Gestage groei SV

Terugkijkend is het te zien
In het heden is het te leven
In de toekomst werpt het zijn vruchten af.

Aan de overkant van de oude binnenstad langs de Elbe staan prachtige huizen en kastelen. Zo ook dit grote hotel waar Harry Mulisch zijn 'Stenen Bruidsbed' schreef.

Een van die huisjes waar je je kont niet in kunt keren :-)

Een goeie vijand SV

Maak jezelf door je reactiepatronen duidelijk waarneembaar te leren zien en ervan te leren wie je in werkelijkheid bent.
Want het is makkelijker innerlijk in evenwicht te blijven met een goeie vriend dan met een goeie vijand.

Schuldgevoel SV

Als je het hebt, doe er wat aan!
Ga niet zielig bij de pakken neerzitten omdat je zelfbeeld beschadigd is, want dat is niet meer dan een illusie.
Erken wat er gebeurde en kijk het in de ogen, plus degene waar het om ging.
Neem je eigen verantwoording op je  en schuif het niet op iemand of iets anders af met uitvluchten als: het komt omdat...
Beloof jezelf (en de ander indien mogelijk) het niet meer te doen
Accepteer de straf of blaam zonder ontkenning en leer eroverheen naar jezelf te kijken
en dan uiteindelijk heel belangrijk als je de boel hebt opgeschoond:
Blijf er niet mee op je nek rondsjouwen maar begin moedig opnieuw in de wetenschap dat je er iets van hebt geleerd.

E van Doorn
Ervaringsdeskundige. :-)

Zo af en toe moet je alle overtollige ballast maar eens met het scherpe zwaard van wijsheid snoeien.

Innerlijke remmingen. SV

Ze zijn er altijd wel. Soms op de achtergrond maar ook op de voorgrond, krachtig en duidelijk het gevoel van:  Nee, de weerstand, dat kan ik toch niet maken, ik zou me dood schamen, wat zullen ze wel niet van me denken? Misschien is er angst voor afwijzing. En zo zijn er talloze overwegingen om niet voluit te kunnen leven.

Ook faalangst is zo iets wat behoorlijke beperkingen op kan leggen. Zouden het niet allemaal bedenksels zijn, voortkomend uit een zelfbeeld waaraan beantwoord moet worden? Voor wie? Voor wat? Waarom?Waar misschien nooit aan beantwoord KAN worden.

Zelfs trots kan een oorzaak zijn die een bescheidenheid oproept waardoor er remmingen ontstaan.

Het zit zo ingebakken. Dat 'gewoontedenken' is er al voor je het weet en vaak zul je heel diep moeten graven om de oorzaak te achterhalen. Niet de oorzaak in het verleden maar gewoon in eigen aanleg.  Het heeft zich wel door de jaren heen opgebouwd, maar vaak zijn die oorzaken totaal niet meer aan de orde. Soms is het dan te laat om de uitwerkingen nog onder controle te krijgen of terug te draaien. Overwegingen als: Ik doe er toch niemand kwaad mee en waar schaam ik me in 's hemelsnaam voor, kunnen de remming misschien te lijf gaan en voor een moment de vrijheid geven te doen en laten wat haalbaar is en een stukje meer vrijheid bewerkstelligen. Maar een volgend keer zullen ze gewoon weer tevoorschijn komen.

De enige die kan bepalen of er en waar de blokkades zitten ben ikzelf of jijzelf. Door ze te herkennen en te weten wat er echt vanbinnen speelt kan ermee gespeeld of om gelachen worden. Wegen ze minder zwaar en in aandacht is het zelfs mogelijk ze een stap voor te zijn en met wat meer vrijheid door het leven te gaan.

Voluit leren leven!

De Heemtuin in het voorjaar

De bevrijding

Update
Ik heb de laatste allinea aangepast.

Zoals de Boeddha zegt is er bevrijding mogelijk, totale bevrijding.
Wat ik me daarbij voor moet stellen is niet aan de orde. Dat is denk ik pas te weten als je werkelijk bevrijd bent. Zolang ik me er iets bij voorstel kan het geen bevrijding zijn en zit ik gevangen in het dualisme.
Wij zitten allemaal middenin een dualistisch denken en leven. Het is mogelijk daar doorheen te prikken. Zo gauw je je weer iets voorstelt over wat bevrijding is en wat het is en hoe het is dan zit je alweer middenin de gevangenis.
Ik lees Illusie en werkelijkheid van J.J. van der Leeuw. Heel bijzonder, ik schreef er al eerder iets over. Het geeft me duidelijkheid en is zeer interessant. Maar lezen en nadenken over filosofie, occultisme en aanverwanten, is de denk kant van het geheel. Daarmee leer je misschien begrijpen hoe het werkt in het bewustzijn.
De Mystiek, de verdieping en kennis door ervaring is de uitbreiding die verder gaat dan de filosofie van Kant en aantoont dat het toch haalbaar is voor ons.

De Vier Edele Waarheden:

*1 er is lijden
*2 de oorzaak van het lijden
*3 de opheffing van de oorzaken van het lijden
*4 het pad dat leidt naar de opheffing van het lijden.
bron en uitleg  http://www.maitreya.nl/boeddhisme-intro-4-edele-waarheden.htm

De Boeddha.

De wereld

De wereld is

zoals ik hem zie

hij is niet in zichzelf

al datgene wat ik denk en voel

De wereld is
zoals jij hem ziet
hij is niet in zichzelf
al datgene wat jij denkt en voelt

Met de mattenklopper

Een schrijfveer op
http://notitie.blogspot.nl/

   

Met de mattenklopper

Een schrijfveer

Met de mattenklopper
is het krachtig
en
hartgrondig schoonmaken.
Pas maar op
dat je niets
stukslaat.





De vorm doet me denken aan
de eindeloze knoop.
die symbool staat voor de oneindigheid, de eindeloze mystiek.
Een van de Boeddhistische geluktekens



Of er ook overeenkomst in zit is me (nog) niet duidelijk.

Of toch wel
als ik denk aan dat verhaaltje van een domme monnik
die niets begreep en dagelijks opgedragen kreeg te reciteren
tijdens zijn schoonmaakwerkzaamheden in de tempel.
"Ik verwijder al het stof.".
Na verloop van tijd was hij verlicht.

Een grijs verleden.

 Naarmate ik ouder word komen er steeds meer herinneringen naar boven. Als kind heb je nog niet zoveel herinneringen en doe je er ook niet zoveel mee. Het leven ligt nog voor je en je denkt meer aan de toekomst dan aan het verleden. Ik herinner me dat ik het liefste ouder wilde zijn toen ik jong was. Zelfs toen mijn eerste kind geboren was, daarvan herinner ik me dat ik er vol spanning op wachtte dat hij wat groter zou zijn en ik was altijd weer heel nieuwsgierig naar hoe dat dan zou zijn. Wat hij dan allemaal wel zou kunnen, wat hij op het moment dat ik dat dacht, nog niet kon.
Die tijd licht intussen ver achter me en nu herinner ik me steeds meer van mijn kindertijd. Ook de manier waarop ik toen in het leven stond, wordt me steeds duidelijker. Ik leefde werkelijk in het moment en nam niet zoveel  ballast mee. Als ik blij was was ik blij en als ik bang was was ik bang. Vooruit denken en zorgen over..., was niet aan de orde.
Ook begin ik het steeds leuker te vinden om oude foto's op te zoeken en soms vind ik het jammer dat ik niet meer weet van de personen die erop staan. Ze komen allemaal uit de albums van mijn ouders die ik na hun overlijden in mijn bezit heb. Veel weet ik gelukkig wel, maar hier en daar mis ik wat informatie.
Deze foto is wel duidelijk. Het is een trouwfoto van mijn ouders die twee jaar voor de oorlog uitbrak in het huwelijk traden. De meeste familieleden staan erop. Mijn Opoe en Oma, mijn grootvader die ik nooit kende en de ooms en tantes die allemaal  het leven verlaten hebben.
 De vergankelijkheid is een wonderbaarlijk verschijnsel dat veel mogelijkheden in zich heeft die gepaard gaan met zowel vreugde als verdriet.
Door de vergankelijkheid is er verandering mogelijk. Het zou niet best zijn als er geen verandering mogelijk was. Het leven zou niet geleefd kunnen worden.
Zo gaat het, alles wat nu het heden is, wordt ooit het grijs verleden. Rare gedachte, maar zo waar.

O was ik maar normaal geweest.

Dan was ik waarschijnlijk niet vannacht om drie uur wakker geworden om een oplossing te zoeken voor het laatste schilderij dat maar niet goed wil worden. Nu zit ik achter de computer om daar een verhaaltje over te schrijven over mijn abnormaliteiten, terwijl ik beter terug naar mijn bed kan gaan. Zo vroeg in de ochtend om half zeven zou ik nog best een uurtje kunnen gaan slapen.
Maar goed er ligt weer een hele dag voor me en er is nog zoveel te doen. Niet dat het allemaal belangrijk is. Wat dat betreft is naar bed gaan even belangrijk want vanmiddag val ik natuurlijk om van de slaap. Als ik eenmaal iets in mijn hoofd heb dan graaf ik dat tot op de bodem uit om de vinger erachter te krijgen. Dat lukt natuurlijk niet altijd, maar de drijfveer en de nieuwsgierigheid om te weten hoe dingen functioneren zit diep geworteld.
Natuurlijk wil ik dat ook helemaal niet veranderen, want ik vind het een soort van noodzaak dingen die me boeien te leren kennen en herkennen. Het leven zelf. Weten hoe het werkt in het doen en laten van alle handelingen. Hoe mijn gewoonte patronen en mijn zintuigen al mijn reacties beïnvloeden vind ik heel bijzonder.
Mijn zoon zei ooit tegen een vriendje die hij mee naar huis nam: 'Mijn moeder is een beetje vreemd hoor'. Toen ik dat hoorde moest ik wel even lachen. Eigenlijk kwam ik er toen achter dat er toch heel wat vreemde mensen op de wereld rondlopen, want heb je wel eens een normaal mens ontmoet? Nou ik niet hoor.

Dat hoor ik niet graag.

Schrijfveer

"O wat heerlijk," dacht ik toen ik op het raam van de coupé 'stilte'  zag staan. Ik was in een stilte coupé terecht gekomen. Veel ervaring met treinreizen heb ik niet en sedert nog geen jaar maak ik sporadisch een treinreisje. Leuk vind ik het. Ik ging er gemakkelijk bij zitten, want voorlopig hoefde ik niets anders dan stilletjes naar buiten kijken en genieten van de beelden die zich voor mijn oog ontrolde zonder afgeleid te worden door van alles en nog wat.
Bij het volgende station vulde de ruimte zich met nieuwe passagiers die kennelijk ook een leuk tripje hadden. Nou ja, ze zouden zo wel stil worden, veronderstelde ik. Maar nee hoor, ze kwettterden rustig verder en iemand merkte op dat het een stilte coupé was. Ik voelde de boosheid naar boven kriebelen. Zo aandachtig mogelijk keek ik ernaar en probeerde afstand van die emotie te nemen. Ernaar te kijken zoals ik dat de laatste jaren gewend ben te doen. Nee, dat ging niet zo eenvoudig en ik zuchtte maar eens diep.Het bleef kriebelen. De stilte diep in mijzelf, waar het uiteindelijk om draait was danig op de loop.
Bij het eerstvolgende station heb ik de moed opgegeven en ben ik ondanks alle aandacht en het inbouwen van rust, gevlucht voor mijn eigen boosheid die ik niet wilde. In de gezellige praatcoupé kwam ik weer een beetje op orde en vervolgde welgemoed mijn reis.
Ja, zo snel laat een mens zich beïnvloeden door een woordje. Stilte.

Er is dan kennelijk helemaal niets meer dat ik graag hoor.

De doorzichtige vrouw

Schrijveer

Ze zou niets laten merken en heel stilletjes haar gang gaan. Het was nog vroeg in de ochtend en haar hele huis lag te slapen. Stil en in zichzelf gekeerd keek ze om zich heen. Alles stond nog precies zoals het hoorde te staan en dat was een geruststelling. Eerst haar ene been naar buiten. Het was koud bemerkte ze. Onder de deken was het veel aangenamer. Nee, niet zeuren gewoon ook het andere been eronderuit en overeind komen.
Op de rand van haar bed keek ze nogmaal om zich heen. Vreemd alles stond op de juiste plaats, maar toch kende ze het niet. Ze stond op en kleedde zich aan. Zo dat was goed genoeg. Eindelijk zou ze naar huis toegaan. Heel zachtjes verliet ze de kamer en l;ipe door de lange gang. Die was veel langer dan ze verwachtte. Onderweg twijfelde ze even. maar toen liep ze kordaat door. Ze ging naar huis. Hier voelde ze zich doorzichtig en ongekend. Thuis was het veel beter. Daar waren vader en moeder en de warmte van alles dat ze kende.
 Bij de glazen voordeur stopte ze. Hoe ging die nou toch open? Ze liep wat heen en weer en zocht naar een handvat of deurknop, maar vond het niet. Ze keek in de rondte van een soort hal waar ze in terecht was gekomen.en begon te twijfelen. Het was nog erg donker zag ze door de glazen voordeur. Het park aan de overkant was nauwelijks zichtbaar. Gelukkig maar want dan dan konden ze haar ook niet zien en kon ze achter elkaar naar huis toe lopen.

"Mevrouw Jansen", klonk een stem achter haar. "Zo, u bent al vroeg uit de veren. Het is echt nog veel te vroeg om een ommetje te maken.".
Een zuster in uniform pakte haar onder de arm en met zachte dwang nam ze de doorzichtige vrouw mee terug naar de ongekende kamer.