Kathedraal van Burgos

Tijdens onze stedenreis door Spanje bezochten we de kathedraal nan Burgos. Ik maakte een fotoreportage van de prachtige kunstschatten die daar bewaard worden. Je kunt ze allemaal bekijken op

https://spanjereis2018.blogspot.com/2018/06/kathedraal-van-burgos.html?m=1

Insectentuin

Aan de overkant van de weg tegenover de Heemtuin is de kinderboerderij. Verleden jaar is de insectentuin daarvan grondig op de schop gegaan en kwam ik daar mijn schildersvriendin weer tegen die intussen haar opleiding landschapsarchitect heeft afgerond. We hebben toen weer heerlijk samen het laatste nieuws uitgewisseld.  Ze heeft er een prachtig nieuw ontwerp van de insectentuin gemaakt en aangelegd

 en nu alles volop in bloei staat was er een weelde aan vlinders te fotograferen.

Er stond aardig veel wind dat is te zien aan de bewegingsonscherpte van de bloem op de achtergrond en dat is niet optimaal voor het maken van macro's. Maar de dagpauwoog is toch redelijk scherp geworden.

Ik heb dan ook zoals gewoonlijk het overgrote deel van de foto's naar de prullenbak verwezen
maar dit koolwitje heeft het overleeft. Het licht speelt zo mooi door de vleugeltjes

En als ze wegvliegen maken ze de mooiste capriolen

Soms kijken ze je recht in de ogen

Een volgend keer nog wat andere insecten die water kwamen drinken in de vijver

Ondanks de warmte en weer die vreselijke darmproblemen die vanmorgen weer opvlamden, heb ik toch nog een heerlijke dag.
Ik maakte een acrylschets af die ik voor de tentoonstelling op Poelwijk mee wil nemen. Ik werk tegenwoordig bijna uitsluitend op A3 papier en zet dan in rap tempo mijn ideeën met acrylverf op het papier. Ik heb daar heel veel plezier in en zo snel en spontaan, dat werkt voor mij toch het fijnste

Voor meer  op mijn blog
 http://ellyvandoorn.blogspot.com/

Dan wordt het toch wel warm voor het open raam in de serre en verhuis ik naar binnen, achter de computer waar ik aan de gang ga met de vakantie foto's. Er staan al heel wat blogjes op
https://spanjereis2018.blogspot.com/
Nu ben ik bezig met Cordoba.
Wat zijn die Spaanse steden prachtig. Ik kijk mijn ogen uit op de Mudeja stijl. Die ontwikkelde zich vlak voor de middeleeuwen toen de Moren uit Spanje verdreven waren, werden de Moskeeën vaak omgevormd tot Katholieke kathedralen. een wonderlijk samenstelling van stijlen krijg je dan te zien. Nu moet ik de binnenkant van de San Bartolomeo nog op het blog zien te krijgen maar de buitenkant rondom, de binnentuin en de Joodse wijk staan er al op.
Een heel werk al die honderden fotootjes, maar ook leuk om te doen.
Deze hieronder zette ik niet op het Spanje blog en is per ongeluk ergens blijven hangen dus zet ik hem hier.

Heel goed is te zien hoe de Kathedraal midden in de ommuring van de Moskee is gebouwd. Wat we daarbinnen zagen is met geen pen te beschrijven. En ook foto's dekken niet de lading van de ervaring er middenin te staan. Maar goed, daar moet ik nog wel mee aan de gang.

Poelwijkse luchten.

Zo prachtig de wolkenformaties die ik regelmatig zie. Waar vind je mooiere luchten dan in Nederland?
Als je ze zo zou schilderen zou je denken dat het fantasie was.

Bemmel zonder paarden

Ik moest toch nog een keer terug om Bemmel zonder paarden te laten zien.
Nou hier is het dan een heerlijke vroege warme morgen. Twee uurtjes wandelen door Bemmel.

Nostalgie

Wanneer je binnenloopt in het Openluchtmuseum kom je op een groot plein terecht en dan waan je je onmiddelijk in de jaren kort na de oorlog. De tram en de huizen het ziet er erg mooi en nostalgisch uit.

Het bruin cafe, het postkantoor en de stemmen van bezoekers. Door het nauwe poortje kom je achter bij de krotwoningen terecht. Ja dat soort dingen was voor de oorlog nog normaal.

Natuurlijk waren dat niet zulke goede tijden als we vaak willen doen geloven. Voor veel mensen was het zware armoede.

Nu is er ondanks de crisis toch veel meer welvaart. Hopelijk een welvaart die we willen delen met minder bedeelden waar we nu de laatste tijd zo met de neus op gedrukt worden. En is de saamhorigheid in het willen delen en met open armen ontvangen geen opwelling maar van blijvende aard.

Wat mij zo aanspreek in het museum is de rust die van die oude tijden uitgaat. Je stapt als je wilt in het trammetje en kunt bijna iedere vijf minuten in of uitstappen. Het hele park is vanaf iedere stopplek makkelijk te bezoeken.

En wanneer er een buitje valt dan schuil je toch gewoon even in een restaurant of in een van de uitnodigende boerderijen.

Ik heb er veel fotoos gemaakt te veel om even te laten zien. Zo af en toe komt er wel een tevoorschijn op dit blog vermoed ik maar de 'losse' opnamen gaan naar het

  fotoblog 

Ik hoop dat er nu een behoorlijk reactieformulier onder mijn blogs verschijnt waar Plato naar heeft gevraagd. Ik hoor het wel Plato!

Nu zal ik eens proberen om mijn El doodle blog over te zetten in het Magazijn dan hef ik dat op.
En zo probeer ik alle internet activiteiten weer een beetje op orde te krijgen.

Dumas

Verleden jaar gingen we met een kleine groep van het open atelier naar de expositie in het gemeente museum van Amsterdam. Ik besteedde er al eerder aandacht aan.
http://magazijn.blogspot.nl/2014/11/marlene-dumas.html

Nu ik de foto's terugkijk, raak ik weer onder de indruk van het werk van deze vrouw. Hoe ze heel raak de emotionele binnenkant van de mens weet te vertalen in haar portretten en ook de grote doeken niet te vergeten. Het wandgrote schilderij van de klaagmuur en de treurende vrouw op de geopende graven roepen een sterke emotie in mij naar boven.

.

Evanals een rijtje portretten en schoolkinderen in de rij. Een foto hier doet afbreuk aan de intensiteit waarmee ze de mens portretteert alsof ze zich volkomen blootgeven en ze stuk voor stuk niets meer te verbergen hebben. Je moet er gewoon voorstaan evenals het werk van Rothko dat ik gisteren ging bekijken in het gemeente museum van Den Haag. Daarover later meer.

 Marlene Dumas evenals Rothko.
Ze hebben meer te vertellen dan een oppervlakkig kijker doet vermoeden.

En en passant  nog genoten van de prachtige Amsterdamse architectuur, onderweg vanuit de tram. Een feest voor het oog. Toch maar gauw een paar kiekjes.

Waar mindfulness voor bedoeld is

Voor mij bestaat geluk uit twee dingen. Ten eerste: het zijn waar je hoort
en ten tweede - het beste- aangenaam in het dagelijks leven staan, oftewel 's nachts goed slapen en niet worden geplaagd door knellende nieuwe schoenen.

Theodore Fontane.

Twee dingen die, als ik erover nadenk heel veel met elkaar te maken hebben ook al lijkt dat in eerste instantie niet zo.
Zijn waar je hoort, in aandacht aanwezig zijn, weten waar je mee bezig bent en daar je aandacht op gericht. Niet intussen afdwalen naar de komende vakantie en alle dingen die nog gedaan moeten worden terwijl je staat af te wassen, of wanneer je toch een afwasmachine hebt, staat te strijken. Dat op zich is al een hele oefening en het zorgt ervoor dat wanneer je beter gefocust en stabiel gericht bent, je minder meegenomen wordt door knellende nieuwe schoenen. Niet zo middenin de narigheid gaat zitten alsof er niets anders is.
Omgekeerd nemen emoties en lichamelijk ongemak je makkelijk mee. Kun je niet meer aandachtig aanwezig zijn omdat je er middenin gaat zitten. Dus heeft het wel degelijk heel veel samenhang.
Je geest daarop richten op waar je mee bezig bent of waar je je mee bezig wilt houden.

Toevallig zag ik op het nieuws een nieuwe behandelmethode bij brandwonden. Een meisje kreeg een virtuele bril opgezet voor ze een pijnlijke behandeling moest ondergaan. Daardoor lag haar focus niet meer bij de behandeling en was dat minder pijnlijk. Een mooi voorbeeld hoe we in staat zijn onze geest te richten. Ook door training is dat mogelijk en daarbij kunnen we gewoon in het dagelijks leven betrokken blijven.

Eigenlijk heeft Theodoor het tijdens zijn leven (1819-1898) het over mindfulness training. Wij mogen dan denken dat het een nieuwe therapie is die de laatste jaren opgang maakt maar in wezen zijn het technieken die duizenden jaren geleden al gebruikt werden en waar een heel leven lang aan gewerkt kan worden. Technieken die hele grote stappen verder gaan dan de tegenwoordige cursussen van enkele keren waarna de aandacht weer verzand in de dagelijkse beslommeringen die aandachtsloos worden afgewerkt. Heel waarschijnlijk heb je er voor het moment baat bij gehad en dat is goed, zaak is dat je blijft oefenen.

Pas wanneer je er dagelijks op gericht bent zoals het in de oude Hindoestaanse en Boeddhistische traditie bedoeld is als onderdeel van een heel pad tot wijsheid en liefde mededogen,  zal het werkelijk langdurig geluk brengen. Stappen waarbij je uiteindelijk je eigen denken-voelen en emoties aandachtig leert opmerken en regelmatig tot verwonderlijke conclusies over jezelf kunt komen. Door die methode kun je de essentie van het leven leren ontdekken. Blijf je niet zo gemakkelijk meer vast zitten in alle details van de knellende schoenen waardoor je je mee laat nemen alsof er niets anders is en alles daarom draait. Gelijktijdig is het voorkomen of het verhelpen van de ellende en de storende details buitengewoon belangrijk. Maar de onderliggende stroom van werkelijke mindfulness zal iets anders in je wakker maken. Een manier van staan in de wereld  die je de mogelijkheid geeft tot een alerter en liefdevol handelen. Daar help je mee in deze tijd van de vele oorlogen en ellende. Zo sta je niet met lege handen maar neemt actief deel. De enige manier die een steentje bij kan dragen al is het nog zo weinig. Het is jouw persoonlijke bijdrage tot het richten van de wereldgeest.

Met die oefening kun je je hele leven bezig zijn en er de vruchten tot geluk van plukken. Een training van de geest is blijdschap gevend. Misschien vergelijkbaar met de voldoening die een training van het lijf of het beheersen van een muziek instrument kan geven.

's Nachts goed kunnen slapen 

is een logisch gevolg van een stabiele en vredige geest. Ik heb nog heel wat te oefenen. hahaha.

Kopjes

In de Lamrim, een verhandeling van alle stadia van het pad naar Verlichting volgens de Tibetaans boeddhistishce traditie van Lama Tsong Khapa wordt eigenlijk nooit gesproken over goed en kwaad  en over zonden zoals in de christelijke traditie al helemaal niet.

Je gaat er in stappen doorheen om het je eigen te maken en zelf tot conclusies te komen hoe het in je eigen dagelijks leven functioneert. Hoe het één volgt uit het ander en er eigenlijk niets is dat op zichzelf bestaat.

Ik vind het eindeloos boeiend, ook in de letterlijke zin van dat eindeloze, want er komt geen einde aan de verschillende oorzaken en omstandigheden, waar ik het ook in het vorige blogje over had en daardoor wordt het leven eindeloos boeiend. Steeds weer nieuwe inzichten en openingen in alle gebeurtenissen in alle dingen die me 'overkomen' en al mijn reactiepatronen. Dat is één van de redenen waarom ik er nu al twintig jaar mee bezig ben en dat is eigenlijk maar een fractie van de eindeloze eeuwigheid.

Een van de traditionele dingen die daarin worden belicht en becommentarieerd door mijn eigen leraar uit die overleveringslijn, Gelek Rimpochee is het voorbeeld hoe je kunt luisteren naar de lessen en dat geldt niet alleen voor de lessen maar voor alles wat je in je leven tegenkomt aan informatie of aan mensen naar wie je wilt of kunt luisteren.

Dat is dat kopje dat je bent.
Het lege kopje is de ideale vorm. Daar kun je inschenken wat je wilt. Water, thee, koffie, nectar dan geniet je puur van waar je voor kiest. Iedere keer kun je het weer leegmaken en hetzelfde of  iets anders erin doen.

 Het tweede kopje is al vol en niet weer leeggemaakt. Het zit vaak vol met eigen ideeën of dingen die er al eerder in zijn gevallen en dan denken dat je het al wel weet. Dat denken te weten maakt het kopje overvol en het weer helemaal leegmaken zodat er iets nieuws of anders in kan is niet eenvoudig, maar het geeft meer ruimte en kan heel verhelderend werken. Zodat nieuwe dingen ook werkelijk nieuw zijn. Ik kom het nog dagelijks tegen soms in kleine soms in grote dingen. Als er dan weer zo'n AHA beleving als een kwartje in het kopje valt, weet ik dat ik weer een tipje van mijn eigen sluier heb opgelicht en voor dat moment een blokkade heb verwijderd.

En dan is er ook nog een derde kopje dat is het kopje met een gat. Het enen oor in en het andere uit. De dingen beklijven niet. Het wordt geen onderdeel van het dagelijks leven. Je hoort de woorden wel maar het dringt niet door. Tja het lijkt een beetje op het vorige, want we hebben allemaal zo onze eigen ideeën en luisteren dan nauwelijks naar wat de onderliggende zaken uit het verhaal zijn, maar toch zijn er nuance verschillen. Er mist hier een vorm van echte oplettendheid.

Zeg nou zelf, dit is maar een heel klein voorbeeldje maar met nieuwsgierigheid kijken naar hoe jezelf functioneert,dat kan heel interessant worden. Dat is tenminste mijn ervaring anders had ik het geen twintig jaar volgehouden.

Ik ben blij dat die Lamrim me voortdurend alert probeert te houden.
Want alert zijn, tja dat ben ik dus nog steeds niet.

Gisteren waren we in Zaandam. Wat is dat fantasievolle architectuur.

Tuinen en verkiezingen

We waren afgelopen zaterdag in de tuinen van Appeltern, waar mijn vriendin Marja Wennemers, die landschapsarchitect is, meedeed aan de verkiezing van het Gouden Potlood. Ze had een heel mooie strandscene neergezet

en na het inleidende praatje van haar inspirator en mijn schildersdocent Annemarie Noorderwerf werden we 'los gelaten' om onze eigen flessenpost er achter te laten en sporen te schrijven op de palen, glaswand en in het zand.

Het was genieten ook omdat de dag ervoor en erna totaal verregende en wonderwel de zaterdagse weergoden ons goed gezind waren. Zo schreef ik in de strandstoel een briefje voor de flessenpost in het landschap 'Aan De Horizon  Voorbij'.

en tekende we op de palen

De perspex horizonwand werd vol getekend

Natuurlijk vond ik dat zij de prijs had moeten winnen.
Als tweede op mijn pesoonlijke lijstje stond 'De Verleiding'. Misschien ook mede door het mooie verhaal dat de inspirator wist te vertellen. De lathyrussen bloeiden hier en daar nog en geurden heerlijk.

De uiteindelijke prijs ging naar 'Inspanning, Ontspanning.

Kijk zelf maar.