Mevrouw Dutroux

Ik kreeg een mailtje van Es over het volgende artikel

 http://www.geenstijl.nl/mt/archieven/2012/08/mevrouw_dutroux_vrij_dankzij_n.html#more

En wilde er  het volgende over kwijt op mijn blog.

Ik denk dat de oplossing alleen maar in het hart van ieder individu te vinden is en niet in een algemene uitspraak over  realistische oplossing voor mevrouw Dutroux of de ouders van de meisjes.

De schrik slaat mij om het hart als ik de verschrikkelijke agressieve antwoorden onder het artikel lees, waar het stuk in min of meerdere mate ook toe uitlokt. Is dat de manier waarop mensen met elkaar om moeten gaan en herkennen de reageerders hun eigen moordlust en agressie dan niet? Is hier niet duidelijk te lezen hoe oorlogen ontstaan? Hoe we middenin de dualiteit blijven hangen en in het (Samsarische)  kringetje ronddraaien. Er moet toch een manier zijn om daarbovenuit te groeien. En het ergste vind ik nog dat het geuit wordt door mensen die niet eens rechtstreeks bij de zaak betrokken zijn.

Vergeving heeft mijns inziens helemaal niets te maken met wel of geen vrijlating. Vergeving is iets dat voorkomt dat er zoveel haat over en weer plaatsvind. Dat lijkt niet op te houden. Het is een weg in ieders persoonlijk hart waardoor hij of zij tot rust en vrede kan komen. Waardoor de wereld leefbaarder kan worden.

Maar hier loop ik te hard van stapel, want in een eerder stadium zijn er verschrikkelijke dingen gebeurd. Dat wast geen water uit.

Alles heeft zijn oorzaak en zijn gevolgen. Als je ‘foute’ oorzaken uitzet zullen de consquenties onherroeplijk blijken te zijn. Er is dan ook niets op tegen om voor het veroorzaken van menselijk leed hoe erg ook, een passende maatregel op te leggen. En als dat levenslang is mag dat best levenslang zijn. Persoonlijk ben ik tegen de doodstraf omdat ik vind dat mensen de kans ontnomen wordt hun 'zieleleven' te veranderen en de consequenties van hun daden te leren ervaren.
Een veroordeling kan een kleine pleister plakken op de wonden van slachtoffers, maar het verwerkingsproces is zeer individueel en heeft veel meer nodig dan een pleister, maar is ook niet gebaat met agressiviteit. Als die er bij het slachtoffer is, dan is er hopelijk na verloop van tijd een persoonlijke weg te vinden tot rust en heling.

Vergeving heeft niets te maken met wel of niet vrijlaten. Als er een zwaar misdrijf is gepleegt moet de straf daarvoor aanvaard worden. Dat is DE manier voor de dader om boete te doen en als zij tot inkeer is gekomen evenzeer als wanneer zij dat niet is. Iedereen moet de verantwoording voor de eigen daden dragen.

Je begrijpt het gaat voor mij niet om wel of geen klooster voor haar. Ze heeft erg veel schade berokkend.. Als ze zelf tot inkeer is gekomen kan ze ook in de gevangenis haar leven op een zinvolle manier in gaan richten evenals in een klooster. En ik mag hopen dat dat het geval is.

Veel griezeliger vind ik alle haatgevoelens die een vrijlating oproepen in de reactie van het artikel. Niet dat je die kunt voorkomen door haar in de gevangenis te laten. Het is duidelijk dat die haatgevoelens onder bepaalde omstandigheden makkelijk bij de mens getrikkerd kunnen worden. Dat is wat ik beangstigend vind en waarom ik vind dat het noodzakelijk is mijn eigen emoties in de gaten te houden. Het zou mooi zijn als iedereen zich daar bewust van zou zijn en durfde erkennen dat niets menselijks ons vreemd is. Het is niet correct de eigen haatdragende gevoelens goed te praten en dan  naar buiten te wijzen: het komt omdat… Als dat nou niet gebeurd was dan…

 Ja als we ons van onze eigen emoties bewust zouden zijn en durfden erkennen dat we ook haat in ons dragen zonder het onder het tapijtje te vegen en roepen: Haat, nee dat ken ik niet!! Dan zou dat een begin zijn tot verandering en zou de wereld er misschien toch een beetje anders uit gaan zien.

Vanmorgen, gelukkig zonder haatgevoelens, even een uurtje heerlijk in de heemtuin gefotografeerd.