Regelmatig word ik gevraagd om op vrijwilligers basis wat te doen in het wooncentrum hier bij de ouderen waar ik zo langzamerhand als kind aan huis ben. Vroeger werkte ik er. Daarna kwam ik drie keer in de week bij een tante en daarna dagelijks bij mijn ouders. Ik heb er heel wat voetstappen liggen. Ik wil niet wekelijks aan regelmatig dezelfde afspraken vast zitten en zoals het nu gaat is voor mij een prima optie.
Toen ik er werkte was het een verzorgingshuis en woonden er ook mensen die er voor de gezelligheid kwamen wonen. Dat is nu wel anders. Mensen gaan er alleen maar naar toe als het niet anders meer kan en velen zien dat helemaal niet zitten. Zijn bang hun vrijheid kwijt te raken of andere overwegingen. Ik moet zeggen dat ik die vrees niet ken en ook niet echt begrijp. Vrijheid zit in je hoofd en zolang de deuren niet gesloten zijn en je kunt gaan en staan waar je wilt is iedere hulp op een gegeven moment mooi meegenomen.
Naar mate je ouder wordt raak je toch een hoop zelfstandigheid kwijt ook als je in je eigen bekende huis blijft wonen dat vaak veel te groot is geworden en omdat niet alles meer vanzelf gaat en je voor veel dingen hulp in moet schakelen kun je wel denken onafhankelijk te zijn maar niets is minder waar. . Dat wordt niet minder maar alleen meer en daar hebben we het gewoon mee te doen. Tegen de stroom op proberen te zwemmen is dodelijk vermoeiend en mijns inziens schiet je daar niet veel mee op. Maar goed, daar wilde ik het niet over hebben.
Nu ben ik gevraagd om incidenteel fotootjes te maken en zo af en toe maak ik een afspraak en ga ik met mijn gitaar op de gezamenlijke huiskamers van de afdelingen oude liedjes spelen. En ook daar geld, iedereen is vrij om te komen of te gaan. Een van de bewoners heeft een accordeon en we rammelen er lustig op los en het geeft zoveel energie die de blijdschap die er ontstaat, brengt, Alhoewel ik na zo n uurtje zere vingers en de kramp in mijn handen heb omdat ik met de accordeonist alles in C moet doen en dat zijn nu net de grepen die het lastigst voor mijn handen liggen. Maar dat neem ik maar op de koop toe. En wie weet raakt mijn hand er op den duur toch wat beter aan gewend.
Nu zit ik te wachten op een afspraak voor wat portret fotootjes die ze nodig hebben op een afdeling. Ik krijg zelf de teamleidster niet te pakken. Ja er kan niet doorlopend aan de telefoon worden gehangen. Er moet gewerkt worden.
Nog wat fotootjes het is nog steeds zomer.
