Teresa van Avila.1515-1582
Ik las 'de innerlijke burcht' van Teresa van Avila en haar biografie, maar dit citaat haalde ik uit een citaten boekje en mijn herinnering gaat niet zover dat ik weet wat ze ermee bedoelt. Ik kan er hooguit naar gissen. Natuurlijk is ook dit citaat weer uit de context gehaald.
Ze was heel gedreven en een krachtige vrouw met ideeën waarvoor ze zich nog weleens moest verantwoorden in een tijd van inquisitie. Ze werkte hard en had een slechte gezondheid. Een grootse persoonlijkheid.Samen met Johannes van het Kruis is ze een groot mystici uit die tijd. Johannes van een kruis was ook dichter. Teresa weet in haar boek op een eenvoudige wijze de weg te wijzen naar het diepste innerlijke wezen van jezelf en put daarbij uit haar eigen ervaringen.
Het is niet onwaarschijnlijk dat ze tot de conclusie is gekomen hoe vergankelijk geluk is en dat we er altijd weer naar grijpen. Vasthouden daaraan is in ieder geval onmogelijk en haar zoektocht ging dan ook verder dan de tijdelijkheid van het geluk dat we over het algemeen zoeken. Ze vertelt in haar boek bijvoorbeeld over vertroostingen die we tegenwoordig nog weleens duiden als mystieke ervaringen maar zij omschrijft ze als vertroostingen op de weg als een antwoord op gebeden maar die ook weer voorbijgaan. Meer schrijft ze over de dorre perioden die daarop weer volgen waarin het is alsof God niet meer luistert. Hoe je volhardend voort kunt gaan naar je middelpunt en waar zulke tijden toe dienen.
Een indrukwekkend boek en een leidraad voor velen die een christelijke weg willen gaan en tot hun diepste wezen door willen dringen, waar in de binnenste kamer van de burcht het goddelijke aanwezig is, daar waar je contact kunt maken. Waar ruimte is voor een geluk dat al het andere overstijgt. Wat ze vertelt komt uit haar eigen ervaring en dat betekent dat het mogelijk is voor een mens om daarin door te dringen. Dat is wat mij aanspreekt.
Geluk = God, of het goddelijke (dat zich nog buiten je bevindt) daar gaan die tranen vast over. Dat mensen het gebed beschouwen als een middel om iets te krijgen wat ze niet hebben. Ze zegt misschien wel: let eens wat beter op en tel je zegeningen, in plaats van ongelukkig te zijn met wat je niet hebt.
BeantwoordenVerwijderenMooi Schrips.
VerwijderenInterpreteren vind ik, zeker met citaten, erg lastig. Je eigen ideeën spelen altijd een grote rol.
Deze foto met dat licht in de donkere krochten van je wezen.......prachtig Elly
BeantwoordenVerwijderenTja ik heb het boek thuis en het is al een tijd geleden dat ik het voor de helft heb uitgelezen.
Misschien pak ik het nog wel eens weer ter hand
Op moment denk ik vooral oordeel niet en daar hou ik me maar aan.
Bidden doe ik om inventiviteit van Geest om problemen op mijn weg op te kunnen lossen in liefde en eenvoud.
De frustratie,schrik,angst los te laten.
Want je kunt beter alleen jezelf scannen op ontoegankelijkheid, een ander heeft namelijk verantwoordelijkheid voor zichzelf dat is niet aan mij.
Op het moment lees ik van Elie Wiesel.......Alle rivieren stromen naar de zee.
Ook een schrijver waar ik adem bij kan halen.
Heb je al in Davita`s harp van Chaim Potok gelezen?
Nog even de eerste zin van je schrijven.... huilen bij het inzicht in jezelf is mij niet vreemd....maar ik ken ook de vertroosting....jij ook?
VerwijderenJa daar raakt het me Novelle. huilen bij het inzicht in jezelf dat zeg je mooi en ook de vertroosting ken ik. :-).
VerwijderenO O , nee nog geen tijd. Ik kom ook aan het boek waarin ik bezig ben 'Het spel van de engel'van Carlos R Zafon niet toe, maar al wel over de helft. Heel boeiend, dat wel. En je ziet wel dat mijn web activiteiten ook op een laag pitje staan. En dat wordt een weekje nog lager ;-). dag dag.
VerwijderenDe zin over vergoten tranen interpreteer ik als volgt:
BeantwoordenVerwijderenAls je bidt kan je antwoord krijgen maar kun je ook geen antwoord krijgen.
Als je wel antwoord krijgt: kan het zijn dat het antwoord je welgevallig is (dan schreit men tranen van geluk), maar het kan ook zijn dat dit niet het geval is. Dan kan het antwoord kan tot tranen leiden omdat men niet krijgt wat men verwacht heeft en ook omdat het de mens niet gegevens is te kunnen zien wat (geestelijk) goed voor zijn ontwikkeling is.
Als je geen antwoord krijgt, blijf je alleen met je vraag? Er is geen positief- maar ook geen negatief antwoord. Aanvankelijk zal men dan niet huilen omdat niemand kan bevroeden hoe lang een eventueel antwoord duurt. Allengs komt er dan waarschijnlijk een doffe berusting over de vragensteller. Maar tranen zullen er niet komen, want de vragensteller is in het ongewisse gelaten.
Soms is dus geen antwoord beter dan wel een antwoord.
Overigens heeft naar ik meen Andersen een prachtig sprookje geschreven over de situatie waarin de vrager wel een antwoord kreeg.
Een moeder verliest haar jonge kind en gaat verhaal halen bij de dood. Deze laat haar zien hoe het leven van de jongen er uit zou hebben gezien als hij niet was gestorven. Haar kind zou een rover en moordenaar zijn geworden en aan de galg zijn gestorven.
De moeder huilt en bedankt de dood voor het inzicht en voor het verdriet en de ellende die haar- en haar zoon bespaard zijn gebleven.
Ik ben terug van een vakantie Plato. Bedankt voor je mooie reactie.
VerwijderenDie foto blijft me aangrijpen, Elly.
BeantwoordenVerwijderenWat tijd nu om te bekomen? En kan je nagenieten van je foto's!
Misschien is het zo dat wanneer je gebed verhoord wordt, je ineens ""hebt"", het kan leeg voelen. Je wens vervult. Misschien bedoelt ze dat het dromen, wensen, bidden gelukkig maakt? Dat ernaar ""op reis"" zijn fijner is dan er zijn?
BeantwoordenVerwijderen