Het juiste focuspunt

 Soms  ben ik verbaasd over mijzelf. Zit ik me wezenloos te schetsen op mijn alptopje en het is zo lastig om iedere keer het pennetje op de goede plek neer te zetten. Het blijft zoeken naar het  focus punt want precies dat is verdwenen en ik heb dus een vertekend beeld en zie alleen de omgeving en vaak zit ik er  helemaal naast. En ik kladder maar door en wat er dan uiteindelijk nog uitkomt dat verrast me steeds weer. Het is natuurlijk ontzettend leuk om het te doen anders had ik de moed allang opgegeven. Maar voorlopig gaat het allemaal nog en wie weet misschien nog wel heel lang.

Het is dom dat ik tijdens het laatste bezoekje niet heb gevraagd of er een prognose is over de achteruitgang. omdat de prof. nu de schouders ophaalde en zei dat er niets meer aan te doen is. Alweer een jaar of twee zeker geleden heb ik nog injecties gehad maar die hebben ook geen verbetering gebracht en de staat operatie maar minimaal en dan hoofdzakelijk voor de kleuren die vergeeld waren.  Natuurlijk hoop ik een beetje dat ik dit niveau kan blijven behouden. Het is lastig en geeft mij duizeligheid waardoor ik me nu heerlijk veilig achter de rollator voel  maar ik zie nog steeds voor mijn idee voldoende. De dingen die ik nu niet meer kan zijn niet zo ernstig dat ik me daardoor gehandicapt voel, Wat ik niet meer kan doe ik niet meer en er zijn nog steeds genoeg alternatieven. Ik kan me goed redden,

En verder 

Las ik dat Remco Campert is overleden. Ik heb altijd wel veel gelezen maar nog nooit een boek van hem in de vingers gehad moet ik tot mijn grote schaamte erkennen maar nu heb ik toch in de digitale e book bibliotheek een gedichten bundeltje van hem gevonden waarin hij gedichten zette van mensen die hij bewonderde en ook zijn eigen gedichten,. Daar zat ik gisteravond even heerlijk van te gnieten en ik ga vast nog wel meer van hem lezen. 

Bijna windstil

 

De laatste tijd driftig in de weer met lezen op mijn tablet. Heerlijk ik heb fijne boeken in de E read bieb gevonden en kan er de hele zomer mee door.

Maar ook gaan we graag naar buiten om te fotograferen. En vandaag was het zo'n dag. Weinig wind en daardoor geweldig voor macro fotografie.  Ik zit intussen  al een tijdje achter de computer om een en ander na te kijken. 

Dat wordt wel steeds lastiger met mijn slechte ogen. globaal kan ik nog best wel aardig alles zien maar de details worden steeds moeilijker, Volgens mij heeft de oogarts het ook opgegeven want hij haalde zijn schouders op en zei : er is niets aan te doen kom over een jaar maar terug. En dat vind ik niet zo vreemd want als de macula het begeven heeft en zijn tijd heeft gehad  dan is er niets meer aan te redden. Maar goed, alles lukt nog al is het steeds wat lastiger, Ik denk dat ik aardige technieken heb ontwikkeld waardoor ik er toch nog wel mee uit de voeten kan. en de moderne tijd met digitale  beeldschermen en vergroting mogelijkheden doen wonderen. 

Vandaag hebben we in ieder geval weer heerlijk genoten van het fotograferen. 

OP facebook schreef ik ook al dat ik geen TIETIE had gezien maar wel Zoemzoem. Het bijnevolk had het druk in de tuinen van het Depot in Wageningen.

Er streek en juffertje neer op het blad vlakbij de waterbloem die ik fotografeerde maar z;n kleintje wordt steeds lastiger perfect scherp in beeld te krijgen. Ook al neemt de camera veel van die scherpstel kwaliteit over. 

De hortensia's zijn weer volop aanwezig in het park van de Hogeschool. Ik vind het leuk om met de lichtvlekken op de achtergrond te spelen.

Achter de rose waterlelie had zich een kikker verscholen.

Zo'n heerlijk maatje die me aan weet te wijzen waar de leuke dingen zijn is geweldig. En ja eindelijk had ik hem voor de lens. Ik geloof dat ik nooit eerder een eekhoorn zo goed in beeld heb gekregen. 

Nog een toevalstreffer. Zon klein honingsnoepertje dat aan komt vliegen. Altijd leuk.

En ik heb maar eens een keer de kop foto veranderd. Dat is weer eens iets anders. Het is  niets voor mij om zo lang dezelfde dingen te doen of te hebben . Ik houd zo nu en dan wel van verandering. En die kop foto vond ik wel passend bij de titel want in het Louvre ligt heel wat opgeslagen in het magazijn maar die foto heeft nu lang genoeg zijn best gedaan. 

Snotverdulleme.

 Toch maar eens een keer een baal blogje schrijven. Want het zit al een tijdje tegen met het schilderen. Er komt niet zoveel uit de laatste tijd en ik denk dat ik de bakens weer moet gaan verzetten. Hoe? Ja dat is nou juist zo lastig want wat ik altijd zo graag heb willen leren, gaat verloren door mijn steeds lastiger wordende handicap.  Ik zou graag wat betere en perfectere detailleringen daar waar ik het nodig vind in mijn over het algemeen impressionistische werk aanbrengen maar dat wordt dus steeds lastiger en is eigenlijk totaal niet meer haalbaar Door de vertekening van de blinde vlek in mijn ogen  precies in de focus verspringt het beeld omdat ik altijd naast het focuspunt moet kijken en het plaatje nooit goed binnenkomt.

Op die manier is de exacte plek nooit te bepalen van waar ik mijn detaillering wil hebben.  Het is laltijd op goed geluk en zelfs als ik het opnieuw bekijk als het er staat weet ik nog niet of het juist is want ook het gefotografeerde werk, of ik hert nu groot of klein projecteer kloppen niet in mijn kijk op de dingen, gezichten zijn een scheef en vertekend plaatje. Of het nou op de TV of op straat is,  ik herken niemand meer terwijl ik toch het idee heb dat ik redelijk goed kan zien omdat ik wel het totaal overzie.  Het schilderen kost me zoveel moeite dat de lol er een beetje afgaat. Ik krijg steeds minder het gevoel dat ik er zin in heb dus ik moet opzoek naar een andere manier van inspiratie. want het is toch mijn lust en mijn leven. 

Ik zoek een weg en zal ik er op een andere manier mee om moeten leren gaan. 

Ik kan me nu voorstellen hoe Monet met hetzelfde probleem geworsteld moet hebben. Niet dat ik me met zijn werk wil vergelijken maar hij moet dezelfde frustratie gekend hebben lijkt mij. Toch schilderde hij door tot het eind van zijn leven. En de impressionistische werken van zijn tuin en waterlelies zijn prachtig. Steeds minder detaillering.

Ziezo, snotverdulleme, dat is eruit. En nu verder. 

Voorlopig is het weer om te fotograferen een aardige compensatie alhoewel ik ook daar tegen mijn grenzen aanloop en gelukkig mijn lief heb die me op veel attent maakt dat mij ontgaat. 

Een zoektocht naar ... en schoonheid vinden.

 Ik wil mijn laptop wat meer gaan gebruiken. Ik kan daar zo heerlijk mee in de kamer op mijn schoot uit de voeten. Lekker op de bank in kleermakerszit en een kussentje op schoot.  Er zitten voldoende mogelijkheden op en geheugen ook prima.  Maar door mijn visuele beperking loop ik bij ieder medium weer tegen andere problemen aan. Op de pc heb ik bijvoorbeeld een verlicht toetsenbord. Dat is eigenlijk een game toetsenbord maar ik kan de letters als het donker wordt prima vinden. En dat ontbreekt dan weer op de laptop en ook het scherm is kleiner en daardoor moeilijker om op te focussen. Alhoewel ik de layout van het beeld zo groot mogelijk heb gemaakt.

Net als brillen hobbel ik van het een naar het ander en iedere keer denk ik weer, ja dit is toch beter maar het blijft behelpen. Nu herken ik de dingen die mijn  moeder ook had, dat wat ik toen niet zo goed begreep. Nu heb ik precies hetzelfde.  Ook herinner ik me een vrouw in het verzorgingshuis waar ik werkte die altijd vertelde dat ze blind was en de steken van haar breiwerkje niet kon zien. Ik stond met haar in de lift in een tijd dat er nog asbakjes in de lift hingen met een dekseltje. Toen ze de lift uitliep klapte ze het dekseltje dicht en ik begreep niet dat ze dat had kunnen zien dat dat dekseltje open stond. 

Nu begrijp ik dat allemaal wel. Je moet eerst zelf dingen ervaren voordat je pas inzicht krijgt in de problemen van anderen. Of je moet je daar heel goed in verdiepen en dan wordt het misschien duidelijk wat het is.  Ik herinner in dat opzicht ook als ik bij mijn moeder zat en ze vertelde wat ze wel en niet zag dat ik probeerde door mijn oogwimpers te kijken om hetzelfde beeld op te roepen. Maar nu weet ik dat het niet klopt want juist het middelste focuspunt verdwijnt waardoor wanneer je iemand aankijkt juist dat gezicht helemaal of gedeeltelijk niet meer zichtbaar is. Wat beter zie ik het dan wanneer ik naast het gezicht kijk maar ja dan is er geen scherpte meer maar overzie ik het gezicht beter in zijn geheel. En zo probeer ik dan ook de details in mijn schilderwerk te vinden om ze te verbeteren. Maar het blijft moeilijk een soort van scannen wat je constant doet. Evenals de moeite die ik heb met schrijven. Dat doe ik bijna niet meer en als ik het doe is het op gevoel juist omdat het focuspunt van de letters verdwenen is. Hoge contrasten zijn ook heel belangrijk want dan breekt er nog wel iets meer door de grijze vlek heen maar als de contrasten te hoog worden werkt het weer verblindend omdat de lens in het oog dan verkleint.  Het blijft een zoektocht naar de juiste verhoudingen en mogelijkheden.

Wat een genot dat ik hier nu moeiteloos op mijn laptopje zit te tikken en dit nog allemaal kan schrijven. Als ik uit het raam kijk nog alles  te kunnen zien omdat ik dat  als het ware scan en er zo een compleet beeld ontstaat van de herfst. Voor zover ik denk dat het helder is want Fer weet wel dat ik heel veel dingen die hij wel zegt te zien , nee helaas dat zie ik dan niet meer. Maar ik zie nog voldoende schoonheid om me heen en met waar ik mee bezig ben is het al niet anders want ik geniet ervan en dat is ook schoonheid. 

Een ding is zeker. Het leven heeft zoveel meer facetten waar ik van kan genieten. Mateloos boeiend wat er door de dag heen allemaal op mijn pad komt en zoveel dingen die zo bijzonder zijn. Gisteravond naar de film over Bernard Haitink gekeken. Wat heb ik daarvan genoten. Wat een geweldig mens die werkte vanuit een eenheidsgevoel met muziek en het orkest .  Andere woorden heb ik er niet voor. Overweldigend mooi vond ik het. Ja ze zijn er nog die mensen die weten hoe een compleet leven eruit ziet ondanks alle onvolmaaktheden is er schoonheid te vinden als je het maar kunt en wilt zien. 

Na verloop van tijd toch nog wat dingetjes aan veranderd, Zo moet het kunnen toch. 

Alles is mogelijk

 Ik heb enorm veel plezier in het stoeien met mijn digitale media. En zo langzamerhand heb ik een heel instrumentarium opgebouwd met pc, laptop, tablet, telefoontje behalve de pc, alles met touchscreen en pennetje waarop ik kan werken en het beeld makkelijk kan uitvergroten. Ik vind het zo leuk om iedere keer weer nieuwe mogelijkheden te vinden en onderling met die computers te communiceren zodat ik overal alles kan gebruiken en op kan tekenen en werken zoals ik wil.  Het is een complete hobby geworden. Natuurlijk gaat het niet altijd vlekkeloos. Als ik fotootjes op blog plaats via mijn telefoontje kan ik ze niet op het grote formaat in het blogje krijgen. Daarvoor moet ik dan weer op pc of lap top om ze te vergroten en dat pas  ik dan vaak later na de publicatie aan.  Maar het kan allemaal. 

Ook vind ik het leuk om er dieper in te duiken en de mappen bestanden en het geheugen te beheren zodat ik overal zoveel mogelijk profijt van kan hebben. Heerlijk dat ik daar ook allemaal plezier in heb want het wordt ook steeds noodzakelijker er meer van te begrijpen en te beheersen  zodat ik ook instellingen zo kan maken dat het goed zichtbaar is. Vooral op het telfoontje is dat nog wel eens een dingetje. Ik heb al een iets groter display maar ik zou liever willen dat ze die displays ook iets breder maakten. Daar zou ik wat meer profijt van hebben. 

Nu heb ik weer een tekeningetje gemaakt op mijn telefoontje met het bijbehorende pennetje. Dat is heel leuk om te doen maar het wordt steeds lastiger.  Als ik op zo n klein schermpje moet focussen zie ik pas hoe slecht mijn ogen functioneren en vallen van een lijntje hele stukken weg zodat ik er steeds overheen moet scannen en ooit het hele plaatje zie. Zo is het ook met gezichten op de tv. Lastig ook personen te herkennen. De tekeningetjes moet ik dan op gevoel en vanuit wat ik weet in mijn hoofd invullen. En... blij blij blij, dat lukt nog steeds een beetje. En nog blijer dat ik in zulke gunstige omstandigheden mag leven dat het allemaal mogelijk is.

Geneuzel

 Ik hoop dat ik het nu voor elkaar heb. Het werken op mijn laptopje was zo moeilijk. De lettertjes en veel andere details zijn voor mij bijna niet meer te zien. Dus ben ik weer eens in de instellingen gaan rommelen. Ik had dat al vaker gedaan maar helemaal grip erop krijgen, was me nog niet echt gelukt. Nu geloof ik dat ik het gevonden heb. 

Ik krijg dan wel allemaal meldingen dat het lastig zou zijn weer terug te zetten en meer van dat soort geneuzel maar ik denk dan op een gegeven moment, god zegen de greep en start opnieuw op. 

En nu zit ik hier te tikken met een groter lettertype en overzichtelijkere verkenner die met bepaalde aanpassingen nooit mee vergrootte maar waar ik bij deze instelling beter grip op krijg.. De waarschuwing was ook dat sommige apps niet mee zouden doen. Nou dat klopt ook want de fotoshop elements blijft pietepeuterige lettertjes houden en daar is voor mij eigenlijk niet meer mee te werken. Dat is jammer want daar kon ik leuke dingen mee doen voor mijn fotootjes maar ook dat is afgelopen. Maar met alle beperkingen die er zijn ben ik toch weer redelijk wendbaar geworden en kan ik toch weer meer kanten op.

Update: Hoera, zelfs fotoshop doet mee in de vergroting. Helemaal blij

Nu moet ik nog even heel goed uitproberen wat er op dit formaat beeldschermpje allemaal gaat gebeuren maar voorlopig denk ik dat ik de juiste instelling voor mijn ogen gevonden heb en daar ben ik blij mee.

Nu eens kijken of ik makkelijker een fotootje terug kan vinden om hieronder te plaatsen.

Helemaal blij. Ik begin er beter grip op te krijgen.

Fotootjes uit 2010.

Waarover bloggen?

 Ik zou over veel meer gewone dingen kunnen bloggen maar simpel denken is niet altijd mijn ding. Wanneer iets normaal voor me is geworden denk ik er niet meer over na.

Zo kwam ik tot de ontedekking dat het heel lastig is als je de mond van iemand niet kunt zien door een mondkapje wanneer er tegen je gepraat wordt. 

Voor mij is dat echter al zo normaal geworden. Want door de macula blinde vlek in mijn ogen zie ik nooit een mond als ik in je ogen kijk tijdens een gesprek. Ik ben er dus aan gewend en soms is het heel moeilijk iemand te volgen in een gezelschap waar meer gepraat wordt bijvoorbeeld. 

Dan moet ik langs je heen kijken om de mond te kunnen zien en daardoor beter te horen. Misschien denk je dan wel dat ik scheel kijk. Nou ja, kan ook heel charmant zijn .☺

Van me af schrijven

 Ik heb voor mezelf een nieuw blog gemaakt dat ik niet openbaar geef. Wat heerlijk om daarop zo af en toe mijn ei kwijt te kunnen over dingen die ik niet kan delen met iedereen omdat daar anderen bij betrokken zijn. Niet voor mij, maar voor die anderen kan ik dat niet maken. Maar soms is het heerlijk even iets van je af te schrijven. 

Ik schrijf gewoon graag en soms kom ik gewoon niet op iets om te schrijven.en al schrijvend op mijn kladblok kom ik wel weer op een ideetje voor op een blog. Ach de dagelijkse dingen is niet zo'n probleem die wil ik wel delen maar vaak denk ik daar niet aan. Ik denk altijd dat het iets meer of anders moet zijn dan dat en dat is dom gedacht. Mensen zijn gewoon mensen net als ik en willen menselijke dingen lezen.  Dus kan ik gewoon schrijven oven de staar operatie bijvoorbeeld. 

In eerste instantie was de verbetering natuurlijk niet merkbaar. Later dacht ik, JAAAA echt wel beter. Maar nu zakt dat weer een beetje weg en heb ik niet het idee dat ik beter zie. De kleuren, ja die zijn anders. Meer blauw waardoor de kleuren helderder enhet wit witter is. Er lag altijd een grauwsluier over mijn plaatje en die is verdwenen. Helaas kan ik niet echt zeggen dat mijn beeld scherper en duidelijker is geworden. Op een kleine afstand herken ik al geen gezichten meer. Behalve de heel bekende zoals Fer natuurlijk, maar dan moet hij niet te ver uit de buurt zijnop het winkelcentrum want dan lukt ook dat niet meer. En dat is niet verbeterd.

Maar goed, nog een poosje geduld misschien verbetert het toch nog wel meer, wie weet.  Eind september is de cpcontrole .

Ik kan nog steeds schilderen en fotograferen. En...

Monet had ook macula 😀

Maar deze is gewoon van mij

Als nieuw

 Prachtig weer en ogen als nieuw.

We zijn even naar de Hoge Veluwe geweest en ik voel me als verlicht.😂 Ik denk dat het beste oog dat geopereerd is nog niet eens volledig aangepast is maar ik merk al zoveel verschil met het fotograferen. Wat ziet de wereld er nu al anders uit. Wat een kleuren wat een details. En dat al ondanks de macula die natuurlijk niet verdwenen is. Toch scheelt het nu al een slok op een borrel.

De wazige vlekken in het focus gebied verdwijnen niet maar ik ben al jaren getraind in het 'om een hoekje kijken'

Ik ben blij

. 

Tvrouwke

 Ziezo, dat hebben we ook weer gehad.  Gister was het nog onmogelijk om met een oog te lezen of te schrijven omdat ik met dat ene oog dat al wel aan staar was geholpen toch niet meer dan 45 % zie en dat wil zeggen dat bij het lezen ik ieder woord maar voor de helft zie, de rest valt weg.  Dus dat is een heel gepuzzle met het geopereerde oog afgeplakt. 

Vanmorgen mocht de afplak eraf en kwam ik in de mist terecht.  Ook dat vraagt weer geduld en wachten. Druppelen en afwachten. 

Het is intussen al wel iets verbeterd maar nog niet optimaal. Maar ik kan al wel weer van alles. Behalve haar wassen, bukken, zwaar tillen sporten etc.

Het eind van de week ben ik weer het 'ventje' uhm 'tvrouwke'. 

Geen hoge contrtasten en laatste lootjes

 Heerlijk weer...

Nou ja voor een ding is het in ieder geval heerlijk. Voor mijn ogen. Geen last van hoge lichten en harde contrasten. Dat kijkt zoveel aangenamer en het lijkt alsof ik daardoor ook echt beter zie. Ik ben toch zo benieuwd hoe het na de operatie van de 31ste zal zijn. 

Ik schiet al lekker op met de lay out maar als alles er grof instaat komt het echte werk pas en de laatste lootjes en zoals dat heet, die wegen het zwaarst. Want ook de website moet nog bijgewerkt.  Dan denk je dat je bijna klaar ben maar dat is echt niet zo. 

Dat vond ik vroeger ook al met de afwas hihihi het bestek was het laatste en vaak nog het meeste werk terwijl ik dacht dat ik bijna klaar was en dan alles nog opruimen.

Je bent meer dan wat je hebt

Enkele dagen geleden kreeg ik een telefoontje van Oldschool. Een project dat in zorgcentrum Vreedenhoff de ronde doet en waar ik ook een tijdje als vrijwilligster aan heb meegewerkt. In die periode heb ik een leuke band met deze en gene opgebouwd en nu ik daar niet meer structureel aan meewerk, weten ze me zo nu en dan weer te vinden voor bijzondere projecten of organisaties.

Nu werd ik gevraagd om mee te werken aan een project over crisis situaties. Niet als vrijwilligster maar als oudere die ondervraagd zou worden door scholieren in het middelbaar onderwijs. Zij doen daardoor ervaringen op als kennis detectives en ondervragen de ouderen over hun leven, kennis en allerlei andere items en gaan zo ook meer open staan voor het leven van ouderen. Het mes snijdt dan aan twee kanten want ouderen krijgen daardoor ook contacten met jongeren en dat zorgt voor minder eenzaamheid. Ik vind het heel mooie initiatieven en of het nu gaat om de jongeren als vrijwilligster te begeleiden of om zelf ondervraagd te worden, ik doe er graag aan mee.
Nu in deze periode hebben ze het werkterrein van het project verplaatst naar het digitale gebeuren en is er geen persoonlijk contact meer mogelijk, helaas. maar de ideeën   bij Oldschool lijken onuitputtelijk.

Ik had dus al een voor gesprekje met een stagiaire die meehelpt met organiseren, mij uitnodigde en alvast enkele vragen stelde. Eerst dacht ik: crisissituatie,  ik ken geen persoonlijke crisis situatie. Maar realiseerde me al gauw dat dat natuurlijk niet waar is. Ook ik heb een heel leven achter de rug en al heb ik dan niet bewust een oorlog meegemaakt, er is wel zo een en ander in mijn leven voorbij gekomen waarbij de paniek toesloeg . Maar dat ter zijde. In deze groep jongeren willen ze me nu ondervragen over mijn Macula Degeneratie waarbij het niet onmogelijk is blind te worden.

Na wat vragen over de beperkingen waar ik tegenop liep en hoe ik daarmee omging vroeg hij me onder andere hoe ik met die beperking omging en uiteindelijk of ik daarover nog iets kon zeggen als een soort boodschap. Pfff daar moest ik even over nadenken en toen ik dat voorzichtig probeerde te verwoorden zei hij: oooo dat is een mooie die moet ik even opschrijven.

En nu hoop ik dat ik het weer juist kan verwoorden want hoe ik het aan hem door de telefoon zei, weet ik niet meer maar ach, ik wou maar zeggen:

Je bent meer dan wat je hebt. Wat je bent kun je volledig leren gebruiken en dat geeft nieuwe inzichten en perspectieven. Doe er iets mee.

Nou ja en verder wens ik iedereen, zeker in deze Coronatijd, natuurlijk gezondheid toe.