Soms is het een vorm van faalangst, waar ik heel lang en soms nog weleens mee te maken heb. Maar is faalangst dan ook niet een verkapte trots omdat ik het graag perfect wil doen? Ja en dat is niet altijd mogelijk. Want perfectie bestaat niet. Het kan altijd beter.
Dus is het maar beter alles te doen zoals ik het kan en daar genoegen mee te nemen. De angst om door anderen bekritiseerd te worden achter me te laten, niet uit trots, maar de angst te laten voor wart het is en wel naar de opmerkingen te kijken en te overwegen wat ik kan verbeteren en als dat niet mogelijk is me er dan dus ook niet druk over te maken of onderuitgehaald te voelen.
Bescheidenheid zou ook nog weleens iets met trots te maken kunnen hebben. Weglopen om niet af te gaan.
Klein of groot
het maakt niet uit
IK BEN