Die grote boomstronk was zo prachtig en hij lag daar, voor de ingang van de Heemtuin. Hij was zeker meer dan een meter in doorsnee en hol. Ik boog me eroverheen en daar zat hij. We keken elkaar aan en voorzichtig haalde ik het fototoestel naar boven. Hij bleef rustig zitten alsof hij wist dat ik hem geen kwaad zou doen. Zo stond ik zeker vijf minuten, samen met mijn kleinzoon foto's te maken. Even oog in oog met een merel alsof we communiceerden. Was hij misschien ziek met al die zandkorreltjes op zijn veren? Of gewoon onbevreesd voor onze uitstraling?
De boomstronk was een prachtige entourage
