We hebben Woensdag de crematie van mijn schoonvader gehad en toen we thuiskwamen lag de kaart in de bus van het overlijden van mijn jongere nichtje. Vanmorgen zijn we naar de afscheidsplechtigheid geweest. Het lijkt wel alsof ik afscheid blijf nemen. Het is vermoeiend, niet zozeer lichamelijk maar door de emoties die zich laten gelden. Er gebeuren zoveel dingen rondom. Herinneringen, een lach en een traan. Soms moeilijk maar er zijn ook veel dingen die heel goed doen. Waardoor je merkt dat je met elkaar verbonden bent. Dat die banden er niet voor niets zijn.
Als het leven gewoon zijn gangetje gaat ben je je niet altijd bewust van die verbondenheid. Nu komt het weer allemaal naar boven en dat is goed.
Zo stroomt alles in een eindeloos ritme van komen en gaan, naar de kerstdagen. En hoop ik op de kracht alles te kunnen laten komen zoals het komt. Te leven vanuit het moment dat het er is. Het te ervaren, te doorleven en dan weer verder te kunnen gaan.
