Posts tonen met het label dagboekbladen. Alle posts tonen
Posts tonen met het label dagboekbladen. Alle posts tonen

maandag 11 februari 2019

Planning

Een mens wikt en god beschikt zei mijn moeder altijd. Nou dat is dan weer duidelijk.

Nog nauwelijks had ik het vorige blogje gepubliceerd of er kwam een berichtje dat het plaatsen van de inductiekookplaat wordt verschoven. Dat betekende dus dat ik vanmorgen gewoon kon gaan schilderen. En dat heb ik dan ook wijselijk gedaan. Heerlijk.

Bezig met een serie nachtelijke probeersels. Ja op de foto zijn ze laaaaaaang zo mooi niet  😉🤣😂   Ik ga ze binnenkort wel weer plaatsen op het schildersblog.



En vanmiddag zijn we voor het eerst in het nieuwe jaar weer aan het fotograferen geweest. Het was behoorlijk fris maar ik heb weer genoten. Een zonnetje erbij en wat fotootjes met de 20 mm in Sonsbeek gemaakt.
Maar ook van de reigers die al druk doende in de bomen waren met nestelen.



Een onverwacht heerlijk dagje.

dinsdag 18 december 2018

Sterven is geboren worden in het licht

Vandaag was de uitvaart bijeenkomst van mijn vriendin. Het is zo snel gegaan. Bijna onvoorstelbaar. Ik kan het me nauwelijks voorstellen dat ze me niet meer met wijd open armen tegemoetkomt om me te verwelkomen.
Ze was een bijzonder mens en dat kwam ook in de woorden van de verschillende familieleden naar voren. Altijd vol aandacht voor het kleinste, voor de ander en voor het leven zelf. 
Het was een mooie dienst en na afloop was er een koffietafel.

Ik hoorde van haar dochter dat een andere vriendin en ik haar verf zouden krijgen. Zo lief. Tot het laatste toe is ze zo open en vol aandacht geweest. Ze belde me nog vrijdagavond 7 dec. en we hebben misschien nog geen minuut samen gesproken. Ze zei: Het wordt steeds lichter El.
Alles was gezegd. Ze was op maar vol vertrouwen en in vrede. Donderdag verliet ze ons. 
Wat is het goed als je zo afscheid  kunt nemen.


Sterven is geboren worden in het licht
Hans Stolp 

Ik zal haar missen.


vrijdag 7 december 2018

Kerstemming

Het muziekmiddagje op Vreedenhof zit er weer op en om in de kerstsfeer te komen en omdat het na sinterklaas en voor kerst was maakte ik er een heel kerstprogramma van.

Ik opende met the king's college choir; KOMT ALLEN TEZAMEN. O come all ye faithful

Dat was een goede opening want tijdens de muziek werden er nog verschillende bewoners in de koffiekamer gebracht door de verzorging. Sommige in rolstoel, anderen aan de arm van de verzorgende.
Ik had, zoals gewoonlijk verschillende muziekstukken uitgezocht maar nu  kerstconcerten  van Bach, Corelli, Locatelli e.d. en terwijl de bewoners rond de tafel naar die bekende werken luisterden werd er nog een echtpaar binnengebracht die ik nog niet eerder zag. Hij lopend, zij in de rolstoel. Hij kreeg een plaatsje achter de kring zodat de rolstoel  voor zijn stoel neergezet kon worden. Zo bleven ze in contact met elkaar. Zij zat voorovergebogen en hij boog zich steeds liefdevol over haar heen, luisterde en gaf haar wat te drinken of antwoord op haar vraag nauwelijks hoorbaar voor de luisterende mensen rond de tafel. Hij gaf haar een zakdoekje en ze leek wat verdrietig, niet op haar gemak.
Zo zaten ze daar een tijdje samen maar mij was het duidelijk dat zij het niet lang vol zou houden. Al gauw bleek mijn vermoeden juist. Hij maakte aanstalte op te staan. een jas of vest vouwde hij zorgzaam op en legde het over de rolstoel. De vrijwillegers die in de pauze de koffie verzorgen lieten het net als ik allemaal even gebeuren. Toen hij zijn stok pakte en schuivelend achter de rolstol begon te manouvreren schoot de vrijwilligster te hulp en hielp hen naar buiten. Het is zo aandoenlijk zo'n tafereeltje  aan te zien onder de klanken van de mooie muziek.

Ieder 1ste vrijdag van de maand kom ik weer blij thuis want ik weet dat er weer een groep ouderen was die deze middag genoten hebben en ze laten dat dan ook  merken. Aan het eind van de middag kondigde ik aan dat ik wilde besluiten met Stille nacht Heilige nacht.

Oooo mooi en mogen we dan meezingen?
Ja natuurlijk, dat is toch heerlijk, zo hard als je maar wilt.

En inderdaad werd er ook meegezongen.

Ik was weer helemaal blij toen ik door de regen naar huis wandelde




woensdag 28 november 2018

Donkere dagen

En het is nog niet eens Sinterklaas geweest.

Rondom mij heen zijn er zieke mensen en zelfs een goede vriendin die terminaal is. Vooral dat grijpt me wel aan. Ik heb aardig geleerd me niet door emoties te laten overweldigen maar dat betekent niet dat ze er niet zijn. Vooral in zulke tijden heb ik veel profijt van mijn meditaties. Het geeft rust en ik zet me daarmee ook in voor een goede houding ten opzichte van degene die het zo zwaar te verduren hebben. Want wat kun je betekenen voor iemand wanneer je eigen emoties met je op de loop gaan?Heel misschien kan ik me dan wat minder machteloos voelen en er zijn als ik nodig zou zijn.

Intussen gaat het leven wel gewoon door en zijn er ook de gewone dingen en verplichtingen. Dingen die gewoon gedaan moeten worden. Weet je wat, ik zet hier maar eens een mooi vakantie plaatje neer want er is niets dat eeuwig is. Geen donkere dagen, maar ook geen zonneschijn en vakantie, geen regen, geen sneeuw, geen ziekte, geen pijn, helemaal niets heeft een  eeuwig bestaan zelfs geen leven...en misschien is dan ook de dood wel niet eeuwig???


dinsdag 7 juli 2015

Onderweg naar Culemborg

Hoe het vorige logje erop komt te staan is me een raadsel. Het is een ouder bericht en ik las het even terug op mijn tablet. Ik moet een verkeerd knopje hebben aangeraakt waardoor het nu weer naar voren is geschoven en hieronder terecht is gekomen. Nou ja, geen ramp.

Gister zijn we even op en neer naar Culemborg geweest. Altijd een leuk ritje en we moesten er toch zijn maar hebben een iets koelere dag uitgekozen. Gisteren leek het ons heel geschikt.
Onderweg maakte ik wat foto's vanuit de auto.





zondag 5 juli 2015

Kinds

Nu geloof ik nog dat het waar is. Als je ouder wordt wordt je kinds. Een doosje kralen van zeker 65 jaar oud bewijst het. Al die jaren heb ik het bewaard en nu geeft het me een gevoel van herkenning. Wat ben ik druk als een kind met uitzoeken van kraaltjes.
Goed, als kind maakte ik er geen oorbellen van en verwonderde ik me alleen over de schoonheid van de kleurtjes. Die met de grote gaten kon ik aan een dikke ijzeren pen reigen. Die met de kleinere aan een draatje, maar ik kan me niet eens herinneren dat ik dat laatste deed. Ik was meer bezig met kijken geloof ik. Er waren zulke mooie bij. Van de mooiste maakte ik een tijdje geleden een mala, een boeddhistisch gebedssnoer. Nu ben ik met oorbellen en hangertjes aan de gang gegaan.

Ik heb me kostelijk geamuseerd.





Sieraden

In de jaren 70 maakte ik er heeeeel veel. Ik hield heb nog over van dat wat ik ooit verkocht een zwarte hanger en wat klein spul. Alle rondjes draaide ik met tangetjes.
Nu wordt het weer op een heel andere manier gedaan en ik heb het spul weer eens tevooschijn gehaald. Op Pinterest keek ik naar voorbeelden en die groene is het resultaat. Niet om over naar huis te schrijven maar toch wel leuk om te delen.
En niet te vergeten. Het houd je van de straat op hete dagen.

vrijdag 30 november 2012

Een wandelingetje

Ik kwam hem vanmorgen  tegen op mijn wandelingetje naar de apotheek. Het was behoorlijk fris. Dat had ik niet zo verwacht alhoewel de mist het uitzicht behoorlijk had belemmerd en de ramen van de serre helemaal beslagen waren.
 Op de terugweg met wind mee was alles een beetje vriendelijker en kon ik met een blij gevoel mijn handen uit de zakken halen om het kleine fototoestel aan te zetten. Meteen hoorde ik hem. Alsof hij erop gewacht had. Bovenin de Magnolia die vol met knoppen zat voor het komende voorjaar. Hij was alvast aan het oefenen en floot er vrolijk op los.

Je kunt het niet horen, maar ik heb er wel een plaatje van gemaakt.





De witte besjes lijken ons attent te maken op het komende kerstballenfeest.



Aan de oude Velperweg staan tussen enkele eengezinswoningen  zulke prachtige herenhuizen.











Ooit fotografeerde ik in het beekje dat hier en daar boven de grond voor de tuinen langsstroomt Weidebeek juffers. Midden in de stad is het een oase van rust langs dat smalle watertje dat regelmatig onder de grond verdwijnt. Nu ontdekte ik een Meerkoetje druk doende met fourageren.

Weer bijna thuis zag ik de Mahoniestruik  alweer in bloei staan in de tuin van Vreedenhoff. Het is een winterbloeier.

Hij bloeit prachtig en daarna krijgt hij trossen met zwarte bessen. Dat lijken net druiven en daarom wordt hij ook wel druifplant genoemd. Van die bessen kun je heerlijke jam maken, dus het is een struik met veel toepassingen.

Ja ja, dat heb ik even gegoogled hoor, want zelf weet ik er niet zoveel van.








zondag 8 juli 2012

Dagboekbladen



woensdag 14-10-2009  

Mama had niet in de gaten dat ik het was die binnen kwam. Ik durf haar nog geen knuf te geven waardoor ze me natuurlijk direct herkent, omdat ik ook nog een beetje verkouden ben en merkte ook mijn afstandelijke houding op. 
‘Elly, ben jij het?’ Ze zag er grauw uit, sprak onsamenhangend en gebruikte voor alles en nog wat verkeerde woorden.  

De ene keer ben ik bij haar en voel ik me erg betrokken en meelevend, de andere keer voel ik mijn weerstand en tegenzin. Dagelijks weer dezelfde verhalen en dingen aanhoren. De constante ontkenning van haar negatieve emoties die ze uit en als ik erop inspeel haar onmiddelijke ontkenning. 

Ze was vergeten haar bed te verschonen want ze wil alles zelf doen. Dinsdagmorgen aan de telefoon vertelde ze me dat de verzorging bij haar was binnen gekomen en vertelde dat zij het bed wel zouden verschonen.  Ze werd boos. Ze moesten eraf blijven en ze zou het zelf wel doen. Ze heeft de meisjes weggestuurd. 
Als ik haar dan probeer uit te leggen dat ze daar toch niet boos om hoeft te worden, roept ze onmiddellijk:
‘Nee, maar ik was niet boos!’

Ze is  zo bang niet aardig gevonden te worden. Ik vind dat triest en heel vermoeiend en het is voor mij een aanhoudend leerproces om daar op een geduldige manier mee om te gaan. Toen ik als aktiviteiten begeleidster in de zorg werkte, had ik daar totaal geen moeite mee had. Maar je moeder, dat is een heel ander verhaal.

Maar gelukkig al pratend, want dat kan ze, kwam de kleur weer wat terug op haar gezicht en vond ze de woorden weer wat gemakkelijker, leek minder verward.
De psycholoog, die haar afgelopen donderdag testte, heeft wel gelijk. Het is waarschijnlijk ook een vasculair probleem. Een slechte doorbloeding naar de hersenen. Als die weer wat beter op gang komt gaat het beter. Ik had een fijn gesprek met hem en ik ben blij dat hij die testjes deed. Op een gegeven moment zei ze tijdens die testjes tegen me : ‘Ik ben toch nooit boos of chagarijnig El of vind jij van wel?’
Ik heb haar gezegd dat ik haar een schatje vond en ze straalde.
Ach en dan is mijn dag ook weer goed.







donderdag 5 juli 2012

Dagboekbladen


dinsdag 13 oktober 2009


Ik ging mijn bed weer in. Mijn darmen zijn nog niet in orde, maar de koorts is gezakt en de heftige krampen zijn verdwenen. Nog steeds verdraagt hij geen ontlasting en als dat de gevoelige plek bereikt is het pijnlijk. Als ik naar het toilet ben geweest keert de rust weer een beetje terug.
Vanmorgen terug in mijn bed heb ik niet meer geslapen en terwijl de gedachten rondtolden, leek ik even contact te maken met een soort van schizofreen gevoel, een gevoel zoals ik me dat voor zou kunnen stellen. Misschien mede ingegeven door de koorts van de laatste dagen maar toch, hoe is het mogelijk om zo verstrikt te raken in je eigen denken.

Ik merkte hoe mijn ik gerichtheid overal doorheen werkt. Hoe het bijna onmogelijk is, vooral wanneer je lichamelijk pijn hebt, je van vreemde denkpatronen los van te maken en te ervaren dat je niet alleen maar je lichaam bent. Nee, IK heb pijn. En als ik daar weer wat meer vrij van kwam en met andere gedachten speelde, kwam dat ikje weer op allerlei andere manieren door mijn denken heen een rol spelen. Als ik het in het ene opmerk en laat gaan, uit het zich alweer in het andere. Plotseling zag ik mijn eigen gerichtheid overal in doorrazen terwijl ik dacht het èèn los te laten en de volgende gedachte vrij van ego te kunnen zijn, bleek dat een volkomen misvatting, want ook daarin herkende ik mijn eigen kleingeestigheid en denken weer.

Ik draaide zo in een kringetje rond om mijzelf, dat ik nog meer verwarde en vreemde gedachten zou kunnen krijgen die al min of meer aanwezig waren. Ik veronderstelde dat het zo zou kunnen gaan, schizofreen of verward worden. Het is angstig in een ruimte te staan waar ik geen grip op heb,  geen grip op mijn eigen denken, want ik moet me toch ergens aan vast kunnen houden aan mezelf en aan mijn eigen logisch denken en als dat niet meer lukt dan gebeuren er rare dingen in mijn geest. Dan graai ik steeds meer verward om mij heen naar houvast.
‘Het is vreselijk als er dan geen vangnet is’, was de gedachte die bij me opkwam.

Toen schoot het me te binnen en ik herhaalde een tijd lang de woorden die ik heb geleerd en een zekere kwaliteit in zich dragen die me duidelijk geworden zijn in mijn ervaring doordat ik er al zolang mee bezig ben. Het gaat niet alleen om de woorden, maar om dat waar ze voor staan en de richting die ze aangeven.
‘Tot aan de verlichting neem ik toevlucht tot Boeddha, Dharma en Sangha.
(Moge ik door onzelfzuchtig handelen en de andere volmaaktheden Boeddhaschap bereiken tot welzijn van alle wezens)’

Ik merkte, hoe zoals gewoonlijk de rust in me weerkeerde, hoe mijn buik zich ontspande en alles wat er is op zijn plaats valt, mede door de opgebouwde gewoonte en inhoudelijkheid van ieder woord op zich die zo groot is dat ik daar hier niet veel meer over kan zeggen dan dat het veel voor mij betekent en een mogelijkheid geeft voor mijn ontwikkeling.
De herinnering die daarbij automatisch opkomt, is toch de kern van de zaak. Het gaat erom die kwaliteiten in mezelf op te bouwen. Vanuit die positie keert de rust terug. Zijn alle handelingen, handelingen zijn alle woorden, woorden en is al het denken, denken. Niet meer en niet minder dan dat.

Zolang alles wat ik doe en kan afhankelijk is van oorzaken en gevolgen en ik daar zelf  weinig begrip en weet van heb, is een vangnet onontbeerlijk, het geeft ruimte, rust en kracht waardoor ik verder kan zonder angst. Ik kan nog zo veronderstellen zelf de touwtjes in handen te hebben, maar schijn bedriegt.
Door  methode en bewustwording toe te passen, kan er een heel ander perspectief ontstaan en een motivatie van waaruit alle handelingen bepaald worden door die instelling.







woensdag 23 mei 2012

Veel apen maar geen Artis


Ja, laten we naar Artis gaan!
Is het niet een beetje te warm, zullen we het uitstellen, misschien is het morgen wat koeler?
Nee, laten we toch maar gaan want nu vandaag heb je vrij genomen en anders moet je het weer omgezetten.
En zo stapten we vanmorgen in de trein op weg naar Amsterdam. In Utrecht moesten we overstappen en daar bleef de trein staan. De machinest deelde mee dat er iemand onwel was geworden en er moest op een ambulance gewacht worden. Even later raadde hij ons aan een andere trein naar Amsterdam te nemen. Iedereen spoedde zich naar buiten, Wij hadden het niet zo goed kunnen verstaan, want er zat een vader met een klein jongetje voor ons die nogal veel herrie maakte. We renden gewoon met de horde mee. Ja gelukkig, daar zaten we dan in de volgende trein. Maar plotseling viel me een schermpje in de trein op,  "deze trein gaat naar Den Haag". Rennen, we zitten in de verkeerde trein. Uiteindelijk hadden we de goede trein te pakken. Die zat bomvol want wij waren op het nippertje en we moesten staan. Een aardige jongen maakte een plaatsje voor me vrij. Gelukkig ik mocht zitten. Ze bestaan dus toch gewoon, die aardige jonge allochtone mannen die een oud mens als ik een zitplaats gunnen.
In Amsterdam hobbelden we het Centraal station uit op zoek naar lijn 9. Er stond nergens aangegeven welk spoor we moesten hebben. En warm dat het was, warm!
Ik sprak iemand aan met een outfit dat me aan een chauffeur of conducteur deed denken en jawel; ik had beet. "Nee het staat niet aangegeven mevrouw. Er rijdt geen enkele tram. Er is er een uit de rails gelopen. Als u rechts en dan links en dan weer....kunt u met de huppeldepup naar ...en dan moet u uitstappen bij... en dan ff lopen...."
We hebben toen maar van de nood een deugd gemaakt en zijn vol goede moed Amsterdam ingewandeld en zagen Damrak, De beurs van Berlage, Rokin, Kalverstraat. Begijnenhof, de Dam, Rembrandtplein, Spui, Thoprbeckeplein Heregracht en wandelde daarna terug. We kwamen thuis met honderden foto's vermaakten ons kostelijk en nu lig ik voor pampus achter de computer.
De beste  foto's komen er hier of op http://ellyvandoorn.wordpress.com/  vandaag of morgen wel achteraan.

Hier vast een voorproefje.


donderdag 22 maart 2012

zaterdag 14 januari 2012

Vangnet

Uit mijn dagboek 2009

Mijn darmen zijn nog niet op orde, maar de koorts is gezakt en de heftige krampen zijn verdwenen. Nog steeds verdraagt hij geen ontlasting en als dat de ontstoken plek bereikt is het zeer pijnlijk. Nadat ik naar het toilet ben geweest keert de rust weer iets terug.
Vanmorgen op bed heb ik niet meer geslapen en al denkend leek ik even contact te maken met een bijna schizofreen gevoel. Misschien mede ingegeven door de koorts van de laatste dagen maar toch, verwonderlijk hoe het mogelijk is verstrikt te raken in het eigen denken.
Ik merkte hoe mijn gerichtheid overal doorheen werkte. Hoe het bijna onmogelijk was wanneer je lichamelijk pijn hebt, daar los van te komen en te ervaren dat je niet alleen maar je lichaam bent. Plotseling zag ik mijn eigen gerichtheid overal in doorrazen terwijl ik dacht los te laten om dan in de volgende handeling van het denken vrij  te kunnen zijn, bleek dat een volkomen misvatting te zijn, want ook daarin herkende ik mijn eigen kleingeestigheid en denken weer.
Ik draaide zo in een kringetje rond,  ik merkte dat ik verwarde en vreemde gedachten kreeg die al min of meer aanwezig waren. Ik veronderstelde dat als het zo doorging of doorslaan, zou eindigen in schizofrene verwardheid. Want ik moet me toch ergens aan vast kunnen houden aan mezelf en aan mijn eigen logisch denken en toch gebeuren er rare dingen in mijn geest. Dan graai ik steeds meer verward om mij heen naar houvast.
Het is vreselijk als er dan geen vangnet is.
Toen herinnerde ik me waar ik me op kan richten , wat ik heb geleerd in meditatie en ervaring  omdat ik door ervaringen daar vertrouwen in heb leren en  kunnen vinden:

Tot aan de verlichting neem ik toevlucht tot Boeddha, Dharma en Sangha.



Ik merkte, nadat ik deze eenvoudige en door mij gekende woorden verschillende malen herhaalde plus de vervolg regels, hoe de rust in me weerkeerde en de herinnering zijn werk deed. Hoe mijn buik zich ontspande en alles wat er is  op zijn plaats viel.
Die herinnering en de doorleving daarvan, is toch de kern van de zaak.Vanuit die positie keert de rust terug. Zijn alle handelingen- handelingen zijn alle woorden- woorden en al het denken- denken. Niet meer en niet minder dan dat.
Zolang alles wat ik doe en kan volkomen afhankelijk is van oorzaken en gevolgen en ik daar zelf nog zo weinig begrip en weet van heb, is een vangnet onontbeerlijk. Ik kan nog zo veronderstellen zelf de touwtjes in handen te hebben, maar schijn bedriegt.
Vanuit het loslaten of vanuit de overgave ( In het christendom gaat het om overgave.) , kan er een heel ander perspectief ontstaan en een motivatie van waaruit alle handelingen bepaald worden door de gerichtheid op de motivatie  waarom ik doe wat ik wil doen, leef zoals ik wil leven en aandachtig en opmerkzaam wil zijn.




Blogarchief

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...