Het zijn heftige tijden. Hoe ouder je wordt, er komt steeds meer op je pad. Zijn het niet de eigen lijfelijke omstandigheden, dan zijn het wel de berichtjes die binnenkomen van geliefden die net als ik ook ouder worden met gezondheids toestanden. Ja zo gaat dat.
Meestal kun je er alleen maar zijn voor de ander zonder veel te kunnen doen, helaas. Hoe graag je dat ook zou willen. Maar als er een goede band is dan zijn er weinig woorden nodig en weet je dat je er kunt zijn voor ze. Op wat voor manier dan ook.
Zo kreeg ik van vanmorgen twee heel dubbele berichten binnen. De een over een tot nog toe goed doorstane en goed aangeslagen chemokuur. Veel dus om dankbaar voor te zijn. De ander een melding die niet zoveel goeds voorspelde van een heel dierbare vriendin. Het komt dan allemaal weer heel dichtbij.
Diep ademhalen, de rust bewaren en afwegen wat voor mij de belangrijke dingen in het leven zijn. Het is dan weer een moment van prioriteiten stellen. Hoe kan ik hiermee omgaan. wat vind ik belangrijk. Hoe zet ik me in en neem ik de tijd om er voor de ander te zijn op een manier die niet belastend is voor de ander maar vol medeleven. Niet alleen naar buiten toe maar ook naar binnen toe in mijn eigen 'binnenkamer' er ZIJN en de kwaliteiten van heelheid onder ogen zien, wetend dat de ander affiniteit heeft met dezelfde energie. Ons gezamenlijk daarop richten. Zodat alle kwaliteiten van leven en sterven als helend gezien kunnen worden. Helend voor het geheel. Ons daarvoor inzetten.
Kijk hoe wonderlijk mooi de natuur functioneert. Alles op zijn eigen plek met onnoembaar mooie kwaliteiten om het leven zelf zoals het leven bedoeld is, doorgang te laten vinden. Een wandelingetje doet goed.
