Even iets anders

Voorlopig heb ik andere dingen aan mijn hoofd.
Dus even piano aan in het Magazijn.

Korte krabbels op
http://notitie.blogspot.nl/

De laatste klaproos.
Vergankelijkheid op zijn best.

Met z'n tweeën verder vieren.

 Het is vakantie en blijft vakantie.
Nu is Mika erbij en gaan we samen als het morgen een beetje wil lukken, naar het openluchtmuseum.
Hij zal vast zijn ogen uitkijken want hij vertelt me net dat hij 150% kan zien.
Geweldig toch?
Hij schrijft mij leuke briefjes en verstuurd ze met zijn mini quatje van playmobiel en dan schrijf ik hem een briefje terug.

Oude dagboeken lezen

Als ik hoor dat er mensen zijn die hun dagboeken niet meer in durven kijken, begrijp ik dat zo goed. Het is doodeng wanneer je zware dingen in je leven hebt meegemaakt.  Je moet een stevige basis hebben om op terug te kunnen vallen wil je jezelf ermee uiteen kunnen zetten. Als dat niet het geval is kan je oude problemen beter vermijden. Maar dat het voor mij heilzaam werkt erdoorheen te gaan, is mij duidelijk. Een methode die ik kan toepassen en in mijn levende ervaring van iedere dag kan gebruiken om ermee te leren omgaan is dan precies wat ik nodig heb. Als het functioneert is het goed. En bij mij functioneert mijn methode  gelukkig.

Mezelf in de ogen kijken en ontdekken, zonder de schuld naar buiten te schuiven,  dat ikzelf verantwoordelijk ben voor de problemen die mede door mijn keuzes tot stand kwamen. Het laat zien dat ik alles achter me kan laten en vanaf heden andere en naar beste kunnen betere keuzes kan maken. Ik kan er zelfs voor kiezen een dikke streep onder sommige zaken te zetten. Niet uit angst of schuldgevoel daarover want ik heb mijn eigen verantwoordelijkheid voor het verleden op me genomen en kan mijn pad rustig vervolgen wat ook de gevolgen moge zijn.

Verder vieren met zijn drieen.

Het vakantie gevoel gaat gewoon verder. Was ik eergister op stap met zoon en kleinzoons. Gister was ik op stap met Es en Yvette. Allereerst de trein naar Amsterdam, waar Es me opwachte met haar onafscheidelijke en Canta. Een feest om met haar over de wegen en paden te crossen. Het roept een eindeloos gevoel van vrijheid en blijheid op. En dat is niet in de laatste plaats te danken aan haar uitstraling en de manier waarop het 'klikt'.

Ze crosst langs de wegen dat het een lieve lust is, Omzeilt obstakels alsof ze er niet zijn en stopt op plekken waar je het niet verwacht om naar lucht happende  visjes te kijken in de handen van jonge mannen.

  Zo arriveerden we in Spaarndam en daar ontmoetten we Yvette. We raakten niet uitgepraat. 

We maakten ook kennis met Das en de honden van Yvette. Veel later dan ik verwachtte stapten we we op.

Het was een heerlijke maar vooral bijzondere middag. Wonderlijk hoe het lijkt alsof je elkaar al jaren kent.

Westerse en Oosterse filosofie

Sagita reageerde met een heel duidelijke versie van onze Westerse filosofie  op mijn vorig logje over het kennen van jezelf. Het lijkt haaks te staan op wat ik probeerde te vertellen vanuit mijn Oosterse benadering die niet helemaal zuiver overkomt en het zette me weer even netjes terug bij het feit dat westerse en oosterse filosofie niet zonder misverstanden is samen te voegen tot een geheel.  Alle filosofieën en religiën  kunnen overeenkomen als een weg naar liefde, mededogen en vriendelijkheid, maar de filosofiën op zich zijn te verschillend om samen te kunnen voegen en is mijns inziens niet zinvol omdat iedere filosofie zijn eigen waarden heeft, die meestal heel zorgvuldig is opgebouwd.

Sagita schreef:

Het ik/ego/ich is een fundamenteel onderdeel van de persoonlijkheid. Het wordt gevormd in de eerste levensjaren als dat wat niet de ander is. Noodzakelijk voor de ontwikkeling van identiteit. Een persoonlijkheid zonder ik/ego/ich bestaat niet. Althans dat is dan iets zonder besef van identiteit en ook iets dat geen besef heeft van de ander. Zonder ik is er geen ander. Het ik ontwikkeld zich in de interactie met de ander. De ander zegt wie je bent. In eerste instantie de ouders, die je een naam geven en je benoemen in ik en jij.
Je hebt het ik (voor mijn part egoïsme) ook nodig om te overleven. 

Zo als ik het nu zie dankzij jouw uitleg is dat het westerse denken uitgaat van dat wat zich heeft gevormd in de eerste levensjaren als een vaststaand en op zichzelf staand iets. Ook Descartes heeft daar een behoorlijk steentje aan bijgedragen door te stellen: Ik denk dus ik ben. 

De Oosterse filosofie daarintegen gaat in alles uit van afhankelijk ontstaan.  Het mensbeeld  kent binnen dat geheel 5 skanda's.

Een verzameling onderdelen die samen een karakteristiek lichaam of voorwerp vormen.

Een auto is samengesteld uit een verzameling wielen, een frame, een motor, stoelen, carrosserie, enz., afzonderlijk, of los van elkaar is het een verzameling onderdelen.

Technisch gezien vormen deze 5 basis elementen een wezen of entiteit.

In persoonlijke zin liggen de vijf Skanda's ten grondslag aan de verschijning van elke (levens)vorm. Samen vormen zij een persoonlijkheid.

De 5 Skanda's zijn ongeacht de actieve of potentiële staat, de voorwaarde voor elke levensvorm. In mineralen is latent bewustzijn aanwezig, en daarmee latent de Skanda's. In de mens zijn al de 5 elementen actief. Deze elementen staan binnen het Boeddhisme bekend als:

Rupa: Vorm. Elke vorm is beperkt.

Vedana: Zintuig. Contact en respons.

Sanna: Gewaarwording. Het opmerken en het aanpassen van gevoel (instinkt)

Sankhara: Leren. De verstandelijke indruk, die voortkomt uit Vedana en Sanna de elementen voor bewustzijn.

Vinnana: Bewustzijn. De relatie tussen Subject en Object. De geest als schepper van de persoonlijkheid.

Over deze gegevens wordt uitgebreid ingegaan in studies en meditatie. Een korte benoeming als hierboven is onvoldoende.

Het B.  duikt daar dus  dieper in en 'werkt' daarmee onderzoekt, analyseert en bemediteerd het verder aan de hand van wat de Boeddha onderwees om te onderzoeken of het ook met mijn eigen ervaringen overeenkomt dat de Skanda's geen zelf of 'ik' zijn, en niet behoren tot een zelf of 'mij'. Er is geen eigenaar van de vijf khandhas. Al hetgeen tot de Skhandhas behoort is niet-zelf, al denken we dat 'dit is mijn lichaam', 'dit is mijn geheugen', of 'dit zijn mijn gedachten'. Het lichaam en alle andere aspecten van 'jezelf' zijn volgens het boeddhisme niet van jezelf, maar zijn ontstaan als gevolg van oorzaken, en zijn zelf ook weer een oorzaak voor het ontstaan van nieuwe gevolgen of fenomenen. Hun bestaan is slechts tijdelijk, alle fenomenen komen tot een einde. De vijf Skhandhas hebben geen essentie en daarover gaat dan weer de bekende Hart Soetra

Een heel verhaal, het kon helaas niet korter om niet weer tot verwarring te leiden. Laat het duidelijk zijn dat iedere filosofie zijn eigen waarde heeft en dat het niet handig is om gegevens onderling te verwisselen of te snel te denken dat er met iets HETZELFDE bedoeld wordt.  Het gaat om duidelijkheid en omdat het leuk is te filosoferen en me te verdiepen in hetgeen me beweegt. Ik verwacht niet dat een complet filosofie in een blogje duidelijk kan worden als ik daar zelf nog dagelijks mee bezig ben en me ermee uiteenzet. Wel hoop ik dat het verhaal op zich duidelijk is.

Mens ken uzelf is voor mij een eindeloos en fascinerend gegeven in deze context .

Echt vakantie

Gisteren met zoon en kleinzoons twee uur gewandeld in Markelo.
Het was heerlijk maar dan voel ik wel dat ik het niet meer gewend ben.

Voorbereiden.

Het gaat er toch van komen. Eind augustus even een paar dagen ertussenuit.
Vandaag een fototas gehaald en er moet nog een kop komen voor op het eenpootstatief.  In de brandende hitte de stad in. Dat is geen lolletje. Ik zit liever uitgestrekt op ons balkonnetje, maar we zijn geslaagd.
Het is bijna te heet om te bloggen. Maar voor mij mag het zo een poosje blijven.

Vanmorgen in de Heemtuin rondgewandeld. Heerlijk samen zo'n vrije dag en leuke dingen doen.
Hier nog een resultaat ervan.

Mens ken uzelf

Stond er op het Orakel van Delphi.

Nou dan heb ik nog wel even wat te doen want bewustzijn is even onuitputtelijk als het hele universum.

In veel verschillende teksten uit de oude wijsheid kom je woorden tegen die in dezelfde richting wijzen en het belang daarvan aangeven.

Socrates zegt: ‘Ik moet eerst mezelf leren kennen, zoals de inscriptie van Delphi zegt. Om nieuwsgierig te zijn over dingen die mij niet aangaan, terwijl ik nog steeds onwetend ben over mijn eigen zelf, zou belachelijk zijn.'

Nou geef ik me graag aan die belachelijkheid over, maar zie ook wel hoe belangrijk het is me naar binnen te keren. Nangpa, is de Tibetaans Boeddhistische naam voor iemand die zich naar binnen keert.

Tat tvam asi, ‘U bent Dat,’ zegt Svetaketu’s vader, en geeft daarmee uitdrukking aan dezelfde thema van zelfontdekking en zelfkennis (Chandogya Upanishad, 6.8.7).

De Taoistische wijze Lao-tzu maakte onderscheid tussen twee manieren van kennen: ‘Zij die anderen kennen, zijn wijs. Zij die zichzelf kennen, zijn verlicht’ (Tao Te Ching, 33).

Ook Jezus was dit gegeven niet onbekend dat lees je in de woorden die hij sprak toen de Farizeeën wilden weten wanneer het koninkrijk van God zou komen. Hij antwoorde:

 ‘Het koninkrijk van God komt niet met zichtbare tekenen: Noch zullen ze zeggen, Hier is het! Of, daar is het! Want, zie, het koninkrijk van God is binnenin u'.

En tot slot vond ik dat de zesde boeddhistische patriarch, Hui-neng,  zijn discipel Shen-hui eraan herinnerde dat een lering over verlichting noch de werkelijkheid noch feitelijke kennis ervan is:

'Wanneer uw geest verlicht is, zult u de essentie van de geest kennen, en dan kunt u het pad op de juiste manier betreden. Nu wordt u misleid door begoocheling, en kent u de essentie van uw geest niet. En toch durft u mij te vragen of ik de essentie van mijn geest ken. Als ik die ken, ken ik die zelf, maar het feit dat ik deze ken kan niet verhelpen dat u door begoocheling wordt misleid. En evenzo, als u de essentie van uw geest kent, zal dit kennen door u mij niet baten. Waarom leert u haar niet zelf zien en kennen in plaats van het aan anderen te vragen?’     – Platform Sutra, hfst. 8 (44)

Veel Theorieën die in de praktijk hun waarden gaan bewijzen. Eenmaal onderweg naar bewustwording van het zelf of beter gezegd, naar dat wat ik ben en wat dat allemaal inhoudt en te vertellen heeft, val ik om van verbazing en kijk met steeds grotere nieuwsgierigheid naar de wereld die binnenin mij leeft en die werkelijk even groot is als de mensheid en het universum, want hoe zou ik anders alles met mijn bewustzijn kunnen bevatten?

En zo heb ik het kringetje deze keer in het zonnetje rond gebreid.

Een hemels bruidsboeket als symboliek zoals in het Hooglied het  Eén zich met het Al verbind en

EEN wordt in ALLES.

Als de zon schijnt

Neem wat de goden geven zolang hun handen open zijn, want niemand weet wat ze ons zullen onthouden als hun handen dicht zijn.

Afrikaans spreekwoord.

Avalokiteshvara

 De Tibetaanse  Avalokiteshvara en de Chinese (vorm) Kuan Yin  de bodhisattva's  van Groot Liefde en Mededogen  voor beoefenaars van het Mahayana Boeddhisme zeiden:.

“Ik legde de eed af en hield mijn woord. Ik bereikte verlichting maar ik ging niet over naar de eeuwige gelukzaligheid. Mijn menselijk lichaam gaf mij dieper inzicht in de pijn die anderen lijden. Vanwege mijn diepe gevoelens, vanwege mijn begrip voor ellende en leed; vanwege mijn besluit word ik de Medelevende genoemd: Kuan Yin - Zij die de huilende wereld hoort !”Kuan

Ze wordt vaak afgebeeld met een kind of kinderen en heeft daardoor overeenkomsten met de westerse afbeeldingen van Maria.

De Tibettaanse vorm van Avalokiteshvara wordt vaak afgebeeld met duizend (helpende) handen en ik vind dat die erg veel overeenkomsten hebben met de manier waarop wij in het westen engelen vleugels hebben gegeven.

Aardige overeenkomsten vanuit heel verschillende oude tradities die in dezelfde richting wijzen.

Waar een zinvol leven volgens mij om gaat is: Het verwerkelijken van onze menselijke kwaliteiten in die aangegeven richting.

plaatjes van internet.

Bezige bijtjes

Vanmorgen zijn we aan het 'werk' geweest in de Heemtuin met Macro fotografie. Ik heb zo genoten! De meeste foto's heb ik weg gegooid, macro fotografie is niet makkelijk en het is heel veel schieten maar er zijn gelukkig genoeg leuke overgebleven. De meeste zullen wel op mijn fotoblog terechtkomen
 http://ellyvandoorn.wordpress.com/

Hier een voorbeeld.

verandering

We blijven verhuizen. Hebben we nauwelijks de verhuizing van mijn schoonouders achter de rug, zijn we hier weer met meubels aan het slepen. Dat gaat tegenwoordig niet zo makkelijk. De meubels en digitale aansluitingen, muziek etc. zijn heel wat gecompliceerder dan enkele tientallen jaren geleden. We zijn er nog niet mee klaar en er moeten nieuwe kabeltjes etc komen voor de muziek om alles weer op orde te krijgen, maar TV kunnen we alweer kijken. Het geluid is een ander verhaal want dat moet heel precies luisteren naar de wensen van Fer. Hij is een grote muziekliefhebber en neemt geen genoegen met slecht geluid.

Wat dat intern verhuizen betreft, herinner ik me nog hoe graag ik aan het schuiven was met de meubels. Het was voor mij altijd een vorm van creativiteit. Als ik dan de eethoek weer ergens anders had neergezet en de zithoek veranderd, had ik een heel nieuw en vrolijk gevoel. Ik keek als het ware met nieuwe ogen in de rondte en verheugde me. Die mogelijkheid is nu meer beperkt en alles in de kamer heeft een vaste plek omdat het niet anders kan. Nu we met deze kleine verandering bezig zijn, komt toch dat oude gevoel van blijheid weer in me op. Leuk, ik kan er weer echt van genieten.

En intussen staat de accu van het nieuwe fototoestel op te laden want ik ben behoorlijk aan het bladeren geweest door alle menu mogelijkheden en heb veel probeer plaatjes gemaakt.

Manjushri

Ik ben aan het oefenen met mijn nieuwe camera. Die moet ik weer helemaal opnieuw uitvinden. Alle instellingen zijn toch weer net even anders en zitten onder andere knopjes dan ik gewend was. Maar ik ben er heel blij mee. De kop foto is een van de oefeningetjes met tegenlicht en de AEL knop om de belichting vast te houden op het onderwerp.

En dan meteen maar even vertellen dat dit een beeld van Majushri is. Hij vertegenwoordigt de kracht en  de kwaliteit van de wijsheid. De verschillende Deities (goden is niet zo'n  goede vertaling. In het Nederlands zou verbindingswezens meer op zijn plaats zijn) in het pantheon van het Boeddhisme staan allemaal voor specifieke kwaliteiten waar je je mee kunt verbinden en je eigen maken.

Het vlammende zwaard in zijn rechterhand doorsnijdt alle onwetendheid. In zijn linkerhand houdt hij het boek van de transcendente wijsheid, meestal op een Lotusbloem. Helaas is mijn beeld niet compleet en mist het boek, maar mooi vind ik het wel. 

kinderogen

In heel jonge kinderogen
ligt de wereld nog open
een  wereld zonder zorgen
de blik niet vertroebeld door valse emotie
niet gerelateerd aan verleden of toekomst

Alles is communiceren

En dan vraag ik me steeds weer af: Waarom doe ik dit eigenlijk?
Iemand zei eens tegen me: 'alles is communiceren'.
Is dat waar het hele leven om draait. Is dat de drive achter hetgeen ik doe? En zo kan ik nog veel meer vragen oproepen waar ik niet onmiddellijk een antwoord op weet. Ik loop daar al een tijdje mee rond, met die vragen over communicatie.

Ik weet zeker dat het veel belangrijker is dan ik in eerste instantie zou denken. Ik wil toch mijn leven delen met anderen. Een een dagje in je uppie is wel lekker, maar zonder de ander lukt het niet om goed te kunnen leven.

Ik denk er nog eens over na en kom er waarschijnlijk ook nog wel op terug in mijn blogjes.

Olga's blog

Gistermiddag zijn Olga en ik aan de slag geweest. Nu staat er een nieuwe blog voor haar op internet.
Het ziet er mooi uit en ik vermoed dat ze het interessant zal weten te vullen.
Kijk maar
http://little-inner-voice.blogspot.nl/

Ik wilde gisteravond dit berichtje plaatsen, maar er was geen doorkomen aan op internet. Vanmorgen functioneert het weer wat soepeler. Ik was al bang dat het aan mijn computer lag. Als dat zo is dan is hij vannacht waarschijnlijk wel uitgerust.

Manjusri

Met bakken valt de regen uit de lucht. Het lijkt wel de natte moesson.
Vanmiddag iemand helpen een blog te maken. Leuk werkje vind ik. Ik ben benieuwd wat het wordt..
En dat nieuwe fototoestel is heerlijk. Ik heb er echt zin in.

Pema Chödrön

Zij vertelt hier zes minuten over dingen die op mijn lijf geschreven zijn.

Spiegelreflex

Er moet van alles in de kamer gebeuren. Dingen moeten verplaatst of opgeschoven en we gingen op stap voor een apparaat dat we nodig hebben, maar kwamen thuis met een nieuw fototoestel.
Ik ben toch overgestapt naar spiegelreflex. Jaren heb ik het niet gewild, teveel ballast, maar de omstandigheden schreeuwden om gebruik van de prachtige objectieven die ferry al heeft en zijn foto's met de spiegelreflex zijn toch altijd net een tikkeltje strakker dan de mijne, dus... ben ik overstag gegaan.

Nu kunnen we als we samen op stap gaan en de objectieven uitwisselen, dat is toch wel leuk. Ik ben al druk aan het oefenen, want een nieuw toestel moet je toch altijd weer leren kennen.

fotograferen

Het luxe probleen is alweer opgelost en ik ben druk aan het oefenen met een ander fototoestel.

Een spiegelreflex van Sony. Er is weer veel te leren.

Nou, dat doe ik dan maar :-)

Luxe problemen

Mijn camera is kapot. Hij is net twee maanden over de garantiedatum en informatie leverde op dat het vreselijk duur wordt hem te laten maken. Is dat zinvol? Ik kan ook een nieuwe kopen en krijg dan €55,-- voor mijn oude terug wanneer ik hetzelfde merk koop, maar ik wil dit merk camera niet meer. 

Het meest baal ik nog van alle poespas die eromheen zit. Daar heb ik geen zin in, beslissingen, opsturen, afwachten. Ik had het al eerder bij de hand met Minolta en was toch niet tevreden over de resultaten. Nu weer met Fuji dus. Panasonic voel ik toch meer voor. Daar had ik veel plezier mee. Nu 'speelt'mijn kleinzoon er nog mee. Ik zet alles maar even op een laag pitje, ik heb er geen zin in. 

Nou zit ik niet voor één gat gevangen. We hebben ook nog een heel klein minicameraatje die heel mooie resultaten geeft. Weliswaar minder mogelijkheden voor handmatige instellingen, maar de resultaten zijn lang niet gek. Kijk maar. Intussen denk ik nog een poosje na.

En dat kleintje fabriceert ook nog leuke panoramafoto's.

Luxe problemen

Mijn camera is kapot

Communicatie

Naar bed gaan
met
een pen
en
een notitieboekje

Eenzaamheid

Naar bed gaan
met een pen en
een notitieboekje

Creativiteit

Naar bed gaan
met een pen 
en nototieboekje

Lang geleden

Hoofdstuk 1

“Laten we maar hopen en bidden dat ons een oorlog bespaard zal blijven Grietje.”

“Dan zal ik wel hopen en het bidden aan jou overlaten Dien.” antwoordt Grietje lachend en wandelt voorbij met Wim van drie aan de hand en haar jongste dochter Jopie op de arm.

Ze heeft, nadat ze als katholiek meisje met de protestante Willem trouwde, besloten zich niet meer met de kerk bezig te houden. “Twee geloven op een kussen, daar slaapt de duivel tussen”, werd er gezegd door de dominee die na hun trouwen op bezoek kwam, maar ze heeft achter elkaar vier gezonde kinderen gekregen en mocht ze allen behouden, dat is meer dan menigeen kan zeggen.

Ze heeft het er niet altijd gemakkelijk mee, het is zwaar vier kinderen in zes en een half jaar, maar Willem doet er alles aan om te voorkomen dat ze weer zwanger zal worden. Met hem heeft ze het goed getroffen. Je kunt op hem rekenen en hij werkt hard. In de kroeg komt hij nooit. Daarover heeft ze niets te klagen zoals de meeste vrouwen in haar omgeving. De armoede is groot in veel gezinnen en dan moet vader ook nog regelmatig uit het café worden gehaald met alle problemen van dien. Nee, Grietje moet hard werken, maar ze is gezond en heeft het goed getroffen met Willem. Ze kunnen redelijk rondkomen van het sleepbedrijf dat hij runt en Griet werkt ook nog regelmatig op het land. Met de opbrengst kan ze ook zo af en toe nog aan veel  armoede van buren wat tegemoetkomen door een maaltje aardappelen of wortelen weg te geven. Nee aan eten en drinken komen ze niets tekort.

Haar schoonvader is drie jaar geleden, na de dood van zijn vrouw bij hen in komen wonen. Hij verzorgde zichzelf niet meer en ook hij  vluchtte in de drank. In het begin hielp hij Willem nog wel met de werkzaamheden, maar dat was al snel afgelopen en als hij maar even kans zag greep hij toch naar de fles. Gelukkig hebben ze nu twee knechts anders zou Willem het echt niet allemaal aankunnen. Het is hard werken. Er werd familie beraad gehouden. Grootvader trok bij hen in. Els, de enige zus van Willem beloofde Grietje met raad en daad bij te staan. Je kon die man toch niet laten verkommeren. Hij studeerde lang geleden voor dominee. Nog dagelijks leest hij in de bijbel. Wat hij daarmee moet vraagt Griet zich niet meer af en de kinderen moeten later zelf hun weg maar vinden. Willem heeft besloten ze niet te laten dopen, zij vind het best.

Toen ze zwanger werd van Jopie zou de drukte haar bijna teveel worden. Er moet hard gewerkt worden op het land, in de huishouding en ook de klanten moet ze regelmatig te woord staan en proberen het geld dat ze moeten betalen binnen te krijgen. De kinderen hebben haar aandacht nog volop nodig. Nu haar oudste, Anske acht jaar is, kan ze af en toe wat uit handen van haar moeder nemen. Jan van zes gaat naar school. Griet mag dan gezond zijn, maar af en toe heeft ze zware hoofdpijnen. Haar schoonzus Els komt regelmatig naar haar toe om wat bij te springen, want ze komt nog weleens tijd tekort.

Maar vandaag is er zoveel rumoer, ze neemt de tijd er even van en  wandelt langs de rijen mensen die op de stoep voor haar deur staan in de richting van de kazerne. Het is een drukte van belang op straat. Aan de zuidkant tegenover de legerplaats woont haar schoonzus met man en kinderen. Ze kreeg vier jaar geleden een tweeling. Het kleine bovenhuis was meteen vol bedenkt Grietje zich en op haar mooie gezicht verschijnt een glimlach die haar ogen doen twinkelen.

Het is warm en ze zet Jopie op de grond. Ze kan best even aan haar hand meelopen, maar na een klein eindje vraagt het kind alweer om gedragen te woorden en hangt aan haar rokken. Ze is ook nog zo klein en tussen al die mensen op straat heeft ze weinig uitzicht. Grietje pakt haar weer op en wandelt verder.

 Vrouwen en werkeloze mannen in de straat vertellen elkaar over hun zorgen en de politieke ontwikkelingen met de dreigende oorlog voor de deur. 500.000 mannen zijn gemobiliseerd en trekken naar strategische plaatsen. De bevolking,maar ook het leger, is niet op de hoogte waar de Duitse invallen plaats zullen vinden. Het is de vraag of de legers ook door Nederland trekken om Frankrijk binnen te vallen. Voor de burgers zijn er ook nog andere problemen die de buurtbewoners bezighouden. De mobilisatie heeft veel jonge mannen bij hun ouders en gezinnen vandaan gehaald. Komen ze weer heelhuids thuis en wanneer? Veel jonge burgers zijn opgeroepen om de neutraliteit van Nederland veilig te stellen. Of dat zal lukken is de grote vraag. Wat zullen de gevolgen zijn van een geweldsuitbarsting? De onzekere toekomst en de toch al schrale levensomstandigheden die door het wegvallen van jonge mannen nog problematischer zijn geworden zijn onderwerpen van gesprek.

Jopie kijkt vanaf de veilige plek op haar moeders arm nieuwsgierig om zich heen. Ze neemt de drukte met grote ogen vrolijk in zich op. Er komen regelmatig colonnes soldaten met groot materieel door de straat.  Griet wandelt de weg af langs het hek van de kazerne in de richting van de Klarendalseweg. Achter de afzetting van het militaire terrein is het een drukte van belang.

Aan de overkant met zicht op alle drukte woont haar schoonzus. Griet trekt aan de bel, pakt zonder te wachten op een reactie het touwtje uit de brievenbus om de deur open te trekken. De trap naar boven is smal en steil, Wimpie klautert voor haar uit naar boven. De tweeling Joke en Es staan hen al springend van blijdschap bovenaan de trap op te wachten. De grote windgong die in de gang bovenaan de trap hangt, rinkelt zachtjes als Griet erlangs gaat.  Om de grote tafel in de kamer staan de  vierhoge stoelen. Ze vullen bijna de hele kleine kamer. Voor de beide opengeschoven ramen staan nog twee extra armstoelen in dezelfde steil als de vier eetkamerstoelen om de tafel.  Op de kachel die in de zomer niet als warmtebron dienst hoeft te doen, staat een pot thee onder de theemuts. Els zit rustig voor het ene raam haar haren keurig samengebonden tot een knot in haar hals, evenals Grietje. Ze kijkt uit op de ingang van de kazerne aan de overkant.

 “Dag Els.”

“Dag Grietje”, terwijl ze Jopie op de grond zet, gaat ze tegenover Els aan het andere  raam zitten. De kinderen zijn meteen samen aan het spelen.

“Leuk dat je even aan kunt komen. Wat een toestanden Griet. Kon je wel vrijmaken,” vraagt Els.

“Ik heb het er even van genomen, eigenlijk had ik naar het land gewild. Er zijn aardappels die de grond uit moeten, maar morgen zal dat hopelijk ook nog kunnen. Ik verwacht niet dat het morgen zal stortregenen. Dan kan ik de scha wel weer inhalen.

“Zal ik morgen wat boodschappen voor je meenemen als ik naar je toekom?” 

“Dat zou fijn zijn, ik ben bijna door de zeep en koffie heen. Ik stuur Anske wel naar de boer voor de melk. Zal ik even wat opschrijven. Als je dan wat later op de morgen komt, wanneer ik terug ben van het land dan kun je meteen weer een maaltje aardappels meenemen.”

“Dat komt goed van pas Griet.”

Het kleine bovenhuis van Els en Johan kon geen plaats bieden aan haar vader. Griet heeft wat meer ruimte en maakte een kamertje voor hem vrij. Jan slaapt nu onder de trap naar en heeft daar een mooi plekje gevonden. Els begrijpt wel dat het niet eenvoudig is voor Griet de oude man ook nog in huis te hebben met de vier kinderen, de drukte van het bedrijf, de twee knechten van Willem, die altijd en waarvan de jongste ook nog mee-eet en op de hooizolder bij Grietje slaapt. De oudste brengt zijn avonden en nachten bij vrouw en kinderen door. Meestal krijgt hij nog wat van het land mee van Griet voor het gezin thuis. Els  staat altijd klaar de taak van haar schoonzus iets te verlichten voor zover dat mogelijk is.

 Aan beide binnenzijde van de opengeschoven ramen hangt een spionnetje waardoor ze  ook nog naar achteren de weg af kunnen kijken terwijl hun gebabbel de kamer vult. Wim is bij Griet op schoot gekropen en laat zijn nichtjes en zus voor wat ze zijn. Hij vindt de beweging op straat en achter de hekken van de kazerne indrukwekkend genoeg om stilletjes toe te kijken.  Af en toe komen de meisjes bij hen voor het raam staan om naar de drukte te kijken.

“Ik kan niet zolang blijven, want over een halfuurtje komen Jan en Anske alweer uit school. Willem is onderweg met de knecht vanaf de steenoven aan de overkant van de Rijn. Hij moest vandaag stenen rijden naar het Sonsbeekkwartier. Ik hoop dat hij goed de schipbrug overkomt. Het zou me niet verbazen dat hij daar problemen krijgt met al die soldaten op de weg.” 

 “De tijden zijn niet best. We mogen blij zijn dat onze mannen nog steeds aan het werk zijn, maar dat kan goed anders worden. Er lopen er al genoeg aan de straat, er zijn ook zoveel werkelozen.  Wees maar blij dat Willem een eigen sleepbedrijf heeft Griet. ”

Een bezorgde rimpel verschijnt op Els’ voorhoofd.

“Ach Els, we veranderen niet zoveel aan al die omstandigheden en moeten het maar nemen zoals het komt. Voorlopig kunnen we alle monden nog vullen en dat kan lang niet iedereen zeggen.”

“Maar Griet, het is toch verschrikkelijk dat er weer zoveel jongens de oorlog ingestuurd worden. Al die arme ellendige toestanden. Als dat uit de hand gaat lopen, wat gebeurd er dan en moeten onze mannen dan ook nog de oorlog in? Ik houd mijn hart vast.”

Els schenkt de kommen thee nog eens vol en geeft de kinderen een beker melk.

“Ja dat is verschrikkelijk Els, wat dat betreft ben ik blij dat mijn jongens nog klein zijn, die angst hoef ik er gelukkig niet bij te hebben, maar er zijn zoveel ouders en vrouwen die nu in de ellende zitten. En wie weet wat ons nog boven het hoofd hangt.”

“We kunnen niet meer doen dan afwachten Grietje. O ja, nu je er toch bent,  ik heb nog wat kleding liggen waar de meisjes uitgegroeid zijn voor Jopie, zal ik het je meteen meegeven of zal ik het morgen meebrengen.”

“Heb je het klaarliggen?”

“Ja het zit al in de tas, wil je hem meenemen.”

“Nee Els, nu maar even niet. Met Jopie erbij, ze loopt echt nog niet het hele eind terug naar huis.”

Na verloop van tijd besluit Grietje naar huis terug te wandelen. Ze zet Wim op de grond  en staat op.

“Kom Jopie, Wim, we gaan maar weer eens op  huis aan.”

Ze pakt Jopie op van de vloer waar ze druk doende is met haar nichtjes, de pop en een houten poppenwagentje..

“Tot morgen Els en doe de groeten aan Johan.”

“Dag Griet, tot morgen en groet Willem.”

Bovenaan de trap, op de arm van haar moeder, steekt Jopie haar handjes uit en aait langs de gong. Tot groot plezier van de tweeling die hen uitgeleide doet. Het is hen onmogelijk bij de gong te komen, daar zijn ze veel te klein voor. Jopie schatert van het lachen op de mooie tonen van de lange holle buizen en tovert daarmee een glimlach op het gezicht van Grietje. Wim komt achter Grietje de trap af. Grietje houd hem goed in de gaten, ze wil voorkomen dat hij valt. Hij heeft nog zulke kleine beentjes gaat, daarom gaat hij op zijn kontje naar beneden en dat is wel zo veilig. Beneden gekomen moet Jopie nu toch op haar eigen beentjes proberen terug te wandelen maar als Grietje vermoedt dat ze te laat thuis zal komen voor de andere kinderen, gaat het haar te lang duren. Ze neemt  het meisje weer op haar arm en wandelt terug naar huis waar het werk weer op haar wacht.

Ze zitten met zijn achten voor de maaltijd rond de grote tafel die op de geschrobde stenen vloer in het midden van de keuken-huiskamer staat. Gelukkig is vader op tijd de brug overgekomen. De laatste vracht heeft hij nog weg kunnen brengen. Thuisgekomen, heeft hij het paard afgetuigd en op stal gezet terwijl de knechts de wagen in de schuur rijden. Piet is met een maaltje wortelen op weg naar huis gegaan. Moeder zit bij de achterdeur die toegang geeft tot de binnenplaats achter het huis en de stallen met de schuur als de klink van het bovengedeelte van de dubbele deur langzaam naar beneden zakt en open wordt gestoten. Er komt een groot paardenhoofd van de schimmel over de onderdeur kijken. Jacob, de jonge knecht schiet in de lach.

“Je verwent dat beest teveel, daar kom je niet meer vanaf Griet,” zegt vader. “Hij slaat geen dag meer over.”

Griet komt overeind en neemt een lepeltje suiker uit de pot die op tafel staat en legt het op haar vlakke hand. Met zijn grote tong en lippen likt hij de zoete traktatie op.

“Hij heeft het wel weer verdiend Willem,” lacht Griet terwijl ze het grote hoofd weer terug duwt en de deur sluit.

De kat weet het al precies en loopt onder de tafel om Anskes benen te draaien. Als er een stukje vlees bij de maaltijd is stopt ze het hem stiekem toe. Ze houdt niet van vlees. Maar vandaag heeft poes pech het extra hapje zit er niet aan. Moeder is al klaar met het eten. Ze gaat alweer aan het werk en dan is het Anskes beurt. Ze vindt het maar niets, dan moet ze natuurlijk weer haar zusje voeren, want die schiet maar niet op met eten. Van haar wordt verwacht dat ze Jopie voert, want als iedereen allang klaar is, zit Jopie nog met een mond vol en is haar bordje nog lang niet leeg. Als ze zelf haar eten allang op heeft zit ze nog met Jopie haar hapjes te voeren. Die blijft eindeloos met iedere hap in haar mond zitten. Een hekel heeft ze daaraan. Vroeger zat ze ook al met Jopie en het flesje op haar schoot.

Gelukkig, moeder neemt nu zelf Jopie op schoot en Anske mag met Jacob, mee naar de weilanden achter het huis voorbij de kazerne waar het paard naartoe wordt gebracht, maar dan moet zij op de terugweg wel meteen even doorlopen naar de boer om melk te halen.

Vader haalt het paard weer van de binnenplaats en met een grote zwaai tilt hij ook Anske op de rug van het paard. Met Jacob aan de teugel gaat ze de poort uit naar de weilanden. Dat is toch veel leuker dan Jopie voeren. Met een blij gezichtje komt Anske thuis en dan is Jopie gelukkig al uitgegeten en ligt in haar bedje. 

Zondagmorgen

Lekker lang slapen,
broodjes uit de oven,
een pianoconcert van Mozart,
De zon speelt door de bomen in het park,
Zo vervliegt de tijd in het genieten en is het alweer middag.

De vier edele waarheden

Alles verandert.
In de bijna achtenzestig jaar van mijn leven is er zoveel veranderd. Soms, wanneer ik terugdenk aan wie ik was 20, 30, 40, 50 jaar geleden dan lijkt het alsof ik naar iemand anders kijk. Continuiteit, ja dat vind ik terug, maar ben ik nog precies dezelfde? Nee echt niet. Ik leef in een heel andere wereld en ga daar nu op een heel andere manier mee om. Zelfs mijn gevoelens over veel dingen zijn niet hezelfde gebleven . Hier en daar heb ik iets geleerd maar ook hebben sommige ervaringen hun sporen nagelaten ook al liggen ze al jaren achter me. Ik kan dat zien dankzij die continuiteit en  in mijn  gewoontepatronen van reageren. Maar ik heb ook geleerd en ontdekt dat ik die kan veranderen. Het is niet meer nodig ze te betrekken of te gebruiken in de omstandigheden waarin ik nu verkeer. Dus ook dat kan veranderen en ik reageer met wat inspanning en aandacht nu anders op dingen dan zoveel jaar geleden. Ik heb dat tot nieuwe gewoontepatronen gemaakt en het past beter bij mijn leven hier en nu. Het maakt me zo langzamerhand wel duidelijk dat er niet zoiets is als een 'vaststaand zelf' waar ik me aan vast moet houden. Ook mijzelf kan ik veranderen voor een groot deel naar eigen believen maar wel met inspanning en zorg en betrokkenheid om er het beste van te maken.  Ik zou in staat kunnen zijn mezelf te maken en te breken bij wijze van spreken als ik er genoeg inzet voor heb en de omstandigheden gunstig zijn. Zijn de omstandigheden in deze maatschappij niet gunstig, de manier van leven die we er hier op na houden? Leven we niet in een wereld waar vele mogelijkheden zijn?  Weten dat ik mezelf veranderen kan en dat niets vaststaat ook mijn eigen ZIJN niet, dat geeft zoveel ruimte!


Ik heb me afgevraagd of er een manier van leven bestaat om met open ogen en een ontvankelijk hart alles te ervaren en alles te zijn wat in een mens aanwezig is. Is er een manier te vinden om NIET te lijden aan veranderingen die ook mijn weerstanden en de dood inhouden? Leven zonder de angst gekwetst te worden en de vele andere gebeurtenissen die me kunnen overspoelen?  Daar vrij van te zijn? (Wat niet betekent dat het er niet meer is)

 Leven met alles erop en eraan. Ieder moment te laten zijn zoals het is. Me er niet mee te verbinden, te identificeren en denken dat er dingen zijn die onveranderlijk vaststaan.
Mijn intussen opgedane ervaringen geven me de mogelijkheid te denken dat ik het antwoord gevonden heb en ik ben op weg. Er is een weg uit het lijden. Een weg van iedere dag, iedere minuut opnieuw vertrekken en thuiskomen in de grote RUIMTE DIE IK BEN. De ruimte die er is voor liefde en mededogen en voor inzicht. 


Daarover gaan de vier edele waarheden.


1 Er is lijden
2 Er is een oorzaak voor het lijden.
3 De waarheid van de beëndiging van het lijden
4 Er is een pad dat leidt tot opheffing van het lijden.


En het fijne is dat daar heel wat 'handvaten' voor worden aangereikt door de Boeddha. Hij was ook een gewoon mens die zijn ervaringen deelde.

Huishouden

Weer bijna weekend.

Poetsen moet ik vandaag. Daar heb ik een broertje aan dood. Maar als ik eenmaal bezig ben kan ik in sommige karwijtjes wel weer plezier vinden. Maar stofzuigen, dweilen en strijken. Nee, daar houd ik niet van.
Ja, dat heb je als mijn hulp met vakantie is, maar ik hoop dat ze het ontzettend naar haar zin heeft. Ze verdient het dubbel eb dwars.
En dan boodschappen voor het weekend, dus ik zal maar eens snel aan de gang gaan.


Sorry, ik weet ook niet wat zij met mijn huishouding te maken heeft. Hooguit dat ze afgestoft moet worden. Ik moet nu opschieten.

De antenne uitsteken

Problemen van anderen oplossen ?
Is goed communiceren daarover mogelijk door mijn ontvangst antenne uit te steken? Niet in mijn eigen verhaal blijven zitten, maar open staan voor wat de ander te vertellen heeft? Mijn antenne uitsteken en proberen te zien hoe het zover gekomen is? Maar ja, als ik dat dan zie, dan merk ik dat het niet zo eenvoudig is om mijn oplossingen op een ander over te brengen. Meestal vraagt die ander daar ook helemaal niet naar.


Het is zo makkelijk als iemand iets vertelt om dan te denken: Dat zou ik heel anders gedaan hebben. Vooral de laatste dagen loop ik daar nog weleens tegenaan. Natuurlijk zou ik het heel anders gedaan hebben maar ik realiseer me dan dat de vriend waar ik mee communiceer leeft onder andere omstandigheden en dat hij/zij een heel andere voorgeschiedenis heeft . Als ik me daar goed in verdiep dan is de oplossing al moeilijker te vinden. Er is niet één mens hetzelfde en alle oorzaken hebben hun eigen gevolgen. 


Ik merk dan, primair en heel direct reagerend zoals ik ben, dat het niet goed is dat te doen en met de raadgevingen voor de dag te komen die ik als oplossingen zie. Als een vriend problemen heeft zou ik ze zo graag  helpen oplossen, maar de enige die dat kan is de persoon in kwestie. Soms kan ik een helpend handje toesteken in de vorm van begrip en medeleven of een opmerking, maar dan wel zonder de rancune van het denken: zie je wel, je had het ook heel anders moeten doen, ik zei het je toch! Oplossingen voor een ander bedenken loopt meestal op een mislukking en frustraties uit.

Nee, ik oefen me maar zoveel mogelijk in stilzwijgen en luisteren al lukt me dat niet altijd. Geduld en open staan voor de pijn en problemen. Voelen en kijken waar de pijn zit met een uitgestoken antenne.  
De motivatie daartoe probeer ik steeds weer boven te halen. Want beginnen met een goede motivatie is de helft van een  probleem al draaglijker en maakt mijn hele dag goed.

Regen

Regen regen regen.

Ik ben toch veel te druk voor de zon.

Voor hem maakt het niet uit.

Verslaving ?

Ik kan dan wel denken hier digitale vakantiedagen in te plannen maar daar komt in de praktijk weinig van terecht. Intussen ben ik met de lay out bezig  geweest van verschillende prospectussen, programma boekjes en brochures voor de Theosofische vereniging, daarvoor moet ik nog naar de copyshop en verder het bijwerken en opnieuw vorm geven aan het web, maar dat is nog niet helemaal klaar. En ik moet nog voor augustus het foto achief van Jewel Heart in orde zien te krijgen en daarvoor geldt: de laatste loodjes wegen het zwaarst.

Verder nog bijna dagelijks bij mijn schoonouders geweest want er moet nog zo een en ander gebeuren, de naweeën van de verhuizing. Het valt niet mee als je 83 en 88 bent om dan zo'n grote overschakeling te moeten doen. Nu ga ik er weer zo heen, want het laminaat in de gang is net berg en dal, je breekt er je nek over ik hoop dat het vandaag wordt verholpen.

Soms heb ik even het gevoel ik stop ermee, met mijn log, want dan heb ik helemaal nergens zin meer in.
 Maar een middagje bankhangen en een nachtje goed slapen doet wonderen. Ik zit toch veel te graag achter dat beeldscherm om ermee te 'kunnen' stoppen.

Verslaafd??
Ach valt wel mee.

Dat zeggen ze allemaal. ghaghagha.

Deze heel oude aquarel deformeerde ik

tot deze ontwerpjes.

Ik heb besloten hier vakantie dagen in te plannen en een poosje notities te gebruiken voor dagelijkse dingen.

NOTITIES

Bezoekje

Vanmorgen om zes uur was het maar 14,5 graad buiten en er is regen voorspeld. Een jas aan naar het werk en de trein naar Amersfoort.
Mijn nicht komt zo op bezoek en ik ben benieuwd wat deze dag ons zal brengen. Gaan we eropuit of wordt het gezellig koffiedrinken en verhalen uitwisselen.

Olympus

Ik dacht erover dit blogje te verwijderen, maar dat doe ik toch niet. Ik ga het gebruiken waar het voor dient, voor notities.
En dat kan van alles zijn.
Bijvoorbeeld om even op te schrijven dat ik dit weekend het fototoestelletje dat er al wat langer ligt, van Fer, te bekijken. Zo'n klein, heel handig ding. Ik kwam tot de ontdekking dat het een super dingetje is met alles erop en eraan. Een zoom bereik van 600 mm. 16 megapixel een prima lensje en lichtsterk. Ik ga hem beslist regelmatig gebruiken. Kan zo in een kleine tas.
En alle instellingen (macro, iso, witbalans etc) zijn supersnel op het beeldschermpje instelbaar.
Maar ja, geen mogelijkheid voor instelling sluitertijd en diafragma. Dat gaat automatisch (goed). Een mens kan voor zoiets kleins ook niet alles verwachten.
De naam:
Olympus SZ30MR
Wat een feest. Want ik ga hem beslist vaker gebruiken.



Deze stenen fotografeerde ik vanuit de kamer op 600 mm uit de hand. Toch redelijk voor zo'n klein wiebelig  toestelletje.

En dit vogeltje op de balkon op 128 mm.

Dagboekbladen

woensdag 14-10-2009  

Mama had niet in de gaten dat ik het was die binnen kwam. Ik durf haar nog geen knuf te geven waardoor ze me natuurlijk direct herkent, omdat ik ook nog een beetje verkouden ben en merkte ook mijn afstandelijke houding op. 

‘Elly, ben jij het?’ Ze zag er grauw uit, sprak onsamenhangend en gebruikte voor alles en nog wat verkeerde woorden.  

De ene keer ben ik bij haar en voel ik me erg betrokken en meelevend, de andere keer voel ik mijn weerstand en tegenzin. Dagelijks weer dezelfde verhalen en dingen aanhoren. De constante ontkenning van haar negatieve emoties die ze uit en als ik erop inspeel haar onmiddelijke ontkenning. 

Ze was vergeten haar bed te verschonen want ze wil alles zelf doen. Dinsdagmorgen aan de telefoon vertelde ze me dat de verzorging bij haar was binnen gekomen en vertelde dat zij het bed wel zouden verschonen.  Ze werd boos. Ze moesten eraf blijven en ze zou het zelf wel doen. Ze heeft de meisjes weggestuurd. 

Als ik haar dan probeer uit te leggen dat ze daar toch niet boos om hoeft te worden, roept ze onmiddellijk:

‘Nee, maar ik was niet boos!’

Ze is  zo bang niet aardig gevonden te worden. Ik vind dat triest en heel vermoeiend en het is voor mij een aanhoudend leerproces om daar op een geduldige manier mee om te gaan. Toen ik als aktiviteiten begeleidster in de zorg werkte, had ik daar totaal geen moeite mee had. Maar je moeder, dat is een heel ander verhaal.

Maar gelukkig al pratend, want dat kan ze, kwam de kleur weer wat terug op haar gezicht en vond ze de woorden weer wat gemakkelijker, leek minder verward.

De psycholoog, die haar afgelopen donderdag testte, heeft wel gelijk. Het is waarschijnlijk ook een vasculair probleem. Een slechte doorbloeding naar de hersenen. Als die weer wat beter op gang komt gaat het beter. Ik had een fijn gesprek met hem en ik ben blij dat hij die testjes deed. Op een gegeven moment zei ze tijdens die testjes tegen me : ‘Ik ben toch nooit boos of chagarijnig El of vind jij van wel?’

Ik heb haar gezegd dat ik haar een schatje vond en ze straalde.

Ach en dan is mijn dag ook weer goed.

Jopie

“Jopie, fiets weer eens gauw naar het Roermondsplein, Vader komt zodadelijk van de steenoven over de schipbrug, dan kan je hem nog een net een briefje voor een volgende opdracht geven.”

Ze is tussen de middag uit school gekomen.  Moeder stopt haar een dikke boterham  in de hand. Op de potkachel staat warme melk en ze schenkt zichzelf een beker vol. Achter elkaar gaat het naar binnen. Het brood, ja daar doet ze veel langer over en zal ze onderweg opeten.

Jopie sjeest door de straten. Vader komt met de schimmel en een wagen vol stenen over de Rijn om ze naar de nieuwe bouwplaats te brengen en zij gaat hem een briefje van moeder brengen. Misschien mag ze een eindje meerijden op de wagen. Dat is altijd een feest. Hoog op de bok tussen vader en de knechts of misschien op zijn knie terwijl hij de teugels van het paard vasthoudt. Ze hoopt dat ze op tijd zal zijn en hem niet misloopt.

Maar goed dat ze hard kan fietsen want als ze bij de brug aankomt ziet ze hem aan de overkant al aankomen. Dat kan niet missen. De witte schimmel met Vader op de bok en de twee knechts. Ze kan niet langer wachten en fiets hem tegemoet maar dan moet ze ook de brug  weer terugfietsen naast de wagen al babbelend tegen Vader. Op het Roermondsplein pakt hij haar fiets en geeft hem door aan de knecht die hem bovenop de stenen legt en dan mag ze erbij op de bok. Zo rijdt ze vanaf haar hoge plek om zich heen kijkend, vol verhalen tegen vader, onder de Zijpsepoort door en een eindje langs Sonsbeek. 


Maar dan moet ze weer terug naar huis, fietsend over de Sonsbeeksingel, om weer op tijd in school terug te zijn. Ze weet het al precies en kan het allemaal net halen. Het is niet voor niets dat ze haar een vliegende Hollander noemen.

Een stukje uit het boek dat ik aan het schrijven ben over mijn moeder gebaseerd op de verhalen die ze vertelde. Het schiet alleen niet zo hard op, maar nu ik een filmpje ontdekte waarop ik heel waarschijnlijk mijn grootvader ontdekte die een slepersbedrijf had, krijg ik er weer zin in. 
Als je het filmpje wilt zien kijk zelf maar op 5.45 min tot 5.55 is hij tien seconden in beeld. Voor mij is het in ieder geval ontzettend leuk om te zien. Het filmpje is van rond 1919 vlak na de oorlog. 1914-1918. Mijn moeder werd in 1912 geboren. Op dat stukje film is de oude schipbrug te zien waar mijn moeder haar vader regelmatig opwachtte.


http://www.filminnederland.nl/film/arnhem-en-omstreken/

Deze foto is waarschijnlijk van  later datum
Ik maakte daar eerder een blogje over
http://magazijn.blogspot.nl/search?q=koninklijke

Dagboekbladen

dinsdag 13 oktober 2009

Ik ging mijn bed weer in. Mijn darmen zijn nog niet in orde, maar de koorts is gezakt en de heftige krampen zijn verdwenen. Nog steeds verdraagt hij geen ontlasting en als dat de gevoelige plek bereikt is het pijnlijk. Als ik naar het toilet ben geweest keert de rust weer een beetje terug.

Vanmorgen terug in mijn bed heb ik niet meer geslapen en terwijl de gedachten rondtolden, leek ik even contact te maken met een soort van schizofreen gevoel, een gevoel zoals ik me dat voor zou kunnen stellen. Misschien mede ingegeven door de koorts van de laatste dagen maar toch, hoe is het mogelijk om zo verstrikt te raken in je eigen denken.

Ik merkte hoe mijn ik gerichtheid overal doorheen werkt. Hoe het bijna onmogelijk is, vooral wanneer je lichamelijk pijn hebt, je van vreemde denkpatronen los van te maken en te ervaren dat je niet alleen maar je lichaam bent. Nee, IK heb pijn. En als ik daar weer wat meer vrij van kwam en met andere gedachten speelde, kwam dat ikje weer op allerlei andere manieren door mijn denken heen een rol spelen. Als ik het in het ene opmerk en laat gaan, uit het zich alweer in het andere. Plotseling zag ik mijn eigen gerichtheid overal in doorrazen terwijl ik dacht het èèn los te laten en de volgende gedachte vrij van ego te kunnen zijn, bleek dat een volkomen misvatting, want ook daarin herkende ik mijn eigen kleingeestigheid en denken weer.

Ik draaide zo in een kringetje rond om mijzelf, dat ik nog meer verwarde en vreemde gedachten zou kunnen krijgen die al min of meer aanwezig waren. Ik veronderstelde dat het zo zou kunnen gaan, schizofreen of verward worden. Het is angstig in een ruimte te staan waar ik geen grip op heb,  geen grip op mijn eigen denken, want ik moet me toch ergens aan vast kunnen houden aan mezelf en aan mijn eigen logisch denken en als dat niet meer lukt dan gebeuren er rare dingen in mijn geest. Dan graai ik steeds meer verward om mij heen naar houvast.

‘Het is vreselijk als er dan geen vangnet is’, was de gedachte die bij me opkwam.

Toen schoot het me te binnen en ik herhaalde een tijd lang de woorden die ik heb geleerd en een zekere kwaliteit in zich dragen die me duidelijk geworden zijn in mijn ervaring doordat ik er al zolang mee bezig ben. Het gaat niet alleen om de woorden, maar om dat waar ze voor staan en de richting die ze aangeven.

‘Tot aan de verlichting neem ik toevlucht tot Boeddha, Dharma en Sangha.

(Moge ik door onzelfzuchtig handelen en de andere volmaaktheden Boeddhaschap bereiken tot welzijn van alle wezens)’

Ik merkte, hoe zoals gewoonlijk de rust in me weerkeerde, hoe mijn buik zich ontspande en alles wat er is op zijn plaats valt, mede door de opgebouwde gewoonte en inhoudelijkheid van ieder woord op zich die zo groot is dat ik daar hier niet veel meer over kan zeggen dan dat het veel voor mij betekent en een mogelijkheid geeft voor mijn ontwikkeling.

De herinnering die daarbij automatisch opkomt, is toch de kern van de zaak. Het gaat erom die kwaliteiten in mezelf op te bouwen. Vanuit die positie keert de rust terug. Zijn alle handelingen, handelingen zijn alle woorden, woorden en is al het denken, denken. Niet meer en niet minder dan dat.

Zolang alles wat ik doe en kan afhankelijk is van oorzaken en gevolgen en ik daar zelf  weinig begrip en weet van heb, is een vangnet onontbeerlijk, het geeft ruimte, rust en kracht waardoor ik verder kan zonder angst. Ik kan nog zo veronderstellen zelf de touwtjes in handen te hebben, maar schijn bedriegt.

Door  methode en bewustwording toe te passen, kan er een heel ander perspectief ontstaan en een motivatie van waaruit alle handelingen bepaald worden door die instelling.

Warm hè

Als het warm is willen we fris
als het koud is willen we warm

als het nat is willen we droog

en
als het droog is willen we nat.

Maar voorlopig heb ik genoten van
gisteren.