Hij had een prachtig beeldje ontdekt. Eigenlijk was het niet erg aantrekkelijk maar toch, hij voelde er zich wel door aangetrokken en besloot dat hij het wilde hebben. Gelukkig was het betaalbaar want zoveel geld had hij niet te besteden en iedere keer moest hij hard werken om dingen te kunnen doen waarmee hij zich wilde verbinden. Hij had het er graag voor over.
Dit beeldje boeide en intrigeerde hem. Het was van een ondefinieerbaar soort klei, vaal en grijs. Toch voelde hij dat het bijzonder was. Zo bijzonder dat hij besloot het te laten vergulden. Dat die behandeling heel duur was, ach dat maakte hem niet uit hij had er het geld graag voor over.
Het kreeg een mooi plekje in de kamer en dagelijks keek hij er met blijdschap naar. Maar na verloop van tijd liet het verguldsel los en kwam de grauwe onderlaag tevoorschijn. Hij had er niet zoveel plezier meer in en vroeg zich af wat hij ermee aan moest. Er zat niets anders op dan werken en sparen tot hij het weer opnieuw kon laten vergulden. Zo gezegd zo gedaan.
Verwonderlijk hoe zijn hele huis er meer door ging stralen en als een goed thuis voelde nu het weer als nieuw zijn glans verspreidde. Het was werkelijk de moeite waard geweest.
Zijn grootvader kwam op bezoek en vol trots liet hij hem het beeldje zien waar hij zoveel geld en hard werken voor over had.
Helaas ook grootvader ontdekte alweer plekjes waar het nieuwe verguldsel los begon te laten en hij verzekerde Opa dat hij er binnenkort weer iets aan zou laten doen. Maar grootvader peuterde rustig verder aan het verguldsel en bezorgd keek hij toe wat er allemaal ging gebeuren. Zou er uiteindelijk weer die oude kleiachtige substantie tevoorschijn komen. Dat was niet de bedoeling , dat wilde hij niet laten zien. En Opa ging maar door...
"Kijk" zei grootvader, "Ik denk dat het in de modder is gevallen."
En na een tijdje haalde grootvader van onder het kleilaagje zijn waardevol, schitterend gouden beeldje tevoorschijn.
