Making of... Koude Vis

Een paar halfronde lijnen die  een vis werden met een achtergrond.

Nee dat figuurtje bevalt me niet, dat haal ik weg.

Nu de penseelstreken wat meer rust geven en de kleur iets oplichten, wat details aanpassen.

langzamerhand ontwikkeld zich mijn verhaal

Dat lege vlak, daar moet ik toch iets op bedenken. Hoe geef ik mijn verhaal vorm?

Koude Vis, (warm is lekkerder).

Verwonderd kijk ik over mijn schouder

Alles even laten rusten en dan...?

in ieder geval nog nog wat details aanpassen.

Elaine Thomas maakt heel mooie muziek met haar band The Poets Messengers
Echt iets voor mijn plakboek

Een wandelingetje

Ik kwam hem vanmorgen  tegen op mijn wandelingetje naar de apotheek. Het was behoorlijk fris. Dat had ik niet zo verwacht alhoewel de mist het uitzicht behoorlijk had belemmerd en de ramen van de serre helemaal beslagen waren.
 Op de terugweg met wind mee was alles een beetje vriendelijker en kon ik met een blij gevoel mijn handen uit de zakken halen om het kleine fototoestel aan te zetten. Meteen hoorde ik hem. Alsof hij erop gewacht had. Bovenin de Magnolia die vol met knoppen zat voor het komende voorjaar. Hij was alvast aan het oefenen en floot er vrolijk op los.

Je kunt het niet horen, maar ik heb er wel een plaatje van gemaakt.

De witte besjes lijken ons attent te maken op het komende kerstballenfeest.

Aan de oude Velperweg staan tussen enkele eengezinswoningen  zulke prachtige herenhuizen.

Ooit fotografeerde ik in het beekje dat hier en daar boven de grond voor de tuinen langsstroomt Weidebeek juffers. Midden in de stad is het een oase van rust langs dat smalle watertje dat regelmatig onder de grond verdwijnt. Nu ontdekte ik een Meerkoetje druk doende met fourageren.

Weer bijna thuis zag ik de Mahoniestruik  alweer in bloei staan in de tuin van Vreedenhoff. Het is een winterbloeier.

Hij bloeit prachtig en daarna krijgt hij trossen met zwarte bessen. Dat lijken net druiven en daarom wordt hij ook wel druifplant genoemd. Van die bessen kun je heerlijke jam maken, dus het is een struik met veel toepassingen.

Ja ja, dat heb ik even gegoogled hoor, want zelf weet ik er niet zoveel van.

Het recht van de sterkste

Ja, ik heb hem op mijn schilderijen blogspot gezet.

Een tweede

En dan ook nog een tweede die ik ook in het plakboek plakte.


Deze twee samen praktiseren  zou geweldig zijn en gelukkig maken.

Sing it out.

Goed voorbeeld doet goed volgen.

Zoveel dingen die ik tegenkom en me prikkelen of boeien. Ik dacht een nieuw blog te openen, een soort plakboek waar ik alles in orden en neerzet, gewoon voor mezelf om in te kunnen bladeren. Maar toen dacht ik: waarom een nieuw log, dit is toch een Magazijn, ik kan er alles in kwijt, gewoon onder het Label Plakboek. Dus hier is de eerste.

Noodvaart

Met een noodvaart heb ik gisteren de verfkwast over dat akelig witte doek gehaald dat me nu al een paar dagen vanaf de ezel aanstaart. Ik had te weinig tijd er meer kleur van te maken en ook vandaag zal me dat niet lukken. Een rood accent lijkt me wel wat .

Er staat weer een heel programma te wachten. Het is weer Vreedenhoff tijd en ik heb iets voorbereid waarvan ik hoop dat het aanslaat. Ik ben in de Wikipedia gedoken onder de noemer Heraclitus en Panta Rhei. Nou dit zal vast weer een aardige ochtend worden. Een kopje koffie met een koekje krijgen we erbij zolang de crisis het toelaat, neem ik aan.
Vorige keer waren er veel afwezigen en zat ik alleen met Marijke, ik hoop dat er nu weer wat meer deelnemers zijn.
Daarna snel naar schoonmama voor de wekelijkse boodschappen. Pa is zwaar ziek en heeft niet zoveel tijd meer voor de boeg. Ik hoop dat ik hem niet al te slecht aantref maar...Gelukkig wonen ze heel dichtbij.
En dan komt Niels (14) alweer uit school. Hij blijft deze nacht hier extra slapen, normaal  is hij er alleen van donderdag op vrijdag en dat betekent ook weer volop  'afleiding'.  Ach die dagen van mij lopen altijd wel weer vol.
Ik hoef me niet te vervelen.

Ja rood ...of....

Niets is zeker

Vanmorgen nog raasde de wind om ons flatgebouw en deed de bomen schudden. Nog maar weinig bladeren hebben als laatste stand gehouden en het park is doorzichtig geworden. Wanneer het donker wordt schijnen de lampjes van het verpleeghuis iets verderop, als te vroege kerstboom verlichting door het karkas en brengen een winters sfeertje over. Intussen schijnt het zonnetje weer vrolijk in de kamer door de vitrage die beschermt tegen de inkijk van de flats aan de andere kant van ons appartement  Het is plezierig vrij naar buiten te kunnen kijken aan de park zijde.
Ik voel me veilig en tevreden in ons huis en deze omgeving. Maar hoe anders kan het zijn of zomaar worden.

Zeven jaar geleden, tijdens de eindfase van de bouw werd een ruit ingegooid bij de buren. Was het hier wel zo veilig? In oktober betrokken we onze nieuwe woning en na een prachtige zomer viel al snel de eerste sneeuw.  Plotseling hoorden we veel gejoel van jongelui in deze toch wel heel rustige buurt. Met een enorme klap belandde een natte sneeuwbal tegen ons raam. Ik schrok  verschrikkelijk en herinner me het sterke gevoel van onveiligheid dat in me opkwam. Het drong door tot in mijn botten. Hoe kun je je voelen als je niet eens meer zeker bent van het huis waarin je je veilig terug kunt trekken. Beelden die ik dagelijks voorbij zie komen op het nieuws. Misschien was mijn gevoel nog maar heel betrekkelijk, maar er hangt zoveel lijfelijk welzijn aan af. Die pijn en onzekerheid kan plotseling opkomen in ieder situatie. Hoeveel zekerheid bestaat er in ons leven?

Iedere dag dringen er beelden in onze huiskamer binnen van mensen die op de vlucht zijn en onder barre omstandigheden alles verloren hebben. Hoe voelt dat. Kan ik meevoelen of loop ik er voor weg en heb genoeg aan mijn eigen sores. Maar ook hier kunnen plotseling zulke omstandigheden de kop op steken.
Ik ben er steeds meer bewust van dat we slechts in een schijnveiligheid leven. Niet alleen vanwege materiële omstandigheden, maar ook fysieke onzekerheden kunnen ieder moment voor onze deur staan. Weet ik me dan staande te houden? Wat kan ik doen om overeind te blijven? Mensen met een onoverkomelijk ziekte zullen daarover veel kunnen verhalen.

Niet iedereen wil of kan zich met de onzekerheden van het leven bezighouden want iedereen heeft zo zijn eigen weg. Mijn weg is het om me bewust te worden van alle schijnzekerheden in mijn leven en als die weg zouden vallen wil ik een basis hebben om op te staan. Vertrouwen in de onzekerheid zelf en alles leren aanvaarden wat op mijn pad zal komen zonder valse hoop. Een basis van onzekerheid dat er niet iets is om me op te verlaten maar alles er mag zijn en mag komen zoals het is. Daaraan heb ik mijn handen wel vol en ik merk dat het me sterker maakt 'onder ogen te zien wat IS' en ook wat kan komen zonder onwaarschijnlijke verwachtingen. Uiteindelijk is ieder mens vergankelijk.
Van nature grijpen we naar zekerheid uit zelfbehoud. Ook dat onder ogen zien, dat het zelfbehoud is en het misschien wel nergens op slaat want ook IK ben vergankelijk.

Of dat ook zal werken onder moeilijke omstandigheden? Ik weet het niet, misschien helpt droogzwemmen. Ik heb in ieder geval de ervaring dat ik op deze manier al veel stappen in vertrouwen heb kunnen zetten en het me sterker heeft gemaakt. Dat is waar het voor mij om gaat.

 *Het hele leven gebruiken om te leren en kwaliteiten te ontwikkelen in de geest, zodat ik er onder alle omstandigheden kan zijn in vrede en harmonie met wat er is. Vertrouwen in het niet iets. Rust in het onvoorstelbare. HIER, NU.

Dat kan (in mijn idee als vangnet) gelieerd zijn aan een Godsvertrouwen of een toevlucht nemen in de lessen van de Boeddha. Maar de onzekerheid blijft. Boeddha leert daarover en ook Jezus zei aan het kruis Mijn God mijn God waarom hebt gij mij verlaten.

*Ik gebruik het leven om te leren en niet andersom het leven is er om mij te leren. Een wezenlijk verschil van uitgangspunt.

Eeuwige stroom

Sommige dingen ontstaan met grote snelheid, andere dingen verdwijnen met grote snelheid; en een deel van wat nu ontstaat, is alweer verdwenen. Beweging en verandering vernieuwen de wereld constant  net als de ononderbroken stroom de oneindigheid der eeuwen constant vernieuwt, Aan welke van alle dingen die voorbijsnellen in deze vliedende stroom waarin niets blijft zou jij een hoge waarde willen hechten? Dat zou zijn alsof je verliefd werd op een van de mussen in de lucht terwijl die alweer uit het zicht is verdwenen.

Marcus Aurelius

.

Worsteling

Soms is het schilderen een hele worsteling.
Dat klinkt misschien heel zwaar, maar het is heerlijk om er mee bezig te zijn en ieder keer een nieuwe stap te maken als de eerste opzet er staat.

Dan denk ik, wat moet ik hier nou toch van maken en schilder het een na het ander over met witte verf waarna er weer andere beelden tevoorschijn komen. De olifant beviel me wel en ik wilde hem zo lang mogelijk laten staan. Soms is het leuk om al die tussenfasen te fotograferen, maar dat komt er meestal niet van. Er gaan heel wat stadia aan de laatste fase vooraf. 

Ik twijfel soms lang voordat ik hem goedkeur. Ook nu zie ik dingen details waar ik toch nog wat mee wil doen.

Als het klaar is zet ik hem op mijn  schilderijen.blogspot

Mist

Gisteren in de mist gefotografeerd.
Het was zo heerlijk.
Maar wel koud en ik liep toch al te snotteren.
Ik ga nog meer fotootjes op http://ellyvandoorn.wordpress.com/ plaatsen

Ieder moment is nieuw

We weten het wel, maar leven het niet.
Houden ons vast aan oude ervaringen en denkpatronen.
Kijken naar mensen alsof ze zijn wat wij van ze denken.
Zonder open te staan voor alle veranderingen.
Heel af en toe dringt het dan door dat er iets is veranderd
terwijl iedere minuut anders is.

Onze blik zou heel wat ruimer en misschien milder worden als we in die openheid van wat IS zouden kunnen leven.

En toch betekent het voorgaande niet dat je dan maar alles moet geloven en je in de boot moet laten nemen. Het betekent gewoon

alert, open en vriendelijk zijn.

Angst en pijn

Steeds beter herinner ik me mijn kinderervaringen. Mijn manier van zijn en de gevoelens die  toen een rol speelden.  Het was puur en direct. Tot een jaar of acht was ik als kind werkelijk in het moment aanwezig. Alles is er zoals het is, zonder oordelen of overwegingen. Gelijktijdig met een groot gevoel van verbondenheid met de mensen en kinderen om me heen.

Toen ik bijna drie was lag ik in het ziekenhuis voor een zware operatie. Er was geen sprankje angst, ja ik herinner me dat heel goed. Niet van horen zeggen, bepaalde dingen kan niemand mij verteld hebben want ik was alleen met de behandelende artsen en verpleegsters. Als ik zo terug kijk en weer voel hoe het was, kom ik tot de conclusie dat de angst die je later opbouwt uit ervaringen,  meer pijn bezorgt dan noodzakelijk is.

Ik weet dat nu uit nieuwe ervaringen omdat ik oefende om pijn met de weerstand die daartegen is en soms ook de angst, te leren voelen zonder angst met rust en acceptatie,  door heel bewust en aandachtig te zijn. Er is verschil. Waarmee ik niet wil zeggen dat pijn niet erg is of dat ik nooit meer angst en weerstand zal hebben. Maar ik hoop wel dat deze ervaringen me door moeilijkere tijden heen zullen helpen. Oefening baart kunst.  En zo werkt het niet alleen voor lichamelijke- maar ook voor psychische pijn.

Ik weet nog goed dat als kind de moeder van een schoolvriendinnetje was overleden. En ook een buurjongetje overleed.  Het raakte me diep en ik was heel verdrietig maar ik herinner me ook dat er een basis in mij aanwezig was waarin en waardoor ik pijn en verdriet met vertrouwen, vreugde en liefde wist te verwerken.

Helaas blijven we naarmate de jaartjes verstrijken veel meer in onze emoties 'hangen' en we houden ons vast aan onze manier van denken en de herinnering van 'denken te weten' hoe erg het is. Het is dan heel lastig nog open te staan voor andere perspectieven, die zijn vaak moeilijk te vinden in jezelf en toch zijn ze er. Ze zijn verdrongen door dat 'denken dat we weten' wat het is. Het is maar de vraag of dat denken ons niet op een dwaalspoor heeft gezet voor wat het werkelijke gevoel betreft. Als kind heb je daar geen last van en ervaar je zoals het IS.

De manier waarop ik als kind met het leven omging. Dat was toch werkelijk verschillend van datgene wat ik door de jaren heen heb geleerd met dat denken . Of moet ik zeggen heb afgeleerd in puur voelen.

Weer als een kind te kunnen zijn en toch een volwassen ontwikkeling hebben doorgemaakt.
Dat is voor mij een mooi ankerpunt.

Leuk

Zomaar even iets leuks.

Rodin

Vandaag zijn we in het Singer museum van Laren geweest.
Daar is een prachtige tentoonstelling met erotisch werk van Rodin. Beelden en tekeningen. Ik heb daar werkelijk mijn hart op kunnen halen.
Jaren geleden of moet ik zeggen decennia geleden was ik in Musee Rodin, Parijs en was helemaal verkocht. Ik weet nu dat er niets verloren is gegaan van de herinnering en het bijbehorende gevoel toen ik zijn werk hier weer zag.

Ik mocht er natuurlijk geen foto's maken dus leende ik een plaatje van internet maar dat haalt niet bij de werkelijkheid van een wandeling door het museum. Het gemak waarmee Rodin zijn modellen lijkt neer te zetten in de meest erotische poses, waarbij hij zelfs niet eens naar het papier keek waarop hij tekende, is onvoorstelbaar. Hij weet zijn liefde voor de vrouw en de kunst zo mateloos boeiend over te brengen

Ik heb in Laren mijn fascinatie weer  ruimschoots opgehaald. 

Gelek Rimpoche

UPDATE

Misschien werkt deze link kopiëren en plakken beter.

http://app.topspin.net/store/artist/978?wId=43830&theme=black&highlightColor=0x00A1FF&w=400&h=350&src=fb

Een aanrader om te zien hoe een Tibetaanse Lama in de 21e ste eeuw functioneert. Indrukwekkend. Het duurt 7 a 8 minuten!

Een filmpje van 7 minuten over Gelek Rimpoche mijn Dharma leraar. Een of twee maal per jaar komt hij voor lessen naar Nijmegen.

Wat is compassie?

En nou hoop ik niet dat je denkt dat ik hieronder even een korte uitleg daarvan ga geven, want ik weet er ook helemaal niets van en ben onwetend.
Het blijft voor mij een zoektocht naar de juiste houding ten opzichte van mijn medemens. Compassie hebben en me betrokken voelen bij mensen waar ik van houd is niet zo moeilijk. Daar wil ik wel voor klaarstaan en dan vaak nog als het me past, want soms is het moeilijk om ook daarvoor mijn eigen dingen aan de kant te schuiven.
Een heel andere zaak wordt het bij mensen waar ik me niet bij betrokken voel. Ik weet niet hoe jullie daarmee omgaan. Misschien voel je dan ook helemaal niet de behoefte om er ook maar IETS mee te doen, maar wat ik er wel mee doe is: maar weer eens kijken naar mezelf en constateren dat er nog niet zoveel compassie in mij aanwezig is al zou ik mezelf soms wel een schouderklopje willen geven voor hetgeen ik doe voor die me lief zijn.
Nog moeilijker is het wanneer ik in conflict dreig te raken door tegenstrijdige belangen. Moet ik dan altijd maar toegeven? Ik heb weleens gezegd toen ik daardoor helemaal aan de grond zat: "Ik kan toch niet dwars door die muur heen."
Mij werd geantwoord dat ik maar eens stil moest gaan zitten ademhalen en dat er helemaal geen muur was.
Die goede raad volgde ik op en merkte dat het een weldaad was. Ik kwam tot de conclusie dat het klopte wat me werd aangereikt en dat het zitten en reflecteren inzicht met zich meebracht en mijn emoties tot rust bracht. Zo herkende ik de twee ego's die tegen elkaar in opstand waren. Er ontstonden bevrijdende perspectieven in mijzelf. Het loste het probleem niet direct op en het is ook maar de vraag of dat altijd nodig is. Ik kon wel weer met genegenheid naar mijn tegenhanger gaan kijken en zag hoe we beiden in hetzelfde schuitje zaten. Ik hoef het niet overal mee eens te zijn om toch in evenwicht te zijn.

Voorlopig werkt compassie meer als een spiegel om in te kijken om meer inzicht te krijgen in mijn eigen problematiek dan om altijd maar weg te geven.
Dat is al heel veel rustgevende en inzichtelijk makende handeling van waaruit ik kan leren er voor anderen te zijn.

Compassie

“Compassion 

is not helpless 

pity, but an 

awareness and

determination 

that demands 

action.”

Dalai Lama

Ja en er echt iets aan doen is het moeilijkste dat er is. Vooral als je zelf lekker in je huisje zit en vindt dat het leven goed voor je is. 

Ik weet er alles van.

Me schuldig gaan voelen is ook weer niet nodig maar weten dat mijn armen altijd te kort zijn drukt me wel met de neus op de feiten. En daar is niets mis mee.

Er lijkt een soort tegenstrijdigheid te zijn in het leren loslaten, je emoties leren herkennen in al die zaken waar je aan gehecht bent en het leren ze niet de baas te laten spelen en  het je verbinden aan compassie die dus zeker niet passief kan zijn, een emotioneel gevoel waar je verder niets mee doet. Dat is een aardig begin van compassie maar daarna komt het werk.

Als je je er verder in verdiept kom je toch tot de ontdekking dat het juist die beide bewegingen in het bewustzijn zijn (de onthechting en de compassie vol van betrokkenheid) die elkaar versterken in plaats van in conflict met elkaar te komen. De rust die de onthechting kan bieden, maakt juist ruimte vrij om er voor anderen te kunnen zijn, betrokken zonder er jezelf in te verliezen of jezelf 'weg te geven'. Ook dat kan een brug te ver zijn en daarom: Alles met aandacht beoefenen zonder jezelf voorbij te lopen, maar wel eerlijk zien  dat je nog lang geen compassie verwerkelijkt hebt. 

Herfst

Al staan er wolken voor de zon, de gele herfsttooi zorgt in huis voor verlichting. De werkelijkheid is  veel stralender dan de afbeelding.

Vertrouwen

Vertrouw ten eerste op de geest en de bedoeling van de lessen, niet op de woorden
Vertrouw ten tweede op de lessen, niet op de persoonlijkheid van de leraar
vertrouw ten derde op de echte wijsheid, niet op de oppervlakkige interpretatie
en
vertrouw ten vierde op het wezen van je pure geest van wijsheid, niet op waarnemingen vol vooroordelen.

Boeddha.




Het probleem met zulke citaten, die uit de context zijn gehaald is altijd dat je moet weten wat er met de verschillende begrippen bedoeld wordt. Het meest in het oog springend bij dit citaat vind ik het woord wijsheid.
Wat er onder wijsheid door de Boeddha wordt verstaan, daarover heeft de hij onophoudelijk onderricht gegeven. Er zijn talloze boeken over geschreven.  Het gaat over de leegte van onafhankelijk bestaan en wat dat is, is niet in een paar woorden te zeggen, laat staan het in je leven te integreren. En om er nog een schepje bovenop te doen, gaat het onafscheidelijk samen met alomvattend liefde mededogen.

Schilderen en lezen

Ik ben gewoon aan het lezen op Werkwijze. 
Ik zou mijn zienswijze niet beter kunnen verwoorden.
Bedankt voor al dat moois Walter.

Intussen schilder ik.
UPDATE
de laatste versie
http://ellyvandoorn.blogspot.nl/ ook op mijn schilderijen blog

Geschokt

Zelfmoord door pesten.

Steeds weer zijn we geschokt, lopen we mee in optochten en proberen de aandacht te vestigen op...
Dat is goed en moet beslist gedaan worden.
Nog meer noodzakelijk is dat we ons eigen gedrag en de verdraagzaamheid over datgene wat ons niet aanstaat werkelijk heel diep overdenken.
Moet dat wat ons niet aanstaat veranderen of moet de manier waarop we ermee omgaan veranderen?
Daarover leren begint in de kleine dingen die ons omringen.
Mezelf kan ik veranderen, anderen niet. Wie zich niet wil spiegelen kijkt niet in de spiegel die wordt voorgehouden.

Op gang komen

Ik vind het erg moeilijk weer een beetje op gang te komen met schilderen. Iets weerhoudt me om er weer vol op in te stappen. Aan alle kanten voel ik belemmeringen en blokkades zowel in als buiten mezelf.
Wat ik daar wel als plezierig aan ervaar is dat wanneer ik een stapje achteruit doe en naar mezelf kijk er dan dingen tevoorschijn komen die heel herkenbaar zijn. Ik kom overwegingen tegen waarvan ik dacht dat ze achter me lagen en ik er geen hinder meer van had, maar ik vergis me lelijk. Sommige spelen nog altijd een rol. Als de omstandigheden er rijp voor zijn poppen ze naar boven. Zo leer ik mezelf steeds beter kennen. In de meest eenvoudige zaken komen ze naar boven.



Verder zijn er fysiek ook obstakels, te weinig ruimte om doeken te plaatsen, het wordt daarom tijd gewoon lekker op papier te gaan werken, alhoewel ik me hier ter plekke bedenk dat het ook zijn problemen geeft, want om te leggen heb ik misschien nog meer ruimte nodig dan om doeken rechtop in de kelder te plaatsen. Bovenop de linnenkast kan nog wel wat liggen maar die is niet breder dan 60 cm. en breder papier hangt eroverheen waardoor de deur niet meer open of dicht kan hahaha. En verhuizen is ook geen optie want we hebben het hier best naar ons zin. Zeven jaar geleden had ik nog een hele kamer als atelier en een zolder om op te slaan.

Zo zie je maar hoe alles zijn voor en nadelen heeft. Wie had het daar ook alweer over ?? :-)

Wat zal het heerlijk zijn me weer volledig uit te leven in vormen en kleuren. Of ik dat kan op dit moment en op mijn eigen manier...?

Drie keer heb ik deze al overgeschilderd en waarschijnlijk haal ik hier ook wel weer voor een groot deel of helemaal de witkwast overheen.
Ach het werkt in ieder geval ruimte besparend.

UPDATE

het is geschied, de witkwast deed weer zijn werk.

En het voelt goed.

De verbindende schakel

Alles is bewustzijn


Ik hoef niet meer te zijn dan ademhalen
dat me met volle teugen
verbindt aan alle werkzaamheden
die ik niet ben.



Ik-         de persoonlijkheid die functioneert en vanwege zijn beperking onwetend is.
zijn-      een beperkende staat verbonden met de persoonlijkheid 
adem-    leven gevende energie, werkzaamheid van het lichaam die als vanzelf komt en gaat gedreven door niet controleerbare reflexen die verband houden met de staat van zijn die evenals de persoonlijkheid vergankelijk is en waarop alleen tijdens de duur van het leven vertrouwd kan worden.
verbinden- een relatie tot stand brengen tussen twee polen. 
werkzaamheden- alle materiële en niet materiële werkzame omstandigheden evenals inherente zijns toestanden zoals: gewaarwordingen, voorstellingen, geheugen, gevoelens, emoties, intenties,  denken, waaruit een vervolg kan ontstaan.




Wil je meer weten over bewustzijn zie het filmpje.


De natuurkundige B. Alan Wallace probeert een brug te slaan tussen het 2500 jaar oude boeddhistische gedachtegoed en de moderne natuurkunde, neurologie en psychologie. De kernvraag in zijn werk is of ons bewustzijn net zo concreet aanwezig is als tijd en ruimte. Wanneer dat aantoonbaar zou zijn, zouden we onszelf niet langer zien als geïsoleerde eenheden, gescheiden van onze omgeving, maar als delen van een geheel, verbonden met alles. 

Schitterend

Kalm aan

Als je door de bomen het bos niet meer ziet
ga er dan maar even bij zitten.

Laag pitje

Ik denk erover te stoppen met dit blog, maar mezelf kennende en wetend dat het van die vlagen zijn, heb ik besloten het bloggen hier op een lager pitje te zetten.
Al enkele weken zit ik niet zo lekker in mijn vel. Mede daardoor zijn er ook al  'verplichtingen' waar ik mee ben gestopt en ik wil meer tijd gaan besteden aan dingen die op dit moment belangrijker lijken. Gewone dagelijkse dingen die ik niet altijd met veel aandacht doe. Ik wil meer de rust nemen die ik nodig heb om er voor alles en iedereen om mij heen te kunnen zijn mezelf incluis. Misschien kom ik dan ook weer eens aan schilderen toe.

Fotootjes zal ik wel regelmatig  op http://ellyvandoorn.wordpress.com/ zetten. En af en toe een schilderij op http://ellyvandoorn.blogspot.nl/ Maar de overdenkingen hier houd ik een poosje voor mezelf. Er is nog genoeg om in rust over na te denken, over te mediteren en mezelf  weer te vinden.