Zien waar het schip strandt.

De laatste keer dat ik een breiwerkje in de vingers had heb ik het weer gauw aan de kant geschoven. Zo moeilijk om het goed te doen. Als ik verkeerd insteek kan ik het niet meer herstellen dus eigenlijk wordt het nu een werkje van super veel aandacht en niet zo snel meer bezig zijn. Dat is lastig want ik was een snelle breister en die gewoonte zit er zo in. Daar heb je ze weer die gewoontepatronen die ik niet meer gebruiken kan dus aandachtig zijn en geen haast maken.  Een heel goede oefening in geduld en opmerkzaamheid. Dus...

Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en ik heb het weer opgepakt met een lamp direct boven mijn handen en niet in de ogen, want dan zie ik helemaal niet meer. Maar  zo  lukt het redelijk. Toch een aardig tijdverdrijf en we zien wel waar het schip strand. 

En ja dan ook maar weer eens een wandelingetje maken 

. Het wordt zo langzamerhand een oude wijven rondje om de plas van de achtertuin. Als ik een tijdje veel in huis ben geweest is de conditie tot nul gedaald dus ook weer hoog tijd iets meer fut in het lijf te krijgen. . En de eerste groene blaadjes zijn er alweer. Wat gaat de tijd toch snel.

In de verte op de bankjes zitten 'middags vaak buurtbewoners met hun hondjes maar er is nu nog niemand te zien. Als je goed door het rechterbosje heen kijkt. Ja juist daar, zie je wel dat dit mijn achtertuin is. 😃

En zowaar de eerste crocussen die ik onderweg tegenkom. Het beloofde voorjaar is echt in aantocht. 

Misschien is er dan zo helemaal geen tijd meer om te breien en leg ik het weer lekker in de la. Naar buiten wil ik en heb zo'n zin om weer te fotograferen. 

Is hier het schip met breiwerk dan al gestrand of blijft het een leuk tussendoortje? 

 

Modder en veranderende gewoonten.

 De regen tikt ges staag op de bakken van de zonwering. Ik zit op de bank in mijn peignoirs en moet denken aan lang vervlogen tijden toen ik met de kinderen, die intussen de 50 zijn gepasseerd, de zomers  op de camping doorbracht. Soms  leek er geen eind aan de regen te komen en hoorde ik net als nu de druppels van dde doorweekte bomen op het tentdoek vallen. Alles doorweekt nat en ik droog in het tentje. De kinderen vermaakten zich wel. Voor mij was het anders. 

Modder! 

Als het me teveel werd pakte ik het nodige weer in de auto bij elkaar inclusief kinderen kaviaar en hond en reed naar huis.  Deed de was en regelde wat nodig was in afwachting van betere tijden die er ook onherroepelijk weer kwamen en we ons weer verder op de camping gingen vermaken.

Ondanks ook de goede momenten in het verleden ben ik toch heel blij met het leven dat ik nu heb, dat zo enorm verschilt met mijn leven toen. Dit leven is zoveel beter.  Ik heb veel geleerd van wat er  allemaal mis ging en doe daar nu mijn voordeel mee. Dat is een hele weg om te gaan en nog dagelijks leer ik van alle grote en kleine gebeurtenissen in mijn leven. Hoe wil ik ermee omgaan wat is een goede weg voor mij om te bewandelen en waarom wil ik er op die bepaalde manier mee omgaan. Dat houdt me nog dagelijks bezig en het maakt iedere dag weer nieuw met nieuwe ervaringen en andere inzichten. Nieuwsgierig naar ieder volgend moment.

Wat grappig is, is bijvoorbeeld dat mijn gevoel van vroeger in de regen op de camping. De emoties die zo maar weer naar boven  komen op het moment dat ik met dat getik word geconfronteerd en ik in mijn peignoir op de bank zit. Ik heb dan helemaal geen zin om onder de douche te gaan en aan de dag te beginnen. Ik blijf liever lui hangen en herinner me dat ook van dat camping gebeuren want dan moest ik er met tegenzin door naar de douche locatie. Apart omdat zo'n gevoel dan ergens schijnbaar is blijven hangen in de gewoonte van het me bewustzijn. Terwijl er niets meer hetzelfde is. Ook ik niet. Zelfs al mijn cellen zijn al vreselijk vaak vernieuwd en het gewoontedier in mij roept nog dezelfde gevoelens op. Dat tekent maar weer eens hoe duidelijk het is dat we aan gewoonten als het ware vastgeplakt zitten.

Ik ben maar gauw onder de douche gestapt en zit nu mijn ervaring uit te typen. Herinneringen zijn leuk of minder leuk maar ik hoef er zeker niet in te blijven hangen.

Ik ga een nieuwe dag tegemoet en ik merk dat ik ook kan  genieten van het getik op de bakken terwijl ik dit uit zit te tikken. Ook gewoontepatronen zijn te veranderen.

 

Het leven duurt niet eeuwig

 Ik verveel me nooit/ Er is altijd wel iets te doen maar soms denk ik dat ik mijn tijd veel beter zou kunnen gebruiken. Ik kom veel te weinig aan verschillende dingen toe die ik veel vaker en intensiever zou willen doen. 

Als ik daar consequent gehoor aan zou willen geven zou ik mijn dagen veel systematischer in moeten delen ja en dat is nou precies waar het me aan ontbreekt. Ik leef maar een beetje voor de lieve vaderlande weg en heb wel enkele dingen die structureel zijn en ook heel belangrijk maar de rest van de tijd vul ik in zoals het me op dat moment goed dunkt. En dan wals ik nog wel eens voorbij aan datgene wat er op mijn lijstje staat als iets wat ik nog graag wil doen. Ik schuif het weg en doe dan uit gewoonte iets wat ik eigenlijk niet zou willen of moeten doen. Dat maakt me dan weer eens scherp duidelijk hoe ik vastzit in gewoontepatronen die ik niet uitgesproken heb gekozen maar waar ik domweg aan beantwoord.

Okee concreet

Ik bedoel dat ik bijvoorbeeld 's avonds laat op de bank hang met een dom spelletje terwijl ik eigenlijk graag zou willen tekenen, schetsen, lezen, En dat is maar een klein voorbeeld en nog wel te vergoelijken omdat ik later op de avond niet meer tot veel in staat ben. Het gaat me er ook niet om dat iets niet zou mogen want in principe kan en mag ik alles doen wat ik wil. Maar in hoeverre beantwoord ik aan wat ik kan en wil en en wat doe ik uit gewoonte waardoor dat gewoontepatroon me ook minder voldoening geeft natuurlijk.

Nou moet je niet denken dat ik ergens een probleem van maak hoor. Echt niet maar het zijn gewoon overdenkingen waarvan ik me afvraag of dat herkend wordt en het roept  de vraag op: zouden andere mensen daar ook tegenaan lopen? 

Voor mij heeft het bovenstaande alles te maken met een zinvol leven leiden want ik denk dat iedereen op zijn of haar eigen manier daar een invulling aan geeft. Alleen al het feit dat ik hierover na wil denken is voor mij zinvol en hoort bij mijn manier van leven. Ik ben benieuwd hoe dat bij anderen is. Ben jij zo gestructureerd dat je het gevoel of het idee hebt dat je iedere dag zinvol invult? 

Het leven duurt niet eeuwig

Daarvan werd ik me ook weer extra bewust toen ik vanmorgen las dat Tich Nhat Hahnh  vanmorgen is overleden. Een extra mindful blogje als nagedachtenis aan een groot man. Vader van de mindfulness

                                                   Het leven duurt niet eeuwig.