Toch maar eens een keer een baal blogje schrijven. Want het zit al een tijdje tegen met het schilderen. Er komt niet zoveel uit de laatste tijd en ik denk dat ik de bakens weer moet gaan verzetten. Hoe? Ja dat is nou juist zo lastig want wat ik altijd zo graag heb willen leren, gaat verloren door mijn steeds lastiger wordende handicap. Ik zou graag wat betere en perfectere detailleringen daar waar ik het nodig vind in mijn over het algemeen impressionistische werk aanbrengen maar dat wordt dus steeds lastiger en is eigenlijk totaal niet meer haalbaar Door de vertekening van de blinde vlek in mijn ogen precies in de focus verspringt het beeld omdat ik altijd naast het focuspunt moet kijken en het plaatje nooit goed binnenkomt.
Op die manier is de exacte plek nooit te bepalen van waar ik mijn detaillering wil hebben. Het is laltijd op goed geluk en zelfs als ik het opnieuw bekijk als het er staat weet ik nog niet of het juist is want ook het gefotografeerde werk, of ik hert nu groot of klein projecteer kloppen niet in mijn kijk op de dingen, gezichten zijn een scheef en vertekend plaatje. Of het nou op de TV of op straat is, ik herken niemand meer terwijl ik toch het idee heb dat ik redelijk goed kan zien omdat ik wel het totaal overzie. Het schilderen kost me zoveel moeite dat de lol er een beetje afgaat. Ik krijg steeds minder het gevoel dat ik er zin in heb dus ik moet opzoek naar een andere manier van inspiratie. want het is toch mijn lust en mijn leven.
Ik zoek een weg en zal ik er op een andere manier mee om moeten leren gaan.
Ik kan me nu voorstellen hoe Monet met hetzelfde probleem geworsteld moet hebben. Niet dat ik me met zijn werk wil vergelijken maar hij moet dezelfde frustratie gekend hebben lijkt mij. Toch schilderde hij door tot het eind van zijn leven. En de impressionistische werken van zijn tuin en waterlelies zijn prachtig. Steeds minder detaillering.
