FF ZITTEN

Neeeee, niet daar
vlakbij die viooltjes natuurlijk.

Nee toch maar niet, kijk daar, dat is leuker.

Of zullen we toch maar...

Och kijkt wat vriendelijk, ze nodigt ons uit.

En dat allemaal hier in Fredrikstad, Noorwegen?

Dan heb je nog niet eens alle zitjes hier gezien.

Schuldgevoel SV

Als je het hebt, doe er wat aan!
Ga niet zielig bij de pakken neerzitten omdat je zelfbeeld beschadigd is, want dat is niet meer dan een illusie.
Erken wat er gebeurde en kijk het in de ogen, plus degene waar het om ging.
Neem je eigen verantwoording op je  en schuif het niet op iemand of iets anders af met uitvluchten als: het komt omdat...
Beloof jezelf (en de ander indien mogelijk) het niet meer te doen
Accepteer de straf of blaam zonder ontkenning en leer eroverheen naar jezelf te kijken
en dan uiteindelijk heel belangrijk als je de boel hebt opgeschoond:
Blijf er niet mee op je nek rondsjouwen maar begin moedig opnieuw in de wetenschap dat je er iets van hebt geleerd.

E van Doorn
Ervaringsdeskundige. :-)

Zo af en toe moet je alle overtollige ballast maar eens met het scherpe zwaard van wijsheid snoeien.

Ziel zonder zorg.

In 2009 schreef ik het op weblog, het verdween toen ik het verwijderde.

ziel zonder zorg

zo noem je mij

maar niets is minder waar

zorg voor is wat ik wel wil zijn

bezorgd om is wat bezwaard

-

een vroege vogel

noem je mij

maar niets is minder waar

ik voel het uitgaan van een kaars

en zie de dageraad

-

een vrije vogel

noem je mij

maar niets is minder waar

ik voel betrokkenheid in mij

dat bindt

mijn hart trekt aan.

-

Zoals een vlinder, 

voel ik mij

in t’ zwerk en op de grond

een warme zonnestraal in mij,

ik dans het leven rond.

Innerlijke remmingen. SV

Ze zijn er altijd wel. Soms op de achtergrond maar ook op de voorgrond, krachtig en duidelijk het gevoel van:  Nee, de weerstand, dat kan ik toch niet maken, ik zou me dood schamen, wat zullen ze wel niet van me denken? Misschien is er angst voor afwijzing. En zo zijn er talloze overwegingen om niet voluit te kunnen leven.

Ook faalangst is zo iets wat behoorlijke beperkingen op kan leggen. Zouden het niet allemaal bedenksels zijn, voortkomend uit een zelfbeeld waaraan beantwoord moet worden? Voor wie? Voor wat? Waarom?Waar misschien nooit aan beantwoord KAN worden.

Zelfs trots kan een oorzaak zijn die een bescheidenheid oproept waardoor er remmingen ontstaan.

Het zit zo ingebakken. Dat 'gewoontedenken' is er al voor je het weet en vaak zul je heel diep moeten graven om de oorzaak te achterhalen. Niet de oorzaak in het verleden maar gewoon in eigen aanleg.  Het heeft zich wel door de jaren heen opgebouwd, maar vaak zijn die oorzaken totaal niet meer aan de orde. Soms is het dan te laat om de uitwerkingen nog onder controle te krijgen of terug te draaien. Overwegingen als: Ik doe er toch niemand kwaad mee en waar schaam ik me in 's hemelsnaam voor, kunnen de remming misschien te lijf gaan en voor een moment de vrijheid geven te doen en laten wat haalbaar is en een stukje meer vrijheid bewerkstelligen. Maar een volgend keer zullen ze gewoon weer tevoorschijn komen.

De enige die kan bepalen of er en waar de blokkades zitten ben ikzelf of jijzelf. Door ze te herkennen en te weten wat er echt vanbinnen speelt kan ermee gespeeld of om gelachen worden. Wegen ze minder zwaar en in aandacht is het zelfs mogelijk ze een stap voor te zijn en met wat meer vrijheid door het leven te gaan.

Voluit leren leven!

De Heemtuin in het voorjaar

Op herhaling

Mocht je geïnteresseerd zijn dan vind je onder de volgende link wat ik schreef over de Vier Edele Waarheden.
In het kort vermeldde ik ze op het vorige logje, maar hier vind je meer details. Niet op de juiste volgorde, maar de 1 t/m de 4 kun je niet over het hoofd zien.
 http://magazijn.blogspot.nl/search?q=de+vier+edele+waarheden

De bevrijding

Update
Ik heb de laatste allinea aangepast.

Zoals de Boeddha zegt is er bevrijding mogelijk, totale bevrijding.
Wat ik me daarbij voor moet stellen is niet aan de orde. Dat is denk ik pas te weten als je werkelijk bevrijd bent. Zolang ik me er iets bij voorstel kan het geen bevrijding zijn en zit ik gevangen in het dualisme.
Wij zitten allemaal middenin een dualistisch denken en leven. Het is mogelijk daar doorheen te prikken. Zo gauw je je weer iets voorstelt over wat bevrijding is en wat het is en hoe het is dan zit je alweer middenin de gevangenis.
Ik lees Illusie en werkelijkheid van J.J. van der Leeuw. Heel bijzonder, ik schreef er al eerder iets over. Het geeft me duidelijkheid en is zeer interessant. Maar lezen en nadenken over filosofie, occultisme en aanverwanten, is de denk kant van het geheel. Daarmee leer je misschien begrijpen hoe het werkt in het bewustzijn.
De Mystiek, de verdieping en kennis door ervaring is de uitbreiding die verder gaat dan de filosofie van Kant en aantoont dat het toch haalbaar is voor ons.

De Vier Edele Waarheden:

*1 er is lijden
*2 de oorzaak van het lijden
*3 de opheffing van de oorzaken van het lijden
*4 het pad dat leidt naar de opheffing van het lijden.
bron en uitleg  http://www.maitreya.nl/boeddhisme-intro-4-edele-waarheden.htm

De Boeddha.

Tijd

Deuren wijd open.
'binnenbuiten'

'zonschaduw'
een geheel

'warmtekoude'
horen samen

verschillend ervaren
in  de loop van tijd
waarin ik leef

de platenspeler
weer in werking
speelt het nu

luisterend naar
zeventiende
eeuwse sonates
in de twintigste eeuw
verzameld

Zacht ruist de boom
het windgefluister
trekt aan
een luisterend oor voorbij
in tijd

Vroege morgen

Op deze vroege morgen zien slechts

de toppen van de bomen de zon

die twijfelt.

Plotseling, schijnbaar willekeurig

spreidt ze haar stralen uit en versterkt

het licht en donker.

-

In de verte ruist de ochtend van de stad.

Het snorren van de krantenjongen en

de eerste trein, die veel te vroeg

de warme liefde van de nacht

verwijdert.

Nog zingt de nachtegaal.

Inwoning

Ik heb alle logjes van Notitie naar dit blog verhuisd en ze zijn op datum tussen deze logjes geplaatst.

Binnenkort ga ik Notitie verwijderen.

Rust kalmte en ontspanning

Op de balkon in de schaduw is het 28 graden. In de kamer 24 graden, dus ik zit nu een beetje af te koelen achter compie.

Om een uur of drie zijn we even naar de ouders geweest en in hun nieuwe appartement  was het ook behoorlijk warm. Na het bezoekje zijn we in volle vaart met raampjes open naar Appie gereden om een doos ijsjes te halen. Gauw de trap op en in de vriezer. Twee eruit om op de balkon van te genieten. Niet dat ze hard waren nee, van die halfgesmolten ijsjes met chocolade, heerlijk onderuitgezakt in de stoel opeten.

Maar hierbinnen rustig achter compie is het toch wat aangenamer. Als de zon zinkt en het iets koeler wordt zoeken we de balkon weer op en genieten we heerlijk van een zwoele zomeravond.

Geen moeilijke onderwerpen, geen overdenkingen, gewoon aandachtig aanwezig zijn. De zomer nodigt uit tot rust, kalmte en ontspanning.

Ik word niet goed!

Begint net het park weer een beetje aan te trekken met wat groei onder de bomen, zo mooi als schuilplaats voor kleine dieren, komt de gemeente weer met hels kabaal van motorzagen het opschot weghalen.

Nog pas schreef ik er een blogje over. Helaas, het ziet er naar uit dat het park weer keurig wordt opgeschoond. Gelukkig wordt er in het weekend niet gewerkt, maar waarschijnlijk gaat het maandag wel weer van start.

Terwijl ik dit schrijf is de motorzaag even verstomd. Zou het dan hopelijk NIET doorgaan. Tja, ik kan niet meer doen dan afwachten.

Ze hebben de koffie op, helaas de herrie en de kaalslag is weer  begonnen :-((

De wereld

De wereld is

zoals ik hem zie

hij is niet in zichzelf

al datgene wat ik denk en voel

De wereld is
zoals jij hem ziet
hij is niet in zichzelf
al datgene wat jij denkt en voelt

Youtube

Ik had jullie mijn youtubebrouwsel nog niet laten zien.
Hier en daar een kleine hapering in de muziek en een bibbertje in het beeld waar ik niets van begrijp, maar de serie foto's staat erop het is me weer gelukt..
Op een groot scherm is de kwaliteit wel erg slecht zie ik nu. De foto's zijn beter, ja logisch. Bij het opladen naar youtube gaat veel kwaliteit verloren.

Weelde

Het gevoel hebben weer helemaal bijgepraat te zijn
de band tussen moeder en kinderen met hun gezinnen.

Relaxt genieten van warme zomerdagen
en de blijdschap van een paar uurtjes samenzijn.

Vijf uur dertig

Het daglicht is
nog niet te zien
ik steek de lamp aan.

Het begin van lange maanden
in donker van huis
in donker weer thuis

De zomer duurt voort.

Met de mattenklopper

Een schrijfveer op
http://notitie.blogspot.nl/

   

Met de mattenklopper

Een schrijfveer

Met de mattenklopper
is het krachtig
en
hartgrondig schoonmaken.
Pas maar op
dat je niets
stukslaat.





De vorm doet me denken aan
de eindeloze knoop.
die symbool staat voor de oneindigheid, de eindeloze mystiek.
Een van de Boeddhistische geluktekens



Of er ook overeenkomst in zit is me (nog) niet duidelijk.

Of toch wel
als ik denk aan dat verhaaltje van een domme monnik
die niets begreep en dagelijks opgedragen kreeg te reciteren
tijdens zijn schoonmaakwerkzaamheden in de tempel.
"Ik verwijder al het stof.".
Na verloop van tijd was hij verlicht.

Honderd jaar

Gisteren
Op zondag 12 augustus zou mijn moeder 100 jaar geworden zijn.
Het is alweer anderhalf jaar geleden. Dat ik haar voor het laatst zag.
De laatste weken kwam haar
zorgzaamheid
alleen nog  tot uitdrukking
in het voortdurend ordenen van
haar kleding.

Het is goed mam.

Mevrouw Dutroux

Ik kreeg een mailtje van Es over het volgende artikel

 http://www.geenstijl.nl/mt/archieven/2012/08/mevrouw_dutroux_vrij_dankzij_n.html#more

En wilde er  het volgende over kwijt op mijn blog.

Ik denk dat de oplossing alleen maar in het hart van ieder individu te vinden is en niet in een algemene uitspraak over  realistische oplossing voor mevrouw Dutroux of de ouders van de meisjes.

De schrik slaat mij om het hart als ik de verschrikkelijke agressieve antwoorden onder het artikel lees, waar het stuk in min of meerdere mate ook toe uitlokt. Is dat de manier waarop mensen met elkaar om moeten gaan en herkennen de reageerders hun eigen moordlust en agressie dan niet? Is hier niet duidelijk te lezen hoe oorlogen ontstaan? Hoe we middenin de dualiteit blijven hangen en in het (Samsarische)  kringetje ronddraaien. Er moet toch een manier zijn om daarbovenuit te groeien. En het ergste vind ik nog dat het geuit wordt door mensen die niet eens rechtstreeks bij de zaak betrokken zijn.

Vergeving heeft mijns inziens helemaal niets te maken met wel of geen vrijlating. Vergeving is iets dat voorkomt dat er zoveel haat over en weer plaatsvind. Dat lijkt niet op te houden. Het is een weg in ieders persoonlijk hart waardoor hij of zij tot rust en vrede kan komen. Waardoor de wereld leefbaarder kan worden.

Maar hier loop ik te hard van stapel, want in een eerder stadium zijn er verschrikkelijke dingen gebeurd. Dat wast geen water uit.

Alles heeft zijn oorzaak en zijn gevolgen. Als je ‘foute’ oorzaken uitzet zullen de consquenties onherroeplijk blijken te zijn. Er is dan ook niets op tegen om voor het veroorzaken van menselijk leed hoe erg ook, een passende maatregel op te leggen. En als dat levenslang is mag dat best levenslang zijn. Persoonlijk ben ik tegen de doodstraf omdat ik vind dat mensen de kans ontnomen wordt hun 'zieleleven' te veranderen en de consequenties van hun daden te leren ervaren.
Een veroordeling kan een kleine pleister plakken op de wonden van slachtoffers, maar het verwerkingsproces is zeer individueel en heeft veel meer nodig dan een pleister, maar is ook niet gebaat met agressiviteit. Als die er bij het slachtoffer is, dan is er hopelijk na verloop van tijd een persoonlijke weg te vinden tot rust en heling.

Vergeving heeft niets te maken met wel of niet vrijlaten. Als er een zwaar misdrijf is gepleegt moet de straf daarvoor aanvaard worden. Dat is DE manier voor de dader om boete te doen en als zij tot inkeer is gekomen evenzeer als wanneer zij dat niet is. Iedereen moet de verantwoording voor de eigen daden dragen.

Je begrijpt het gaat voor mij niet om wel of geen klooster voor haar. Ze heeft erg veel schade berokkend.. Als ze zelf tot inkeer is gekomen kan ze ook in de gevangenis haar leven op een zinvolle manier in gaan richten evenals in een klooster. En ik mag hopen dat dat het geval is.

Veel griezeliger vind ik alle haatgevoelens die een vrijlating oproepen in de reactie van het artikel. Niet dat je die kunt voorkomen door haar in de gevangenis te laten. Het is duidelijk dat die haatgevoelens onder bepaalde omstandigheden makkelijk bij de mens getrikkerd kunnen worden. Dat is wat ik beangstigend vind en waarom ik vind dat het noodzakelijk is mijn eigen emoties in de gaten te houden. Het zou mooi zijn als iedereen zich daar bewust van zou zijn en durfde erkennen dat niets menselijks ons vreemd is. Het is niet correct de eigen haatdragende gevoelens goed te praten en dan  naar buiten te wijzen: het komt omdat… Als dat nou niet gebeurd was dan…

 Ja als we ons van onze eigen emoties bewust zouden zijn en durfden erkennen dat we ook haat in ons dragen zonder het onder het tapijtje te vegen en roepen: Haat, nee dat ken ik niet!! Dan zou dat een begin zijn tot verandering en zou de wereld er misschien toch een beetje anders uit gaan zien.

Vanmorgen, gelukkig zonder haatgevoelens, even een uurtje heerlijk in de heemtuin gefotografeerd.

Balkonbeglazing

Sinds we hier in ons appartement trokken, nu 7 jaar geleden, heb ik daar enorm van genoten. Alles bij de hand, gelijkvloers,  twee slaapkamers een grote kamer met openslaande deuren naar het mooie ruime balkon. Nu hebben we toch besloten balkonbeglazing te laten plaatsen. Het waait altijd en daardoor zal het eerder benut kunnen worden. Het is de bedoeling dat de ramen helemaal opengeschoven kunnen worden in de zomer en gesloten bij slecht weer en in de winter. Het geeft natuurlijk ook wat meer ruimte want die is toch beperkt in een appartement ook al is het nog zo ruim.
Maar wat je daar allemaal voor moet doen!....
 
Vooral de aanvraag naar de gemeente voor de omgevingsvergunning duurde een eeuwigheid en is nu nog niet helemaal rond., maar de eindstreep komt in zicht. Ingetekende foto's, documentatie, tekeningen etc voor zo'n simpele plaatsing waarbij verbouwen totaal niet aan de orde is. Het ligt intussen allemaal op de stapel en vanmiddag werd het balkon tot in alle perfectie opgemeten.

Voor de winter hopen we dat het gesloten is. Ik ben benieuwd.

De lege bloembakken in afwachting van wat komen gaat.

Niet weten.

Ik weet het niet. Maar wie weet er dan wel?

Dwars door onwetendheid heengegaan blijft er de zekerheid van een ongegrond niet weten. En ook dat is niet zeker.

In  mijn blogjes kan ik niet overbrengen wat mijn diepste beweegredenen zijn en vaak komt ook niet over wat ik wil vertellen. Daarin ben ik kennelijk niet duidelijk genoeg.  In al mijn beperkingen ontbreekt me in ieder geval de mogelijkheid dat duidelijk te maken. Zo is het.

 Is dat zo?

De enige zekerheid is dit moment  en ook is het nog de vraag of dit moment is wat ik DENK dat het is.


In de leegte van niet afgebakende en onbeperkte ruimte staan met alles erop en eraan (ja ik weet het, een tegenspraak in zichzelf en toch bedoel ik dat) en doen wat ik wil doen op het moment dat de mogelijkheid er is.

Gaat dat verder dan leven in het hier en nu?

Liefde

Ik vraag het me altijd weer af: wat is ware liefde.

Hoeveel eigenbelang glipt er overal tussen de regeltjes door? Soms zo ongrijpbaar. Denkend dat de beslissingen die ik in liefde neem goed voor de ander zouden zijn van wie ik houd. Nou dat is maar zwaar de vraag, want wie ben ik om daarover te beslissen of zelfs maar te denken dat ik het weet?

Liefde komt tot uitdrukking in handelingen. Daar kan ik zien hoe mijn liefde werkt en is. Natuurlijk ik kan niet meer doen dan wat ik denk dat het beste is. Maar de juiste wijsheid daaromtrent bezit ik niet.
Er staat in de bijbel een mooie verhandeling over de liefde, herinner ik me. De uitspraken daarover zijn heel interessant om je in te verdiepen, maar meestal als ik er goed over nadenk, blijft er niet zo erg veel over van mijn liefde en heeft het merendeel te maken met hebberigheid . Toch wat er over blijft is op dit moment goed genoeg. En daar wil ik het wel mee doen.

In een gesprekje laatst kreeg ik te horen: Mijn moeder heeft nooit van me gehouden. Dat zijn zware ervaringen in een mensenleven. De andere kant van de medaille. De ervaring hebben dat er iets aan liefde in je leven ontbroken heeft. Dat is bepalend voor de rest van je leven en neem je dus kennelijk altijd met je mee. Het is de eigen ervaring die de waarheid is, maar die waarheid zal voor de moeder misschien heel anders zijn geweest. Zij heeft de baby gedragen, gevoed en verzorgd. Dag en nacht is ze bij hem betrokken geweest. Ik kan me, onder normale omstandigheden niet voorstellen dat daar geen liefde bij komt kijken.

Wanneer de liefde niet meer aan het verwachtingspatroon voldoet dan gebeurt er iets anders, dan gaat het eigenbelang een rol spelen.  Kosten en baten en allerlei andere afwegingen en onmogelijkheden worden dan onoverkomelijk voor de eigen beperkingen. Die grenzen zijn voor ieder individu verschillend. Dan ga ik eisen stellen en mijn liefdevolle instelling herzien en overdenken. IK ben er ook nog!

Nee liefde, het is zo makkelijk gezegd maar weten we echt wat liefde is? Het laten zijn, de ander in zijn waarden laten zonder een vleugje eigenbelang? Niet onverschillig, maar heel betrokken. Als we dat alleen konden doen, dat zou al een goede stap zijn naar alomvattende liefde.

Alomvattende liefde; het is goed om over na te denken. Het voorkomt dat ik al te snel het idee heb in mijn recht te staan en dat ik het wel weet of niet hoef te pikken. Mijn handelingen en uitspraken onder minder gunstige omstandigheden spreken boekdelen, om nog maar te zwijgen over mijn gedachten :-)

Er zijn alweer bramen. Een druppeltje water is voor de vlinder nectar.

Struikgewas weg, verbetering of ergernis?

Sinds de buren met man en macht bij de gemeente klaagden over het lage struikgewas en de 'rommel', wat dat ook mocht zijn, rondom de woningen en in het park,  is er in de jaren daarna een en ander veranderd.

Ik herinner me dat ik de deur uitliep om mijn moeder te bezoeken en vlak naast me op de weg een reiger tussen het struikgewas onder de lommerijke bomen stond te fourageren. Ik bleef gefascineerd stilstaan om te kijken. Hij was bijna onzichtbaar tussen de struiken en bleef heel rustig in het tegenlicht staan. Wandelend door het park ritselden muisjes en ander klein grut tussen de bladeren en onder struiken en bomen.
Aan de eettafel die voor het raam staat naar buiten kijkend, hipte de eekhoorns door de bomen en dwarrelden regelmatig van de ene kant van de weg naar de andere om daar weer tussen de struiken en in bomen te verdwijnen. Ik zag ooit een voorbijganger 's morgens heel vroeg verwonderd staan kijken naar een eekhoorn die voor hem uit over de weg hipte.
De mooiste ervaring was een van de eerste dagen toen we hier pas woonden. Er streek een enorme buizerd vlak voor ons raam neer op een dode boomtak.

Nu is het schoon in het park en al het lage struikgewas is verdwenen. Voor onze appartementen flat heeft het struikgewas plaats gemaakt voor een grasveldjes. Sporadisch zie ik nog een eekhoorn en een reiger is er al helemaal niet meer te vinden. Daarvoor moet ik echt het park in en af en toe staat er een ver weg aan de overkant op het eiland in de vijver.
Nee, ik hoop dat de buren het zo naar hun zin hebben. Maar ik mis de bosachtige entourage van het park en het ergste vind ik die afschuwelijke herrie van de grasmaaimachine die om de haverklap het gazon in de groeimaanden moet bijhouden. De herrie dringt door de openstaande deuren en verdwenen is de rust.
Jammer, maar geef mij maar een beetje wildgroei in mijn omgeving.

Waar eerst struikgewas bloeide, zorgen nu grote stenen dat het grasveld niet als parkeerplaats wordt gebruikt. Mooi???

Korte krabbels.

Schreef ik in mijn Magazijn. Maar ook daar kom ik niet steeds aan toe.
Zaterdag zijn we even in de dierentuin geweest om te fotograferen. Ik had een oud objectief meegenomen, maar Fer zei dat hij slechte opnamen maakte. Ik eigenwijs als ik ben, toch uitproberen. Nou ik kon bijna alle foto´s wegkieperen. Nou ja, niet zo erg er komen nog meer momenten en nu weet ik het zeker. Die 70/300 Macro is waardeloos. Zondag gingen we nog even naar de Heemtuin en daar met de 100-300 zonder macro, heb ik toch heel aardige plaatjes kunnen schieten. Een beetje snijden doet wonderen met een goede lens en camera.

Deze maakte ik met dat slechte objectief. Wel aardig natuurlijk, maar er was niets haarscherp aan de andere foto´s te vinden.

Hoezo vakantie?

Ik dacht heerlijk, even helemaal niets geen bijzonders, geen verenigingen geen cursussen, geen groepen. Alles even op een laag pitje.
Ja ja dat had je gdacht, de vakantie vordert al aardig en ik heb het nog nooit zo druk gehad. Ik val van het een in het ander. Verhuizing, logeerpartij. Affiches maken,  Tweede hands boeken organiseren voor de boekenmarkt in Huissen. Avonden fotoshoppen voor de aanvraag bij de gemeente want we willen balkonbeglazing en er moet een foto komen van iets dat er nog niet is. Het moet niet gekker worden in Nederland. Lampen kopen met schoonmama en afspraken waar ik nooit aan toekom nu toch eens een keertje ... maar zelfs daar kom ik niet aan toe.
Dus lieve mensen zelfs van bloggen komt weinig.. Ik heb tussen de regels door toch  wel heerlijk gefotografeerd  maar de drukte bezorgd me af en toe wel PDS krampen. Tja, dat moet je er dan maar voor over hebben als je actief mee wilt blijven doen.
Als troost plaats ik maar een fotootje zoals gewoonlijk en ja, die nieuwe camera is een verrukking. Het leven zit toch vol wisselvalligheden en verrassingen. Heerlijk toch.

In mijn eentje verder vieren.

Nog even en dan krijgt Fer ook vakantie maar nu hoop ik nog even een beetje gas terug te nemen en heerlijk ontspannen mijn ding te doen. Is ook wel nodig want mijn lijf begint af en toe behoorlijk op te spelen en in de vakantie wil ik graag fit zijn.

Ik heb genoten van mijn jongst kleinzoon van elf jaar. We zijn niet in het Openluchtmuseum terecht gekomen maar in Burgers Zoo. Het was heerlijk een paar dagen in zijn gezelschap. Ook hij is net als zijn broer aan het fotograferen geslagen en hij maakte een paar prachtige foto's. Apetrots ben ik op zijn resultaat.

Ik stroom mee.

Wie ik werkelijk ben?
 Ik zou het  niet weten. Niet dat het zo belangrijk is dat ik weet wat voor mogelijkheden er allemaal in mij huizen en eveneens welke onmogelijkheden ik in mij heb. De onmogelijkheid om dat te weten heeft te maken met de omstandigheden. Het is onmogelijk om alle omstandigheden die er mogelijk zijn in één leven mee te maken, dus kan ik ook niet weten hoe ik op dingen die ik niet ken zal reageren. En onder andere omstandigheden zou zelfs mijn hele karakter er wel eens anders uit kunnen zien dan ik van mijzelf ken.

Het betekent dat de dingen die ik wel ken helemaal niet zo vast staan als ik vermoed. Ik weet bijvoorbeeld dat ik gevoelig kan zijn voor hiërarchie, maar onder bepaalde omstandigheden kan ik heel dominant zijn. Als ik me vastpin op het zelfbeeld van 'onderdanigheid' en 'afhankelijkheid' en weinig zelfvertrouwen dan kan ik wel eens een heel vertekend beeld van mijzelf hebben.

Nee, ik hoef ook niet te onderzoeken wat er allemaal in me zit, veel te vermoeiend. Als ik maar opmerk wat er gebeurd en hoe ik reageer is dat voldoende.  Het is goed te zijn zoals ik ben. Ieder moment brengt nieuwe mogelijkheden met zich mee en steeds weer heb ik de mogelijkheid daarmee anders om te gaan. Dat is niet verwarrend, dat is helder, duidelijk en  geeft rust. Zo mag ik zijn. Vaak verbaas ik me over mezelf en moet glimlachen, zowel over de leuke als de minder leuke dingen.

Het lijkt dubbel, want toch wordt er gezegd dat het kennen van jezelf heel belangrijk is en daar ben ik het ook volkomen mee eens. De interpretatie kan zijn dat het zelf onveranderlijk is, maar ook dat het nooit hetzelfde is en dat ik alle mogelijkheden in mij heb. Ik ga voor dat laatste. Ik denk niet dat, als alles kan veranderen ikzelf gekristalliseerd kan zijn tot iets onbeweeglijks. Alles stroomt en ik stroom mee.

Juist in ieder moment ligt de mogelijkheid mezelf te ervaren zoals ik ben. 

De vergankelijkheid van ieder moment en daarmee leven is een eindeloze verwondering.

Als de Lotusbloem zich opent 

kan zij zich slechts toevertrouwen 

aan alles wat er in het zonlicht speelt.