Egyptisch dodenboek.

In het Egyptisch dodenboek staan prachtige liturgieën en voorgeschreven rituelen die de doden op weg helpen door de onderwereld. Daarbij wordt logischerwijs duidelijk dat hij in zijn leven heeft geleerd waar de liturgieën over gaan. Een prachtig stuk vind ik daar waar Ani zich identificeert met de goden. De opgeheven handen is een houding die vertaald zou kunnen worden naar de houding die wij hebben in gebed. Het wordt gezien bij offeringen en tegenover de goden. Op mijn schildering identificeert Ani zich met de god die licht brengt in de duisternis.

Gevaarlijker dan je denkt.

Van alle gevaarlijke soorten energie die uit de geest kunnen voortkomen, is een van de gevaarlijkste voor onze tevredenheid de wens dat dingen anders zouden kunnen zijn. Door moeite te doen kunnen we proberen veranderingen aan te brengen in de manier waarop mensen denken of zich gedragen, maar als die poging op verzet stuit, zoals dat vaak zal gebeuren, beginnen ondermijnende chemicaliën de kern van ons wezen aan te tasten. Zelfs de mate waarin we ons eigen karakter kunnen aanpassen is discutabel. Misschien is het enige dat we kunnen doen een actieprogramma opstellen dat ingaat tegen alle neigingen in onszelf waaraan we een grondige hekel hebben.

James Hoover 1943.

Als je het over eigen ervaring hebt en je daardoor weet of iets klopt dan kan ik me hier wel in vinden.

Van beneden naar boven in dit citaat lezend, zie ik werkelijk dat ik dingen in mijn eigen gewoontepatronen heb kunnen veranderen door een goede methodische aanpak en die onderbouwd met een degelijke motivatie. Mede door geduld en een  humorvolle volle aanpak zijn er wel wat gewoontepatronen aan het schuiven en zelfs onderuithalen gegaan. Dat heeft me door de jaren heen veel winst opgeleverd. De inspanningen die ik me getroostte daarvoor leidden tot meer vrijheid.

Ik zou die winst soms graag willen delen met anderen, maar daarvan kom je al gauw terug het wekt vaak alleen maar weerstanden op. 

Op zich is dat voor de eigen ontwikkeling niet zo erg want in de weerstanden van anderen tegen jezelf die je tegenkomt kun je weer je eigen weerstanden ervaren en daar opnieuw geduld en liefdevolle aandacht van leren. Zo rolt het balletje door en is er altijd iets over jezelf te leren in de opbouw naar vrijheid, tevredenheid en liefdevolle aandacht.

Een van de lastigste dingen vind ik: niet in de automatische piloot te schieten door me geraakt te voelen want dat kan diep snijden. 

Dat herkennen en langzaam terug te laten vloeien zonder het gebruik van de 'normale' reactiepatronen is een enorme investering in aandacht maar geeft op den duur een grote ruimte en heel langzamerhand loop je om die valkuilen heen.

Is dat herkenbaar?

En voel je de koker waarin je komt te zitten wanneer je er boos over bent en blijft? Daar heb je alleen jezelf mee. Chemische reacties noemt Hoover het. Maar ze zijn aan te pakken.

zutphen