Aanmeren verboden

Een wandeling door Leiden.
Thuisgekomen las ik het bordje dat op de foto stond.

Waardoor.

Er worden zoveel vragen gesteld over het leven die nooit beantwoord zullen worden. Vaak zijn het de verkeerde vragen die gesteld worden. Een van de meest voorkomende vragen is: WAAROM.

Waarom moet mij dit overkomen?
Natuurlijk kun je een antwoord geven. Een antwoord zoals: Omdat DIT er is, is er DAT. Omdat er ziekte is, is er gezondheid, omdat er wit is is er zwart, omdat het nat is kan het ook droog zijn. Het één kan er niet zijn zonder het ander. Maar of dat ook de antwoorden zijn die gezocht worden?  Voor de een zal het voldoende zijn."Het is nu eenmaal zo".
De ander zoekt verder. Welke vragen kun je nog meer stellen als je dieper op het wezen van het leven in wilt gaan.

Je kunt ook vragen WAARDOOR. Vooropgesteld dat je die vraag aan jezelf richt en nooit als antwoord naar buiten wijst, want daar bereik je niets mee. Je kunt alleen maar zelf met dingen om leren gaan en de ander hoeven we niet te veranderen. Niet dat het oplossingen geeft voor wat er IS dat we niet begrijpen, maar het geeft wel meer inzicht want dan kom je als vanzelfsprekend uit bij oorzaken en gevolgen in jezelf. Op die manier kun je ook dieper in je eigen handel en wandel doordringen. Het kan heel verhelderend werken en het brengt je steeds dichter bij datgene in jezelf waar je denkt grip op te hebben. Vaak kom je tot de conclusie dat er heel wat meer nodig is dan een overdenking om grip te krijgen op het eigen functioneren.

Veel zaken die we doen of laten zijn gebaseerd op gewoonte patronen en herhalen zich onmiddellijk onbewust voor we er erg in hebben. Onder bepaalde omstandigheden komt het, voor je er erg in hebt automatisch naar boven en dan zit je al middenin de manier van reageren zoals je dat altijd doet en omdat alle oorzaken gevolgen hebben komen we niet uit het kringetje. Daar is meer voor nodig dan zo af en toe iets opmerken. Er is oefening nodig als je werkelijk iets veranderen wilt of wanneer je meer inzicht wilt krijgen in je eigen omstandigheden, handel en wandel.

"Mens ken uzelf ' is veel meer dan een simpele uitspraak die Socrates ook graag gebruikte naar aanleiding van het Orakel van Dephi las ik onlangs. Nou hoef ik echt geen Socrates te zijn, maar het beter leren kennen van mijzelf  door oefening en aandacht en mijn functioneren te leren herkennen zonder voor of afkeur  heeft me al veel opgeleverd.


Als je goed oplet zul je zien dat we automatisch overal op reageren nog voor we erover hebben gedacht en dezelfde patronen herhalen.
Niet dat daar wat mis mee is, maar we weten het niet eens. Logisch dat we dan ook de gevolgen niet kunnen veranderen als we daar invloed op zouden willen hebben. Onze eigen manier van leven heeft grote consequenties.

Herinnering

Zo zag het er op 12 maart 2012 uit. in mijn achtertuin. (De Arnhemse Heemtuin)

Van dit jaar heb ik nog geen opnamen zonder sneeuw gemaakt. Vandaag heb ik ook geen tijd voor nieuwe opnamen, alhoewel de zon schijnt en het er goed uitziet. Wie weet, misschien toch nog een gaatje hier of daar. Het begint te kriebelen.

Weekend

De vrijdagavond ervoor, dat is altijd zo heerlijk. Het hele weekend nog in het vooruitzicht. De volgende morgen niet zo vreselijk vroeg mijn bed uit. Misschien is dat nog wel wat ik het fijnste vind.
Jammer genoeg gaat zo'n weekend altijd veel te snel voorbij en niet alleen het weekend. De weken vliegen door mijn vingers.
Naar mate de jaren stijgen lijkt het wel sneller te gaan. Het leven is veel te kort. Als je terug kijkt is het niet meer dan een waterbel.
Laten we het korte leven goed gebruiken en gelukkig zijn. Niet door het van buiten te zoeken want dat raak je weer kwijt, maar het van binnen verwerkelijken.
Dat betekent dan wel dat het niet uitmaakt of het weekend of door de week is. Zo leer ik steeds weer iets, zelfs van mijn eigen losse kreten ;-)

Vermoeidheid

Zit dat nou tussen mijn oren of ben ik gewoon moe, verschrikkelijk moe.
Ik merk hoe lastig het is om gewoon te accepteren en het te laten voor wat het is. Ik zou zo graag weer heel energiek willen zijn en de dag vol vreugde tegemoet willen gaan.
Natuurlijk zijn het heel vermoeiende en ongewone weken geweest en is het misschien ook niet zo vreemd om moe te zijn. Maar maakt mijn weerstand en het idee of het gevecht dat ik aanga om  niet moet te willen zijn het niet juist erger. Ik weet, ook weerstand vermoeid zelfs nog meer dan je lief is.
Ik zeg altijd: voluit leven, met alles erop en eraan. Als ik daar zelf ook aan wil beantwoorden dan hoort dit er ook bij en zal ik het met mijn energie gewoon moeten doen zoals het komt samen met de bijbehorende dip. Toch zou je denken met voluit leven dat het een heel andere lading heeft. Een lading waarvan ze tegenwoordig zeggen: positief blijven denken. Maar volgens mij, zoals ik er nu insta heeft dat er niets mee te maken. Dan leef je iedere dag zoals het komt en laat het zijn zoals het is. Ook als je eens even NIET positief denkt.
Wel denk ik dat je jezelf zo af en toe een schop onder je kont moet geven om grenzen te verleggen en gewoon moet doen wat je moet doen en zoals nu gewoon opschrijven en erkennen dat je niet zo lekker in je vel steekt. Nou en dat heb ik nu gedaan en merk dat het al tikkend achter compie verschil maakt. Ik mag gewoon moe zijn en ga vandaag leven met wat er gebeuren gaat.
De kerstboom heb ik gister samen met mijn kleinzoon opgeruimd en vandaag gaan we samen een lampje kopen wat zijn tante zo nodig heeft. Dan kan hij het vanavond mee naar huis nemen en brengen. En morgen hebben wij hopelijk de laatste begrafenis van dit jaar. Ach hopen,  eigenlijk levert dat niet zoveel winst op  De dingen laten komen zoals ze zijn is gewoon beter, dan is er niets wat tegen kan vallen. :-) En dat scheelt in de teleurstelling.
Gek hè toch voel ik me nu alweer een stuk beter. Ik realiseer me dat het goed is er gewoon te kunnen zijn ook als er vermoeidheid is of een dip en te communiceren met anderen. In relatie staan tot...wie of wat dan ook, dat is wat ik heel belangrijk vind dat is leven en zoals nu, even een kleinkind om me heen die nu nog lekker slaapt. En om dat allemaal te beseffen  heb ik het alleen maar even op hoeven schrijven.

Het wordt vast een dag met alles erop en eraan.


ff zitten

Laten we er zijn voor elkaar

Je kunt ernaar kijken tot je een ons weegt en steeds weer iets anders zien.
Het is maar gewoon een beetje water. H20 weet je wel. Je kunt het drinken. Maar hier ziet het er toch heel anders uit. Het is hard en koud niet handig om het te consumeren.
Schaatsen kun je er ook op en dan doe je meteen iets aan je conditie. Maar wel oppassen als je valt kun je wel je botten breken.
Maar wat is het nou eigenlijk? Waterstof en zuurstof in een bepaalde verhouding, En je hoeft er maar een vuurtje onder aan te steken dan verdampt het en lijkt het helemaal niets meer. Weg is het.

We denken dat we daarmee precies weten wat er aan de hand is. Wat het is en hoe het zich gedraagt terwijl er onderzoekingen zijn die uitwijzen dat de kleinste deeltjes zich anders gerdragen dan in onze wetenschappelijke onderzoekingen met haar uitkomsten mogelijk is.
En dan nog, hoe komt het water hier. Hoe is alles hier op aarde begonnen, waar komen we vandaan met aarde en al? Nou dan kunnen we nog veel verder onderzoeken en komen in het universum terecht en vandaaruit bij de oerknal en dan....

Stop

Dan kom ik in een ruimte te staan waar ik niets meer van weet.
Laatst zag ik een documentaire over een reis naar het binnenste van de aarde. De ene korst na de ander werd bekeken en ik zag schitterende gesteente tot in het vuur van het midden der aarde en dan is er ook nog de kern... ja daar weten we helemaal niet over. Totale onwetendheid. Hoe wordt onze aarde in stand gehouden? Kennelijk door die kern waar we totaal niets over weten.

Waarop is ons leven opgebouwd?
Op totale onwetendheid.

Wie durft er nog te staan in die ruimte? Wie durft nog ervaren dat alles opgebouwd is uit oorzaken en gevolg waarover we niets weten als we tot de kern door willen dringen. De micro en de macro wereld zijn uit dezelfde structuren opgebouwd ook ons persoonlijk leven hangt daarmee samen.
De kern, de bron, het alomvattende waar het uit voortkomt. Wat weten we? Niets. Wat is god? Waarom denken we dat we dat weten?
Waarom interpreteren we van alles over 'hem', iets dat aan onze interpretatie te boven gaat, met een geloof en zeggen dat het de waarheid is?
We doen niet anders dan met ons domme verstand interpreteren op basis van niet weten. Een leuke bezigheid, maar zeg alstjeblieft niet dat jij weet wat de waarheid is. Zolang we niet weten waar we vandaan komen is het ook onmogelijk te weten waar we heengaan. En als je zo'n geloof wel nodig hebt is dat prima. Niets mis mee, maar denk niet dat je er de wereld mee moet redden.

Ik wens iedereen de moed toe om in 2013 in die ruimte te staan en alles te laten zijn zoals het zich voordoet zonder interpretatie en oordeel op basis van eigen ideeën. Een ruimte die alle mogelijkheden biedt om er te zijn zoals we er zijn. Ieder in zijn of haar unieke bestaan. Met alles erop en eraan. Laten we er zijn voor elkaar en daar een zinvol leven uit opbouwen. Iemand op haar sterfbed zei eens in volle rust: 'ik laat me verrassen'. Misschien kunnen we ons dan na zo'n opgebouwd zinvol leven laten verrassen door het alomvattende.

Afscheid.

Weinig tijd voor fotograferen en bloggen. Het is heel goed veel samen te zijn en de afscheidsplechtigheid samen te organiseren.

Een oud koud fotootje.

Een wandelingetje

Ik kwam hem vanmorgen  tegen op mijn wandelingetje naar de apotheek. Het was behoorlijk fris. Dat had ik niet zo verwacht alhoewel de mist het uitzicht behoorlijk had belemmerd en de ramen van de serre helemaal beslagen waren.
 Op de terugweg met wind mee was alles een beetje vriendelijker en kon ik met een blij gevoel mijn handen uit de zakken halen om het kleine fototoestel aan te zetten. Meteen hoorde ik hem. Alsof hij erop gewacht had. Bovenin de Magnolia die vol met knoppen zat voor het komende voorjaar. Hij was alvast aan het oefenen en floot er vrolijk op los.

Je kunt het niet horen, maar ik heb er wel een plaatje van gemaakt.

De witte besjes lijken ons attent te maken op het komende kerstballenfeest.

Aan de oude Velperweg staan tussen enkele eengezinswoningen  zulke prachtige herenhuizen.

Ooit fotografeerde ik in het beekje dat hier en daar boven de grond voor de tuinen langsstroomt Weidebeek juffers. Midden in de stad is het een oase van rust langs dat smalle watertje dat regelmatig onder de grond verdwijnt. Nu ontdekte ik een Meerkoetje druk doende met fourageren.

Weer bijna thuis zag ik de Mahoniestruik  alweer in bloei staan in de tuin van Vreedenhoff. Het is een winterbloeier.

Hij bloeit prachtig en daarna krijgt hij trossen met zwarte bessen. Dat lijken net druiven en daarom wordt hij ook wel druifplant genoemd. Van die bessen kun je heerlijke jam maken, dus het is een struik met veel toepassingen.

Ja ja, dat heb ik even gegoogled hoor, want zelf weet ik er niet zoveel van.

Niets is zeker

Vanmorgen nog raasde de wind om ons flatgebouw en deed de bomen schudden. Nog maar weinig bladeren hebben als laatste stand gehouden en het park is doorzichtig geworden. Wanneer het donker wordt schijnen de lampjes van het verpleeghuis iets verderop, als te vroege kerstboom verlichting door het karkas en brengen een winters sfeertje over. Intussen schijnt het zonnetje weer vrolijk in de kamer door de vitrage die beschermt tegen de inkijk van de flats aan de andere kant van ons appartement  Het is plezierig vrij naar buiten te kunnen kijken aan de park zijde.
Ik voel me veilig en tevreden in ons huis en deze omgeving. Maar hoe anders kan het zijn of zomaar worden.

Zeven jaar geleden, tijdens de eindfase van de bouw werd een ruit ingegooid bij de buren. Was het hier wel zo veilig? In oktober betrokken we onze nieuwe woning en na een prachtige zomer viel al snel de eerste sneeuw.  Plotseling hoorden we veel gejoel van jongelui in deze toch wel heel rustige buurt. Met een enorme klap belandde een natte sneeuwbal tegen ons raam. Ik schrok  verschrikkelijk en herinner me het sterke gevoel van onveiligheid dat in me opkwam. Het drong door tot in mijn botten. Hoe kun je je voelen als je niet eens meer zeker bent van het huis waarin je je veilig terug kunt trekken. Beelden die ik dagelijks voorbij zie komen op het nieuws. Misschien was mijn gevoel nog maar heel betrekkelijk, maar er hangt zoveel lijfelijk welzijn aan af. Die pijn en onzekerheid kan plotseling opkomen in ieder situatie. Hoeveel zekerheid bestaat er in ons leven?

Iedere dag dringen er beelden in onze huiskamer binnen van mensen die op de vlucht zijn en onder barre omstandigheden alles verloren hebben. Hoe voelt dat. Kan ik meevoelen of loop ik er voor weg en heb genoeg aan mijn eigen sores. Maar ook hier kunnen plotseling zulke omstandigheden de kop op steken.
Ik ben er steeds meer bewust van dat we slechts in een schijnveiligheid leven. Niet alleen vanwege materiële omstandigheden, maar ook fysieke onzekerheden kunnen ieder moment voor onze deur staan. Weet ik me dan staande te houden? Wat kan ik doen om overeind te blijven? Mensen met een onoverkomelijk ziekte zullen daarover veel kunnen verhalen.

Niet iedereen wil of kan zich met de onzekerheden van het leven bezighouden want iedereen heeft zo zijn eigen weg. Mijn weg is het om me bewust te worden van alle schijnzekerheden in mijn leven en als die weg zouden vallen wil ik een basis hebben om op te staan. Vertrouwen in de onzekerheid zelf en alles leren aanvaarden wat op mijn pad zal komen zonder valse hoop. Een basis van onzekerheid dat er niet iets is om me op te verlaten maar alles er mag zijn en mag komen zoals het is. Daaraan heb ik mijn handen wel vol en ik merk dat het me sterker maakt 'onder ogen te zien wat IS' en ook wat kan komen zonder onwaarschijnlijke verwachtingen. Uiteindelijk is ieder mens vergankelijk.
Van nature grijpen we naar zekerheid uit zelfbehoud. Ook dat onder ogen zien, dat het zelfbehoud is en het misschien wel nergens op slaat want ook IK ben vergankelijk.

Of dat ook zal werken onder moeilijke omstandigheden? Ik weet het niet, misschien helpt droogzwemmen. Ik heb in ieder geval de ervaring dat ik op deze manier al veel stappen in vertrouwen heb kunnen zetten en het me sterker heeft gemaakt. Dat is waar het voor mij om gaat.

 *Het hele leven gebruiken om te leren en kwaliteiten te ontwikkelen in de geest, zodat ik er onder alle omstandigheden kan zijn in vrede en harmonie met wat er is. Vertrouwen in het niet iets. Rust in het onvoorstelbare. HIER, NU.

Dat kan (in mijn idee als vangnet) gelieerd zijn aan een Godsvertrouwen of een toevlucht nemen in de lessen van de Boeddha. Maar de onzekerheid blijft. Boeddha leert daarover en ook Jezus zei aan het kruis Mijn God mijn God waarom hebt gij mij verlaten.

*Ik gebruik het leven om te leren en niet andersom het leven is er om mij te leren. Een wezenlijk verschil van uitgangspunt.

Mist

Gisteren in de mist gefotografeerd.
Het was zo heerlijk.
Maar wel koud en ik liep toch al te snotteren.
Ik ga nog meer fotootjes op http://ellyvandoorn.wordpress.com/ plaatsen

Fotograferen in Utrecht

Een heerlijk dagje gefotografeerd in Utrecht. Ik was daar jaren niet meer geweest.

Toen we het station uitkwamen herinnerde ik me helemaal niets meer van deze stad en vroeg me af of het wel wat zou worden. 

Maar dat werd me al spoedig duidelijk. Het was prachtig weer en we hebben weer heel wat geschoten.

Hieronder een paar exemplaren.

 En onmiskenbaar daar om de hoek daar was hij dan De Dom van Utrecht.

De laatste tijd heb ik zoveel foto's gemaakt. Ik krijg nauwelijks tijd de beste te plaatsen. Want daaraan vooraf gaat veel uitzoeken en bijwerken. Hier en daar drop ik er af en toe wat. Op Faceboek op mijn fotoblog of hier.

Burgers Zoo

Vanmorgen zijn we heerlijk vroeg in het zonnetje  naar Burgers Zoo gegaan om te fotograferen.
Dat is genieten met prachtige lichtval, daar houd ik zo van.
Het was fris maar buitengewoon mooi.

Ik slinger er hier gewoon een stuk of wat op.

Oranje hap

Republikeins, socialistisch, liberaal, groen, rood, blauw, paars.. .
Wat zal het worden morgen?

Maar één ding is nu al zeker.
De oranje gekte is intussen alweer begonnen.

Schuldgevoel SV

Als je het hebt, doe er wat aan!
Ga niet zielig bij de pakken neerzitten omdat je zelfbeeld beschadigd is, want dat is niet meer dan een illusie.
Erken wat er gebeurde en kijk het in de ogen, plus degene waar het om ging.
Neem je eigen verantwoording op je  en schuif het niet op iemand of iets anders af met uitvluchten als: het komt omdat...
Beloof jezelf (en de ander indien mogelijk) het niet meer te doen
Accepteer de straf of blaam zonder ontkenning en leer eroverheen naar jezelf te kijken
en dan uiteindelijk heel belangrijk als je de boel hebt opgeschoond:
Blijf er niet mee op je nek rondsjouwen maar begin moedig opnieuw in de wetenschap dat je er iets van hebt geleerd.

E van Doorn
Ervaringsdeskundige. :-)

Zo af en toe moet je alle overtollige ballast maar eens met het scherpe zwaard van wijsheid snoeien.

Ik stroom mee.

Wie ik werkelijk ben?
 Ik zou het  niet weten. Niet dat het zo belangrijk is dat ik weet wat voor mogelijkheden er allemaal in mij huizen en eveneens welke onmogelijkheden ik in mij heb. De onmogelijkheid om dat te weten heeft te maken met de omstandigheden. Het is onmogelijk om alle omstandigheden die er mogelijk zijn in één leven mee te maken, dus kan ik ook niet weten hoe ik op dingen die ik niet ken zal reageren. En onder andere omstandigheden zou zelfs mijn hele karakter er wel eens anders uit kunnen zien dan ik van mijzelf ken.

Het betekent dat de dingen die ik wel ken helemaal niet zo vast staan als ik vermoed. Ik weet bijvoorbeeld dat ik gevoelig kan zijn voor hiërarchie, maar onder bepaalde omstandigheden kan ik heel dominant zijn. Als ik me vastpin op het zelfbeeld van 'onderdanigheid' en 'afhankelijkheid' en weinig zelfvertrouwen dan kan ik wel eens een heel vertekend beeld van mijzelf hebben.

Nee, ik hoef ook niet te onderzoeken wat er allemaal in me zit, veel te vermoeiend. Als ik maar opmerk wat er gebeurd en hoe ik reageer is dat voldoende.  Het is goed te zijn zoals ik ben. Ieder moment brengt nieuwe mogelijkheden met zich mee en steeds weer heb ik de mogelijkheid daarmee anders om te gaan. Dat is niet verwarrend, dat is helder, duidelijk en  geeft rust. Zo mag ik zijn. Vaak verbaas ik me over mezelf en moet glimlachen, zowel over de leuke als de minder leuke dingen.

Het lijkt dubbel, want toch wordt er gezegd dat het kennen van jezelf heel belangrijk is en daar ben ik het ook volkomen mee eens. De interpretatie kan zijn dat het zelf onveranderlijk is, maar ook dat het nooit hetzelfde is en dat ik alle mogelijkheden in mij heb. Ik ga voor dat laatste. Ik denk niet dat, als alles kan veranderen ikzelf gekristalliseerd kan zijn tot iets onbeweeglijks. Alles stroomt en ik stroom mee.

Juist in ieder moment ligt de mogelijkheid mezelf te ervaren zoals ik ben. 

De vergankelijkheid van ieder moment en daarmee leven is een eindeloze verwondering.

Als de Lotusbloem zich opent 

kan zij zich slechts toevertrouwen 

aan alles wat er in het zonlicht speelt.

Dagboekbladen

dinsdag 13 oktober 2009

Ik ging mijn bed weer in. Mijn darmen zijn nog niet in orde, maar de koorts is gezakt en de heftige krampen zijn verdwenen. Nog steeds verdraagt hij geen ontlasting en als dat de gevoelige plek bereikt is het pijnlijk. Als ik naar het toilet ben geweest keert de rust weer een beetje terug.

Vanmorgen terug in mijn bed heb ik niet meer geslapen en terwijl de gedachten rondtolden, leek ik even contact te maken met een soort van schizofreen gevoel, een gevoel zoals ik me dat voor zou kunnen stellen. Misschien mede ingegeven door de koorts van de laatste dagen maar toch, hoe is het mogelijk om zo verstrikt te raken in je eigen denken.

Ik merkte hoe mijn ik gerichtheid overal doorheen werkt. Hoe het bijna onmogelijk is, vooral wanneer je lichamelijk pijn hebt, je van vreemde denkpatronen los van te maken en te ervaren dat je niet alleen maar je lichaam bent. Nee, IK heb pijn. En als ik daar weer wat meer vrij van kwam en met andere gedachten speelde, kwam dat ikje weer op allerlei andere manieren door mijn denken heen een rol spelen. Als ik het in het ene opmerk en laat gaan, uit het zich alweer in het andere. Plotseling zag ik mijn eigen gerichtheid overal in doorrazen terwijl ik dacht het èèn los te laten en de volgende gedachte vrij van ego te kunnen zijn, bleek dat een volkomen misvatting, want ook daarin herkende ik mijn eigen kleingeestigheid en denken weer.

Ik draaide zo in een kringetje rond om mijzelf, dat ik nog meer verwarde en vreemde gedachten zou kunnen krijgen die al min of meer aanwezig waren. Ik veronderstelde dat het zo zou kunnen gaan, schizofreen of verward worden. Het is angstig in een ruimte te staan waar ik geen grip op heb,  geen grip op mijn eigen denken, want ik moet me toch ergens aan vast kunnen houden aan mezelf en aan mijn eigen logisch denken en als dat niet meer lukt dan gebeuren er rare dingen in mijn geest. Dan graai ik steeds meer verward om mij heen naar houvast.

‘Het is vreselijk als er dan geen vangnet is’, was de gedachte die bij me opkwam.

Toen schoot het me te binnen en ik herhaalde een tijd lang de woorden die ik heb geleerd en een zekere kwaliteit in zich dragen die me duidelijk geworden zijn in mijn ervaring doordat ik er al zolang mee bezig ben. Het gaat niet alleen om de woorden, maar om dat waar ze voor staan en de richting die ze aangeven.

‘Tot aan de verlichting neem ik toevlucht tot Boeddha, Dharma en Sangha.

(Moge ik door onzelfzuchtig handelen en de andere volmaaktheden Boeddhaschap bereiken tot welzijn van alle wezens)’

Ik merkte, hoe zoals gewoonlijk de rust in me weerkeerde, hoe mijn buik zich ontspande en alles wat er is op zijn plaats valt, mede door de opgebouwde gewoonte en inhoudelijkheid van ieder woord op zich die zo groot is dat ik daar hier niet veel meer over kan zeggen dan dat het veel voor mij betekent en een mogelijkheid geeft voor mijn ontwikkeling.

De herinnering die daarbij automatisch opkomt, is toch de kern van de zaak. Het gaat erom die kwaliteiten in mezelf op te bouwen. Vanuit die positie keert de rust terug. Zijn alle handelingen, handelingen zijn alle woorden, woorden en is al het denken, denken. Niet meer en niet minder dan dat.

Zolang alles wat ik doe en kan afhankelijk is van oorzaken en gevolgen en ik daar zelf  weinig begrip en weet van heb, is een vangnet onontbeerlijk, het geeft ruimte, rust en kracht waardoor ik verder kan zonder angst. Ik kan nog zo veronderstellen zelf de touwtjes in handen te hebben, maar schijn bedriegt.

Door  methode en bewustwording toe te passen, kan er een heel ander perspectief ontstaan en een motivatie van waaruit alle handelingen bepaald worden door die instelling.

Warm hè

Als het warm is willen we fris
als het koud is willen we warm

als het nat is willen we droog

en
als het droog is willen we nat.

Maar voorlopig heb ik genoten van
gisteren.

Scheveningen

Een dagje samen scheveningen. Even heel iets anders dan verhuizen. Genoten van een zacht briesje op de oude pier en veel foto's gemaakt.

Ik bèn niet boos.

Is jou dat ook weleens overkomen? Dat er in een hoog oplopende conversatie gezegd werd: Je hoeft niet boos te worden...

En dat jij of de ander antwoordde: IK BÈN NIET BOOS MAAR...

Zo'n typetje met het hart op de tong kan dan behoorlijk uit het evenwicht raken en heeft daar over het algemeen zelf behoorlijk last van.

Mij gebeurde dat maar al te vaak en het bezorgde me vaak vervelende situaties. Ik had daar niet alleen last van, maar de emoties vlogen van hoog naar laag en van links naar rechts.  Ik zat er al middenin voor ik het in de gaten had om dan nog maar te zwijgen over de consequenties die het met zich meebracht. Daar zou ik nog een heel boek over kunnen schrijven nu ik erachter kan kijken hoe mijn eigen houding heeft meegewerkt aan de gevolgen in mijn leven. Ik wilde dat wel veranderen want ergens last van hebben is niet leuk maar mijn overweging was dat de emoties die me naar de toppen van de bergen voerden er niet zouden zijn als er ook geen dalen waren en die toppen wilde ik niet missen. Dat leek me vrij logisch. Toch wilde ik de ellende van 'mezelf niet in de hand hebben' kwijt maar ik had geen idee hoe je dat aanpakt.

Kleine oorzaken hebben grote gevolgen. Velen herkennen die heftige emoties misschien niet. Zijn altijd kalm en beheerst, denken eerst na voor ze zich ergens over uitlaten en lopen daardoor niet zo vaak tegen problemen aan. Zo zit ik nu, na jaren oefenen nog steeds niet in elkaar en dat is ook niet het streven, ik mag zijn die ik ben. Ik kan nu op tijd een stapje terugdoen om naar mezelf te kijken. Dat scheelt een slok op een borrel. Dat realiseren is niet van de ene op de andere dag gegaan. Het is een proces van oefening geweest. Ik kon het niet leren tussen de dagelijkse beslommeringen door zoals me dat nooit is gelukt. Het ontglipte me altijd weer.  In eerste instantie moest ik het leren op mijn kussentje door meditatie. Ik heb nu geleerd waar het begin is van problemen en dat is in de geest die aan het denken voorafgaat. Dat heb ik leren zien op mijn kussentje. Gruwelijk vervelend in het begin. Lijf en geest protesteerden verschrikkelijk. Het is  evenals vingeroefeningen om goed piano te leren spelen niet leuk en evenals spierpijn het gevolg is van lichamelijke training, onaangenaam.  Uiteindelijk werd het kussentje een verademing en een plek van rust in mijn geest die ik mezelf gunde. Het concert van het dagelijks leven is nu ook het oefenterrein naast de rustgevende 'vingeroefeningen' die ik niet meer opgeef. En waar ik bang voor was is niet gebeurd. De vreugdevolle toppen van emotie en diepe dalen zijn nog altijd aanwezig maar ik laat me er niet meer door meenemen omdat ik ze nog voor het denken zie en erken. Al klinkt dat hetzelfde het is wezenlijk anders in de ervaring. Ik heb niet alleen zelf baat bij de verandering maar ook mijn directe omgeving heeft minder last van me waardoor er de laatste jaren bijna geen vervelende situaties meer zijn. Maar ja, dat komt natuurlijk ook omdat ik me daar niet meer zo in mee laat gaan en ze daardoor op een andere manier waarneem.

Voor mij is het duidelijk dat je kunt veranderen als je wilt en daarbij kun je gewoon  je persoonlijkheid behouden. Je hoeft nooit te zeggen 'zo ben ik nu eenmaal' dat is een dooddoener .

Reiger en pad

Tijdens een wandelingetje door het park aan de overkant, met mijn kleinkinderen, ontmoetten we een foeragerende reiger. Terwijl Mika zich in het speeltuintje vermaakt zitten Niels en ik met een fototoestel op wacht en kijken wat er gebeurde.

Gespannen tuurt hij in het water

Razendsnel springt hij er helemaal in

om er weer even snel uit te kruipen.

Hij heeft een pad gevangen die zichzelf opblaast.

dat kan de reiger het idee te geven dat zijn prooi te groot is om door te slikken en hem redden van een wisse dood.

.

verschillende keren doopt de reiger zijn vangst in het water 

Om hem na iedere onderdompeling weer door elkaar te schudden

Gefascineerd kijk ik naar het overlevingsdrama van de reiger

en de dood van de pad die geen kwaliiteit van leven meer heeft

evenals deze foto ;-)