Balkonbeglazing

Sinds we hier in ons appartement trokken, nu 7 jaar geleden, heb ik daar enorm van genoten. Alles bij de hand, gelijkvloers,  twee slaapkamers een grote kamer met openslaande deuren naar het mooie ruime balkon. Nu hebben we toch besloten balkonbeglazing te laten plaatsen. Het waait altijd en daardoor zal het eerder benut kunnen worden. Het is de bedoeling dat de ramen helemaal opengeschoven kunnen worden in de zomer en gesloten bij slecht weer en in de winter. Het geeft natuurlijk ook wat meer ruimte want die is toch beperkt in een appartement ook al is het nog zo ruim.
Maar wat je daar allemaal voor moet doen!....
 
Vooral de aanvraag naar de gemeente voor de omgevingsvergunning duurde een eeuwigheid en is nu nog niet helemaal rond., maar de eindstreep komt in zicht. Ingetekende foto's, documentatie, tekeningen etc voor zo'n simpele plaatsing waarbij verbouwen totaal niet aan de orde is. Het ligt intussen allemaal op de stapel en vanmiddag werd het balkon tot in alle perfectie opgemeten.

Voor de winter hopen we dat het gesloten is. Ik ben benieuwd.

De lege bloembakken in afwachting van wat komen gaat.

Niet weten.

Ik weet het niet. Maar wie weet er dan wel?

Dwars door onwetendheid heengegaan blijft er de zekerheid van een ongegrond niet weten. En ook dat is niet zeker.

In  mijn blogjes kan ik niet overbrengen wat mijn diepste beweegredenen zijn en vaak komt ook niet over wat ik wil vertellen. Daarin ben ik kennelijk niet duidelijk genoeg.  In al mijn beperkingen ontbreekt me in ieder geval de mogelijkheid dat duidelijk te maken. Zo is het.

 Is dat zo?

De enige zekerheid is dit moment  en ook is het nog de vraag of dit moment is wat ik DENK dat het is.


In de leegte van niet afgebakende en onbeperkte ruimte staan met alles erop en eraan (ja ik weet het, een tegenspraak in zichzelf en toch bedoel ik dat) en doen wat ik wil doen op het moment dat de mogelijkheid er is.

Gaat dat verder dan leven in het hier en nu?