Ik bèn niet boos.

Is jou dat ook weleens overkomen? Dat er in een hoog oplopende conversatie gezegd werd: Je hoeft niet boos te worden...

En dat jij of de ander antwoordde: IK BÈN NIET BOOS MAAR...

Zo'n typetje met het hart op de tong kan dan behoorlijk uit het evenwicht raken en heeft daar over het algemeen zelf behoorlijk last van.

Mij gebeurde dat maar al te vaak en het bezorgde me vaak vervelende situaties. Ik had daar niet alleen last van, maar de emoties vlogen van hoog naar laag en van links naar rechts.  Ik zat er al middenin voor ik het in de gaten had om dan nog maar te zwijgen over de consequenties die het met zich meebracht. Daar zou ik nog een heel boek over kunnen schrijven nu ik erachter kan kijken hoe mijn eigen houding heeft meegewerkt aan de gevolgen in mijn leven. Ik wilde dat wel veranderen want ergens last van hebben is niet leuk maar mijn overweging was dat de emoties die me naar de toppen van de bergen voerden er niet zouden zijn als er ook geen dalen waren en die toppen wilde ik niet missen. Dat leek me vrij logisch. Toch wilde ik de ellende van 'mezelf niet in de hand hebben' kwijt maar ik had geen idee hoe je dat aanpakt.

Kleine oorzaken hebben grote gevolgen. Velen herkennen die heftige emoties misschien niet. Zijn altijd kalm en beheerst, denken eerst na voor ze zich ergens over uitlaten en lopen daardoor niet zo vaak tegen problemen aan. Zo zit ik nu, na jaren oefenen nog steeds niet in elkaar en dat is ook niet het streven, ik mag zijn die ik ben. Ik kan nu op tijd een stapje terugdoen om naar mezelf te kijken. Dat scheelt een slok op een borrel. Dat realiseren is niet van de ene op de andere dag gegaan. Het is een proces van oefening geweest. Ik kon het niet leren tussen de dagelijkse beslommeringen door zoals me dat nooit is gelukt. Het ontglipte me altijd weer.  In eerste instantie moest ik het leren op mijn kussentje door meditatie. Ik heb nu geleerd waar het begin is van problemen en dat is in de geest die aan het denken voorafgaat. Dat heb ik leren zien op mijn kussentje. Gruwelijk vervelend in het begin. Lijf en geest protesteerden verschrikkelijk. Het is  evenals vingeroefeningen om goed piano te leren spelen niet leuk en evenals spierpijn het gevolg is van lichamelijke training, onaangenaam.  Uiteindelijk werd het kussentje een verademing en een plek van rust in mijn geest die ik mezelf gunde. Het concert van het dagelijks leven is nu ook het oefenterrein naast de rustgevende 'vingeroefeningen' die ik niet meer opgeef. En waar ik bang voor was is niet gebeurd. De vreugdevolle toppen van emotie en diepe dalen zijn nog altijd aanwezig maar ik laat me er niet meer door meenemen omdat ik ze nog voor het denken zie en erken. Al klinkt dat hetzelfde het is wezenlijk anders in de ervaring. Ik heb niet alleen zelf baat bij de verandering maar ook mijn directe omgeving heeft minder last van me waardoor er de laatste jaren bijna geen vervelende situaties meer zijn. Maar ja, dat komt natuurlijk ook omdat ik me daar niet meer zo in mee laat gaan en ze daardoor op een andere manier waarneem.

Voor mij is het duidelijk dat je kunt veranderen als je wilt en daarbij kun je gewoon  je persoonlijkheid behouden. Je hoeft nooit te zeggen 'zo ben ik nu eenmaal' dat is een dooddoener .