zelfspot

 Wat is het toch heerlijk als je de mogelijkheid hebt en de ruimte zodat je om jezelf kunt lachen. En dat doen we nog weleens. Dat bedenk ik nu ik na het opruimen van de boodschapjes naar muziek van de Everlybrothers zit te luisteren en tik met de laptop op schoot. Lachen, hoezo? Ik ken mensen die zich snel aangevallen voelen als ze iets vreemds, doms of raars gedaan hebben en daarop aangesproken worden. Een geschenk uit de hemel dat ik daar geen last meer van heb als het om simpele dingen gaat. Natuurlijk moet je me ook niet gaan beschuldigen van een misdaad of zoiets dat is van een andere grote al weet ik dat het misschien hetzefde is als je jezelf niet ergens op aangesproken gaat voelen wat je niet   gedaan hebt maar wel lastiger te verwerken. 

Nu verleden jaar om deze tijd hadden we net een andere auto gekocht. We hadden een witte en nu is het een grijsblauwe. Omdat ik met mijn slechte ogen

geen auto meer rijd brengt Fer mij overal waar ik maar wil. Natuurlijk ben ik daardoor een stukje vrijheid kwijtgeraakt maar reuze blij dat ik nooit onthand hoef te zitten en overal kunnen we nog samen naar toe gaan. Zo brengt hij me ook naar de oogcontroles bij de specialist en dergelijke. Als de tijd het toelaat gaat hij tussendoor naar huis en bel ik hem  om me weer op te halen. Beter kun je het niet hebben toch. Maar de laatste keer had ik hem gebeld en stond ik lekker buiten op de uitkijk. Het duurde en duurde en ik maar kijken naar een witte auto. En dat was niet de eerste keer dat ik erin trapte . De auto stond vlak voor mijn neus en Fer maar zwaaien en  ik maar in de rondte turen als een blind peerd zei Fer vanmorgen toen we het erover hadden. We kunnen er hartelijk om lachen. Het is heerlijk als je de humor van je eigen handicap in kunt zien. Hopelijk is dat ook in de toekomst vol te houden. Want gelukkig zie ik nog steeds voldoende om het meeste wat ik echt wil doen te doen. En wat ben ik blij onder zulke ideale omstandigheden te kunnen leven.

Ik hoorde wel eens een uitspraak  zoals. Ja hallo, ik ben wel oud maar niet seniel. Ik ben blij dat ik dat geschenk als het ware uit de hemel heb en het mogelijk is de humor van veel valen of moeilijkheden in  te zien.

Deze foto maakte ik in 2010 gewoon bij ons in het park dat onze achtertuin is. Ik heb daarna nooit meer zulke grote vissen gespot in die vijver. Een vliegende libel is me gelukkig nog wel eens gelukt te verschalken maar ook dat wordt natuurlijl steeds lastiger.

\

\ 

Boomstronk

Heel langzaam vergaat de boomstronk die nu al jaren in de heemtuin ligt. Eerder was er een gedeelte geschikt als bank en kon je erop zitten.

In 2010 was hij er al en in 2011 maakte ik deze opname.

Als je er dichtbij staat is hij immens groot. In 2012 Begonnen de zwammen er behoorlijk aan te knagen.

En dat proces ging steeds verder.

Kleine insecten, kikkers en padden vonden er een schuilplaats.

Heel langzamerhand wordt de boomstronk kleiner

Hij zal nog wel een tijdje ruimte kunnen geven aan het leven dat zich eronder afspeelt
Dit is de laatste opname die ik ervan nam. dit jaar.

We verbeelden ons vaak dat dingen zijn zoals ze zijn maar als je goed oplet weet je dat er helemaal niets is dat hetzelfde blijft.
Vergankelijkheid en verandering, dat hoort bij het leven. Soms moeilijk te bevatten maar het geeft ruimte aan vernieuwing en nieuw leven.