Waar een wil is, is een weg

Het is alweer heel lang geleden dat ik een programma op de tv zag. Indrukwekkend. Het ging over euthanasie.  Er kwamen verschillende mensen aan het woord. Iedereen met zijn eigen waarheid. Ook ouderen die nog lijfelijk goed waren maar vonden dat ze niets meer te betekenen hadden, dat ze nutteloos waren. . Ze gaven daar ook hun uitleg bij en natuurlijk, iedereen heeft zijn eigen waarheid die gerespecteerd-en waar naar geluisterd moet worden. Daar wil ik niets aan toevoegen of van af halen.

Nu schoot me een gebeurtenis te binnen van jaren geleden nog lang voor die tv uitzending. Ik werkte als activiteiten begeleidster in Vreedenhoff en zou de koffiekamer versieren voor de kerstdagen. Er werd koffie geschonken, gekletst en meegedacht door verschillende bewoners over hoe en waar de verschillende glimmende  kerstattributen  moesten hangen.

Aan de tafel voor het grote raam zat mevrouw Jansen. Ze had kanker en zag het leven niet meer zo zitten. Ze dronk haar kopje koffie en keek rond terwijl ik hier en daar de kerstversiering ophing aan lampjes, schilderijtjes en aan andere mogelijkheden tot hangen.
'En nou hier, aan deze tafel of zijn wij soms weeskinderen', ,riep ze me toe.
Ik keek om me heen. Ja, maar hoe. Ik zag geen mogelijkheden om een en ander daar op te hangen. En zei dat ook tegen haar.
'Waar een wil is, is een weg', zei ze kortweg.
Ik ben op de tafel gaan staan en heb versieringen boven aan de lampen gehangen.
Waar een wil is, is een weg. Het was werkelijk binnengekomen. Ik weet het nu tientalle jaren later nog.

Ik wil maar zeggen, hoezo nutteloos leven?
 Ze leerde mij een grote waarheid toen ze het zelf niet meer zag zitten.