Je zou het poppenkast kunnen noemen, maar is dat ook zo?
Ik heb er wel altijd zo over gedacht totdat ik me er beter in ging verdiepen. Wat is het nut van rituelen en vooral waar staan ze voor. Dat is het belangrijkste voor mij om een afweging te maken of het zinvol is om eraan deel te nemen of me erdoor te laten raken.
Bij rituelen gaat het niet om dingen die hun waarden hebben gehad in het verleden want als je er zo overdenkt dan heb je het slechts over de oppervlakte van het ritueel, de vorm waarin het gegoten is. Waar het wel omgaat zijn de eeuwig aanwezige menselijke kwaliteiten die opnieuw aangeraakt kunnen worden zodat er weer met diezelfde kwaliteiten gewerkt kan worden, dat ze als het ware weer geactiveerd worden.
Belangrijke innerlijke waarden, zoals verantwoordelijkheid, goedheid, kracht, rechtvaardigheid, vriendelijkheid, mededogen, gelijkmoedigheid etc. zouden de drijfveren kunnen zijn in ons menselijk bestaan. Het zijn dingen die erg abstract zijn en niet zichtbaar. De innerlijke rijkdom en schoonheid die we als mens bezitten, komt niet altijd zo duidelijk naar boven en zit soms diep verborgen onder allerlei oppervlakkigheden en hoog oplopende emoties .
Door middel van uiterlijke vormen die als rituelen naar buiten worden gebracht, kunnen ze zichtbaar worden gemaakt voor degene die de inhoud ervan kennen en erdoor geraakt willen worden.
Dat is wat rituelen kunnen doen. Dat is waar we ons bewust van kunnen worden en dat is wat ons kan evoceren. Ze roepen iets in ons op en kunnen onze eigen kwaliteiten ook raken als we er op een diepere basis contact mee maken. De herhaling van een ritueel kan het bewustzijn in de juiste richting sturen en de mens van zijn kwaliteiten bewust maken. Dat is de kracht van rituelen.
Speciaal eeuwen oude rituelen kunnen een krachtige uitstraling hebben opgebouwd waardoor vele mensen geraakt worden.
Het gaat niet alleen om oude gewoonten waar verder niets mee gedaan hoeft te worden maar het gaat om dat waar het voor staat en wat we ermee doen in onszelf. Het geeft een steuntje in de rug het maakt duidelijk dat dingen niet zonder inhoud zijn dat er iets in onszelf aanwezig is waarmee we ons kunnen verbinden en aan kunnen conformeren. Iets waar we voor staan en voor willen werken om het tot uitdrukking te kunnen brengen in ons dagelijks leven.
Interessante benadering. Ik doe nooit zo aan rituelen maar als het mensen helpt, is het goed dat ze er zijn. Het lijkt me wel dat oude rituelen niet zomaar moeten blijven bestaan maar dat ze aan nieuwe generaties worden uitgelegd.
BeantwoordenVerwijderenIk weet niet of dit ook een ritueel is, maar de afgelopen para-avond deden wij aan Mantrazingen. Het was voor ons een vrij grote groep (ca 90 personen) en van de groep ging een grote blijheid uit, een echt 'OM'gevoel. Degene die de avond leidde, vertelde per mantra wat zijn grote kracht was en welke woorden leidend waren. Het was zowel door de doorgegeven kennis als door het samen zingen een heel inspirerende avond.
Fijn Plato.
BeantwoordenVerwijderenEr zit meer onder de oppervlakte dan erboven. Net zoiets als een ijsberg. Vaak moet je graven om onder de oppervlakte te komen.
OT. Elly, zoals je in mijn stukje las, was die mevrouw nog scherp. Ze deed alsof ze in zichzelf keerde om haar omgeving een lesje te leren. Dat zij voor deze methode kiest bewijst al dat er iets in haar verloren is gegaan. Ze had ook kunnen opstaan en zeggen: luister eens, je hebt hier niet met een kindse vrouw te doen hè...
BeantwoordenVerwijderenMaar dat deed ze niet. Ze deed alsof en dacht: straks als verrassing laat ik nog één keer zien dat ik ze allemaal door heb. De andere kant (de verpleging) zag in haar de bewoner met verminderd bewustzijn. Enfin, dat stond er dus allemaal. Maar hoe komt het nu dat de vrouw niet dement was maar zich toch niet meer kon uiten?
Dat is de vraag die overblijft. Heeft ze dan toch een verminderd zelfbeeld gehad, of was ze door haar manier van doen meer in zichzelf gedoken dan goed voor haar was.
Ja Plato ik geloof dat ik begrijp wat je bedoelt. Maar ik blijf er toch bij dat er verschil zit in ín je zelf duiken en in jezelf duiken'.
Verwijderen:-)
Zij heeft in jouw verhaal zich een moedwillige blokkade opgelegd en zich afgesloten voor alles wat op haar afkwam en haar niet zinde dat is een heel andere beweging dan naar binnen gaan en in jezelf duiken lijkt mij. Ze heeft zichzelf willens en wetens geblokkeerd om iets uit de weg te gaan. De confrontatie vermijden? Misschien zelfs boosheid en het de ander betaald willen zetten. Contemplatie heeft daar niets mee te maken, dan ga je kijken hoe je zelf op de juiste manier met een situatie om kan gaan en wijs je NOOIT naar anderen.
Maar jou laatste vraag:
Ik heb geen idee. Er zijn heel veel oorzaken aan te wijzen. Gewoon ouderdom, het kan ons allemaal overkomen en ontwenning om je te uiten, een doorgeslagen blokkade, boosheid, misschien zelfs haatgevoelens en andere negatieve emoties. Maar een antwoord heb ik niet. Alles is mogelijk. Zelfs dingen uit een vorig leven, waar we niets (meer) van weten.
Een goede les om niets uit te stellen, maar om nu te doen wat je doen moet. :-)
Elly,
VerwijderenZoals ik al schreef: ze deed alsof uit een soort van onmacht en om op haar manier, als een duveltje uit een doosje, haar omgeving op het verkeerde been te zetten en een lesje te leren. Natuurlijk weet ik ook dat die andere manier er is en het sluit uiteraard bij de aard van jouw blog aan om die te noemen, maar ik had die helemaal niet op het oog.
(Ik herinner me plotseling dat ik ooit een verhaaltje schreef over een journalist die op zijn bed ging liggen om heel bewust een BDE te beleven en er toen jammer genoeg in 'bleef.'). Ik vind het leuk dat soort verhalen te bedenken. In zo'n verhaal komt die mevrouw niet op jouw gedachten. Dat is haar wereld niet.
Ik schrijf er nu weer een. Ook daarvan zul je misschien zeggen: maar die man had toch... Whahahaha, nou vergeet het maar. Het is en blijft een beroerde kerel.
Goh jij bent ook vroeg op. Ik ben een uurtje later ook maar uit mijn bed gestapt. hihihihi.
VerwijderenIk communiceer dit toch gewoon even verder hier met jou op het blog Plato en realiseer me hoe lastig communicatie is. Dat op zich vind ik al mateloos boeiend.
Natuurlijk, het is en blijft gewoon een verhaaltje en je schept a.h.w. een karakter.
Het ging mij in het antwoord niet om: die vrouw had toch ... maar ik wilde aanraken dat het heel lastig is om diep in jezelf de juiste drijfveren van je doen en laten te herkennen. Daar is veel bewuste aandacht voor nodig. Oorzaken waar ze zelf niet opkomt of aan voorbijloopt maar die wel aanwezig kunnen zijn. Negatieve emoties die niet plezierig zijn om te erkennen dat je ze hebt. Zolang iemand die niet ziet of niet wil erkennen is er een blokkade en is het onmogelijk te veranderen.
Wat je niet weet, daar kun je ook niets mee doen. Dus blijf je in dezelfde handelingen steken. Evenals die journalist.
Jouw verhalen zijn mooi en tekenend daarvoor en heerlijk om te lezen.
Fijn weekend en groetjes aan Maria.
( Dank voor het rondneuzen op mijn blogs.( big-smile)....)
BeantwoordenVerwijderen