Zo heerlijk dat we midden tussen de parken wonen. Ik hoef niet ver te gaan om te genieten van een prachtige omgeving.
Er zijn momenten dat ik me zo volledig bewust ben van de goedheid van het leven en hoe bevoorrecht ik ben. Meestal komen zulke gevoelens naar boven wanneer zich grote tegenstellingen voordoen. En dat was zo vandaag.
Allereerst dat berichtje van Amnestie International over die ter dood veroordeelde Iraanse koerden van wie het doodvonnis tot uitvoer werd gebracht.. Zo vreselijk dat zulke dingen bestaan ondanks alle protesten van over de hele wereld. Het minste dat ik kan doen is ook reageren op de oproepen van Amnestie en daar mijn stem laten horen. En verder beginnen bij mezelf. Goed in de gaten houden met analytische meditatie en zelf reflexie wat mijn onsympathieke of soms wel agressieve of boze kantjes zijn zodat ze niet de pan uit kunnen rijzen.
Verder waren we op bezoek bij een lieverd die gelukkig eindelijk een hele serie chemo's en bestralingen achter de rug heeft. Wat ga je dan door een diep dal van ellende. En wat hadden we nu een fijne middag met haar. Ze hoopt dat ze over een tijdje te horen zal krijgen dat het flink zoden aan de dijk heeft gezet. En ik hoop het met haar mee. De perspectieven zien er redelijk goed uit.
En als ik dan na zo'n enerverende dag dat wandelingetje maak ben ik diep dankbaar dat ik er mag zijn. Hopelijk ook als een pietepeuterig klein steuntje voor anderen.
Wat is het toch belangrijk in relatie met anderen te kunnen leven. Op wat voor manier dan ook en je daar bewust van te zijn. Ook als het leven niet altijd over rozen gaat.
