Wat is het toch heerlijk als je de mogelijkheid hebt en de ruimte zodat je om jezelf kunt lachen. En dat doen we nog weleens. Dat bedenk ik nu ik na het opruimen van de boodschapjes naar muziek van de Everlybrothers zit te luisteren en tik met de laptop op schoot. Lachen, hoezo? Ik ken mensen die zich snel aangevallen voelen als ze iets vreemds, doms of raars gedaan hebben en daarop aangesproken worden. Een geschenk uit de hemel dat ik daar geen last meer van heb als het om simpele dingen gaat. Natuurlijk moet je me ook niet gaan beschuldigen van een misdaad of zoiets dat is van een andere grote al weet ik dat het misschien hetzefde is als je jezelf niet ergens op aangesproken gaat voelen wat je niet gedaan hebt maar wel lastiger te verwerken.
Nu verleden jaar om deze tijd hadden we net een andere auto gekocht. We hadden een witte en nu is het een grijsblauwe. Omdat ik met mijn slechte ogen
geen auto meer rijd brengt Fer mij overal waar ik maar wil. Natuurlijk ben ik daardoor een stukje vrijheid kwijtgeraakt maar reuze blij dat ik nooit onthand hoef te zitten en overal kunnen we nog samen naar toe gaan. Zo brengt hij me ook naar de oogcontroles bij de specialist en dergelijke. Als de tijd het toelaat gaat hij tussendoor naar huis en bel ik hem om me weer op te halen. Beter kun je het niet hebben toch. Maar de laatste keer had ik hem gebeld en stond ik lekker buiten op de uitkijk. Het duurde en duurde en ik maar kijken naar een witte auto. En dat was niet de eerste keer dat ik erin trapte . De auto stond vlak voor mijn neus en Fer maar zwaaien en ik maar in de rondte turen als een blind peerd zei Fer vanmorgen toen we het erover hadden. We kunnen er hartelijk om lachen. Het is heerlijk als je de humor van je eigen handicap in kunt zien. Hopelijk is dat ook in de toekomst vol te houden. Want gelukkig zie ik nog steeds voldoende om het meeste wat ik echt wil doen te doen. En wat ben ik blij onder zulke ideale omstandigheden te kunnen leven.
Ik hoorde wel eens een uitspraak zoals. Ja hallo, ik ben wel oud maar niet seniel. Ik ben blij dat ik dat geschenk als het ware uit de hemel heb en het mogelijk is de humor van veel valen of moeilijkheden in te zien.
Deze foto maakte ik in 2010 gewoon bij ons in het park dat onze achtertuin is. Ik heb daarna nooit meer zulke grote vissen gespot in die vijver. Een vliegende libel is me gelukkig nog wel eens gelukt te verschalken maar ook dat wordt natuurlijl steeds lastiger.
\
\
