Boomstronk

Heel langzaam vergaat de boomstronk die nu al jaren in de heemtuin ligt. Eerder was er een gedeelte geschikt als bank en kon je erop zitten.

In 2010 was hij er al en in 2011 maakte ik deze opname.

Als je er dichtbij staat is hij immens groot. In 2012 Begonnen de zwammen er behoorlijk aan te knagen.

En dat proces ging steeds verder.

Kleine insecten, kikkers en padden vonden er een schuilplaats.

Heel langzamerhand wordt de boomstronk kleiner

Hij zal nog wel een tijdje ruimte kunnen geven aan het leven dat zich eronder afspeelt
Dit is de laatste opname die ik ervan nam. dit jaar.

We verbeelden ons vaak dat dingen zijn zoals ze zijn maar als je goed oplet weet je dat er helemaal niets is dat hetzelfde blijft.
Vergankelijkheid en verandering, dat hoort bij het leven. Soms moeilijk te bevatten maar het geeft ruimte aan vernieuwing en nieuw leven.

Aan de wandel

Ja daar was het vanmiddag goed weer voor maar als je dan met je fototoestel op stap gaat, merk je hoe koud het is want dan kun je de pas er niet in zetten en ook fotootjes maken. Verkleumd kwamen we weer thuis maar het was wel even heel lekker.
De rijp lag op de gevallen bladeren en het gras.

En op de overgebleven paddestoelen lag het ijs

Maar het zonnetje scheen al voelde ik haar warmte niet.

Wat een weelde zo'Heemtuin pal achter je huis. Gauw terug naar de warme kachel om bij te komen.
 KOUKLEUM !!!
Maar het was wel weer even genieten.

Wat is compassie?

En nou hoop ik niet dat je denkt dat ik hieronder even een korte uitleg daarvan ga geven, want ik weet er ook helemaal niets van en ben onwetend.
Het blijft voor mij een zoektocht naar de juiste houding ten opzichte van mijn medemens. Compassie hebben en me betrokken voelen bij mensen waar ik van houd is niet zo moeilijk. Daar wil ik wel voor klaarstaan en dan vaak nog als het me past, want soms is het moeilijk om ook daarvoor mijn eigen dingen aan de kant te schuiven.
Een heel andere zaak wordt het bij mensen waar ik me niet bij betrokken voel. Ik weet niet hoe jullie daarmee omgaan. Misschien voel je dan ook helemaal niet de behoefte om er ook maar IETS mee te doen, maar wat ik er wel mee doe is: maar weer eens kijken naar mezelf en constateren dat er nog niet zoveel compassie in mij aanwezig is al zou ik mezelf soms wel een schouderklopje willen geven voor hetgeen ik doe voor die me lief zijn.
Nog moeilijker is het wanneer ik in conflict dreig te raken door tegenstrijdige belangen. Moet ik dan altijd maar toegeven? Ik heb weleens gezegd toen ik daardoor helemaal aan de grond zat: "Ik kan toch niet dwars door die muur heen."
Mij werd geantwoord dat ik maar eens stil moest gaan zitten ademhalen en dat er helemaal geen muur was.
Die goede raad volgde ik op en merkte dat het een weldaad was. Ik kwam tot de conclusie dat het klopte wat me werd aangereikt en dat het zitten en reflecteren inzicht met zich meebracht en mijn emoties tot rust bracht. Zo herkende ik de twee ego's die tegen elkaar in opstand waren. Er ontstonden bevrijdende perspectieven in mijzelf. Het loste het probleem niet direct op en het is ook maar de vraag of dat altijd nodig is. Ik kon wel weer met genegenheid naar mijn tegenhanger gaan kijken en zag hoe we beiden in hetzelfde schuitje zaten. Ik hoef het niet overal mee eens te zijn om toch in evenwicht te zijn.

Voorlopig werkt compassie meer als een spiegel om in te kijken om meer inzicht te krijgen in mijn eigen problematiek dan om altijd maar weg te geven.
Dat is al heel veel rustgevende en inzichtelijk makende handeling van waaruit ik kan leren er voor anderen te zijn.

Verdriet

Zou er verdriet zijn als we ons niet overal aan vast zouden klampen?
Aan vrienden, familie, relaties, aan dat wat ik zelf denk te zijn in lichaam en geest.
Als ik daarover na ga denken kom ik tot de ontdekking dat er nog heel wat is waar ik aan gehecht ben.
Toch raken we voortdurend dingen kwijt. Onze gezondheid wordt zwakker met het ouder worden en soms eerder en daarmee veranderen de capaciteiten van  mijn wezen en kunnen. Er overlijden mensen die ons lief zijn of ze vertrekken uit onze omgeving. Zulke 'verliezen' overkomen ons allemaal en we vinden het moeilijk daarmee om te gaan. De waarheid en tijdelijkheid van alles accepteren valt niet mee. Niets duurt in deze wereld.
Kunnen we leren leven met deze tijdelijkheid zonder korter of langer uit ons evenwicht te raken?

De rivier die voorbij stroomt is nooit gelijk aan zichzelf en voortdurend in verandering.  De jaargetijden brengen steeds nieuwe dingen tevoorschijn. Tijdelijkheid is geen ellende, maar kunnen we dat onder ogen zien?
Het zal enige tijd in beslag nemen om te zien hoe een beukennootje in een beukenboom verandert en hoe we van die wijzigingen kunnen houden. Vergankelijkheid maakt groei mogelijk.

Het is nodig alle verandering te aanvaarden maar ons denkvermogen heeft het er moeilijk mee wanneer het ons persoonlijk raakt en accepteert het niet. Daar begint ons verdriet.

Moeilijkheden

Wat voor moeilijkheden je ook gehad mag hebben, je kunt vandaag een nieuw begin maken.
Boeddha.

Het mooiste voorbeeld van daar niet aan meedoen en je vasthouden aan de pijn en moeite die je had, is het verhaal van die man, die op trektocht  door de wildernis een rivier over moet steken. Bijna onoverkomelijk, maar hij doet er alles aan om naar de overkant te gaan want aan de andere kant nodigt de vrijheid hem uit. Hij zoekt het hele oerwoud af naar onderdelen en middelen om een boot te bouwen en het lukt hem uiteindelijk over te steken met gevaar voor eigen leven. Aan de overkant aangekomen pakte hij zijn boot op en hangt hem over zijn rug. Met veel pijn en moeite sjouwt hij hem mee in zijn drang tot overleving omdat hij bang is nog een rivier tegen te komen.

Echt alles wat je overkwam achter je laten is misschien wel het moeilijkste dat er is. Vaak hebben we jaren nodig om door bepaalde ervaringen heen te komen. Schaf die gewoonte van het gesjouw met die boot maar af. Het is een hele opluchting als je hem uiteindelijk kunt laten vallen en met een rechte rug verder kunt gaan. Hoe eerder hoe beter.

Zo is het eigenlijk iedere dag, ook de kleine problemen van de vorige dag kunnen achtergelaten worden.
Blijf er maar niet mee rondlopen. Laat het vallen en geniet van een prachtige herfstdag. Het is vandaag een uitstekende dag om daarmee te beginnen. Niet alleen genieten van deze komende dag, maar van alle dagen die volgen. Ook als het regent.

Kruip maar onder dat zware stuk hout vandaan.

Laat zien hoe mooi je bent geworden mede door de voeding die je uit het rottende materiaal hebt gehaald.

Moeten

Ik las bij Diana/Solitude een heel verhaal over Mam-moet en mooi stuk waar veel vrouwen zich in zullen herkennen. Ik dacht: Ik ben blij dat ik dat allemaal niet meer moet. Maar daar bleven mijn gedachten niet hangen.

Ik vroeg me af hoe het zou zijn als je nooit meer van binnenuit zou MOETEN en alles met een liefdevol hart zou kunnen doen ook dat vervelende strijkwerkje. Het gevoel van MOETEN is  iets van binnenuit omdat ik er geen zin in hebt. Met blijdschap en liefde komt het woord 'moeten' totaal niet naar boven.
Liefde voor het leven. Liefde en verbondenheid je betrokken voelen met alles dat er is. Dat strijkwerkje staat niet op zichzelf. Me bewust zijn van de verbondenheid: als het een er niet is, kan het ander er niet zijn. Door zo'n uitgangspunt in mijn leven zou de wereld en mijn leven er heel anders uit gaan zien.

Dat gevoel en de betrokkenheid van binnenuit, alles met liefde te kunnen doen, dat gaat niet vanzelf. Dat vraagt grote opmerkzaamheid want meestal zit ik al middenin mijn weerstand nog voor ik er erg in heb. Die weerstand emotie popt gewoon op. Op het moment dat ik het opmerk, kan ik er pas iets aan veranderen. Vaak weet ik het niet eens en blijf er middenin zitten. Niet dat het zo makkelijk te veranderen is, maar het is wel mogelijk me bewust te worden van een weg naar het hart en de liefde en dat scheelt vaak een slok op een borrel in mijn gevoel van welzijn.

Ik stel me zo voor als ik me echt bewust word van liefde en betrokkenheid met alles, dat alle werkjes hun waarde hebben en ik ook veel beter een keus zou kunnen maken wat ik wel en niet wil doen want een keus moet er soms wel gemaakt worden. Mijn tijd en mogelijkheid is niet onuitputtelijk. Dat wat op een bepaald moment echt belangrijk is kan ik dan voor laten gaan. Als ik me bewust ben van mijn keus hoef ik me ook niet schuldig te voelen over hetgeen ik niet doe, want ik moet niet van binnenuit, maar doe alles met een liefdevol hart.
Dan kan ik soms ook voor mezelf kiezen zodat ik niet overbelast word want dan kan ik er  niet zijn voor het geheel omdat ik me onder heb laten sneeuwen.

UUUUUHHH

Oefenen dus.

Spelen

Op de vroege morgen even met fotootjes spelen.
Want nu moet ik echt iets gaan doen met de nieuwe waranda ;-)\Het is gelukt. In een dag is ons balkon omgetoverd tot een waranda al ziet het er nog niet uit, het zit eraan te komen. Het is natuurlijk al een heel ander gezicht, maar vuil!! Ik mag de ramen nog niet schoonmaken vanwege de kit maar dat is niet het enige. Er moet van alles gebeuren.
Terwijl gisteren de werkzaamheden in volle gang waren scheen het zonnetje al door het afgesloten gedeelte en werd de wind tegengehouden, heerlijk. We gaan er de komende tijd hopelijk nog een beetje van genieten als het niet al te koud is.

Ik zie

Een late libelle

vliegen langs

een kleurende beuk

Paddestoelen 

en

rottend hout.

alles even waardevol.

Verhuizen

Hard gewerkt en nog zijn we niet klaar. Het hele huis stond op zijn kop, maar nu hebben we ook wat...!!

Mijn bureau met de computer staat in de huiskamer en terwijl ik werk aan vrijwilligers opdrachten, mijn logs of wat dan ook, ik heb alles bij de hand. Muziek, de schildersezel, de keuken, ik kan naar buiten kijken en zie de prachtige herfstkleuren. Het zonnetje schijnt achter mijn bureau schuin naar binnen en zowaar, ik moet het scherm iets laten zakken om mijn monitor nog optimaal te bekijken. Dat allemaal omdat de muziekinstrumenten van Fer naar de andere kamer zijn verplaatst. Hij moet nog erg veel aansluiten en in orde maken, maar nu heeft hij de hele kamer ter beschikking en ik zit met warme voetjes in de kamer praktisch tegen de verwarming. Voor beiden een verbetering.

Wat een weelde.

Als ik mijn computer aanzet om te kijken of het weer werkt,  krijg ik een mailtje binnen van Amnesty waarop veel verhalen staan van mensen die geholpen zijn door een simpele klik op beantwoorden, waardoor ik heb laten weten dat ik het niet eens ben, samen met gelukkig vele anderen, met de gevangenneming of uitzetting van onschuldige mensen in landen waar de omstandigheden niet kunnen reiken naar de vrijheid en het welbevinden dat we hier in vele gevallen nog hebben.

Want ook hier zijn allerlei veranderingen mogelijk in de hand gewerkt door oneigenlijke angsten en een teruglopende economie. De vrijheid kan alleen zo blijven wanneer ieder persoonlijk zich zoveel mogelijk inzet voor omstandigheden waarin iedereen zich gewaardeerd en thuis kan voelen. En die inzet eist veel zelfrefexie en een heldere en aandachtige oplettendheid waar onze angsten en ideeën over zelfbehoud de solidariteit overstijgen.

kracht en macht

Wie anderen beheerst heeft macht
Wie zichzelf beheerst heeft kracht.

Lao tse


Is het alweer zo laat?