Posts tonen met het label ballet. Alle posts tonen
Posts tonen met het label ballet. Alle posts tonen

woensdag 30 januari 2013

Open staan

Ik ben een beetje aan het rondkijken op internet en wat kom ik dan veel boeiends tegen. Eindeloos kan ik zoeken en kijken op een site van het stedelijk museum Amsterdam en vind daar zoveel interessants. Of op Youtube luisteren naar muziek. Alles is overal te vinden. Ik hoef er bijna geen boek meer voor open te slaan. En dan heb ik het nog slechts over Nederlandse sites. Je kunt het niet zo gek bedenken wat je maar wilt het is van over de hele wereld binnen te halen. Binnen halen, binnen halen, binnen halen.
Meestal zijn het vluchtige zaken. De snelheid waarmee we erdoor razen geeft niet veel tijd voor verdieping. Dat is niet zo erg wanneer je iets zoekt waarvan je al eerder veel meer te weten bent gekomen. Met de klik op een link komt er dan een wereld bovendrijven waar je al eerder kennis mee maakte en dat roept weer van alles op aan herkenning. Soms met nieuwe ideeën en voor mij onbekende zaken verluchtigd. Dat maakt het boeiend.
Zo werken die dingen. Eerst leren, dan erover nadenken en daarna het je nog eens eigen maken. Dat wat je in je jeugd hebt geleerd zit er meestal wel degelijk in. Je hebt er soms maar een plaatje of een woord voor nodig om ze weer volledig in de herinnering op te roepen. Je weet waar het over gaat.
Maar als je dan nieuwe dingen tegenkomt die interessant lijken of vreeemd overkomen en waar je minder bekend mee bent, dan is het lastig die leermomenten van vroeger die je zo eigen zijn, over te schrijven. Toch is het mogelijk en als je dat interessant vindt is het haalbaar. Maar niet met de vluchtigheid van deze tijd. Daar is meer aandacht en concentratie voor nodig.  Verdieping en interesse. Doe daar nog een schepje motivatie boven op. Een motivatie die in de gaten houdt waarom en waarvoor je graag iets wilt veranderen en je bent een grote stap verder. Je krijgt dan de mogelijkheid je open te stellen voor het nieuwe dat je nog niet herkent en als zodanig kunt waarderen. Maar naar mate je er meer in vordert ga je ook dat herkennen en gaat er een nieuwe of andere wereld voor je open
Het plezier in de nieuwe mogelijkheden volgt als vanzelf.
Open blijven staan voor alles wat er is. Daar kun je veel plezier uithalen. Altijd nieuw, altijd vernieuwend.

En dan nog maar even voor de duidelijkheid. Alle dingen die ik schrijf komen uit mijzelf en dat betekent dat, als ik diep genoeg kijk ik net als ieder ander mens tot de ontdekking kom dat er nog wel wat vast zit heel diep van binnen. :-)


Ik heb de indruk dat de kunstenaars in deze film hebben laten zien hoe we vast kunnen zitten in oude patronen en dat het zonder een bredere blik en meer openheid bijna onmogelijk is daar iets aan te veranderen. Maar dat is niet meer dan mijn interpretatie. Misschien denken jullie daar heel anders over. En dat is het mooie aan kunst. Dat het bij velen wat oproept.  Een intrigerend filmpje.



dinsdag 20 november 2012

Ieder moment is nieuw


We weten het wel, maar leven het niet.
Houden ons vast aan oude ervaringen en denkpatronen.
Kijken naar mensen alsof ze zijn wat wij van ze denken.
Zonder open te staan voor alle veranderingen.
Heel af en toe dringt het dan door dat er iets is veranderd
terwijl iedere minuut anders is.

Onze blik zou heel wat ruimer en misschien milder worden als we in die openheid van wat IS zouden kunnen leven.

En toch betekent het voorgaande niet dat je dan maar alles moet geloven en je in de boot moet laten nemen. Het betekent gewoon

alert, open en vriendelijk zijn.



donderdag 11 oktober 2012

Rozenkrans, Mala en Krishnamurti

Ik vraag me af of iemand wel eens de Rozenkrans heeft gebeden, merkt Sagita op in het vorige blogje en ik speel even 'zwaan kleef aan', door er een volgend blog van te maken, want ik vind het een mooie opmerking in dit verband met het citaat van Krishnamurti dat ik plaatste.

Het is algemeen bekend dat Krishnamurti wars was van het achternalopen van Guru's en het volgen van kerkelijke en religieuze stromingen of het je verbinden met- en je (vast) houden aan bepaalde methoden omdat je dan meteen in de afgescheidenheid terecht komt  en denkt dat je iets zou kunnen bereiken of dat iets anders je kan brengen wat je verwacht. Heel terecht zegt hij dat  dat slechts conflicten veroorzaakt. Automatisch zit je middenin de dualiteit. Ik en de- of het andere.  K. Probeerde over te brengen dat die afgescheidenheid niet bestaat. Dat was zijn levende ervaring, de Waarheid van waaruit hij kon leven Dat wilde hij delen.
Hij vertelde in dialoog over die eenheid in alle dingen die hij had ontdekt omdat hij wilde dat je met hem meedacht over; hoe je denken voelen daarop gericht kon zijn.  Hij wilde niet iets verkondigen want daarmee zou hij een guru worden wat hij beslist afwees. Daarmee zou je onmiddellijk weer in de tegenstellingen van hij en ik vervallen. Hij zocht de dialoog zodat je zelf tot ontdekkingen kon komen hoe aandachtig leven, denken en ervaren op elkaar af te stemmen. Zo, zegt hij, word je leven een voortdurende meditatie.

Dat we doorlopend in eenheid kunnen leven, is niet onze 'normale' manier van doen en denken en heel moeilijk te zien en te doorzien. Hij probeerde ons aan te moedigen daar samen met hem over na te denken en belangrijker ook vandaaruit te LEVEN.

Tot zover over K en zijn waardevolle overdenkingen.

Het probleem bij dit alles is mijns inziens dat- de meeste mensen, of misschien kan ik het beter over mezelf hebben, - ik niet in staat ben op die manier mezelf voor meer dan een korte periode bewust te zijn van wat ik zeg denk of doe. Meestal gaan mijn gedachten regelmatig met me op de loop. Daarvoor hoef ik geen guru te volgen om daar achter te komen. Zo kom ik bij een Mala of een Rozenkrans terecht.


Ik merk als ik mijn Mala bid dat ik me tijdens de eerste paar gebeden of mantra's aandachtig en oplettend verdiep maar na een poosje herinner ik me mijn boodschappenlijstje waar nog een boodschap op moet worden gezet en op het moment dat ik dat ontdek ben ik alweer bij de 'les' terug. Maar soms ben ik bezig en heb de hele Mala gedaan voor ik er erg in heb. Dan zijn mijn gedachten met me op de loop gegaan en ben blij dat ik het eindelijk toch opmerk en ga weer terug. Ik gebruik mijn  mala als aandachtsoefening.
Daartegenover staat dat ik tijdens een retraite en het Mala bidden wel een heel bijzondere ervaring had die me duidelijk maakte dat ik in die eenheid kon verkeren. Dat kan ieder ander ook onder allerlei andere omstandigheden gebeuren, daar heb je de Mala of Rozenkrans niet persé bij nodig, maar het kan een hulpmiddel zijn tot bewustwording en dat is waar het (voor mij) om gaat. Me bewustworden dat het niet om het ding gaat maar om mijn eigen bewustzijn en het me kunnen richten op iets waar ik voor kies.

K. kon al deze 'dingen' afwijzen want hij wist wat het was om aandachtig te zijn en in eenheid te leven. Hij had de mogelijkheid zonder 'hulpmiddel' in aandacht te zijn, maar hij wist ook wat het was om je aan iets vast te houden alsof DAT het zou zijn en wees het dus af. Als we dingen vastzetten, dus ook  een Rozenkrans, Mala of allerlei andere zaken verbinden met iets 'zaligmakends en een must'  dan zit je onmiddelijk in die tweeheid. Je zou kunnen gaan geloven dat HET de waarheid is.

Ik denk ook altijd in vergelijk met 'gewone' dingen: pas als je de muziek kent kun je loslaten en  improviseren. Evenals schilderen: als je de vorm kent kun je hem loslaten en abstraheren.
De eenheid en onderlinge verbondenheid van al het leven ken ik  nog niet en leef het overgrote deel in de dualiteit van alle dingen die op zichzelf staan. Heel langzamerhand begin ik er misschien een tikkeltje van te begrijpen, maar dat is nog lang niet: het kunnen leven. Dus gebruik ik hier en daar wat 'hulpmiddelen' om ze onmiddelijk ook weer los te kunnen laten. Oplossen is een regelmatige oefening in het Boeddhisme. Ik ben me bewust dat die bruggetjes niet zaligmakend zijn. Dat het mijn bewustzijn is dat het doen moet.

Nu ben ik gelukkig in staat om door de dag heen me een tikkeltje meer bewust te zijn dan vroeger en daar ben ik dankbaar voor. Het helpt me. Hoe en of die weg gegaan wil worden, dat is voor iedereen anders. Ik schrijf hier alleen over mijn eigen ervaringen en omdat ik graag wil delen. Ik zou willen dat dat duidelijk is. Iedereen heeft zelf de mogelijkheid te denken en te interpreteren. Doe ermee wat je wilt.






maandag 2 juli 2012

Wat maakt gelukkig?


Toen ik ongeveer tien jaar was, wilde ik balletdanseres of verpleegster worden. Als ik verpleegster werd zou ik naar Afrika gaan om daar te werken en mensen beter te maken. Die wens was sterk verbonden aan een religieus kindergevoel.
De jaren verstreken en ik trouwde, kreeg kinderen en mijn huwelijk was verre van geweldig. Na zeventien jaar echtgenote te zijn geweest liep ik weg met mijn jongste zoon (de oudste volgde later) om aan represailles te ontkomen. Ik zat vol van overlevingsdrang en moest voortdurend mijn psyche 'op een rijtje' zien te houden. Ik moest alle zeilen jarenlang bijzetten om te overleven. Weinig tijd en inzet om er voor anderen te kunnen zijn. Zelfs een kleine boodschap voor een oude tante waarbij mijns inziens teveel van me werd gevraagd, kon me tot wanhoop drijven.
Na verloop van tijd werd het me duidelijk dat ik de gevoelens uit mijn kindertijd volkomen kwijt was geraakt. Ik wilde ze hervinden maar vermoedde dat ik intussen atheïst was geworden. Ik kon en wilde me niet meer 'overgeven' aan iets buiten mijzelf waarvan ik vermoedde dat het niet bestond. Wel wilde ik weer goed zijn en goed in mijn gevoel zitten.

Huilend en angstig zie ik mezelf weer in een eerste ontmoeting tegenover haar zitten. Ze had geen antwoorden waar ik op hoopte en ik herinner mij de woorden die we spraken niet meer, maar wel wat ik voelde. Er was een weg, een weg die me niet in een keurslijf van geboden en verboden dwong om een goed mens te zijn, maar een van ontwikkeling en zelfrespect. Waarin weer openingen gevonden konden worden om er te zijn, niet alleen voor mezelf maar voor het geheel. Mezelf hervinden in het geheel.

Nu noem ik het een weg van hard werken, werken aan mezelf. Vaak is dat werken juist stil zijn en ervaren en daardoor weer openingen creëren om er te kunnen zijn (voor anderen). Nu is het me heel duidelijk. Om er te kunnen zijn voor het geheel is het eerst nodig zelf heel met het geheel te worden.
Als ik iets voor een ander wil betekenen, (In een reactie op het vorig logje schreef ik: Het enige ultime geluk dat wij kunnen bereiken is de vreugde die je ervaart als je iets kunt betekenen voor de ander.)  zal ik die weg in mezelf moeten vinden. Dat is geen weg van mooie woorden. Maar van leven met alles erop en eraan. Van momenten van stilte om de ruimte te vinden weer verder te gaan. Frustraties en confrontaties te zien, te ervaren en leren loslaten, door gaan vanuit mijn zelf gecreëerde  rustgevende middelpunt dat ik nu terug weet te vinden.. Een weg van leren er te zijn als het nodig is, zonder aan mezelf voorbij te lopen. Weten dat: als niemand het doet, dan zal ik het doen!

Het is niet alleen filosoferen OF daadkrachtig zijn, Het is filosoferen, reflekteren, mediteren en daardoor in mijn midden terechtkomen waardoor ik liefdevol daadkrachtig kan worden vanuit een middelpunt voor mezelf en voor anderen. Daar is de kracht aanwezig die niet verstoord kan worden. In mijn midden, waar niets elkaar overloopt, maar alles in rust op zijn plek valt. Dat maakt mij gelukkig.

Om dit te verduidelijken wil ik nog vermelden dat het niet gaat om de woorden maar om dat wat woorden en methoden kunnen bewerkstelligen in daadkracht.

Het leven krijgt zijn uitstraling in de handeling die de uitwerking is van ons innerlijk.


Natuurlijk raak ook ik regelmatig uit mijn middelpunt, maar als een duikelaartje weet ik het nu vaak binnen de kortste keren te hervinden.

Als de methode die ik volg niet zou werken dan ben ik niet op een juist pad aan het wandelen.




vrijdag 20 januari 2012

Rudi van Dantzig 2

Dank je Schripst. Ik kan niet anders dan de film hier plaatsen.








Monument for a dead boy

donderdag 19 januari 2012

Blogarchief

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...