Posts tonen met het label herinnering. Alle posts tonen
Posts tonen met het label herinnering. Alle posts tonen

woensdag 30 maart 2022

Zelf doen

 Zo, eerst maar eens even mijn agenda bijgewerkt. Het lijkt wel of ik er steeds meer in krijg te staan en daar zit ik niet zo op te wachten.  Aan de andere kant is het natuurlijhk ook wel leuk. Het betektent dat er nog genoeg te doen is.  Maar ik wil het toch wel in de gaten blijven houden. 

Ik heb zojuist een fotootje op moeten sturen uit mijn werkzame leven toen ik de aktiviteiten begeleiding deed in het verzorgingshuis dat intussen veranderd is in een verpleeghuis. Nee zo makkelijk als toen kom je er niet meer in en je moet echt heel wat mankeren wil je daar nu gezellig rustig je laatste levensjaren verslijten. Toen kon je nog veel organiseren omdat de mensen  tot veel in staat waren en dan  rezen mijn haren soms te berge van alle aktiviteiten die er geoprganiseerd moesten worden. 




Dat waren de jaren 80. Nu loop ik er nog weleens rond maar er valt nog weinig te herkennen. 

Dus wandel ik het park in om weer wat fotootjes te schieten. 







Zo heeft iedere periode zijn eigen charme. Je moet er zoveel mogelijk zelf iets zinvols van maken. Een ander doet het niet voor je hoor. 😀

zondag 6 februari 2022

Modder en veranderende gewoonten.

 De regen tikt ges staag op de bakken van de zonwering. Ik zit op de bank in mijn peignoirs en moet denken aan lang vervlogen tijden toen ik met de kinderen, die intussen de 50 zijn gepasseerd, de zomers  op de camping doorbracht. Soms  leek er geen eind aan de regen te komen en hoorde ik net als nu de druppels van dde doorweekte bomen op het tentdoek vallen. Alles doorweekt nat en ik droog in het tentje. De kinderen vermaakten zich wel. Voor mij was het anders. 

Modder! 





Als het me teveel werd pakte ik het nodige weer in de auto bij elkaar inclusief kinderen kaviaar en hond en reed naar huis.  Deed de was en regelde wat nodig was in afwachting van betere tijden die er ook onherroepelijk weer kwamen en we ons weer verder op de camping gingen vermaken.




Ondanks ook de goede momenten in het verleden ben ik toch heel blij met het leven dat ik nu heb, dat zo enorm verschilt met mijn leven toen. Dit leven is zoveel beter.  Ik heb veel geleerd van wat er  allemaal mis ging en doe daar nu mijn voordeel mee. Dat is een hele weg om te gaan en nog dagelijks leer ik van alle grote en kleine gebeurtenissen in mijn leven. Hoe wil ik ermee omgaan wat is een goede weg voor mij om te bewandelen en waarom wil ik er op die bepaalde manier mee omgaan. Dat houdt me nog dagelijks bezig en het maakt iedere dag weer nieuw met nieuwe ervaringen en andere inzichten. Nieuwsgierig naar ieder volgend moment.

Wat grappig is, is bijvoorbeeld dat mijn gevoel van vroeger in de regen op de camping. De emoties die zo maar weer naar boven  komen op het moment dat ik met dat getik word geconfronteerd en ik in mijn peignoir op de bank zit. Ik heb dan helemaal geen zin om onder de douche te gaan en aan de dag te beginnen. Ik blijf liever lui hangen en herinner me dat ook van dat camping gebeuren want dan moest ik er met tegenzin door naar de douche locatie. Apart omdat zo'n gevoel dan ergens schijnbaar is blijven hangen in de gewoonte van het me bewustzijn. Terwijl er niets meer hetzelfde is. Ook ik niet. Zelfs al mijn cellen zijn al vreselijk vaak vernieuwd en het gewoontedier in mij roept nog dezelfde gevoelens op. Dat tekent maar weer eens hoe duidelijk het is dat we aan gewoonten als het ware vastgeplakt zitten.

Ik ben maar gauw onder de douche gestapt en zit nu mijn ervaring uit te typen. Herinneringen zijn leuk of minder leuk maar ik hoef er zeker niet in te blijven hangen.

Ik ga een nieuwe dag tegemoet en ik merk dat ik ook kan  genieten van het getik op de bakken terwijl ik dit uit zit te tikken. Ook gewoontepatronen zijn te veranderen.


 

vrijdag 8 mei 2020

Tijden veranderen 1952-2020


Tijden veranderen.
 Geschreven in 2010

1952

Daar loop ik dan, een angstig kind in de verlaten straten op de vroege zondagmorgen. Om de hoek van iedere volgende straat kan zich weer iets onverwachts voordoen. Een blaffende hond die achter me aan komt of kwajongens die aan mijn haren trekken. Af en toe loop ik hard. Hoe eerder ik er ben des te liever het me is. De vorige week heeft mijn vader me naar zondagschool gebracht. Nu weet ik de weg en kan ik wel alleen gaan ik ben toch al een grote meid.
Wat een opluchting, ik heb het hek van de kerk bereikt en ga naar binnen. Er hangen al jasjes aan de kapstok in de gang en in het klasje is het lekker warm.
Er worden liedjes gezongen en een verhaal verteld over Johannes de doper die werd onthoofd. Ik vind het een prachtig verhaal. Aan een flanelbord worden mooie gekleurde plaatjes gehangen en ik ben even mijn angst voor de terugweg vergeten. Maar die komt onherroepelijk en ik leg hem op een drafje af.
Thuisgekomen vertel ik wat ik gehoord heb maar ik vertel niet dat ik onderweg zo bang ben geweest.
De volgende zondag moet ik weer naar zondagschool en de angst overvalt me. Ik huil.
“Zie je wel”, zegt mijn moeder, die niet gelovig is tegen mijn vader, “dat zijn toch ook geen verhalen voor kinderen, dat kind hoeft niet meer naar die zondagschool.”
Wat een opluchting, maar wel jammer van die mooie verhalen.

1955
Enkele jaren later ga ik met mijn ouders samen naar een ander kerk op zaterdag, want dat is de Sabbat. Mijn vader krijgt ontslag omdat hij de zaterdag vrij vroeg en dat niet kreeg op de machine fabriek waar hij werkte. Financiëel wordt het er voor hen niet gemakkelijker op, maar  mijn ouders zijn helemaal overtuigd van de waarheid en God zal wel voorzien. Ik voel me er sterk bij betrokken en ben zeer toegewijd.
De schuifdeur van het tussenkamertje waar ik slaap is met glas in lood. Er wordt een gordijn voor geschoven dat altijd een kiertje open mag blijven. Ik kan als ik op bed lig veel opvangen van de gesprekken die er in de huiskamer plaatsvinden. Ik hoor een  gesprek over de kerk en wat God van ons verlangt en hoe listig de duivel is. En dan is er ook nog een gesprek  over geesten en doden die tevoorschijn komen. Dat is satans werk. Ik vind het griezelig en durf niet meer te gaan slapen. Overal in het behang vormen de krinkeltjes zich tot gezichten die me aanstaren. De angst bouwt zich langzaam op. Iedere avond  kniel ik voor mijn bedje en zeg mijn avondgebedje. Intussen denk ik: als er maar geen geesten onder mijn bed zitten en durf niet eens te kijken als ik klaar ben. Mijn moeder stopt me in en kust me welterusten. Papa komt nog even en verdwijnt weer door de schuifdeur naar de kamer, maar ik kan niet slapen. Overal in mijn hoofd loert het gevaar. Geesten zijn zo ongrijpbaar. Ze zijn er wel en ze zijn er niet. Misschien staan ze wel naar mij te kijken. Als ze me maar niet aanraken of kwaad doen. Toch ben ik ook nieuwsgierig en zou ze wel willen zien. Ik probeer heel goed te kijken, maar zie niets. Gewoon alleen mijn kamertje. Maar de angst verdwijnt niet. Er zitten nog veel meer angstige dingen in mijn hoofd.
Wie zegt me of ik nog wel wakker word als ik in slaap val. Misschien ga ik dan  wel dood. Dat weet je toch nooit zeker. Een buurjongetje, die bij mij in de klas zat is een tijdje geleden ook dood gegaan. Hij was wel ziek en had in het ziekenhuis gelegen, maar thuis in je bed kun je toch ook dood gaan. Ik heb geleerd dat de dood als een slaap is en als Jezus wederkomt op de wolken des hemels worden alle doden opgewekt om met hem naar de hemel te gaan. Maar ik wil helemaal nog niet dood.
Ik hoor de geruststellende geluiden uit de kamer. De radio staat zachtjes aan en af en toe hoor ik mijn moeder door de gang naar de keuken lopen.
Mijn gedachten blijven in een kringetje ronddraaien.
Ja, nu gaan mijn ouders ook naar bed. Het zal helemaal stil worden en dan vind ik het nog griezeliger.
“Mam!” roep ik zachtjes.
Ze hoort me niet.
Nog eens, ietsje harder.
“Mam!”
Ja, ze heeft me gehoord.
“Goh kindje, slaap je nog niet, wat is er aan de hand?”
“Ik kan niet slapen, ik ben bang.”
“Bang, waarvoor?”
“Dat ik dood ga.”
Mijn moeder zit op de rand van mijn bed.
“We gaan allemaal een keer dood lieverd.”
 “Ja maar ik wil helemaal nog niet dood.”
“Je gaat ook helemaal nog niet dood” zegt ze.
“Ja, maar als ik nou toch dood ga.”
“Àls de hemel valt zijn alle mussen dood en geloof me nu maar, ik weet zeker dat jij vannacht niet dood gaat en nog heel lang niet”.
We praten een tijdje en ze stopt me weer in om te gaan slapen. Die nacht slaap ik rustig.
Het is moeilijk om over de angst voor geesten en doden heen te komen al laat mijn moeder me iedere avond onder mijn bed kijken.

1965
Peter gaat al een tijdje niet meer mee naar de kerk. Ik heb daar wel begrip voor.  Als ik eerlijk ben wordt het mij ook steeds moeilijker om te gaan.  Nu Robert een half jaar oud is, geef ik de moed op om door te gaan met mijn kerkelijke activiteiten. Het eerste halfjaar was ik te moe en te druk, nu ben ik er zo aan ontwend dat het me minder belangrijk lijkt. Ik vraag mezelf steeds meer af. De dingen in de bijbel worden zo letterlijk geïnterpreteerd en zijn daardoor zo onwaarschijnlijk in deze tijd van wetenschappelijke verklaringen. Ik kan niet domweg geloven in dingen die zo onwaarschijnlijk zijn. Ik heb ook gewoon geen zin meer om me te verdiepen in dingen die ik als wonderen zou moeten aanvaarden en leg liever alles naast me neer. Er is niets meer over van de diepgevoelde ervaringen uit mijn kinderverleden. Het leven is al moeilijk genoeg.
Ik haal een vers worstje bij de slager. Varkensvlees aten we nooit, ook dat was verboden en ik stap bij Annelies naar binnen om te vragen hoe lang ik die moet braden. In het begin voel ik me zo schuldig, de leerstukken zijn diep geworteld. Langzamerhand ga ik me steeds minder houden aan dat wat van bovenaf wordt opgelegd en voel ik me vrijer om te doen en laten wat ik wil. Ook op de zaterdag, waarop ik niet winkelen, werken of kopen mag, ga ik mijn eigen gangetje. Ik zie er het nut niet meer van in.

1995
Tijden veranderen sneller dan ooit.
Vandaag kan al gisteren wezen.

Ik ben een nieuwe weg ingeslagen een weg van onderzoek naar wat ik in wezen ben. Mijn nieuwsgierigheid stuurt me steeds verder op weg naar plekken die ik anders nooit zou hebben ontdekt. Plekken in mijzelf die aangeraakt worden en verlevendigd. Ik herontdek heel langzamerhand de waarden van religies in zijn algemeenheid in theosofische studies en in het bijzonder die van de Boeddhistische Gelugpa traditie.  Gelek Rimpochee zei ooit in zijn lessen:
Wanneer je weet in welk potje je de dingen moet doen kun je ze altijd gebruiken. Dat is voor mij heel belangrijk. Ik ben weer teruggekeerd naar de wortels uit mijn jeugd al zijn de omstandigheden veranderd, er daagt weer een gevoel van herkenning ondanks de totaal andere invalshoeken.
Vanuit een protestante achtergrond sta ik nog regelmatig vreemd tegenover alle rituelen die een middel zijn om te komen tot verlevendiging van mijn zoektocht. Ik laat ze over me heen komen en denk, de tijd zal hun waarden bewijzen.

2010
Ik zeg mijn sadhana’s. Hier op mijn kussentje breng ik dagelijks mijn denkertje tot rust om thuis te komen bij mijzelf. Iedere dag is het weer anders. Er zijn dagen dat ik me moeilijk kan concentreren. Er zijn dagen dat ik bijna in slaap val. Ik leer er mee om te gaan of het te accepteren. De momenten dat er ‘kwartjes vallen’ zijn een grote schat die ik koester in het diepst van mijn hart. Zoals het rituele geluid van de rinkelende bellen tijdens de rituelen die me plotseling tot op mijn botten raken.
De waarden die in mijn kindertijd wortel hebben geschoten komen tot ontwikkeling in een samenspel van aandacht, analyse, concentratie en meditatie. Zoals een mede student van de Lam Rim steeds zegt: “Het is iedere keer weer spitten in mijzelf”,  en dan tot conclusies komen dat ze een bedding vinden en geïntegreerd kunnen worden in mijn leven. Wat ik de laatste vijftien jaar heb geleerd is onnoembaar en zeer waardevol.
De lessen van Rimpochee, de beoefeningen en de activiteiten binnen Jewel Heart vormen een basis waaraan ik me kan spiegelen en waardoor ik de weg leer bewandelen naar meer vrijheid binnen alle beperkingen van mijn waardevol menselijk bestaan.


En hoe is het nu, anno 2020?

Heel leuk om dat nu weer eens terug te lezen en te weten hoe mijn leven zich tot op dit moment ontwikkeld heeft. Nog steeds ben ik heel dankbaar voor de mogelijkheden die ik in de Boeddhistische filosofie en levenskunst heb gevonden. Ik heb daar zoveel van geleerd en sta veel vrijer in het leven dan dat ik me ooit vroeger voor had kunnen stellen. Dat schept veel meer mogelijkheden en geeft ruimte om te gaan met de dingen die op mijn pad komen.
In crisis tijd zoals die zich  nu voordoet met de corona crisis merk ik dat er ruimte is en ik hoef niet in paniek te vervallen. Zoveel mooie levenslessen en oefeningen, die me tot hier hebben gebracht. Dat maakt dankbaar. Dat is leven met alles erop en eraan. Alles mag er zijn. Het is aan mij om er op een goede manier mee om te gaan in alle bescheidenheid wetend dat het heel bijzonder is dat  blokkades me niet hebben belemmerd om tot hier te komen.

Dank, dank, dank voor alle mooie lessen die ik  door Gelek Rinpochee en alle mede studenten heb mogen leren.


dinsdag 12 februari 2019

Girokantoor

Lang geleden, halverwege de jaren 60 woonde ik in een straat achter het girokantoor aan de Velperweg. We woonden in een bovenhuis en toen we er kwamen te wonen werd het Girokantoor gebouwd.

Toen het er nog niet stond keken we een heel eind weg omdat het in Arnhem heuvelachtig is. Naarmate de bouw vorderde ontnam het ons uitzicht en keken we tegen dat immense gebouw aan.
Ik herinner me nog toen het zo goed als klaar was, dat op een avond de lampen overal in de kantoor ruimten aangingen. Een zee van licht overspoelde onze huiskamer. Een heel aparte gewaarwording. Later waren we eraan gewend en was het allemaal normaal.

Gisteren reden we over de Velperweg om te gaan fotograferen in het Sonsbeek. Het zonnetje liet zich zien en ik had er zin in. Dus kwamen weer langs het oude girokantoor dat nu afgebroken wordt. Intussen 50 jaar later. Een halve eeuw. Onvoorstelbaar. De tijd lijkt ons door de vingers te vliegen.

Heel snel want we stopten voor het stoplicht, raampje opendraaien en gauw met 20 mm groothoek foto's gemaakt.






zondag 27 januari 2019

Oude brief

Als ik in oude bestanden en foto's duik kom ik van alles tegen. Zo ook deze brief uit 2002 aan een lieve vriendin die helaas voor de kerst van ons is heengegaan. Evenals Suus alweer jaren geleden.



Het is nu vrijdagmorgen en ik had een heftige week, want ik moest vanmorgen ook nog naar de tandarts/implantoloog voor 4 implantaten om mijn ondergebit aan te bevestigen.

Vroeger was ik van te voren in alle staten geweest en nu is er rust. Ongelofelijk Toen we in Bemmel aankwamen bleek alle stroom daar te zijn uitgevallen en kon ik na een uur weer naar huis. Maar goed dat hij nog geen gaten aan het boren was en dat ik me totaal niet druk had gemaakt. Dan had ik met pijn in mijn mond en buik gelopen voor niets en nu leef ik gewoon door.

Alleen dat al zou je moeten kunnen overdragen aan mensen met problemen. Zo van, ga nu maar, ervaar nu maar. Jammer he Miek dat dat niet kan.

Daardoor kan wel de motivatie steeds groter worden om een Boeddha te willen worden, want dan weet je hoe je kunt helpen. Dan doe je gewoon de juiste dingen. Dan heb je volledig inzicht. Het is zo verdrietig als je al die ellende om je heen ziet. Vaak vlak onder je neus.

Gister was er een jongen op de TV van 18 met botkanker die het heel moeilijk had en toch kon zeggen dat hij het liever zelf had dan zijn zusje of broer. Ik denk dat dat het misschien wel is wat ons op weg helpt. Die motivatie om er op de juiste manier mee om te leren gaan. En op zijn minst begrip te leren krijgen.

Dus gaan we opgewekt verder. Want deze dingen lijken zo negatief, maar keren allemaal in positieve zin door de juiste motivatie.

Wat heerlijk dat we daarmee mogen werken.

Met mijn kleinkinderen gaat het ook lekker en er wordt steeds vaker een beroep om mijn oma capaciteiten gedaan.

Verder ben ik nog onverwachts drie dagen naar Noorwegen geweest als bijrijder van Rob en heb gefotografeerd en genoten. Kan je je voorstellen.

Een dag door Duitsland, Denemarken en de oversteek. Een dag langs de zuidkust en zelfs nog een overstekende eland gezien en een dag terug. Het was heerlijk Miek.


Nou hier moet je het weer even mee doen. En ik ook. Ik hoop  binnenkort een keertje langs te komen.

Heb jij de gedichten van Suze weleens gelezen? Ik heb een boekje van haar. Zo mooi.

Ik heb haar teruggeschreven dat ik graag meer van haar hoor.

Miek groetjes en veel liefs.


Elly.


woensdag 23 januari 2019

Nostalgie en makke


Ik zit er helemaal 'in'.

Als ik die oude fotootjes tegenkom wil ik er van alles mee proberen en dus heb ik mezelf geschilderd als misschien nog geen 4 jarige peuter. uit het raam hangend om naar buiten te kijken.

Heel leuk om te doen maar gelijk word ik ook geconfronteerd met mijn slechter wordende ogen. Ik zie vooral in de lichtere vlakken het contrast niet meer tussen de verschillende witten.
Het lukt nog wel maar houdt niet over.  Toch wel jammer. Maar het zal me hopelijk nog lang niet weerhouden


zondag 20 januari 2019

Herinneringen

Het zal de tijd van het jaar wel zijn maar ik zit in een opruimwoede. Het was dan ook wel hoog nodig want vooral alle administratie en de papieren zijn een eeuwigheid blijven liggen. Veel langer dan noodzakelijk. Dat ruimt op, heerlijk.

Ik geloof dat ik het meeste nu gehad heb. Wat een opgeruimd gevoel geeft dat. Maar er moet nog veel meer de deur uit.

Ik ga gewoon door. want ik ben ook al heeeeeel oude fotootjes tegengekomen.   Wat is dat leuk. Deze bijvoorbeeld. Ik als peutertje uit het raam naar buiten kijkend. volgens mijn moeder  hield ik hele gesprekken met de kinderen die buiten speelden. Ik herinner me heel veel maar die gesprekken  niet. Wel herinner ik me alles van die huiskamer en de manier waarop ik uit het raam hing. achter mij het dressoir waarin een laatje was met mijn speelgoedjes.



En een foto uit 1989. Ik was met mijn curaçaose vriendin op bezoek bij haar moeder. Dit is de schipbrug in Willemsstad.



De kwaliteit is minimaal maar de herinneringen zijn leuk.

woensdag 28 maart 2018

Otterlo rondom1950


Boodschappen in het dorp




Middenin dat bos stond hij. De tot vakantiehuisje omgebouwde werkkeet op wielen.  Op een prachtige plek midden in het bos . Een zandplaat ervoor en een heuveltje erachter tussen de dennenbomen.  Een groen wc huisje op dat heuveltje met een open hartje in de deur. En  schuin voor het vakantieverblijf onder een grote denneboom met laag afhangende takken, een schommel met een dik koetouw vastgebonden. Om  de beurt zwierden we met regelmaat zo hoog mogelijk de lucht in.

In gedachten dwars door het bos wandelend herinner ik me iedere boom waar we 's morgens langs liepen. Ieder zanderig heuveltje waar we over gingen in de zwoele zomerwarmte. De bloedende stam van de berkenboom waar insecten verdwaasd en stuurloos omheen vlogen, dronken van de zoete versnapering die daaruit zijpelde . Ze lieten zich niet storen door vier verwonderde kinderogen. Oom Wim liet ons alle bijzonderheden van de natuur zien en altijd was er zijn lach en onverbeterlijke manier van grapjes maken. De wandeling door het Veluwse bos en de verwachting dat er deze keer misschien een ijsje af kon. Maar eerst alle boodschappen halen zodat we weer een dag verder konden.

Daar was het zandpad al dat om het pension op de heuvel heen liep. Het grote huis lag verscholen achter de bomen. Verder gingen we.  Achterlangs de landerijen waar het pad uiteindelijk overging in de geasfalteerde weg van het kleine dorp.


 Aan de linkerkant het nieuwe moderne bakkerijtje van Mientje waar we eerst binnen gingen voor het brood. Sinds ze was getrouwd had ze haar eigen winkeltje en stond ze niet meer aan de overkant in het kruidenierswinkeltje van haar moeder. Haar moeder, lang, slank en tanig van het buitenleven altijd gekleed in een donkere jurk met kleine bloemetjes en schort. De haren keurig in een knot, kon de drukte zelf welaan.
Als we het oude winkeltje naar binnen gingen rinkelde de klepel hard in de bel die aan een stalen veer hing en schoven we achter elkaar met z'n vieren naar binnen door de ingang aan de zijkant van de oude boerderij. Papa en oom Wim bleven buiten wachten want dan was het winkeltje vol. Langs de toonbank was de ruimte niet breder dan de ingang van de deur en achter de toonbank stonden alle voorraadbakken kasten en blikken.   Het was er niet breder dan het raam waardoor het licht naar binnen viel. Boven de toonbank was een lang touw gespannen waar alle papieren zakjes aanhingen.
 Na een lange winter was het  een hartelijk weerzien en een uitwisseling van: Hoe gaat het ermee? En als de boodschappen waren gedaan, moesten we  even buitenom naar de  achterkant van de boerderij zodat de petroliekan gevuld kon worden uit het grote vat met het handpompje dat de benzine naar boven pompte.

Terug naar de wagen. 
De weg slingerde zich door het dorp. Naast de kruidenier was het dorpsschooltje met drie klaslokalen en een speelplaats. Soms hoorde je de kinderen binnen zingen, als we er, door ziekte min of meer gedwongen, waren in een periode buiten de schoolvakantie. Wat leek het me leuk op zo’n dorpsschooltje te zitten.
 Aan de overkant de pastorie en de kerk en aan het einde van het straatje de doorgaande dorpsweg . Daar was de bazaar. Van alles kon je er kopen. Ook speelgoed. Rechtsom door het dorp  weer terug naar onze woonwagen. Vlak voor het hek van de Hoge Veluwe wandelden we dan het bos weer in om verder de vakantie van wel een hele week te vieren.


Enkele jaren geleden ging we op onderzoek uit naar herinneringen.









dinsdag 9 augustus 2016

65 jaar geleden

Steeds meer herinneringen dwarrelen naar de oppervlakte. Ach het zal met de leeftijd te maken hebben en ik geniet er mateloos van.
Nu zit ik met de ramen open op het balkon. De sfeer is 's zomers en zachtjes hoor ik de bomen ruisen. In de verte het gemurmel van wat stemmen. Die doen me denken aan mijn ouderlijk huis en dan plotseling ben ik weer het kind van een jaar of  acht.

Ik zit op de rand van het ouderlijk bed voor de openslaande deuren in de achterkamer. Ik kan in de verte de buren in de tuin horen praten. Het is heerlijk weer.  Ik hoefde geen jas aan naar school en ben vrolijk naar huis gehuppeld. Daar naast de deuren zit mijn moeder zoals zo vaak achter de naaimachine en ik wacht tot ze klaar is.
'Nog even een naadje stikken El en dan moet je even passen hoor'.
Dat vind ik helemaal niet zo leuk, want ik ben altijd bang dat ze me per ongeluk met het afspelden zal prikken. Maar deze keer hoeft ze de spelden niet te gebruiken. Ik sta bovenop het bed en met de schaar knipt ze voorzichtig het armsgat een beetje uit.
"Ziezo klaar trek je jurkje maar weer aan, nu gaan we een broodje eten", zegt ze.
Ik weet het zeker, morgen heb ik weer een mooie nieuw jurk.

woensdag 20 april 2016

Uit de autobiografie

1947
Ik moet naar het ziekenhuis, want het is wel duidelijk dat er iets niet in orde is.
Ik ben nog geen drie jaar en lig op een grote zaal in een ijzeren ledikant. Als ik mijn hoofd naar boven keer, zie ik veel pleisters aan de  spijlen van het immens grote bed geplakt. Leipie mijn lappenpop die tante voor mij maakte is bij me en er ligt nog meer speelgoed om mij heen. Alles is heel onwezenlijk maar ik heb geen enkele angst.
Er komt iemand naar mij toe die zegt dat ze even een kapje over mijn gezicht doet. Mijn hoofdje verdwijnt onder een grote perkamentachtige lampenkap. Dan weet ik niets meer.
Mijn ouders zitten met klamme handen en doodangst in het hart te wachten. De spanning is bijna ondragelijk. Het wachten duurt uren. Eindelijk komt de chirurg naar hen toe. Hij is nat bezweet en heeft zijn operatieschort nog voor. Mijn ouders veren overeind en terwijl hij zelf ook plaats neemt, gebaart hij hen te blijven zitten en vertelt.
De operatie is geslaagd maar of ik er goed doorheen zal komen, is de vraag. Tijdens het opereren hebben ze twee afgangen aan de rechter nier ontdekt. Een van die leiders kwam uit in de blaas, de ander liep om de blaas heen en kwam uit in de urineleider die naar buiten gaat. Waarschijnlijk is dat de oorzaak van mijn pijn en het plasprobleem. De enige mogelijkheid was zowel de nier als de twee afgangen verwijderen en de gaatjes dichten. Mijn ouders mogen nog even om het hoekje naar mij kijken. Het is beter mij nu niet meer in mijn slaap te storen. Met een hart vol verdriet en hoop wandelen ze naar huis.
Iedere dag komt mijn moeder even bij me in het kinderziekenhuis. Mijn vader moet werken, maar ‘s avonds voor het slapen gaan, kunnen ze niet langer thuisblijven en lopen de weg af. Als er geen licht brandt, voelen ze zich opgelucht, maar als het heldere licht van de afdeling met de glazen separatieboxen door het raam naar buiten straalt, hebben ze een zware nacht vol angst over mijn leven en gezondheid
Ik kom er goed doorheen en lig op de grote zaal. Alle kinderen leren een liedje. Ik zing vrolijk mee.
‘We gaan nog niet naar huis, nog lange niet, nog lange niet, we gaan nog niet naar huis, want moeder is niet thuis.’
In september word ik drie jaar, maar de arts vindt het beter dat ik tot na mijn verjaardag in het ziekenhuis blijf om de drukte te ontlopen. Het is heel mooi weer en alle kinderen liggen in bedjes op het balkon. Mijn bedje is helemaal versierd. Over de binnenplaats en het muurtje kan ik op de weg aan de overkant de stoep zien waar mijn ouders aan komen lopen. Ik roep zo hard ik kan: “Mama, heb je wat voor me meegebracht?”
Wat is er een armoede maar wat word ik verwend.
Uit hoofdstuk 2
http://alsdehemelvalt.blogspot.nl
Bijgaand foto s die ik vond op de pagina van Oud Arnhem. De eerste foto van het kinderziekenhuis. De tweede een foto van de behandelend kinderarts. Smits van Gelderen. (De chirurg dr. Bax. Opereerde me.)
De derde foto van de zaal met kinderen waar ik een liedje leerde
De vierde foto geeft een kijkje op het balkon waar we met mooi weer naar toe gereden werden.
De laatste foto van de seperatie boxen waarin ik na de operatie lag. 
Deze foto s werden niet tijdens mijn verblijf gemaakt.

Ik vind het heel bijzonder dat ik deze foto s vond. Ze zijn een mooie aanvulling op de bovenstaande herinneringen die mij bij zijn gebleven.

maandag 27 januari 2014

Een mens is een raar botje

Dat zei mijn moeder altijd.

En zo is het. Ook ik kom er steeds meer achter hoe tegenstrijdig sommige dingen in mij werken. Schrijf ik gister nog een blogje over stoppen, waarschijnlijk op het moment dat ik alweer wat duidelijkheid heb over mijn motivatie voor het bloggen en er ook weer een beetje zin in ga krijgen, ben ik vanmorgen alweer aan het bloggen. Niet zo vreemd want in de lange periode dat ik er geen zin in had, had ik dus ook niet de lust dáárover te schrijven.

Es schreef dat ze alleen maar blogde omdat ze het een prima archief vond en ze er eenvoudig alles in terug kan vinden. Zo heb ik het eigenlijk ook heel lang gedaan, maar misschien is er in de jaren toch een addertje onder het gras gaan zitten. Toen weblog zo vreselijk de boel door elkaar husselde en de bloggers eigenlijk in de steek liet dacht ik: zo belangrijk is het allemaal niet. Ik gooi het hele archief weg. Zo gezegd zo gedaan. Daarmee gooide ik ook de blogjes die ik schreef over de laatste jaren met mijn moeder weg. Jammer, maar zo erg is het ook weer niet want ze is goed opgeborgen in mijn hart zo lang ik leef. Toch sloop er heel langzamerhand de wetenschap in van de onbelangrijkheid van dingen waar mensen zich soms aan vastklampen, want uiteindelijk is alles vergankelijk en veranderlijk en die wetenschap beïnvloedde ook mijn bloggedrag. Ik maakte een keuze voor, in mijn ogen, belangrijkere dingen. Maar ja, Je kunt je afvragen wat echt belangrijk voor je is en hoe je daarover je tijd verdeelt. Ook komt er nu bij mij naar boven: misschien is alles wel even belangrijk, het is het maar net welke waarde je er zelf aan geeft.

Bloggen, niet belangrijk dus, maar wel leuk om te doen en zoals Es ook schreef, een mooie opbergplek om dingen terug te kunnen vinden (als er niets onverwachts tussenkomt). Wie weet, is plots mijn enthousiasme weer terug en doet een vroege bloglente haar intrede.
Toch eerst nog maar even met een vrolijke lentekriebel deze komende koude natte winterweek tegemoet.







zondag 15 september 2013

Elkaar vinden

Het is alweer enkele jaren geleden, om precies te zijn in 2009, dat ik tijdelijk en kort heb meegewerkt als cameravrouw aan een documentaire film voor Jewel Heart. De opnamen werden ondersteund door een professionele documentaire maker Ben Jurna waar ik veel van leerde en geluidsman Marc Kloosterhuis. Achteraf een leuke en bijzondere ervaring.
Daarvoor werden verschillende opnamen gemaakt in Roermond, Grave en Nijmegen. Tijdens de opnamen maakte ik tussendoor enkele  foto's. Zoals hier in Roermond.



Evenals in Nijmegen waar ik deze opname maakte.

Maar vanaf de plek waar deze opname werd gemaakt was ook een trouwerij gaande in het daarachter gelegen restaurant. Bruid en bruidegom maakte een wandelingetje langs de uiterwaarden van de Waal, maar bijzonder liefdevol zag het er niet uit.







Hopelijk hebben ze elkaar toch teruggevonden en zijn ze nu heel gelukkig samen.



vrijdag 9 augustus 2013

Een nieuwe jurk

Steeds meer herinneringen dwarrelen naar de oppervlakte. Ach het zal met de leeftijd te maken hebben en ik geniet er mateloos van.
Nu zit ik met de ramen open op het balkon. De sfeer is 's zomers en zachtjes hoor ik de bomen ruisen. In de verte het gemurmel van wat stemmen. Die doen me denken aan mijn ouderlijk huis en dan plotseling ben ik weer het kind van een jaar of  acht.

Ik zit op de rand van het ouderlijk bed voor de openslaande deuren in de achterkamer. Ik kan in de verte de buren in de tuin horen praten. Het is heerlijk weer.  Ik hoefde geen jas aan naar school en ben vrolijk naar huis gehuppeld. Daar naast de deuren zit mijn moeder zoals zo vaak achter de naaimachine en ik wacht tot ze klaar is.
'Nog even een naadje stikken El en dan moet je even passen hoor'.
Dat vind ik helemaal niet zo leuk, want ik ben altijd bang dat ze me per ongeluk met het afspelden zal prikken. Maar deze keer hoeft ze de spelden niet te gebruiken. Ik sta bovenop het bed en met de schaar knipt ze voorzichtig het armsgat een beetje uit.
"Ziezo klaar trek je jurkje maar weer aan, nu gaan we een broodje eten", zegt ze.
Ik weet het zeker, morgen heb ik weer een mooie nieuw jurk.


Blogarchief

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...