Mijn bureau met de computer staat in de huiskamer en terwijl ik werk aan vrijwilligers opdrachten, mijn logs of wat dan ook, ik heb alles bij de hand. Muziek, de schildersezel, de keuken, ik kan naar buiten kijken en zie de prachtige herfstkleuren. Het zonnetje schijnt achter mijn bureau schuin naar binnen en zowaar, ik moet het scherm iets laten zakken om mijn monitor nog optimaal te bekijken. Dat allemaal omdat de muziekinstrumenten van Fer naar de andere kamer zijn verplaatst. Hij moet nog erg veel aansluiten en in orde maken, maar nu heeft hij de hele kamer ter beschikking en ik zit met warme voetjes in de kamer praktisch tegen de verwarming. Voor beiden een verbetering.
Wat een weelde.
Als ik mijn computer aanzet om te kijken of het weer werkt, krijg ik een mailtje binnen van Amnesty waarop veel verhalen staan van mensen die geholpen zijn door een simpele klik op beantwoorden, waardoor ik heb laten weten dat ik het niet eens ben, samen met gelukkig vele anderen, met de gevangenneming of uitzetting van onschuldige mensen in landen waar de omstandigheden niet kunnen reiken naar de vrijheid en het welbevinden dat we hier in vele gevallen nog hebben.
Want ook hier zijn allerlei veranderingen mogelijk in de hand gewerkt door oneigenlijke angsten en een teruglopende economie. De vrijheid kan alleen zo blijven wanneer ieder persoonlijk zich zoveel mogelijk inzet voor omstandigheden waarin iedereen zich gewaardeerd en thuis kan voelen. En die inzet eist veel zelfrefexie en een heldere en aandachtige oplettendheid waar onze angsten en ideeën over zelfbehoud de solidariteit overstijgen.
