Ongeduld

Met het ouder worden ga ik steeds beter begrijpen waarom oude mensen vaak zo weinig geduld hebben. Natuurlijk geld dat niet voor iedereen, maar toen ik nog in een verzorgingshuis werkte verwonderde het mij altijd dat veel mensen ongeduldig waren. Ze konden nauwlijks wachten tot ze hun kopje kofffie kregen of wanneer ze in het winkeltje niet snel genoeg naar hun zin werden geholpen werden ze zelfs boos het en liepen op hoge poten weer weg. Je zou toch denken dat ze de hele dag de tijd hebben. Er was niemand die op hen wachtte en een huishouding hoefden ze toch niet meer te runnen.

Het is grappig te ervaren hoe een tekort aan tijd bij het ouder worden in je genen kan gaan zitten. Bewust of onbewust word je er steeds meer van doordrongen dat het leven eindig is en de tijd die je rest beperkt. Vooral wanneer dat onbewust een rol gaat spelen denk ik dat er een automatisme komt waardoor in alle gevallen ongeduld naar boven komt. Wanneer je die zaken duidelijk krijgt en zo af en toe eens op een afstandje met humor naar jezelf kunt kijken, zo van: zie mij nu weer eens gefrustreerd bezig zijn. Dan kan het leven er al heel wat soepeler en rustiger uit gaan zien. Maar je moet dan wel eerst weten hoe ongeduldig je bent.

Ook mijn ervaring is het dat ik nog maar weinig geduld kan opbrengen als het gaat om bepaalde zaken. Ik wil zo graag nog een poosje samen kunnen genieten van de vrije tijd die Fer zal krijgen wanneer hij niet meer hoeft te werken. Het kan me nu niet vlug genoeg gaan. Ik zal misschien toch nog even een stapje achteruit moeten doen en naar mezelf kijken om niet al te ongeduldig te worden. Tja de tijd gaat ook zo hard.

Ik vermoed dat het leven in de tijd van de bouw van deze gestapelde stenen huisjes heel wat minder stressvol was.