“Compassion
is not helpless
pity, but an
awareness and
determination
that demands
action.”
Dalai Lama
Ja en er echt iets aan doen is het moeilijkste dat er is. Vooral als je zelf lekker in je huisje zit en vindt dat het leven goed voor je is.
Ik weet er alles van.
Me schuldig gaan voelen is ook weer niet nodig maar weten dat mijn armen altijd te kort zijn drukt me wel met de neus op de feiten. En daar is niets mis mee.
Er lijkt een soort tegenstrijdigheid te zijn in het leren loslaten, je emoties leren herkennen in al die zaken waar je aan gehecht bent en het leren ze niet de baas te laten spelen en het je verbinden aan compassie die dus zeker niet passief kan zijn, een emotioneel gevoel waar je verder niets mee doet. Dat is een aardig begin van compassie maar daarna komt het werk.
Als je je er verder in verdiept kom je toch tot de ontdekking dat het juist die beide bewegingen in het bewustzijn zijn (de onthechting en de compassie vol van betrokkenheid) die elkaar versterken in plaats van in conflict met elkaar te komen. De rust die de onthechting kan bieden, maakt juist ruimte vrij om er voor anderen te kunnen zijn, betrokken zonder er jezelf in te verliezen of jezelf 'weg te geven'. Ook dat kan een brug te ver zijn en daarom: Alles met aandacht beoefenen zonder jezelf voorbij te lopen, maar wel eerlijk zien dat je nog lang geen compassie verwerkelijkt hebt.
Er lijkt een soort tegenstrijdigheid te zijn in het leren loslaten, je emoties leren herkennen in al die zaken waar je aan gehecht bent en het leren ze niet de baas te laten spelen en het je verbinden aan compassie die dus zeker niet passief kan zijn, een emotioneel gevoel waar je verder niets mee doet. Dat is een aardig begin van compassie maar daarna komt het werk.
Als je je er verder in verdiept kom je toch tot de ontdekking dat het juist die beide bewegingen in het bewustzijn zijn (de onthechting en de compassie vol van betrokkenheid) die elkaar versterken in plaats van in conflict met elkaar te komen. De rust die de onthechting kan bieden, maakt juist ruimte vrij om er voor anderen te kunnen zijn, betrokken zonder er jezelf in te verliezen of jezelf 'weg te geven'. Ook dat kan een brug te ver zijn en daarom: Alles met aandacht beoefenen zonder jezelf voorbij te lopen, maar wel eerlijk zien dat je nog lang geen compassie verwerkelijkt hebt.
een goede overdenking...en ja als je emotioneel betrokken bent maak je vaak fouten.
BeantwoordenVerwijderenjuist als je emoties geraakt zijn dan pas kom je in actie en dan ben je eigen gevangene dus.mmmm Zelfbeheersing en een nachtje erover slapen doet vaak weer alles in balans geraken toch?Of snap ik er niks van? (glimlach)
Ja Novelle zo zie ik het ook en zo wordt het me ook geleerd. Vaak denken we dat liefde mededogen iets met (te) heftige emoties te maken heeft en dat klopt niet.
VerwijderenDan ben je je eigen gevangene. Je zegt het mooi.
Bedankt voor de fijne reactie.
Ik vind het zo lastig om te reageren. Dat weet je waarschijnlijk al. Ik raak altijd weer verstrikt in de zinnen zoals je die in je tweede zin hebt opgesteld. Ik lees en herlees en kom er niet uit. Tot ik besluit dat, zoals ik mijn leven leef, na veel vallen en opstaan mij goed bevalt. Dat wil niet zeggen dat ik knus in mijn huisje blijf zitten, ik probeer ook met armen die te kort zijn (wie vindt dat eigenlijk) het juiste te doen.
BeantwoordenVerwijderenEn die keer dat ik zo verschrikkelijk boos en in tranen was, uit de grond van mijn hart liet weten wat ik ervan vond, die heugt me nog, maar spijt heb ik er niet van. Geholpen heeft het niet want het "slachtoffer" heeft daarna gewoon zijn zin doorgedrukt. Om reden van privacy laat ik het hierbij.
Ik heb geen idee van waarin je verstrikt raakt in de tweede zin Ferrara. Als je lekker in je huisje zit en het leven goed voor je is, vind IK het bijvoorbeeld vreselijk moeilijk dat aan de kant te schuiven om iets voor iemand anders te gaan doen.
VerwijderenMaar misschien bedoel je meer de tweede allinea. En dat is meer een uitbreiding van wat ik daarboven bedoel. De emotie van je lekker thuis voelen loslaten en je inzetten en met passie verbinden aan iets waar je moeite voor moet doen en niet zo vanzelfsprekend fijn is.
Ik kan daar echt niet vaak aan beantwoorden. :-/
Ik begrijp Ferrara's commentaar precies. Ik heb er ook moeite mee. Niet met het begrip, maar met de uitleg.
BeantwoordenVerwijderenEr zitten vooronderstellingen in (als je lekker in je huisje zit en vinden dat het leven goed is. Dat is een zin die je nodig hebt om de rest van je (overigens ware) stelling op te hangen. Maar de werkelijkheid is natuurlijk een stuk genuanceerder. We zitten niet alleen maar in ons huisje, velen van ons combineren dat met echt bedoelde compassie, doen wezenlijk moeite om meer te zijn dan alleen maar passief genieten.
Misschien is het nodig om nog eens goed over Ferrara's woorden na te denken want volgens mij zegt ze hier iets heel wezenlijks.
Misschien kan dit helpen.
BeantwoordenVerwijderenIk hanteer het begrip mededogen. Voor mij betekent dit dat je ieder mens benadert vanuit de zekerheid dat je onwetend bent over zijn levensweg. Onwetend over wat hij gezegd - niet gezegd heeft, over wat hij gedaan - niet gedaan heeft, onwetend over zijn vreugdes en pijn, wat allemaal samen maakt dat hij is wie hij is. Vanuit de zekerheid ook dat iedere mens lijdt, fysiek lijden, mentaal, existentiële pijn, zelfs al is dit schijnbaar niet zo. Mededogen betekent dat je bij elke ontmoeting open staat om het lijden van de medemens te verzachten. Het is geen checklist die je afwerkt, het is een levenshouding. Is dat moeilijk? Soms wel ja, want soms wil je d'r wel 'ns behoorlijk invliegen hé :-)... maar elke dag en beetje beter.
Werkt dat? Ik had in de jaren negentig een vreselijk agressieve baas op het werk. Hij tierde, schreeuwde, gooide alles in het rond. Ik was een beetje radeloos tot ik op het idee kwam hem te benaderen vanuit het idee dat ik onwetend was over de pijn die hem zo agressief maakte. We hebben daar nog vreselijke momenten meegemaakt maar langzaam veranderde de situatie. Zo 'n jaar later (ja, het duurt wel wat) zat ik 's avonds voor ik naar huis ging rustig op z'n bureau na weer een dagje roepen en tieren. We praatten er over en ik herinner me dat ik zei - wel, Jan, 't was weer je dagje niet vandaag. Die avond vertelde hij me over zijn agressieve buien, dat hij dat niet onder controle had en dat voor zichzelf heel pijnlijk vond (zo zie je maar). D'r zijn nog een hoop driftbuien gevolgd, maar de sfeer er rond was veranderd, de dreiging was weg en hij begon het zelf meer en meer te relativeren.
Ik vertel dit niet om mezelf in 't zonnetje te zetten maar om te zeggen dat het werkt en dat je d'r moet in geloven én dat het tijd vraagt. En het maakt niet uit of je midden in de Sahara bent of op de Noordpool zit of in je knusse zetel gelukkig zit te wezen, arm of rijk bent. Mededogen is iets wat je in je draagt altijd en overal en dat je kan leren.
Oef... een adempauze... maar ik wil nog iets kwijt over schuld, schuldgevoel.
Misschien worstel je wel met de spanning die ontstaat tussen jouw goede bedoelingen en de resultaten van jouw goede bedoelingen die niet altijd zijn wat je zou willen dat ze zijn (je bent immers een mensje). Dan ga je je wel wat schuldig voelen. Er is schuld in grote en kleine conflicten, echtelijke problemen... je noemt het maar. In mijn wereld is er geen schuld. Ik scheurde de pagina met het woord 'schuld' uit mijn exemplaar van de driedelige Grote Van Daele (ja, sorry Nederland)
Iemand belt me en zegt 'Ik voel me de laatste tijd niet lekker in mijn relatie, ik weet niet waarom, maar ik voel me vreselijk schuldig'. Wel, je mag 'je niet lekker voelen' in jouw relatie, je mag onbedoeld een foute boel veroorzaken, je mag met de beste bedoelingen compleet in de fout gaan, er een zootje van maken enz... of misschien doet iemand dat met jou. Hou dan de situatie uit de schuldsfeer. Schuld creëert discussie, agressie, leugen en noem maar op. Er is geen schuld, er is alleen een menselijke samenloop van omstandigheden en dat geldt voor heel veel zaken die fout lopen. Velen zijn bereid samen te praten over de samenloop van omstandigheden, bijna niemand is bereid schuld te dragen.
Ben je dus een onvolmaakt mensje op deze planeet dat af en toe faalt in zijn opzet... da 's ok, geen schuld, volgende keer een beetje beter, heb mededogen met jezelf.
Sorry jongens, wat een lap is dat hier geworden... ;-)