Wie zoekt die vindt

Ik wist niet zeker of ik het wel begreep en met kinderlijke ergernis vroeg ik haar, waarom ze me toch altijd de oude betekenis van woorden geven moest, waarom kon ze me niet gewoon vertellen wat het woord nu betekende? En ze zei geduldig in haar Engels met een licht accent:
Alles heeft een naam, Ilana. En namen zijn erg belangrijk. Niets bestaat, behalve als het een naam heeft. Kun jij je iets voorstellen dat geen naam heeft? En, schat, alles heeft een verleden. Alles, personen, dingen, woorden, alles. Als je het verleden niet kent kun je het heden niet begrijpen en geen goede plannen voor de toekomst maken. We gaan een nieuwe wereld bouwen Ilana. Hoe kunnen we dan het verleden vergeten.

Een citaat uit het begin van het boek dat ik op aanraden van Nannie lees.
Davita's harp van Chaim Potok.

Ik vond het zo bijzonder omdat het voor mij verwoordt waarom veel oude dingen zo waardevol zijn wanneer je de juiste interpretatie van toen weet op te halen en het ongeduld van de moderne mens om zich daar niet in te willen verdiepen.

In oude tradities was het heel normaal om waardevolle informatie aan de nieuwe generatie door te geven en de ouderen, wijzen zo je wilt,  hielden  in de gaten of  het ook op de juiste manier werd opgenomen en geïnterpreteerd. Zo werd wijsheid in tradities doorgegeven.
Gelukkig bestaan er nog steeds zulke stromingen, filosofieën en tradities die een waardevolle bijdrage kunnen leveren aan ons moderne denken en wanneer ze werkelijk waardevol zijn doen ze niets af aan de moderne wetenschap, maar geven eerder bevestiging of worden erdoor bevestigd.
Jammer genoeg is van die oude tradities heel veel verloren gegaan door verkeerde interpretaties, institutionalisering en opgelegde regeltjes in de latere tijd.
Uit de oude filosofieën is nog heel wat terug te halen voor de zoeker naar waarheid en door vergelijkende studie kan er veel wijsheid worden hernieuwd. Dat  kan een enorme verrijking betekenen en inzicht geven in het persoonlijk handelen van het individu.

Daarom ben ik zo blij met de mogelijkheden die de Theosofische vereniging biedt, die mij de toegang geeft tot  vergelijking van bovenstaande materie.

En dan valt er ook nog wel iets te zeggen over: Alles heeft een naam. Kun je je iets voorstellen dat geen naam heeft?

Ook dat is voor mij meteen een invalshoek waardoor het duidelijk wordt dat er in tradities vorm en woorden wordt gegeven aan dingen die geen vorm of woorden hebben.
Wat moeten we ons voorstellen van God bijvoorbeeld? Is het zo verwonderlijk dat we er vorm aan hebben gegeven?
Wat er mis is gegaan is dat we die vorm vast hebben gezet en er een soort persoonlijkheid van hebben gemaakt er een onwrikbaar dogma van hebben gemaakt. We hebben God een etiketje gegeven. Zelfs het woord bron of energie  impliceert een vorm. Dat hoeft allemaal geen probleem te zijn, maar laten we wel weten dat het DAT niet is, want zelfs bij het woordje liefde, daarop plakken we ons eigen vastgeroeste plaatje. En als we doorkrijgen dat alle vormen die beschreven worden in tradities niet meer is dan een symbolisch gegeven dat ons iets wil vertellen, waarmee we kunnen werken, dan gaat er misschien hier en daar een klein lichtje branden. Ook voor wat betreft de oude bijbel verhalen die  vanwege de hardvochtige rechtvaardige oude God, tegenwoordig graag wordt afgewezen, want dat past niet in ons godsplaatje. Misschien moeten we leren vanuit een ander perspectief te gaan kijken. Ik ben blij dat er nog wel volgens de traditie uitleg te vinden is over de soms confronterende symbolentaal in de bijbel. Zoals bij  Kees Voorhoeve bijvoorbeeld, is mijn ervaring.
Wie zoekt, die vindt.

En dan wil ik er toch nog even aan toevoegen dat het bijzonder verrijkend en verdiepend kan zijn verder te kijken dan de bekende gegevens en ideeën die op dit moment bereikbaar in ons liggen opgeslagen. Want er is geen einde aan de mogelijkheden en steeds weer nieuwe openingen die een zoektocht biedt.

In het moment leven

Een nieuw blanco velletje voor een logje en ik weet niet eens wat ik erop zal schrijven. Ik ben nog steeds in de running van de vakantie tot het einde van dit weekend. We doen allemaal ongewone dingen en toch is het heel gewoon lekker samen thuis.  Hopelijk duurt het niet meer al te lang dat het zo op deze manier  dagelijkse kost is en Fer, zoals hij zelf zegt "thuis komt wonen". Voor mij i.v.m. mijn leeftijd, vind ik dat ook hoog tijd worden. Wat zal dat heerlijk zijn als hij gepensioneerd wordt, maar wanneer die dag zal zijn, daar is nog geen zekerheid over. In deze crisistijd is niets zeker en wordt ook de dag van gepensioneerd worden of gedwongen moeten stoppen een onzekere zaak.

Nou is er helemaal niets zeker, dat weet iedereen, maar daar leven we over het algemeen niet zo bewust mee. Eerder denken we dat er morgen gewoon een volgende dag is. Velen zouden met het idee dat ze er morgen niet meer zouden kunnen zijn, niet kunnen leven.
Misschien vind je het gek, maar ik denk dat als ik wel op die manier zou kunnen leven, met het bewuste besef dat ik ieder moment eindig ben, dat ikdan veel intensiever en bewuster zou leven. Daarom probeer ik, als ik eraan denk, het toch hier en daar in te kalkuleren en werkelijk ik merk: dan geniet ik bewuster. Voorwaarde is wel dat de angst voor de dood niet of bijna niet op de loer ligt, want dan werkt het natuurlijk niet. Dan moet je daar eerst eens wat aan frunniken. :-)

Stel je voor dat ik nu zou leven met een onbeheersbare verlangen naar het bovengenoemde pensioen. Dan zou ik toch minder bewuste aandacht en genot vinden in de beslommeringen van de op dit moment aanwezige  werkelijkheid.  Om dan nog maar te zwijgen over het feit dat ieder moment echt je laatste kan zijn. Dan heb ik een hoop tijd verspild aan een verlangen dat nooit werkelijkheid werd zonder dat ik kon genieten van het moment omdat ik verlang naar iets anders..

En toch verlangen we altijd naar iets anders of beters . En maar denken dat we in het moment, in het nu leven ghaghagha.

En zo kalkte ik toch weer een blogje rond.

met de telelens gemaakt op een bergweitje langs de Moezel

Help, we zijn omsingeld

Onderzoeken.

Een interessant gesprek met mijn kleinzoon en we kwamen beiden tot de conclusie:

De wetenschap is gebaseerd op het bewustzijn en de ervaringen van bepaalde personen.
De uitkomsten kunnen gecontroleerd worden door verdieping en kennis van anderen.

Religie (herverbinden met ...) is gebaseerd op het bewustzijn en de ervaringen van bepaalde personen.
De uitkomsten kunnen gecontroleerd worden door verdieping en ervaringen van anderen.

Het enige verschil is dat het één over materie gaat en het ander over minder tastbare zaken maar desalnietemin  hoeven religieuze ervaringen  niet ontkent te worden in hun bestaansrecht omdat velen het niet ervaren.
Net als velen die de conclusies en ervaringen van wetenschappers niet kunnen delen.

Ik kan toch ook niet met mijn ogen zien en ervaren dat wat astronauten zien vanuit een andere ruimte dan de mijne.

Of je astronautische ervaringen wilt of je wilt verdiepen in een religieus bewustzijn of geen van beiden is je eigen beslissing.

Onderzoek hier en nu blijft in beide gevallen belangrijk om  met beide benen op de grond te kunnen blijven.

Wie zet de kroon op het werk? :-)

Wat je erin stopt haal je er ook uit.

Waar blijven mijn overdenkingen toch?
Heel opmerkelijk hoe het werkt in het menselijke brein en de geest. Dat waar je je mee bezig houdt gaat onmiddellijk in je hersens zitten en daarmee houd je je dan ook (intensief) bezig.  
Ja daar ga ik weer in de tweede persoon enkelvoud, maar ik bedoel natuurlijk dat ik opmerk dat het bij mij zo werkt. Waarschijnlijk ook wel bij anderen, een uitzondering daargelaten, maar dat kun je alleen zelf bepalen. Ik heb daar natuurlijk geen onderzoek naar gedaan. Goed. Bij mij schijnt het dus wel zo te werken. Het maakt me duidelijk hoe belangrijk het is om je energie gericht in iets te stoppen en je ermee bezig te houden wanneer je er werkelijk iets mee wilt.
Om dat ook nog weer verder duidelijk te krijgen vond ik een citaat van niemand minder dan Aristoteles.

Ten eerste moet je een duidelijkheid, helder praktisch ideaal hebben. Ten tweede moet je de noodzakelijke middelen hebben om je doel te bereiken. Ten derde moet je alles wat je hebt richten op dat doel. Mensen zijn doelgerichte dieren. Onze levens hebben alleen betekenis als we ons inzetten en onze doelen nastreven. 

Zo functioneert het dus. Toch vermoed ik dat er maar weinigen zijn die op deze strak gerichte manier zingeving aan hun leven geven. Door zich er intensief en doelgericht mee bezig te houden. We willen ons er wel voor inzetten, maar laten ons door van alles en nog wat afleiden. Of vinden dat we andere verplichtingen hebben en zijn dus niet gefocust.

Daarmee wil ik er geen waardeoordeel aan geven, maar gewoon iets bij mijzelf vaststellen. Er zijn zoveel dingen die ik graag wil doen en waar ik me mee bezig wil houden. Niet voor niets noem ik dit blog mijn magazijn en stop er dus van alles in. Gelijktijdig wordt het me duidelijk dat, om werkelijk aandachtig te zijn en  het beste of diepste uit mijzelf te halen, er veel meer nodig is. Een bepaalde gerichtheid is dan onvermijdelijk.  Er is slechts een enkeling die zich volkomen doelgericht opstelt en dat uit zijn leven haalt wat mogelijk is.

In religieus opzicht kan ik me dan ook voorstellen dat het celibaat heel belangrijk kan zijn, je kunt geen twee heren dienen is me nu wel duidelijk. Helaas vind ik het dan weer een jammerlijke zaak dat in de RK traditie dit voor het (hele) leven zou moeten zijn en met het opgeven van dat celibaat er kennis die ten dienste van anderen kan staan, verloren gaat en dat daartegenover staat dat het vasthouden daarvan tot excessen kan leiden.

Ik splits mijn focus dan toch maar regelmatig in verschillende zaken uit en houd me voor de afwisseling met meerdere dingen bezig. Belangrijk vind ik om me bewust te zijn van hoe het werkt en wat het in en met mijn geest doet.

De zin van het leven is de zin die je er zelf aan geeft.
En wat je erin stop haal je er ook uit.


fotograferen, schilderen, schrijven, computer, familie, vakantie, muziek, lezen, meditatie, filosofie, kunst, musea en alles is (nog) mogelijk in deze westerse samenleving. Het één, hoeft het ander niet uit te sluiten en we kunnen ervan genieten, maar hoe word ik me bewust en haal daardoor de essentie en zingeving  in mijn leven naar boven?
Ik heb er een prachtige en gelukkig eindeloze weg in gevonden.
Jij ook?

Mededogen een emotie??

Er zijn van die mensen die heel mooi en duidelijk kunnen verwoorden waar bepaalde woorden over gaan. En Ludwig legde de vinger op de zere plek.
Met het determineren van woorden kun je veel misverstanden voorkomen. Het is belangrijk wanneer je samen praat dat je het over hetzelfde te hebt, anders praat je langs elkaar heen. Zo kan er over mededogen of compassie veel verwarring ontstaan als het door iedereen verschillend wordt uitgelegd. Zelfs filosofen houden er verschillende inzichten op na.

Wat ik in mijn blogjes schrijf is gebaseerd  op de boeddhistische filosofie en het mededogen dat daar wordt bedoeld is geen emotie maar een levenshouding waar je helemaal van doordrongen kunt leren zijn. Een fundamentele houding van waaruit geleefd kan worden. Vanuit die houding gaat het erom het hele leven en alles te omarmen zoals ik zo vaak schrijf: met alles erop en eraan! In het mahayana boeddhisme is deze levenshouding bekend onder de naam 'groot liefde mededogen' de manier van leven van de bodhisattva. Een prachtige manier van leven waaruit vreugde 'geboren' wordt en waar uiteindelijk de Boeddha's uit voortkomen. Een weg die om 'aandachtig zijn', vraagt. Niet eenvoudig voor ons met alle blokkades die ons ervan weerhouden. Maar met een goede motivatie is de vreugde die eruit ontstaat voelbaar in het begin, in het midden en aan het einde van het pad.

Ludwig de Latter schreef een duidelijk verklaring over compassie die ik hier graag wil plaatsen. Hij beschrijft dat, waar het in spirituele zin om gaat.

Ludwig, bedankt voor je bijdrage en inspiratie.

Er is hier denk ik een begripsverwarring. Als we in de kontekst van Boeddhisme/meditatie/mindfulness (zie Tich Nath Han, Gerbert Bakx, Jon Kabat-Zinn) spreken over 'compassion' dan vertalen we dat in het Nederlands niet als compassie of medelijden maar als mededogen. Waar gaat het om?
Medelijden is een emotie. Ik kom jou bezoeken omdat je ziek en ellendig en gebroken bent. En ik word overweldigd door emotie en ik heb intens medelijden met jou. Ik kies er niet voor om medelijden te hebben, het overkomt me en het kan zelfs nog een paar dagen nazinderen.
Een jaar later ontmoeten we mekaar op de parking van het groot warenhuis. Jij in Armani pak, in een peperdure slee, met gouden horloge... mijn medelijden zal dan ver zoek zijn.
In de beide gevallen echter kan ik je wél ontmoeten vanuit een houding van mededogen. Mededogen is geen emotie maar een bewuste levenskeuze waarmee je de wereld, alles en iedereen altijd omarmt.
Het is hier niet het forum om dit verder uit te diepen maar als je het echt interesseert raad ik je aan om naar de bib te gaan of naar de boekhandel en te lezen. Het begint met weten. 

Zo is er dankzij De reactie van Ludwig toch weer een overdenking uitgerold op dit kleine noteboekje.

Meer dan geweldloosheid

Het woord sathyagraha uit het sanskriet wordt sind Mahatma Gandhi gebruikt voor de politiek van passief verzet tegen onderdrukking, Maar Gasndhi zelf gaf de term een veel wijdere betekenisen benadrukte de drie elementen waarheid, weigering om onrecht te begaan en bereidheid om zich op te offeren. Voor hem was verdediging van de waarheid niet het opleggen van lijden, maar de bereidheid om te lijden. Het was geen filosofie voor slachtoffers: voor Gandhi was iemand die de satyagraha volgde niet alleen onverslaanbaar, maar ook een winnaar.

citaat David Ross

Volledig leren leven

Hoe reageer ik.

Wat zitten wij mensen toch ingewikkeld in elkaar. En wat kan het leven een chaos worden.  Hoe los ik sommige problemen op?
Als ik me dan niet met de ´fouten´ van een ander moet bemoeien, betekent dat dan ook dat ik alles maar goed moet vinden? Als ik het zo uit zou leggen loop ik tegen leerstellingen aan die iets opleggen en tot 'moeten' dwingen zoals wij dat hier in het calvinistische westen helaas maar al te vaak gewend zijn. Dan kom ik voor grote problemen te staan. Dit mag wel en dat mag niet. En je moet van alles. Het is dan geen ver van mijn bed show meer om als deurmat gebruikt te worden. Ik hoef toch  niet alles maar toe te laten!

Ik antwoorde Es in het vorige blogje:

"In het Boeddhisme zit het anders in elkaar Es. Dat betekent dat het er niet om gaat dat je dat niet zou kunnen doen, maar het gaat altijd om de staat van je eigen bewustzijn. In welke staat verkeer je (boos, opgewonden, jaloers, hebzuchtig, geduldig, mededogend) en veroordeel je de persoon als persoon of ben je het niet eens met de handeling die hij verricht? Als ik het Vóór ben, wil ik daarmee zeggen dat ik herken in wat voor staat mijn bewustzijn verkeerd nog Vóór ik reageer nog voor ik me over de ander of zijn handeling uitlaat, zoals jij ook schrijft. Dat gaat razendsnel en dan heb ik een bewuste keuze om te reageren of niet. Als ik vanuit mijn gewoontereactie reageer heb ik geen enkele keus en ben geen baas over mijn eigen reactie. De uitkomst van de reactie kan precies hetzelfde zijn en soms ook niet maar je bent door oefening in staat je reactie patroon te veranderen als je dat zou willen. In het bewustzijn wordt het anders. Het zijn subtiele verschillen die voor de buitenwereld niet herkenbaar zijn, maar voor mezelf veel verschil uitmaken, is mijn dagelijkse ervaring.
Het zijn diepgaande processen die je leert kennen in jezelf door je bewust te worden en steeds verder te kijken in je eigen doen en laten. Ook jij weet daar veel over te vertellen Es."


Heel successievelijk door de jaren heen heb ik door die methodiek van leren, denken en mediteren,  mediteren in bewuste aandacht, (er zijn drie vormen van meditatie) in het Boeddhisme de antwoorden gevonden die steeds herkenbaarder werden door me meer bewust te worden van mijn eigen functioneren in een diepere laag.
Die antwoorden liggen allemaal diep van binnen in de chaos van ons bewustzijn verscholen. Het is alleen de kunst om ze er ook uit te halen.  Daar is geduld en aandacht voor nodig. Aandacht voor hoe alles functioneert. Ook Jezus en andere grote leraren zoals  Krishnamurti  waren helemaal doordrongen van die wijsheid die in de diepste lagen van het bewustzijn ligt opgeslagen.

Maar nu over mijzelf met mijn beperkingen en mijn nog niet ontwikkelde bewustzijn. Niet alleen maar stil zijn, geduldig en oplettend, maar ook leren en denken  komen daarbij. We hebben ons brein niet voor niets gekregen en het is goed om de 'hele mens' te leren gebruiken op de juiste wijze. Vaak is het handig daar handvatten bij te krijgen. Als ik geen uitleg krijg over mijn computer van iemand die er bekend mee is, wordt het veel lastiger om zelf in die brei van mogelijkheden mijn eigen weg te vinden en te weten wat ik wel of niet van die computer wil gebruiken. En dan al lezend, lerend, denkend, aandachtig en geduldig zijnde, kom ik stapje voor stapje zelf tot conclusies en leer ik ermee werken. Zo is het ook met bewustzijn.
Natuurlijk zijn er ook mensen die totaal geen interesse hebben in computers, prima ook dat is een keus.

Blij ben ik met de handvatten die de Boeddha gaf en de uitgewerkte lessen die daarvan het gevolg waren en die nooit dwingend zijn. Ze geven mij een heel pad zoals een kind vanaf de lagere school leert denken, leven en handelingen verrichten en dat allemaal binnen zijn eigen individuele leven. Ik leer van mijn eigen manier van functioneren en door de mogelijkheid tot analyseren en conclusies trekken heel langzamerhand. Op die manier leert iedereen alleen maar op zijn en haar eigen manier toegepast op het individu en is er geen dogma waarbij ik me in allerlei bochten moet wringen om eraan te gehoorzamen. Ik begin een weg te vinden in de filosofiën over wijsheid (het ontbreken van een op zichzelf staand zelf) en liefde mededogen. De fundamenten voor een gelukkig bestaan in deze wereld van chaos. Ik sta aan het begin van die weg en heb nog een heel eind te wandelen. Maar dat is geen enkel probleem. Met enthousiasme kom je een heel eind en het gaat niet om het doel maar om het pad, want zoals H.P. Blavatsky schrijft in de 'Stem van de Stilte': Je kunt het pad niet gaan als je het niet geworden bent.
Zoals autorijden waarbij je eerst over iedere handeling na moet denken, koppeling, schakelen, koppeling, remmen, richting aanwijzers etc. En na verloop van tijd gaat het vanzelf. Doe je de juiste handelingen omdat het je eigen is geworden.
In het geval van aandacht, wordt je bewust van je bewustzijn. Zo leer ik langzamerhand volledig (dat vind ik toch z'n mooi woord) leven.
Daar gaat het voor mij om. Een weg zonder vaststaand doel in de verte maar iedere dag nieuw en iedere dag weer vreugdevol met alles erop en eraan.

Dat zal mij niet meer gebeuren

Gisteren begon de chaos al toe te slaan. Een telefoontje waardoor een afspraak verplaatst of niet door kan gaan. Plannen die maar even opgeschoven moeten worden. Dingen die nog moeten en niet kunnen. Het hele patroontje voor de planning van vandaag komt in de knoei.

De laatste jaren heb ik daar niet zoveel last meer van en lopen de dingen niet over me heen, dan is het al vrij eenvoudig om te denken dat je je er niet zo snel door mee laat nemen. Maar als de omstandigheden veranderen is dat de vraag. Kan ik onder alle omstandigheden in rust bij mezelf blijven?

Jaren geleden, toen de werkdruk erg hoog was werd ik overspannen met grote consequenties voor mijn dagelijks leven. Nu na jaren is het eenvoudig om te zeggen: dat zal mij niet meer gebeuren zeker weten. Maar is dat ook werkelijk zo? Als de omstandigheden er rijp voor zijn en de druk werkelijk te lang duurt en te hoog is, zou ik dan niet weer in dezelfde valkuil stappen en 'doordraaien'? Zou ik dan wel stabiel en onverdroten rustig door kunnen gaan?
Ik weet het niet en ik hoef dat niet te weten zolang alles op rolletjes gaat en er niet meer is dan een beetje chaos. Maar zekerheid? Nee dat idee van zekerheid, daar trap ik niet meer in.
Of is dat net zoiets als 'dat zal mij niet meer gebeuren' en dus een valse zekerheid? Onzeker over onzekerheid. Min maal min is plus. Ligt daar een link naar wijsheid? Kom ik dan weer terug op leven met werkelijk alles erop en eraan zonder voorbehoud...?

Denken over het leven zelf zit vol valkuilen. Je moet het gewoon leven.

Ik pas goed op mezelf en probeer alert te blijven.

Nadat het balkon in een veranda was omgetoverd betoverde deze regenboog me. Het leek alsof hij schuin over ons heenboog.

Een mooie 'belofte'

Rozenkrans, Mala en Krishnamurti

Ik vraag me af of iemand wel eens de Rozenkrans heeft gebeden, merkt Sagita op in het vorige blogje en ik speel even 'zwaan kleef aan', door er een volgend blog van te maken, want ik vind het een mooie opmerking in dit verband met het citaat van Krishnamurti dat ik plaatste.

Het is algemeen bekend dat Krishnamurti wars was van het achternalopen van Guru's en het volgen van kerkelijke en religieuze stromingen of het je verbinden met- en je (vast) houden aan bepaalde methoden omdat je dan meteen in de afgescheidenheid terecht komt  en denkt dat je iets zou kunnen bereiken of dat iets anders je kan brengen wat je verwacht. Heel terecht zegt hij dat  dat slechts conflicten veroorzaakt. Automatisch zit je middenin de dualiteit. Ik en de- of het andere.  K. Probeerde over te brengen dat die afgescheidenheid niet bestaat. Dat was zijn levende ervaring, de Waarheid van waaruit hij kon leven Dat wilde hij delen.
Hij vertelde in dialoog over die eenheid in alle dingen die hij had ontdekt omdat hij wilde dat je met hem meedacht over; hoe je denken voelen daarop gericht kon zijn.  Hij wilde niet iets verkondigen want daarmee zou hij een guru worden wat hij beslist afwees. Daarmee zou je onmiddellijk weer in de tegenstellingen van hij en ik vervallen. Hij zocht de dialoog zodat je zelf tot ontdekkingen kon komen hoe aandachtig leven, denken en ervaren op elkaar af te stemmen. Zo, zegt hij, word je leven een voortdurende meditatie.

Dat we doorlopend in eenheid kunnen leven, is niet onze 'normale' manier van doen en denken en heel moeilijk te zien en te doorzien. Hij probeerde ons aan te moedigen daar samen met hem over na te denken en belangrijker ook vandaaruit te LEVEN.

Tot zover over K en zijn waardevolle overdenkingen.

Het probleem bij dit alles is mijns inziens dat- de meeste mensen, of misschien kan ik het beter over mezelf hebben, - ik niet in staat ben op die manier mezelf voor meer dan een korte periode bewust te zijn van wat ik zeg denk of doe. Meestal gaan mijn gedachten regelmatig met me op de loop. Daarvoor hoef ik geen guru te volgen om daar achter te komen. Zo kom ik bij een Mala of een Rozenkrans terecht.


Ik merk als ik mijn Mala bid dat ik me tijdens de eerste paar gebeden of mantra's aandachtig en oplettend verdiep maar na een poosje herinner ik me mijn boodschappenlijstje waar nog een boodschap op moet worden gezet en op het moment dat ik dat ontdek ben ik alweer bij de 'les' terug. Maar soms ben ik bezig en heb de hele Mala gedaan voor ik er erg in heb. Dan zijn mijn gedachten met me op de loop gegaan en ben blij dat ik het eindelijk toch opmerk en ga weer terug. Ik gebruik mijn  mala als aandachtsoefening.
Daartegenover staat dat ik tijdens een retraite en het Mala bidden wel een heel bijzondere ervaring had die me duidelijk maakte dat ik in die eenheid kon verkeren. Dat kan ieder ander ook onder allerlei andere omstandigheden gebeuren, daar heb je de Mala of Rozenkrans niet persé bij nodig, maar het kan een hulpmiddel zijn tot bewustwording en dat is waar het (voor mij) om gaat. Me bewustworden dat het niet om het ding gaat maar om mijn eigen bewustzijn en het me kunnen richten op iets waar ik voor kies.

K. kon al deze 'dingen' afwijzen want hij wist wat het was om aandachtig te zijn en in eenheid te leven. Hij had de mogelijkheid zonder 'hulpmiddel' in aandacht te zijn, maar hij wist ook wat het was om je aan iets vast te houden alsof DAT het zou zijn en wees het dus af. Als we dingen vastzetten, dus ook  een Rozenkrans, Mala of allerlei andere zaken verbinden met iets 'zaligmakends en een must'  dan zit je onmiddelijk in die tweeheid. Je zou kunnen gaan geloven dat HET de waarheid is.

Ik denk ook altijd in vergelijk met 'gewone' dingen: pas als je de muziek kent kun je loslaten en  improviseren. Evenals schilderen: als je de vorm kent kun je hem loslaten en abstraheren.
De eenheid en onderlinge verbondenheid van al het leven ken ik  nog niet en leef het overgrote deel in de dualiteit van alle dingen die op zichzelf staan. Heel langzamerhand begin ik er misschien een tikkeltje van te begrijpen, maar dat is nog lang niet: het kunnen leven. Dus gebruik ik hier en daar wat 'hulpmiddelen' om ze onmiddelijk ook weer los te kunnen laten. Oplossen is een regelmatige oefening in het Boeddhisme. Ik ben me bewust dat die bruggetjes niet zaligmakend zijn. Dat het mijn bewustzijn is dat het doen moet.

Nu ben ik gelukkig in staat om door de dag heen me een tikkeltje meer bewust te zijn dan vroeger en daar ben ik dankbaar voor. Het helpt me. Hoe en of die weg gegaan wil worden, dat is voor iedereen anders. Ik schrijf hier alleen over mijn eigen ervaringen en omdat ik graag wil delen. Ik zou willen dat dat duidelijk is. Iedereen heeft zelf de mogelijkheid te denken en te interpreteren. Doe ermee wat je wilt.

De bevrijding

Update
Ik heb de laatste allinea aangepast.

Zoals de Boeddha zegt is er bevrijding mogelijk, totale bevrijding.
Wat ik me daarbij voor moet stellen is niet aan de orde. Dat is denk ik pas te weten als je werkelijk bevrijd bent. Zolang ik me er iets bij voorstel kan het geen bevrijding zijn en zit ik gevangen in het dualisme.
Wij zitten allemaal middenin een dualistisch denken en leven. Het is mogelijk daar doorheen te prikken. Zo gauw je je weer iets voorstelt over wat bevrijding is en wat het is en hoe het is dan zit je alweer middenin de gevangenis.
Ik lees Illusie en werkelijkheid van J.J. van der Leeuw. Heel bijzonder, ik schreef er al eerder iets over. Het geeft me duidelijkheid en is zeer interessant. Maar lezen en nadenken over filosofie, occultisme en aanverwanten, is de denk kant van het geheel. Daarmee leer je misschien begrijpen hoe het werkt in het bewustzijn.
De Mystiek, de verdieping en kennis door ervaring is de uitbreiding die verder gaat dan de filosofie van Kant en aantoont dat het toch haalbaar is voor ons.

De Vier Edele Waarheden:

*1 er is lijden
*2 de oorzaak van het lijden
*3 de opheffing van de oorzaken van het lijden
*4 het pad dat leidt naar de opheffing van het lijden.
bron en uitleg  http://www.maitreya.nl/boeddhisme-intro-4-edele-waarheden.htm

De Boeddha.

Ik stroom mee.

Wie ik werkelijk ben?
 Ik zou het  niet weten. Niet dat het zo belangrijk is dat ik weet wat voor mogelijkheden er allemaal in mij huizen en eveneens welke onmogelijkheden ik in mij heb. De onmogelijkheid om dat te weten heeft te maken met de omstandigheden. Het is onmogelijk om alle omstandigheden die er mogelijk zijn in één leven mee te maken, dus kan ik ook niet weten hoe ik op dingen die ik niet ken zal reageren. En onder andere omstandigheden zou zelfs mijn hele karakter er wel eens anders uit kunnen zien dan ik van mijzelf ken.

Het betekent dat de dingen die ik wel ken helemaal niet zo vast staan als ik vermoed. Ik weet bijvoorbeeld dat ik gevoelig kan zijn voor hiërarchie, maar onder bepaalde omstandigheden kan ik heel dominant zijn. Als ik me vastpin op het zelfbeeld van 'onderdanigheid' en 'afhankelijkheid' en weinig zelfvertrouwen dan kan ik wel eens een heel vertekend beeld van mijzelf hebben.

Nee, ik hoef ook niet te onderzoeken wat er allemaal in me zit, veel te vermoeiend. Als ik maar opmerk wat er gebeurd en hoe ik reageer is dat voldoende.  Het is goed te zijn zoals ik ben. Ieder moment brengt nieuwe mogelijkheden met zich mee en steeds weer heb ik de mogelijkheid daarmee anders om te gaan. Dat is niet verwarrend, dat is helder, duidelijk en  geeft rust. Zo mag ik zijn. Vaak verbaas ik me over mezelf en moet glimlachen, zowel over de leuke als de minder leuke dingen.

Het lijkt dubbel, want toch wordt er gezegd dat het kennen van jezelf heel belangrijk is en daar ben ik het ook volkomen mee eens. De interpretatie kan zijn dat het zelf onveranderlijk is, maar ook dat het nooit hetzelfde is en dat ik alle mogelijkheden in mij heb. Ik ga voor dat laatste. Ik denk niet dat, als alles kan veranderen ikzelf gekristalliseerd kan zijn tot iets onbeweeglijks. Alles stroomt en ik stroom mee.

Juist in ieder moment ligt de mogelijkheid mezelf te ervaren zoals ik ben. 

De vergankelijkheid van ieder moment en daarmee leven is een eindeloze verwondering.

Als de Lotusbloem zich opent 

kan zij zich slechts toevertrouwen 

aan alles wat er in het zonlicht speelt.

Westerse en Oosterse filosofie

Sagita reageerde met een heel duidelijke versie van onze Westerse filosofie  op mijn vorig logje over het kennen van jezelf. Het lijkt haaks te staan op wat ik probeerde te vertellen vanuit mijn Oosterse benadering die niet helemaal zuiver overkomt en het zette me weer even netjes terug bij het feit dat westerse en oosterse filosofie niet zonder misverstanden is samen te voegen tot een geheel.  Alle filosofieën en religiën  kunnen overeenkomen als een weg naar liefde, mededogen en vriendelijkheid, maar de filosofiën op zich zijn te verschillend om samen te kunnen voegen en is mijns inziens niet zinvol omdat iedere filosofie zijn eigen waarden heeft, die meestal heel zorgvuldig is opgebouwd.

Sagita schreef:

Het ik/ego/ich is een fundamenteel onderdeel van de persoonlijkheid. Het wordt gevormd in de eerste levensjaren als dat wat niet de ander is. Noodzakelijk voor de ontwikkeling van identiteit. Een persoonlijkheid zonder ik/ego/ich bestaat niet. Althans dat is dan iets zonder besef van identiteit en ook iets dat geen besef heeft van de ander. Zonder ik is er geen ander. Het ik ontwikkeld zich in de interactie met de ander. De ander zegt wie je bent. In eerste instantie de ouders, die je een naam geven en je benoemen in ik en jij.
Je hebt het ik (voor mijn part egoïsme) ook nodig om te overleven. 

Zo als ik het nu zie dankzij jouw uitleg is dat het westerse denken uitgaat van dat wat zich heeft gevormd in de eerste levensjaren als een vaststaand en op zichzelf staand iets. Ook Descartes heeft daar een behoorlijk steentje aan bijgedragen door te stellen: Ik denk dus ik ben. 

De Oosterse filosofie daarintegen gaat in alles uit van afhankelijk ontstaan.  Het mensbeeld  kent binnen dat geheel 5 skanda's.

Een verzameling onderdelen die samen een karakteristiek lichaam of voorwerp vormen.

Een auto is samengesteld uit een verzameling wielen, een frame, een motor, stoelen, carrosserie, enz., afzonderlijk, of los van elkaar is het een verzameling onderdelen.

Technisch gezien vormen deze 5 basis elementen een wezen of entiteit.

In persoonlijke zin liggen de vijf Skanda's ten grondslag aan de verschijning van elke (levens)vorm. Samen vormen zij een persoonlijkheid.

De 5 Skanda's zijn ongeacht de actieve of potentiële staat, de voorwaarde voor elke levensvorm. In mineralen is latent bewustzijn aanwezig, en daarmee latent de Skanda's. In de mens zijn al de 5 elementen actief. Deze elementen staan binnen het Boeddhisme bekend als:

Rupa: Vorm. Elke vorm is beperkt.

Vedana: Zintuig. Contact en respons.

Sanna: Gewaarwording. Het opmerken en het aanpassen van gevoel (instinkt)

Sankhara: Leren. De verstandelijke indruk, die voortkomt uit Vedana en Sanna de elementen voor bewustzijn.

Vinnana: Bewustzijn. De relatie tussen Subject en Object. De geest als schepper van de persoonlijkheid.

Over deze gegevens wordt uitgebreid ingegaan in studies en meditatie. Een korte benoeming als hierboven is onvoldoende.

Het B.  duikt daar dus  dieper in en 'werkt' daarmee onderzoekt, analyseert en bemediteerd het verder aan de hand van wat de Boeddha onderwees om te onderzoeken of het ook met mijn eigen ervaringen overeenkomt dat de Skanda's geen zelf of 'ik' zijn, en niet behoren tot een zelf of 'mij'. Er is geen eigenaar van de vijf khandhas. Al hetgeen tot de Skhandhas behoort is niet-zelf, al denken we dat 'dit is mijn lichaam', 'dit is mijn geheugen', of 'dit zijn mijn gedachten'. Het lichaam en alle andere aspecten van 'jezelf' zijn volgens het boeddhisme niet van jezelf, maar zijn ontstaan als gevolg van oorzaken, en zijn zelf ook weer een oorzaak voor het ontstaan van nieuwe gevolgen of fenomenen. Hun bestaan is slechts tijdelijk, alle fenomenen komen tot een einde. De vijf Skhandhas hebben geen essentie en daarover gaat dan weer de bekende Hart Soetra

Een heel verhaal, het kon helaas niet korter om niet weer tot verwarring te leiden. Laat het duidelijk zijn dat iedere filosofie zijn eigen waarde heeft en dat het niet handig is om gegevens onderling te verwisselen of te snel te denken dat er met iets HETZELFDE bedoeld wordt.  Het gaat om duidelijkheid en omdat het leuk is te filosoferen en me te verdiepen in hetgeen me beweegt. Ik verwacht niet dat een complet filosofie in een blogje duidelijk kan worden als ik daar zelf nog dagelijks mee bezig ben en me ermee uiteenzet. Wel hoop ik dat het verhaal op zich duidelijk is.

Mens ken uzelf is voor mij een eindeloos en fascinerend gegeven in deze context .

Mens ken uzelf

Stond er op het Orakel van Delphi.

Nou dan heb ik nog wel even wat te doen want bewustzijn is even onuitputtelijk als het hele universum.

In veel verschillende teksten uit de oude wijsheid kom je woorden tegen die in dezelfde richting wijzen en het belang daarvan aangeven.

Socrates zegt: ‘Ik moet eerst mezelf leren kennen, zoals de inscriptie van Delphi zegt. Om nieuwsgierig te zijn over dingen die mij niet aangaan, terwijl ik nog steeds onwetend ben over mijn eigen zelf, zou belachelijk zijn.'

Nou geef ik me graag aan die belachelijkheid over, maar zie ook wel hoe belangrijk het is me naar binnen te keren. Nangpa, is de Tibetaans Boeddhistische naam voor iemand die zich naar binnen keert.

Tat tvam asi, ‘U bent Dat,’ zegt Svetaketu’s vader, en geeft daarmee uitdrukking aan dezelfde thema van zelfontdekking en zelfkennis (Chandogya Upanishad, 6.8.7).

De Taoistische wijze Lao-tzu maakte onderscheid tussen twee manieren van kennen: ‘Zij die anderen kennen, zijn wijs. Zij die zichzelf kennen, zijn verlicht’ (Tao Te Ching, 33).

Ook Jezus was dit gegeven niet onbekend dat lees je in de woorden die hij sprak toen de Farizeeën wilden weten wanneer het koninkrijk van God zou komen. Hij antwoorde:

 ‘Het koninkrijk van God komt niet met zichtbare tekenen: Noch zullen ze zeggen, Hier is het! Of, daar is het! Want, zie, het koninkrijk van God is binnenin u'.

En tot slot vond ik dat de zesde boeddhistische patriarch, Hui-neng,  zijn discipel Shen-hui eraan herinnerde dat een lering over verlichting noch de werkelijkheid noch feitelijke kennis ervan is:

'Wanneer uw geest verlicht is, zult u de essentie van de geest kennen, en dan kunt u het pad op de juiste manier betreden. Nu wordt u misleid door begoocheling, en kent u de essentie van uw geest niet. En toch durft u mij te vragen of ik de essentie van mijn geest ken. Als ik die ken, ken ik die zelf, maar het feit dat ik deze ken kan niet verhelpen dat u door begoocheling wordt misleid. En evenzo, als u de essentie van uw geest kent, zal dit kennen door u mij niet baten. Waarom leert u haar niet zelf zien en kennen in plaats van het aan anderen te vragen?’     – Platform Sutra, hfst. 8 (44)

Veel Theorieën die in de praktijk hun waarden gaan bewijzen. Eenmaal onderweg naar bewustwording van het zelf of beter gezegd, naar dat wat ik ben en wat dat allemaal inhoudt en te vertellen heeft, val ik om van verbazing en kijk met steeds grotere nieuwsgierigheid naar de wereld die binnenin mij leeft en die werkelijk even groot is als de mensheid en het universum, want hoe zou ik anders alles met mijn bewustzijn kunnen bevatten?

En zo heb ik het kringetje deze keer in het zonnetje rond gebreid.

Een hemels bruidsboeket als symboliek zoals in het Hooglied het  Eén zich met het Al verbind en

EEN wordt in ALLES.

Wat maakt gelukkig?

Toen ik ongeveer tien jaar was, wilde ik balletdanseres of verpleegster worden. Als ik verpleegster werd zou ik naar Afrika gaan om daar te werken en mensen beter te maken. Die wens was sterk verbonden aan een religieus kindergevoel.

De jaren verstreken en ik trouwde, kreeg kinderen en mijn huwelijk was verre van geweldig. Na zeventien jaar echtgenote te zijn geweest liep ik weg met mijn jongste zoon (de oudste volgde later) om aan represailles te ontkomen. Ik zat vol van overlevingsdrang en moest voortdurend mijn psyche 'op een rijtje' zien te houden. Ik moest alle zeilen jarenlang bijzetten om te overleven. Weinig tijd en inzet om er voor anderen te kunnen zijn. Zelfs een kleine boodschap voor een oude tante waarbij mijns inziens teveel van me werd gevraagd, kon me tot wanhoop drijven.

Na verloop van tijd werd het me duidelijk dat ik de gevoelens uit mijn kindertijd volkomen kwijt was geraakt. Ik wilde ze hervinden maar vermoedde dat ik intussen atheïst was geworden. Ik kon en wilde me niet meer 'overgeven' aan iets buiten mijzelf waarvan ik vermoedde dat het niet bestond. Wel wilde ik weer goed zijn en goed in mijn gevoel zitten.

Huilend en angstig zie ik mezelf weer in een eerste ontmoeting tegenover haar zitten. Ze had geen antwoorden waar ik op hoopte en ik herinner mij de woorden die we spraken niet meer, maar wel wat ik voelde. Er was een weg, een weg die me niet in een keurslijf van geboden en verboden dwong om een goed mens te zijn, maar een van ontwikkeling en zelfrespect. Waarin weer openingen gevonden konden worden om er te zijn, niet alleen voor mezelf maar voor het geheel. Mezelf hervinden in het geheel.

Nu noem ik het een weg van hard werken, werken aan mezelf. Vaak is dat werken juist stil zijn en ervaren en daardoor weer openingen creëren om er te kunnen zijn (voor anderen). Nu is het me heel duidelijk. Om er te kunnen zijn voor het geheel is het eerst nodig zelf heel met het geheel te worden.

Als ik iets voor een ander wil betekenen, (In een reactie op het vorig logje schreef ik: Het enige ultime geluk dat wij kunnen bereiken is de vreugde die je ervaart als je iets kunt betekenen voor de ander.)  zal ik die weg in mezelf moeten vinden. Dat is geen weg van mooie woorden. Maar van leven met alles erop en eraan. Van momenten van stilte om de ruimte te vinden weer verder te gaan. Frustraties en confrontaties te zien, te ervaren en leren loslaten, door gaan vanuit mijn zelf gecreëerde  rustgevende middelpunt dat ik nu terug weet te vinden.. Een weg van leren er te zijn als het nodig is, zonder aan mezelf voorbij te lopen. Weten dat: als niemand het doet, dan zal ik het doen!

Het is niet alleen filosoferen OF daadkrachtig zijn, Het is filosoferen, reflekteren, mediteren en daardoor in mijn midden terechtkomen waardoor ik liefdevol daadkrachtig kan worden vanuit een middelpunt voor mezelf en voor anderen. Daar is de kracht aanwezig die niet verstoord kan worden. In mijn midden, waar niets elkaar overloopt, maar alles in rust op zijn plek valt. Dat maakt mij gelukkig.

Om dit te verduidelijken wil ik nog vermelden dat het niet gaat om de woorden maar om dat wat woorden en methoden kunnen bewerkstelligen in daadkracht.

Het leven krijgt zijn uitstraling in de handeling die de uitwerking is van ons innerlijk.

Natuurlijk raak ook ik regelmatig uit mijn middelpunt, maar als een duikelaartje weet ik het nu vaak binnen de kortste keren te hervinden.

Als de methode die ik volg niet zou werken dan ben ik niet op een juist pad aan het wandelen.

Tara initiatie

Gelek Rimpoche gaf vandaag een Tara initiatie in Nijmegen. Heel bijzonder en aards zoals hij daarmee omgaat. De weg wijst naar een beter leven, daarbij de traditie en de Boeddhistische filosofie trouw blijft en een open ruimte creëert voor zelfreflectie .
Volgende week volgen de lessen die meer tekst en uitleg geven.
Jewel Heart is een organisatie die de oude wijsheid van het Tibetaans Boeddhisme vertaalt naar het dagelijks leven onder leiding van Gelek Rimoche.

Dus ik zal volgende week wat minder vaak of misschien niet op het blog te zien zijn.

En een

Identificaties

Leren zien waar mijn aandeel in het probleem zit of waar mijn manier van omgaan met teleurstellingen of zelfs misschien traumatische emoties, me in de greep van ellende vasthouden.

Zonder onverschillig te worden of een muur te bouwen is het mogelijk te leren loslaten.  Ik ben niet de enige die dat heeft ervaren. Opmerkzaamheid is een begin.

Schreef ik in het vorige logje.

Novelle vroeg:

Zou je misschien eens een persoonlijk voorbeeld kunnen geven? of een ander voorbeeld mag natuurlijk ook.

Een goede vraag Novelle, maar niet zo eenvoudig te beantwoorden. Om  duidelijk te vertellen wat voor mij een steek in mijn hart is, die een probleem kan veroorzaken.

Maar ik denk dat iedereen wel dat gevoel kent van een steek in je hart. Dat is de plek waar je voelt dat je geraakt wordt wanneer iemand met woorden pijlen op je afschiet. Vaak niet eens bedoeld om te kwetsen, maar als je de steek voelt betekent het dat je je aangesproken voelt. Je kunt denken het hoort bij het leven en dat soort van lijden maar gewoon voor lief nemen, maar ik denk dat ook dat niet nodig is want het kan traumatische vormen aannemen in uitzonderlijke omstandigheden, zoals ik ook wel in mijn biografie schreef.

Als ik die steek in mijn hart voel, dan weet ik dat ik geraakt ben. Dat kan soms heel heftig zijn, afhankelijk van wie de op- of aanmerking plaatst. Maar laten we even uitgaan van een ‘simpele’ belediging.

Vroeger werd ik dan heel boos en dat uitte zich niet door kwaad te worden en terug te katten, daar was ik niet altijd assertief genoeg voor. Ik liet het oplopen tot het vat vol was en dan knalde de deksel eraf en kon ik heel lelijk worden. Het zou me zo weer kunnen gebeuren als ik niet oplet.

Er zijn vele mogelijkheden om ermee om te leren gaan. De psychologische manier is in eerste instantie de beste weg om te gaan. Meer zelfvertrouwen opbouwen. Weten waar je voor wilt staan en genoeg zelfrespect hebben om er een weg in te vinden. Boos worden, doen of het je niet interesseert, terug kaatsen of jezelf beter voelen dan de ellende die je toegeworpen wordt etc.

MIJN spirituele weg is, kijken naar mezelf en ervaren dat ik me gekwetst voel. Ik krijg geen erkenning en vraag me af of ik dat nodig heb. Ja, misschien wel. Als ik eerlijk ben moet ik dat ook toegeven.  Is dat mijn egootje dat spreekt? Ik weet en heb geleerd dat het komt omdat ik me identificeer met iets dat ik zou willen zijn, daardoor voel ik me aangesproken. (Dat is het normale proces waar we meestal in vastzitten. We identificeren ons doorlopend met dat wat we denken te zijn en allerlei andere dingen.) Ik BEN niet dat wat ik denk te zijn. Ik denk alleen maar dat ik ben die ik ben maar er is veel meer heel diep in mijzelf verborgen dat ook tot uitdrukking kan komen.

Ik voel me in mijn IK eer aangetast. Welke eer…? Aan welke norm of eer wil mijn IK beantwoorden en is dat nodig? Ik mag zijn die ik ben en ik ben in de ogen van de ander misschien niet wat mijn IK zou willen, maar dan nog… ook ik mag ‘fouten’ maken. Ik hoef niet perfect te zijn.

Om wat die ander zegt hoef ik de persoon in kwestie niet boos aan te kijken, want ook hij/zij is niet alleen maar dat wat ze  (op dat moment) zegt. Waarom zou ik ervan uitgaan dat ze de intensie heeft me te beledigen en als dat wel het geval is, hoef ik daar nog niet moeilijk over te doen. Misschien is het gewoon een reactie op haar eigen innerlijke staat van zijn.

Maar het grootste spirituele onderzoek voor mij is toch te herkennen waar mijn ego in het hele verhaal zit. Als ik daarnaar op zoek ga kan ik het niet eens vinden. Het is slechts een idee dat zich in mij heeft gekristalliseerd, maar in liefde mededogen opgelost kan worden. Dat zelfbedachte ego dat ik niet nodig heb, is degene die me de steek bezorgd en me laat weten dat ik me weer eens met haar identificeer. Dat ik haar heb vastgezet en onwrikbaar overeind wil houden. Bang dat er iets te verliezen is. Al gaande die, lange maar vreugdevolle weg ben ik tot de conclusie gekomen dat er niets te verliezen is, omdat ik bij nader inzien gewoon overeind blijf ook als ik niet bang ben de minste te zijn en daardoor zelfs in kracht win. Als een duikelaartje kom ik weer boven. In het begin deed ik daar soms weken over omdat ik nog niets anders in mijn systeem had zitten, maar nu is het me duidelijk dat ik soms niet eens om hoef te vallen omdat ik het op tijd in de gaten heb.  Alleen mijn ego wordt aangesproken en ik ben zo blij dat ik het nu heel snel ontdek. Mijn ego kan ik laten voor wat het is. Niet meer maar ook niet minder dan een probleembezorger. Zonder dat ego blijft de mogelijkheid overeind om zeer betrokken te blijven. Daar heb ik het echt niet voor nodig, al probeert het er steeds tussendoor te sluipen. Misschien is DAT wel loslaten bedenk ik hier ter plekke. Zo'n ontdekking veranderd mijn hele wereld

Misschien hebben anderen dat al veel sneller in de gaten maar ik heb er heel wat jaartjes van oplettendheid over gedaan en ben blij dat ik nu regelmatig mijn ego kan herkennen in al die kleine steekjes hier en daar. Het grappige is dat ik ze nu vaak als kleine steekjes voel maar het blijft een kwestie van opletten. Het leven wordt er eenvoudiger door en er komt meer blijdschap want ik heb geleerd dat het voor mij DE manier is om te ontdekken dat

ALLES ER MAG ZIJN.

Nu ik alles terug lees dekt het geschrevene lang niet de lading, dit  is ook onmogelijk in een paar woorden te beschrijven. Toch hoop ik dat er iets van overkomt.

Harmonie

Voor medicijnen voor de gezondheid moeten ziektes bestudeerd worden; en muziek die harmonie wil uitdragen moet disharmonie onderzoeken.
Plutarchus (46-120) Griekenland

Ik ben altijd blij als ik hier of daar een bevestiging lees van mijn ideeën. Vooral in een tijd waarin velen alleen maar naar de mooie kanten van het leven en de goede eigenschappen in zichzelf kunnen en willen kijken met de kreet 'positief denken'. (waarmee  ik niet wil zeggen dat doemdenken zinvol is) Het lijkt me dan onmogelijk en op zijn minst erg moeilijk om datgene wat niet goed functioneert of dat waar zich de problemen voordoen te wijzigen. Zo is het in het klein en zo is het in het groot.

Nou ben ik maar klein :-) dus zal ik in mijn eigen leven de problemen moeten onderzoeken om tot probleemloze resultaten te kunnen komen. Vaak heb ik de problemen niet eens dóór. Soms wil ik ze niet eens ervaren als problemen en denk ik dat ze bij het leven horen.
Iets anders is, dat ik de problemen en de ergernissen die op mijn weg komen. niet herken als MIJN probleem. Dan kan ik denken: als die ander zou veranderen, dan heb ik toch geen problemen meer.
Maar ik kan die ander niet veranderen dus zal ik toch wat aan mijn eigen ergernis of verdriet moeten doen. Hoe doe ik dat?

Nou Plutarchus weet wel hoe dat moet. Hij is vast een ervaringsdeskundige geweest anders had hij die uitspraak niet kunnen doen en daar kan ik dan mijn voordeel mee doen. Hij geeft me te kennen dat ik op de goede weg ben om er iets aan te doen.
Een vriendin van mij zegt altijd: 'Spitten, boeddhisme is spitten in jezelf en dan komt er van alles naar boven waar je iets aan kunt veranderen'. Dat heeft natuurlijk niet specifiek iets met boeddhisme te maken, maar daar vinden wij tweetjes toevallig de methode om aan onszelf te werken en dat is heel handzaam.

Voor mij staat zo langzamerhand als een paal boven water dat, door open en eerlijk te durven kijken naar de problemen in mijn leven, zonder te wijzen naar dat wat de ander mij heeft aangedaan, mijn leven grof verbeterd kan worden. Leren zien waar mijn aandeel in het probleem zit of waar mijn manier van omgaan met teleurstellingen of zelfs misschien traumatische emoties, me in de greep van ellende vasthouden.
Zonder onverschillig te worden of een muur te bouwen is het mogelijk te leren loslaten.  Ik ben niet de enige die dat heeft ervaren. Opmerkzaamheid is een begin.

 Het is een leerproces dat nooit ophoudt en een enorme blijdschap tot gevolg kan hebben. Denk maar eens aan de vele schitterende composities in de muziek en de enorme uitvindingen in de medische wereld. Zonder onderzoek waren ze er nooit geweest. En dat blijft niet bij één vreugdevolle compositie. Als je eenmaal de slag te pakken hebt volgen er meer.

Een Gehakkelde Aurelia (met dank aan Corrie die het beestje een naam gaf) die honing zuigt op een distel, dat leek me wel een toepasselijk plaatje.

Gelijkheid

Democratie is een charmante regeringsvorm, gevarieerd en vol verwarring, iedereen wordt gelijkwaardig behandeld, of men nu in realiteit wel of niet gelijk is.
 Plato.

 Grappig is dat. Ik heb me al weleens afgevraagd hoe democratisch we tegenwoordig nog zijn. Er is zoveel verschil tussen democratisch denken en handelen. Misschien kun je het niet eens meer democratisch noemen.
Zouden die verwarringen en problemen waar we elkaar mee opzadelen ooit opgeheven kunnen worden?

UPDATE

en laat ik nu ook nog lezen:

Het manco van gelijkheid is dat we het alleen maar willen hebben ten opzichte van onze meerderen 

:-)

En echte democratie in  Den Haag zou slechts een druppel op de gloeiende plaat van de wereld zijn.

Mystiek

Es schreef

Mijn eerste ultieme mystieke ervaring had ik in de jaren zeventig op een lsd-trip. Er was geen binnen of buiten meer, pure heldere wezenlijke werkelijkheidsbeleving. In die tijd las ik graag boeken van Castaneda en de gedichten van Allen Ginsberg die over hetzelfde verhandelden.
Het voordeel van deze ervaring was dat min of meer de basis werd gelegd tot een groeiend bewustzijn ongeveer vergelijkbaar met het aanreiken van een sleutel waarmee je de deur kunt openen die op slot is.

Leuk dat je hiermee komt Es. Tijdens de B. lessen die ik kreeg, hoorde ik dezelfde ervaringen. Allen Ginsberg werd een leerling van Rimpoche.
Bij zelfbewustwording en het boeddhistische pad van liefdevolle vriendelijkheid is er geen trip nodig. Het is een pad dat je bij vol bewustzijn zonder drugs kunt gaan. Zo kom je in het paradijs van je eigen innerlijk wezen. Waar je onderweg regelmatig weer mee in aanraking kunt komen. In toevallige ontmoetingen of zoals in de christelijke traditie wordt gezegd door genade.

Er bestaat geen paradijs buiten ons eigen diepste innerlijk  ZIJN. 

Daarover wordt in vele tradities, mystieke werken en  mythologische verhalen verteld.  Het betekent dat er velen zijn die het pad kennen en weten dat het door de mens begaanbaar is. Zij kwamen in hun innerlijk paradijs en konden er daardoor over schrijven. De ervaring was zo groot dat ze het niet voor zich wilden houden en het graag wilden delen. Dat deed een ieder op zijn eigen manier en men zocht daar woorden voor die een  aanwijzing geven voor dat wat hun belevenis was. Een belevenis waar moeilijk woorden voor te vinden zijn. Ook vertellen ze over de weg die ze gingen,  niet eenvoudig te gaan maar ook niet onoverkomelijk en zeker de moeite waard.

In het Boeddhisme worden handvatten aangereikt door het pad van de Boehdda te volgen zoals o.a.  in de Lam Rim, het Vajra Yana en de zes paramita's wordt beschreven.
De Joods-Christelijke traditie kent zijn tien geboden, geen VERboden, maar tien voorstellen die ons (aan)geboden worden om beter te kunnen leven, spiegels waarin je naar jezelf kunt kijken hoe het er met je voor staat en waar je iets mee kunt doen) en in het nieuwe testament de liefde voor God en de mens.
In het Hindoeïsme is een prachtig pad beschreven in de verhalen van de Mahabarata waar Krishna in de Bhagavat Gita aan Arjuna vertelt  hoe je de strijd aan kunt gaan op je weg.
In de mystiek lees je over de beklimming van een berg, bij Johannes van het Kruis en Teresa van Avila vertelt over de innerlijke burcht waar je in de diepste innerlijke kamer de Koning kunt ontmoeten. Een modernere schrijver is Anselm Grün. Hij schrijft daarover in zijn boekje: De hemel begint in jezelf.
Ook de boeken van Dürckheim zijn heel bijzonder en Walter leest ze graag heb ik begrepen :-)
Verder zijn er vele sprookjes en andere verhalen die vertellen over een weg  naar je diepste zelf. Je kunt ze allemaal gebruiken als spiegels.

Voor ieder wat wils als je geïnteresseerd zou zijn. Maar vergis je niet, 'je kunt het pad niet gaan als je het niet zelf geworden bent', wordt er geschreven in  'de stem van de Stilte'.
Kennis en lezen is niet voldoende voor resultaten, die kunnen er pas zijn als je het heel langzamerhand tot je door laat dringen door  te leren, erover te denken en STIL te zijn, te mediteren en het je eigen te maken. Er komt heel veel zelfreflectie bij kijken.  Het hoort er allemaal bij. Het is goed voor jezelf goed voor de medemens, aan het begin van het pad, voor onderweg en voor altijd.

En zoals altijd heb ik ook dit niet alleen voor jullie opgeschreven, al lijkt dat misschien zo, maar het geeft mijzelf ook weer een  ondersteuning op het pad dat ik wil gaan en waarop ik nog lang niet uitgewandeld ben.

Mystieke ervaring

Het kan je zomaar overkomen. Toch praat degene die het overkomt er niet zo graag over, want hoe kun je een ervaring verwoorden waar geen woorden voor zijn. Daarbij komt de mogelijkheid van het uitgesproken ongeloof van velen. Dan lijkt het delen ervan zo zinloos.

Plotseling lijken je ogen te zijn geopend en zie je voor een langer of kort moment de wereld als nooit tevoren. Het is niet meer jij en de wereld, maar jij en de wereld zijn één. Het is in en om je heen het doorstroomt je. Je wordt als het ware boven je dagelijkse doen en denken uitgetild en overziet het geheel. Het is niet meer het één of het ander, maar het is er allemaal. Verdriet en geluk zijn versmolten tot één geheel en toch ken je het verschil. Blijdschap, vreugde, geluk, het zijn allemaal woorden die niet waar maken waar het over gaat. Er lijkt een tipje van een sluier opgelicht en je ervaart een andere overweldigende wereld en een ander zelf als één geheel.

Misschien weten we dat alles in het universum deel van één oneindige stroom van liefde is, waarbinnen aantrekking en afstoting functioneert, maar weten is geen kennen. Weten is intelectueel beredeneerd, kennen is een verwerkelijking in onszelf. Die ervaring laat weten wat de Werkelijkheid  is. Het maakt duidelijk dat het niet het één of het ander is, maar beiden. Het Absolute onaanraakbare valt samen met het relatieve kenbare van het dagelijks leven.

De uitwerking daarvan naderhand is voor iedereen weer verschillend, want dan gaat de interpretatie en de dualiteit weer een rol spelen. Het enige wat duidelijk kan zijn geworden is, dat het mogelijk is op een heel andere manier aanwezig te zijn in het hier en nu. Anders dan er over het algemeen over wordt gesproken en begrepen. De werkelijkheid te zien en te ervaren is iets anders dan erover praten.. Het IS er, het BESTAAT . Daar hoef je niet meer aan te twijfelen.

Dat waar Boeddha, Jezus en vele andere mystici over praten heb je even kunnen ervaren. Zij vertellen dat het mogelijk is te leven in die staat van ZIJN. Inteligentie en beredeneren is niet het belangrijkste wat geld. Er is een open aandachtig bewustzijn voor nodig. Een bewustzijn dat openstaat voor meer dan we als normaal ervaren. Een bewustzijn dat niet vastzit in de theorieën die we opbouwen om dingen te verklaren, maar vrij is van denkbeelden, bewijsvoeringen en illusies waar we vol van zitten. Jammer genoeg komen we daar maar zelden van los want om er vrij van te zijn, is het nodig ze eerst te herkennen. En het dubbele daaraan is dat er toch ook woorden en denkbeelden nodig zijn om te verwoorden en duidelijk te maken waar het over gaat want ook hier kan het één niet zonder het ander.

 We hebben nog een hele weg te gaan om VOLLEDIG mens te worden.