals sommige producten zoals zuur, sla en kool.
Als ik na een uitstapje of vakantie dan weer tot rust kom worden de klachten soms extremer.
Niemand wil last van zijn/haar lijf hebben, maar soms moeten we ermee om leren gaan en er het beste van maken. De wetenschap dat het geen ernstige ziekte is, geeft op zich natuurlijk wel rust.
Gelukkig, ik voel dat ik nu de draad weer kalm aan op kan pakken in de dagelijkse routine en bezigheden.
En wat niet onbelangrijk is, ik ben weer heerlijk aan het tekenen en schilderen.

Vanmorgen op een stuk pakpapier dat om de rol papier zat die ik kocht, in een half uur een schets gemaakt van die prachtige beuk die voor ons raam staat. Niet dat ik de illusie heb hem zo mooi te maken als hij is, maar het is heerlijk te stoeien met de nieuwe oliepastels die ik pas kocht en de beperkte kleurtjes die in dat doosje zitten. Dat soort experimenteren na aanleiding van de natuur heb ik al zolang niet meer gedaan. Ik vind het heerlijk om zonder beperkingen die ik mezelf opleg, alles te schilderen  en uit te proberen wat in mij opkomt. Dat geeft nieuwe energie.

Veiling

Een fijne week in Nijmegen met Gelek Rimpoche zit er weer op. Veel goede dingen gehoord, oude bekenden ontmoet en leuke activiteiten bijgewoond. Leuk vind ik het nog even te vermelden dat we een veiling hielden ten bate van de Jatson Chumig school in Lasa en die bracht onwaarschijnlijk veel op voor een spontane actie. Ook twee schilderijen van mij werden geveild. Het was een waar feest met een veilingmeester die deze onverwachte actie op touw zette en het met veel hilariteit wist vol te praten.
Alles is alweer voorbij en de aankomende week is voor mij ook helemaal volgepland. Vanmorgen  vroeg komt mijn jongste kleinkind een nachtje logeren. Ook daar kijk ik weer naar uit, want nu is het nog heel vroeg, de zon is net op en kan ik nog even wat regelen. Het ziet ernaar uit dat het een druk voorjaar wordt.
Maar tussen alle bedrijvigheden door is het wel de bedoeling rondom mij heen te kijken en te genieten van de prachtige groenen die nu volop in verandering zijn. De bloesembomen zijn schitterend dat zal niemand zijn ontgaan. Het is werkelijk een feest de mogelijkheid te hebben om je heen te kijken. Ieder moment is anders en dat merk ik het meest als ik uit mijn raam naar die machtige rode beuk kijk in het ochtend zonlicht. Ieder ogenblik wijzigt de lichtval daarop in een schitterend spel van de zon die op onze aarde zijn stralen laat vallen. Ik kan me niets mooiers voorstellen. Lichtval maakt alles bijzonder.

Nee blogvrienden, het wil nog niet echt lukken. Mijn kamaraadje nog ziek en de computer nog niet beter.

Het blijft behelpen.

Calamiteiten

Mijn computer heeft het begeven. Nu behelp ik me  en o o o wat is dat lastig. Geen e-mail, alle adressen verdwenen en geen enkele foto van de laatste maanden tot mijn beschikking. Gelukkig is het schilderen niet afhankelijk van de computer.
Maar wat nog vervelender is, is dat mijn partner door een griep is geveld. Ik hoop dat hij weer snel een beetje opknapt en daar een bijdrage aan leveren, daar zal ik mijn energie nu in gaan instoppen. Ik ben dus met andere dingen bezig en merk dat ik op dit computertje waar ik nu op zit al aardig mijn weg kan vinden.
Nu eens even kijken of ik hier nog een aardig plaatje kan vinden.
Even gezocht en via Picasa heb ik met ander kunst en vliegwerk een vakantie fotootje gevonden uit Krumlov en erbij geplakt. Niet dat het passend is, maar wel leuk om weer uit te vinden en mee te spelen.

Mededogen en schuldgevoel

Er kwam een  mooie opmerking van Ludwig de Latter binnen op het logje over Compassie die ik graag hieronder als een logje wil plaatsen omdat ik mij er ook helemaal in kan vinden.


Misschien kan dit helpen.
Ik hanteer het begrip mededogen. Voor mij betekent dit dat je ieder mens benadert vanuit de zekerheid dat je onwetend bent over zijn levensweg. Onwetend over wat hij gezegd - niet gezegd heeft, over wat hij gedaan - niet gedaan heeft, onwetend over zijn vreugdes en pijn, wat allemaal samen maakt dat hij is wie hij is. Vanuit de zekerheid ook dat iedere mens lijdt, fysiek lijden, mentaal, existentiële pijn, zelfs al is dit schijnbaar niet zo. Mededogen betekent dat je bij elke ontmoeting open staat om het lijden van de medemens te verzachten. Het is geen checklist die je afwerkt, het is een levenshouding. Is dat moeilijk? Soms wel ja, want soms wil je d'r wel 'ns behoorlijk invliegen hé :-)... maar elke dag en beetje beter.
Werkt dat? Ik had in de jaren negentig een vreselijk agressieve baas op het werk. Hij tierde, schreeuwde, gooide alles in het rond. Ik was een beetje radeloos tot ik op het idee kwam hem te benaderen vanuit het idee dat ik onwetend was over de pijn die hem zo agressief maakte. We hebben daar nog vreselijke momenten meegemaakt maar langzaam veranderde de situatie. Zo 'n jaar later (ja, het duurt wel wat) zat ik 's avonds voor ik naar huis ging rustig op z'n bureau na weer een dagje roepen en tieren. We praatten er over en ik herinner me dat ik zei - wel, Jan, 't was weer je dagje niet vandaag. Die avond vertelde hij me over zijn agressieve buien, dat hij dat niet onder controle had en dat voor zichzelf heel pijnlijk vond (zo zie je maar). D'r zijn nog een hoop driftbuien gevolgd, maar de sfeer er rond was veranderd, de dreiging was weg en hij begon het zelf meer en meer te relativeren.
Ik vertel dit niet om mezelf in 't zonnetje te zetten maar om te zeggen dat het werkt en dat je d'r moet in geloven én dat het tijd vraagt. En het maakt niet uit of je midden in de Sahara bent of op de Noordpool zit of in je knusse zetel gelukkig zit te wezen, arm of rijk bent. Mededogen is iets wat je in je draagt altijd en overal en dat je kan leren.
Oef... een adempauze... maar ik wil nog iets kwijt over schuld, schuldgevoel.
Misschien worstel je wel met de spanning die ontstaat tussen jouw goede bedoelingen en de resultaten van jouw goede bedoelingen die niet altijd zijn wat je zou willen dat ze zijn (je bent immers een mensje). Dan ga je je wel wat schuldig voelen. Er is schuld in grote en kleine conflicten, echtelijke problemen... je noemt het maar. In mijn wereld is er geen schuld. Ik scheurde de pagina met het woord 'schuld' uit mijn exemplaar van de driedelige Grote Van Daele (ja, sorry Nederland)
Iemand belt me en zegt 'Ik voel me de laatste tijd niet lekker in mijn relatie, ik weet niet waarom, maar ik voel me vreselijk schuldig'. Wel, je mag 'je niet lekker voelen' in jouw relatie, je mag onbedoeld een foute boel veroorzaken, je mag met de beste bedoelingen compleet in de fout gaan, er een zootje van maken enz... of misschien doet iemand dat met jou. Hou dan de situatie uit de schuldsfeer. Schuld creëert discussie, agressie, leugen en noem maar op. Er is geen schuld, er is alleen een menselijke samenloop van omstandigheden en dat geldt voor heel veel zaken die fout lopen. Velen zijn bereid samen te praten over de samenloop van omstandigheden, bijna niemand is bereid schuld te dragen.
Ben je dus een onvolmaakt mensje op deze planeet dat af en toe faalt in zijn opzet... da 's ok, geen schuld, volgende keer een beetje beter, heb mededogen met jezelf.
Sorry jongens, wat een lap is dat hier geworden... ;-)

Verbeterd

Het vorige berichtje had ik teruggezet naar concept. Maar ik heb het weer herplaatst.

Ik heb het de laatste tijd nogal druk met van alles en nog wat en had me te weinig tijd gegund om er rustig over na te denken. Ik geloof dat ik nu iets duidelijker mijn ideeën verwoord heb.
Ik ben me bewust dat ik ook maar weinig tijd heb kunnen besteden aan het bezoeken van andere logjes. Maar ik haal de scha wel weer in alhoewel, ik vraag me af of dat mogelijk is wanneer de tijd gewoon doorgaat en  geen rekening houdt met scha. :-)


Afgelopen woensdag was er weer aardig wat sneeuw gevallen en het was geen losse rulle sneeuw, maar het verijsde onder je voetstap. Er ontstonden ijzige sporen in de sneeuw en het was niet handig om te fietsen. Voor velen was er door die omstandigheden geen doorkomen aan. Zo ook mijn kleinzoon. Normaal komt hij 's ochtends vanuit Markelo hierheen om met de fiets verder naar school te gaan. Het was wel niet de bedoeling, maar hij was aangenaam gezelschap wegens dit incidentje.
Zouden we volgende week nog eens een pak wit te zien krijgen?

Museum voor Moderne Kunst Arnhem

Afgelopen week heb ik nauwelijks tijd gehad voor mijn dagelijkse dingen. Maar gelukkig heb ik die wel gedaan. Het bloggen is er een beetje bij ingeschoten. Maar nu is het Jewel Heart Magazine zo goed als klaar en de lay out weer verzorgd. Nog even de puntjes op de i en dan kan het naar de drukker. Het is een dubbel nummer geworden met interessante artikelen. Ik vind het dan altijd weer leuk als het op de plank ligt en het er goed uitziet.

De week is weer begonnen en na een fijn weekend liep vanmorgen de wekker om 5.30 uur af. Meestal stap ik dan mijn bed niet weer in als Fer de deur uit is want het duurt minstens een uur voor ik in slaap val en word dan zo gammel wakker. Opblijven geeft me de gelegenheid even een blogje neer te zetten. En hier ben ik dan weer. En het is best fijn zo vroeg op als ik eenmaal mijn bed uit ben. Maar zo denk ik er niet over als de wekker afloopt hoor  :-)

Zaterdagmiddag zijn we in het Museum van Moderne Kunst in Arnhem geweest. Ik heb weer genoten. Er waren schitterende tentoonstellingen en veel te veel voor één middagje. Het boeit me altijd weer te merken dat, als ik me meer verdiep in kunst die me op het eerste gezicht minder aanspreekt en ik leer de achtergronden en visies van de kunstenaar herkennen, hoe anders ik dan ga kijken en het werk heel anders ga waarderen. Het lezen van de achtergrond informatie is dan zeker ook belangrijk geworden om inzichten aan te passen en me breder op te kunnen stellen.

Ach zo is het natuurlijk met alles. Als je niet voldoende afweet van iets kun je er ook geen oordeel over hebben.   Je functioneert het beste wanneer  gevoel en denken samen komen. Alleen op gevoel afgaan geeft een vertekend beeld want dan breng je slechts je emotionele waarden naar de oppervlakte. En dat heeft altijd de kleur van de eigen bril waardoor je kijkt.  Alleen op denken afgaan houd je vast in de materie. Samen maken ze je de mens die je bent. Als één geheel beïnvloed door alle dingen en omstandigheden rondom. Het denken geeft je de mogelijkheid je gevoelens bij te stellen waar nodig of waar je dat belangrijk vindt.

Drie of vier wanden met eigen collectie

Fotowerk met een intrigerende videofilm van Erwin Olaf

Marlene van Marlene Dumas

En neorealisme

Schuhmacher

Om maar te zwijgen over Willink, Pyke Koch, Dick Ket, Mankus etc.

Twijfel en angst

Soms slaat hij toe. Dan overvalt het me. Plotseling ben ik me heel bewust van een grote eenzaamheid midden in die enorme ruimte waarin van alles mogelijk is. Dan popt de angst naar boven. Dan zit mijn innerlijke leraar verstopt onder een zware deken en het gewicht van mijn eigen ideeën. Terwijl ik me op mijn ademhaling richt weet ik: Ook dat mag er zijn. Alles wat er is, is ook in mij aanwezig. Vanuit mijn onderbuik kruipt het omhoog en neemt me in bezit. Een grote donkere ruimte. Is het wel zuiver wat ik doe? Wat speelt er allemaal door mijn geest, wat houdt me bezig en waarom doe ik wat ik doe? Is het ook wel juist wat ik denk, doe en schrijf? Een mengeling van twijfel, angst en verdriet. Ik zal het nooit zeker weten. En ik weet, ik vind dat ook niet nodig. Me dat realiseren helpt al om die donkere ruimte in 'de ogen' te durven kijken en er stil in te verblijven zolang het duurt. Ik hoef er niet voor weg te lopen en andere bezigheden te zoeken.

Ik ben een mens en daarmee kwetsbaar zoals iedereen kwetsbaar is. Bij iedereen kan op elk moment angst en twijfel toeslaan op de meest ongelegen ogenblikken. Soms kan je de aanleiding daartoe niet eens vinden, op een ander moment is die aanleiding heel duidelijk aanwezig. Toch kan ik niet anders dan in ieder ogenblik weer keuzes maken, me steeds afvragend, toetsend op mijn eigen inzicht dat zo beperkt is als dat van een mens maar kan zijn, mijn standpunt bepalen voor dat moment en zo zoekend mijn weg gaan.

Ik weet het is meestal niet het één of het ander, alles is mogelijk, maar of ik de juiste keus maak ten opzichte van de ander en mezelf? Kwetste ik of ondersteunde ik? Maakte ik een opening of zorgde ik ervoor dat de deur dichtklapte? Toch doe ik wat ik doe en schrijf wat ik schrijf en ook hier geld weer dat alles veranderlijk is en nooit gekristalliseerd tot een onveranderlijke verharding. Het enige dat ik hopelijk in mijn doen en laten overeind houd is de motivatie om lief te hebben ook al lukt dat vaak niet en speelt er onbewust en ook bewust veel eigenbelang doorheen maar met een goede motivatie kan het juiste en zuivere altijd weer boven komen drijven. Heel langzamerhand bevind ik me weer in mijn midden waar alles er mag zijn zoals het is.

Nu ga ik me voorbereiden op mijn kleinzoon die komt logeren. En mijn achterkleinzoon naar wiens tweede verjaardag we vanmiddag gaan. Het zijn drukke en zeer emotionele tijden met zaterdag weer een derde (en deze keer een ) begrafenis in tweeëneenhalve week voor de boeg. Het geeft heel veel te overdenken en te doorleven. En daar komen dan zulke blogjes als deze uit voort. (glimlach)

Ook een gewone duif in uniek