Eerst moesten de partytent en de eettent opgezet worden. Dat was een heel gedoe. Hoe moet hij ook alweer in elkaar? Na veel vijven en zessen hadden de mannen het eindelijk voor elkaar en liepen de vrouwen af en aan met alles wat er genuttigd moest worden. Gelukkig is de BBQ maar voor een kleine groep die het over het algemeen goed met elkaar kan vinden en… het is maar één keer per jaar.
Opmerkelijk hoe een mens verandert. Vroeger vond ik zulke avondjes leuk, maar op één of andere manier heb ik er niet zoveel meer mee. Als ik er eenmaal ben ja, dan vermaak ik me prima, maar meestal heb ik van te voren geen zin. Ik vind het leuk om me heen te kijken en op te merken hoe iedereen en alles functioneert op zo’n avond. Mijn verwondering is dan niet van de lucht. Ik viel van de ene verbazing in de anderen. Uiteindelijk barste letterlijk de bui los en stortte de eettent in onder een enorme hoosbui die door het opduwen van de natte builen in de partytent zoveel mogelijk buiten de deur werd gehouden, want toen werd het pas echt gezellig. Hier en daar lekte het en de tango’s waren op maat gesneden om de nattigheid tot op het bot te beleven.
Klapstuk van de avond was de ‘discjockey’ achter zijn PCtje. Met een felgekleurde paraplu in zijn linkerhand bediende hij zijn computer en met de rechter produceerde hij, na de wervelende Spaanse dansen, onverstoorbaar de ene Deutsche Schlager na de andere. Gefocust op zijn apparaat ontging hem veel van de algemene vrolijkheid. Er werd gedanst op het gras dat door een van de bewoners voor een prachtig tapijt werd versleten. De foto’s die ik naderhand heb bekeken liegen er niet om. Het was gezellig.
