De trui

Wekelijks hield ik me bezig met kleding maken. Ik leerde het van mijn moeder en tante die lang geleden een eigen atelier hadden. De naaimachine hoefde ik daarvoor niet meer op tafel te zetten want in een klein zijkamertje had ik hem voortdurend onder mijn bereik. Ik maakte alle kleding voor kinderen en mijzelf. Na de scheiding veranderde mijn leven drastisch. De jongens wilden alleen nog spijkerbroeken en ik moest buitenshuis de kost gaan verdienen. Af en toe breien ja, dat deed ik nog weleens. Maar nu brei ik al jaren niet meer. Het was ook niet in de mode. Maar iedere winter zie je toch weer wol in de winkels tevoorschijn komen en enkele jaren geleden kocht ik genoeg bollen om weer eens een trui te breien. Niet dat ik daar veel van verwachtte, want ik doe maar wat op mijn eigen simpele manier, maar het is wel leuk die breipennen weer eens te laten rinkelen en met dikke wol voor pen 5 is het: grote stappen gauw thuis.
Nou ja, gauw thuis, vergeet het maar de plastic zak met inhoud heeft de verhuizing van zes jaar geleden overleefd. Alhouwel ik al een heel eind gevorderd was, pakte ik het pakketje nog nauwelijks in de handen. Tot voor een week geleden. Het moest nu maar eens af en als het niets zou worden, dan gaat het in de zak van Max. Bij het passen zag het daar werkelijk naar uit. Het zat te strak en ik houd van ruim.

Toen herinnerde ik mij de woorden van mijn moeder. Ze had ook het strijkwerk voor het atelier gedaan. Daar moesten alle 'fouten' worden weggestreken. "Ach kind", zei ze "daarmee kun je zoveel verdonkeremanen."

 Ik pakte mijn stoomstrijkijzer en dacht: "God zegen de greep, er is toch niets te verliezen."
En zowaar ik streek mijn trui op maat. Een heerlijke dikke, zelf gecreëerde warme wintertrui.

Wie doet me wat.

Bedankt mam.