zaterdag voor Pasen

Gistermiddag gekluisterd aan de TV geluisterd en gekeken naar de Mattheus passion. Wat raakt me dat toch altijd weer. Die kleine drie uur waren zo snel voorbij.
Het raakt me altijd dat Bach met zulke prachtige muziek ook nog eens de mogelijkheid vond de tijd te niet te doen en de boodschap tot in ons eigen hart kon laten klinken. Dat er kwaliteiten zijn als geduld, mededogen, liefde, en vele andere emotionele eigenschappen die in het verhaal te beluisteren zijn die rechtstreeks in ons eigen hart doorklinken. Zeker in een tijd waarin we nu leven. Een tijd die de hele wereld op de kop zet door een corona crisis.

Het is zaterdag en morgen is het Pasen. Velen krijgen geen bezoek zoals ze gewend zijn en dat is dan misschien niet eens het ergste dat je kan overkomen  dan pas ervaar je hoe niets normaal is.

Ik wens iedereen een goede Pasen toe.

Een nieuwe post

Dit schreef ik enkele jaren geleden. Ik dacht dat ik hem alsnog ģepost had maar vond hem in de concepten. Nu toch maar plaatsen.


In het dagboek van Etty Hillesum "Het Verstoorde leven" schreef zij over de verschrikkingen van de Tweede Wereld oorlog en de manier waarop zij er in enkele jaren tijd mee om leerde gaan. Ze beschrijft haar weg naar de verwerkelijking van vrede diep in haarzelf. Geregeld vind ik raakvlakken met de weg van de Bodhisattva. Het was voor haar geen pad dat over rozen ging, maar een hard gevecht met zichzelf en met de omstandigheden waarin ze verkeerde wat als een hevig deinen op de golven gezien kan worden. Ze laat zien dat het mogelijk is om het pad te bewandelen om tot innerlijke vrede te komen. Uiteindelijk kiest ze er zelfs voor om bij haar medegevangenen te blijven, omdat ze hen niet in de steek wilde laten. Ze heeft het in bovengenoemd citaat over de vrouwen in het concentratie kamp Westerbork. Hoe begrijpelijk en invoelbaar is hun lijden en hoe bijzonder, vol rust en overgave vindt Etty haar weg daarin.

In veel landen en o.a. Tibet is onderdrukking en marteling aan de orde van de dag. Er zijn verhalen bekend dat, onder de meest zware omstandigheden, monniken en nonnen dit in de diepste innerlijke vrede doorstaan hebben. De Tibetanen die dit meegemaakt hebben en die konden vluchten, hebben hun verhaal in ieder geval aan de wereld kunnen vertellen.
Dit zijn grootse voorbeelden van wat voor de menselijke geest mogelijk is om in barre omstandigheden toch innerlijke vrede te bewerkstelligen.

Al meer dan 65 jaar leven we hier in Nederland in vrede, dat wil zeggen dat er geen oorlogssituatie is. In veel landen is dat anders. Overal op de wereld spelen zich kleine en grotere oorlogen af. Er worden mensen vervolgd, opgesloten en gemarteld. We kunnen het allemaal meebeleven als we het nieuws zien of de kranten lezen, want de hedendaagse communicatie staat voor niets. Deze voorbeelden laten zien dat er zelfs in de grootste ellende een weg naar vrede in jezelf te vinden is.


Ik leef nu hier in een tijd met ontelbare mogelijkheden en juiste omstandigheden. Het is nu de tijd om alle zeilen bij te zetten door om te leren gaan met al onze onvrede over de kleinigheden die er in ons opkomen zoals irritaties, weerstanden ongenoegen over onze medemens. Door aandachtig en oplettend te zijn kunnen we ze leren kennen en herkennen in onszelf. Nu kunnen we oefenen om ook deze onvrede om te zetten tot diepe vrede in onszelf om zo standvastig en vol vrede het volledige leven tegemoet te treden.

Nu in tijden van Corona virus komen er veel emoties vrij en zou ik wensen dat iedereen in zijn eigen midden kan blijven functioneren en niet in paniek zal raken. je vast kunnen houden aan de mogelijkheden die beschikbaar zijn er er het beste van maken/

veel kracht, liefde en licht op ieders pad gewenst

Even nadenken

Op een externe schijf heb ik ook nog jarenlang fotootjes verzameld.
Weer eens even een duik nemen in 2009. Al  meer dan 10 jaar geleden. Onvoorstelbaar zo hard als de tijd voorbij vliegt. Als je op je leven terugkijkt lijkt het een zeepbel die na iedere herinnering weer in het luchtledige verdwijnt. En daar word ik nu regelmatig mee geconfronteerd. Want naar buiten gaan zit er voorlopig nog niet in.

Nou vermaak ik me gelukkig prima. Er gebeurt zoveel.  En ook heb ik geen moeite met de vergankelijkheid van al die herinneringen. Waar zouden die eigenlijk opgeslagen liggen? In mijn brein? Of... zijn er nog meer mogelijkheden in het kleine universum dat ik ben?

Maar goed, in deze tijd van het jaar staat de magnolia in bloei en ik moet het nu even doen met 2006. We waren in Markelo bij de kinderen en daar stond zo'n prachtig klein boompje in de tuin. Daar maakte ik deze foto.

Toch leuk... herinneringen. Maar ook herinneringen gaan verloren. Is dat erg? 
Als je het niet meer weet, kun je het toch ook niet missen, misschien ben je er dan ook niet meer of niet meer zoals je was...

De herberg

De Herberg

Mens-zijn is een herberg.

Elke dag komen er nieuwe gasten.

Vrolijkheid, somberheid, laagheid (slaperigheid), even een helder moment

als onverwachte bezoeker.

Verwelkom ze en bied allen een gastvrij onthaal!

Ook al zijn het een hoop zorgen

die jouw huis overhoop halen.

Behandel toch elke gast met respect.

Misschien ruimt hij bij je op

en maakt hij plaats voor iets anders, iets fijns.

De sombere gedachte, de schaamte, de boosaardigheid,

Treed ze lachend bij de deur tegemoet

en nodig hen binnen.

Wees dankbaar voor wie er komt,

want ieder van hen is gestuurd

als een gids uit het onbekende.

Geschreven door Rumi

Een blij hart

Het valt niet mee om oud en/of ziek te zijn. Ik zie het dagelijks om me heen gebeuren en op een of andere manier denk ik er altijd over na, zo van: wat zou ik doen en hoe zou ik willen reageren op de pijnen en problemen waarmee mijn omgeving geconfronteerd wordt, de dingen die  mij misschien ook allemaal nog te wachten staan. Natuurlijk weet ik nu ook al wel van pijnen en handycaps en probeer me daar altijd zo goed mogelijk doorheen te slaan maar ik wil door me in de narigheden van de ander te verdiepen bij mezelf dat gevoel naar boven halen in de hoop dat ik er zelf ooit goed mee om kan gaan en er nu voor de ander begrip voor kan hebben. Wat dat is weet ik niet maar ik denk dat door er nu over na te denken  ik daar op de lange duur baat bij kan hebben. Ik zou dat natuurlijk niet doen als ik er depressief van zou worden maar juist omdat ik dat niet word of daar geen aanleg voor heb, kan ik me daar wel mee bezig houden. En zoals ik al zei in de hoop dat als ik ooit  voor bepaalde dilemma's  zou komen te staan ik weet hoe ik ermee om wil gaan en welke beslissingen ik wil en zou kunnen nemen. En dan ben ik me er ook nog eens van bewust  dat het droogzwemmen is. Wanneer je er in werkelijkheid mee geconfronteerd wordt kan het wel eens heel nders uitpakken en dan moet je nog maar zien of je zwemmen kunt.

Ik herinner me  dat mijn moeder toen ze oud werd ook altijd zei: El, als ik dit of dat doe moet je het me zeggen hoor en dan doe je maar wat jou het beste lijkt. Die houding kan wel eens in mijn genen ingebakken zitten ghaghagha.  Maar toen zij echt heel oud werd 98, was er van 'haar iets zeggen' totaal niet meer aan de orde en was ze ook angstig om uit haar 'normale' omgeving te moeten of andere onzekere dingen tegemoet te zien.

Ach leren leven is niet makkelijk maar ik vind het leven  een voortdurende uitdaging war ik ook wel heel blij van word, en dat leerproces houd nooit op want de omstandigheden zijn onvoorspelbaar. Maar voor dit moment maken we er het beste van en ik prijs mezelf zo intens gelukkig dat ik op dit moment kan leven zoals ik leef en alles om mij heen zie gebeuren soms tot schreiens toe, zonder er zelf onderdoor te gaan en hoop toch ook mijn voordeel ermee te doen en er voor mijn omgeving te kunnen zijn op een aanvaardbare manier. Te doen wat ik doe met een blij hart.

Let it snow let it snow let it snow

Scheppende stilte

Phiroz Mehta: Wetenschappers bijvoorbeeld, die echt nieuwe, opmerkelijke inspiratie hebben, of, nogmaals, geweldige kunstenaars wanneer ze prachtige dingen maken - dit gebeurt wanneer alles stil is van binnen, waardoor het nieuwe tevoorschijn komt, het echt nieuwe, het is een pulse van  creatie.

Citaat uit: Can humanity change.
J. Krishnamurti



Ik schreef erover in de serie: een universum van kwaliteitem. Kijk onder de kopjes En in het bijzonder 

https://magazijn.blogspot.com/2019/11/een-scheppende-en-levende-kracht.html

 Zo werkt het dus en niet alleen volgens mij. We zouden tot veel meer in staat zijn en bewuster leven wanneer we in staat zouden zijn in aandacht vanuit een innerlijke stilte te leven in betrokkenheid met dat wat is.

Die weg gaan geeft antwoord op vele vragen.
En stilte betekent niet slapen 🤗🤣

Concept gevonden

Ik dacht dat ik  een beetje uitgeschreven was over de relatie van het bewustzijn  met het universum. Want er bestaat natuurlijk ook een relatie van het bewustzijn  met de vorm en dat is in ons geval het menselijk lichaam. En dan in het bijzonder met onze hersenen en het mentale.  Maar eigenlijk raak je daar nooit over uitgedacht. Het blijft heel bijzonder en altijd zijn er ook in jezelf daarover weer nieuwe ontdekkingen te doen.

Nu vond ik nog een concept  dat ik al eerder schreef maar nog niet publuceerde.

Ik zal er weer eens op mijn gemak naar kijken en het later publiceren. Gister las ik het even globaal door en vroeg me af hoe zit dat allemaal dan in relatie tot spiritualiteit en religie?

Of er bewustzijn is zonder drager, dus bv. Zonder hersenen. De wetenschap weet in ieder geval niet of het in de hersenen huist. Dat blijft vooralsnog een grote vraag. In ieder geval lijkt het zo te zijn dat door de hersenwerking je jezelf bewust kunt maken van bewustzijn. Maar of het er zonder hersenen helemaal niet is lijkt me ook niet logisch als bewustzijn een voorwaarde is om leven te creëren  en als dat zo is dan was bewustzijn in wat voor vorm en op wat voor manier dan ook, al aanwezig tijdens de oerknal anders zou het er nu ook niet kunnen zijn.

Goed. Vandaag hangen er nog veel blaadjes aan de bomen. De rode beuken zijn prachtig bruin rood geworden maar ik kijk dwars door de linden voor mijn raam heen naar de overburen want daar zit geen blad meer aan. Ik heb de hoge planten uit de serre voor dat raam gezet dan is het toch wat knusser. En gelukkig, als ik door de noordelijke ramen kijk, zie ik dat het park in de mooiste herfstkleuren is getooid.

En dan ga ik zo nog even een kerstkaaartje schilderen. Ik  hoop  dat ik voor enkele dierbare nu genoeg kaartjes heb.  Kan ik weer anders gaan expirementeren dan over sneeuw met verf en penseel. Dat is toch het liefste  wat ik doe. En dan moet ik vooral niet vergeten dat er nog veel meer dingen zijn  die gedaan moeten worden.

Vergaan

Het vergaan van de dingen. Daarvan kan ik intens genieten. Een dode boom,  Een huis dat op instorten staat, oude mensen en hun soms verweerde gezichten. Prachtig. Een bloem die begint te verwelken verspreidt meer geur dan wanneer hij begint te bloeien. Al die dingen kunnen zo bijzonder mooi zijn.Wat is het dat mij boeit in de vergankelijkheid?

Ook het menselijk verouderings- en stervensproces heeft veel aspecten die fascinerend zijn. Er vinden kennelijk processen plaats die tot nadenken stemmen. Niet alleen lijfelijk veranderd er veel maar ook mentaal vinden er veranderingen plaats. Niet bij iedereen hetzelfde maar voor ieder mens weer  anders. De een wordt wat rustiger en meer ingetogen de ander zal juist minder snel een blad voor de mond nemen. Soms lijkt het alsof de rem het niet meer doet. Vaak ook worden mensen ongeduldiger, alsof de dood hen op de hielen zit, meestal zonder er zelf die invulling aan te geven. Want doodgaan doen anderen en daar wordt voor onszelf liever niet aan gedacht.

Ach ja, misschien denken we er weleens aan maar altijd in de zin van: dat duurt hopelijk nog even en veel verder... Nee nu nog niet.

En toch.

Misschien als we meer iedere dag als onze laatste zouden beleven, Veel bewuster zouden zijn van de onzekerheid van het leven en dat echt iedere dag de laatste zou kunnen zijn, in ieder geval onder de goede omstandigheden waarin we nu leven. Als we daarover zonder angst en depressieve ideeën  na zouden kunnen denken, zouden we dan niet veel beter weten wat belangrijk is, ons veel vrijer voelen en minder emotioneel reageren op dingen die er eigenlijk niet toe doen. Beseffend hoe mooi het leven in ieder moment is?
Ook verdriet is de keerzijde van de mooie medaille die leven heet al kunnen we dat niet altijd zo ervaren.

Vanmorgen vloog ze nog.

Tweede pinksterdag

Gewoon een beetje helemaal niks. Ik ik heb de laatste dagen wat geschilderd en we zijn niet meer op stap geweest. Er zitten nog heel veel foto's in mijn mappen en terwijl ik er zo doorheen blader gooi ik regelmatig weer opnamen weg, Wat heb ik veel bewaard. Veel te veel. Het wordt hoog tijd dat de bezem er doorheen gaat.  Daar maak ik geen extra werk van maar doe ik op het moment dat ik erdoor blader en bedenk 'tja, hier doe ik echt niets mee' of  'dat is de zoveelste dubbele foto waar ik de beste uit wilde zoeken.'

Met kleding is dat heel wat lastiger. Dat gaat niet weg met een muisklik. Sommige dingen heb ik jaren niet aan gehad en toch blijft het maar hangen. Gewoon omdat ik er toch veel plezier mee had. Op dit moment ontbreken me dan de combinatie mogelijkheden. Maar zo plots komt er weer wat tevoorschijn weer ik weer veel plezier mee heb. En zo hangt mijn kast dus vol en zou ik in geen jaren nieuwe dingen hoeven kopen ware het niet dat...

O O wat is een mens toch een raar iets. Dat hebbe hebbe hebbe zit er lijkt het gewoon ingebakken. Is het niet voor kleding dan is het wel voor iets anders waar je je mee bezig houdt.  Nou ja, zolang het geen MUST is en je er ook weer makkelijk van los kunt komen, valt het misschien nog wel mee. Voor mij geldt,
Als het maar niet het belangrijkste is waar ik me mee bezig houdt. Er is zoveel dat veel belangrijker is. En dat ligt ook voor iedereen weer ergens anders.

Wat is er nou ECHT belangrijk?

Voor een slak is dat zijn eten en zijn huisje denk ik.

Onzekerheden.

Wat is dat toch, dat waar ik de vinger niet zo makkelijk achter krijg.
Er zijn van die dingen waar ik bang voor ben. Hele rare dingen waar je totaal niet bang voor hoeft te zijn.
Het openbaar vervoer bijvoorbeeld, die angst heb ik mijn hele leven al. Bang dat ik te laat kom. bang dat ik de verkeerde halte uitstap, bang dat ik niet weet waarop ik over moet stappen. Bang dat er iets misgaat met in en uitchecken. Zelfs zo dat ik al die dingen het liefste uit de weg ga en zielsgelukkig ben met die lieve schat die me overal brengt waar ik wil.  Maar het is toch van de gekke.

Ook allerlei andere eenvoudige zaken vind ik vaak lastig. Ik geef niet aan al die angsten toe en ga er vaak dwars doorheen. Maar alles wat ik voor de eerste keer moet doen boezemt me angst in. Ergens voor de eerste keer aanbellen of ergens naar toe gaan. Het brengt allemaal spanningen met zich mee waar ik niet meer op zit te wachten. Ik houd me het liefste bij de bekende dingen. Maar wil ik dat?

Ik kan natuurlijk van alles bedenken waardoor het komt en mijn hele verleden uitdiepen en daar ergens de schuld leggen, maar daar schiet je weinig mee op in het heden.
Wel merk ik als ik de dingen vaker doe, de angst dan ook verdwijnt. Maar naarmate je ouder wordt doe je bepaalde dingen steeds minder vaak ook omdat je energie op een steeds lager pitje gaat functioneren. Ook wordt de belangstelling voor bepaalde dingen steeds minder. Zolang je een partner hebt doe je de dingen nog samen maar het alleen komen te staan kan een nog grotere beperking teweeg brengen.

Ik denk dat ouderen steeds meer 'last'  kunnen krijgen van dingen niet meer doen en uit de weg gaan en zich misschien niet eens bewust zijn van de onzekerheden en angsten die daaronder schuil gaan waardoor ze op de lange duur vereenzamen en dan ook niets nieuws meer aanpakken. Een soort gelatenheid van: het is goed zoals het is, laat mij maar in mijn eigen hokje zitten.

Ik hoop dat ik daar lang verschoond van kan blijven door me bewust te zijn van de onzekerheden en angsten die op poppen en de moed heb er toch altijd weer doorheen te breken. Nieuwe dingen aan te pakken. Dat er een betrokkenheid blijft bestaan en dat er altijd nieuwe wat op mijn pad zal komen diat ik aan durf te pakken zolang ik me er echt voor interesseer of er nieuwsgierig naar ben.
Maar ik hoop ook de rust te vinden van het niet meer hoeven, niet meer over mijn eigen grenzen gaan om wat voor reden dan ook. De stilte en rust in mijzelf kan vinden.  Ik geloof dat ik aardig op weg ben.
De weg van het midden zou ik zo zeggen.

The Wave

Deze film zag ik jaren geleden. hij maakte een diepe indruk op me. De film oogt wat gedateerd maar de inhoud blijft functioneren.
De herinnering aan deze film kwam weer boven bij de retoriek die ik van T. Baudet hoorde aan het einde van zijn verkiezingscampagne.

Zo functioneert het volk

Onverdraagzaamheid

Nu ik me wat beter voel en niet veel hoef te doen. Zit ik lekker relaxt op de bank met mijn tablet.
Vanmorgen heb ik de gelegenheid te baat genomen om naar de Mattheüs passion van Bach te luisteren. Want op goede vrijdag wil ik die graag laten horen op de muziekmiddg die ik in Vreedenhoff geef. De muziek en het verhaal roepen bij mij allerlei ovewegingen naar boven.

Of het verhaal nu waarheid en werkelijk gebeurd is of niet, is voor mij niet van belang. Belangrijk is wat zulke verhalen  ons of mij te vertellen hebben . En dat is nogal wat als je bij jezelf de diepere lagen induikt.

Een regeltje alleen al waar Bach oppert.

Was ist die Ursach aller solcher plagen

 Ja daar zeg je zowat. Hoe tolerant ben ik zelf. Heb ik ruimte voor mensen die er een andere mening op nahouden dan ik. Daar heb ik niet zo snel een antwoord op. Dan moet ik diep in mezelf graven met een open en eerlijke blik. Daar is waakzaamheid een eerste vereiste voor. Hoe makkelijk wals ik niet over irritaties heen zonder er wakker naar te kijken of het af te doen met.

Ach zo erg is dat niet. Ik heb recht op mijn eige mening. 

Er wordt gevraagd te waken oplettend te zijn en de discipelen vallen in slaap op het moment supreme.

Waar komt al die ellende toch vandaan? Al die vluchtelingen al die onverdraagzaamheid. Het een wakkert het andere aan.
We lopen mee in stille tochten. Geweldig, dat moet gedaan worden, natuurlijk.
En dan gaan we weer aan het werk. Zijn we wakker? Blijven we wakker? Wat is de ellende van DEZE tijd?

Het is niet zoveel beter dan 2000 jaar geleden.
Volgens mij schreef Dostojevsky daar heel lang geleden ook al over. Niet zo vreemd.

De grootinquisiteur van Sevilla is het beroemdste hoofdstuk van De gebroeders Karamazov en wordt algemeen beschouwd als een hoogtepunt in de wereldliteratuur. In een lange monoloog verdedigde de grootinquisiteur van Sevilla tegenover Jezus Christus het idee dat alleen de principes van de duivel leiden naar de universele eenwording van de mensheid: Geef de mens brood, beheers zijn geweten en heers over de wereld. Jezus beperkte zich tot een kleine groep van uitverkorenen; de katholieke kerk echter heeft zijn werk verbeterd en richt zich al eeuwen naar alle mensen. De kerk heerst over de wereld in naam van God, maar met de principes van de duivel. Jezus maakte de fout om een te hoge dunk van de mens te hebben. Maar het antwoord van Jezus op ieder verwijt van de grootinquisiteur is de liefde, en voor de absolute liefde is alles mogelijk; zo is ook de boodschap van de Gebroeders Karamazov, dat ieder mens schuldig is ten opzichte van ieder ander mens, dat een mens moet vergeven, dat een mens onvermoeid ieder mens dient lief te hebben, want een mens kan zo liefhebben, vanwege Christus.

Dostojevski ondernam zelf een spirituele zoektocht naar de zin van het leven. Hij concludeerde dat het Westerse christendom decadent geworden was en dat het zuiverste christendomgezocht moest worden bij de Russisch-orthodoxe Kerk.

Wikipedia

Boomstronk

Heel langzaam vergaat de boomstronk die nu al jaren in de heemtuin ligt. Eerder was er een gedeelte geschikt als bank en kon je erop zitten.

In 2010 was hij er al en in 2011 maakte ik deze opname.

Als je er dichtbij staat is hij immens groot. In 2012 Begonnen de zwammen er behoorlijk aan te knagen.

En dat proces ging steeds verder.

Kleine insecten, kikkers en padden vonden er een schuilplaats.

Heel langzamerhand wordt de boomstronk kleiner

Hij zal nog wel een tijdje ruimte kunnen geven aan het leven dat zich eronder afspeelt
Dit is de laatste opname die ik ervan nam. dit jaar.

We verbeelden ons vaak dat dingen zijn zoals ze zijn maar als je goed oplet weet je dat er helemaal niets is dat hetzelfde blijft.
Vergankelijkheid en verandering, dat hoort bij het leven. Soms moeilijk te bevatten maar het geeft ruimte aan vernieuwing en nieuw leven.

Onderlinge afhankelijkheid

We denken dat  dat we op onszelf bestaan, maar in werkelijkheid zijn we onlosmakelijk verbonden met alles en iedereen. We trekken een muur op tussen onszelf en de ander. In stilte en aandacht worden onze gedachten  als een kabbelend beekje. We houden ons niet langer bezig met onze eigenzinnige gedachten die hun eigen gang lijken te gaan. We  verbinden ons er niet langer mee Ze zijn er, maar we identificeren ons er niet langer mee. We zijn anders dan we denken en overstijgen of worden  vrij van het conceptionele denken.

Maar daar gaat een hele weg aan vooraf. In feite een weg zonder einde van opmerkzaamheid en in stilte gefocust leren leven midden in een wereld vol drukte. Helaas hebben we daar in onze westerse wereld maar weinig tijd voor. Of eigenlijk MAKEN we daar te weinig tijd voor. Wanneer je eenmaal gewend raakt om voor die 'oefening' ruimte vrij te maken kunnen we op weg gaan naar een vredevol innerlijk dat zich niet zo snel door de omstandigheden onderuit laat halen. Dan gun je jezelf de tijd en de rust om in stilte te verblijven en slechts daarmee bezig te zijn waar je mee bezig bent. Niet vooruitlopend op- en niet blijven hangen in oude overwegingen. Rust wordt heel langzamerhand iets vanzelfsprekends. Vandaaruit leven met alles wat er is. Ook met dat waar we ons zo makkelijk tegen verzetten als het ons niet past en wat we toch niet kunnen veranderen.

Ouder worden, alles verandert

Rondom mij heen zie ik dat bij het ouder worden veel gewoonte patronen  en emotionele gevoelends zich juist versterken in plaats van verminderen met alle gevolgen van dien want intussen veranderen de lijflijke omstandigheden gewoon verder soms in een slijtage slag maar blijft de geest op de oude manier daarop reageren.
Niet bewust van de mogelijkheid tot verandering komen we steeds vaster te zitten in de weerstanden die opgeroepen worden door het wegvallen van allerlei fysieke functies.

Wat is daar het antwoord op en volgens mij is het enige antwoord
bewustwording.

Door je intens bewust te worden van alle veranderingen die voortdurend een rol spelen en je daaraan te gewennen in plaats van je steeds te focussen op wat niet meer mogelijk is en waar je je dus tegen verzet komt er een andere stroming op gang van aanpassing en blij zijn met alle andere mogelijkheden die er zijn.

Dat zijn dan hoofdzakelijk de lijfelijke omstandigheden waar op gefocust is maar het is ook mogelijk je bewust te worden van de manier waarop je meegenomen wordt door de emotionele gewaarwordingen en je ook bewust te worden dat het steeds wolkjes zijn die voorbij kunnen drijven waardoor je er niet vast in hoeft te zitten.
Door je daar regelmatig bij stil te staan, dat te oefenen, wordt het leven vooral bij het ouder worden een stuk aangenamer.

En mijn

ervaring is dat je beter niet kunt denken oooo oud worden, dat duurt nog zo lang want
Jong geleerd is oud gedaan
En hoe ouder je wordt tja dan is het moeilijker te veranderen.

Nog een stukje van Krishnamurti

Wat zal ons veranderen? Meer schokken? Meer rampen? Verschillende vormen van overheid? Verschillende afbeeldingen? Verschillende idealen? Je hebt reeds zoveel hiervan gehad en toch ben je niet veranderd. Hoe verfijnder ons onderwijs is, hoe beschaafder we worden - geciviliseerd in de zin dat we meer verwijderd zijn van de natuur - hoe onmenselijker we worden. Dus wat moet men doen? Omdat geen van de dingen buiten mij zullen helpen, inclusief alle goden, wordt het duidelijk dat ik alleen mezelf moet begrijpen. Ik moet zien wat ik ben en mezelf radicaal veranderen. Dan komt de goedheid eruit. Dan kan men een goede samenleving creëren.

Uit de openbare lezing in Ojai op 7 april 1979

Intelligent en diepgaand zelfonderzoek

Deze kwam ik tegen op youtube.
Zo duidelijk uitgelegd door Moojiji

Niet alleen in relaties maar het geld voor alles waar we ons door laten meenemen en wat we vast willen houden.

Ik moet niets meer

De twee kerstdagen zijn alweer achter de rug en het was goed. Met de kinderen gourmetten en schoonmama op bezoek. Allemaal goed en relaxt verlopen. Heel gezellig.
Jammer was het dat ik niet zo lekker in mijn vel stak. Weer veel last van mijn darmen en voor de kerst nog medicatie voorgeschreven door de huisarts en dat heeft me er redelijk goed doorheen gesleept zodat ik er toch van heb kunnen genieten.

Maar vandaag is mijn lijf weer een klein beetje beter op toeren en merk ik hoeveel meer ruimte dat geeft ook in de geest. Mijn kerststemming en de rust lijken nu echt goed tot me door te dringen. De  sfeer van deze kersttijd komt binnen in alle vezels en terwijl ik dit tik staan de koren van het vorige blogje op mijn koptelefoon.

Het lijkt toch alsof de wereld sfeer even alle agressie heeft neergelegd en ik laat alleen de rust, vrede en het gevoel van goedheid binnenkomen. Laat het maar rustig en stil worden. Geduld en vrede zijn heel belangrijk in deze tijd zodat het goede zowel naar buiten- als van buiten naar binnen kan werken.

Van geduld en vrede  missen we door het jaar heen vaak veel te veel van. Er moet zoveel. Daar heb ik ook vaak over na gedacht. Nu de laatste jaren, door het ouder worden en oplettendheid hoe dat bij mij werkt, begin ik eindelijk  nu pas te begrijpen dat moeten iets is van de manier waarop we met het ZIJN omgaan. Het is een gebrek aan geduld en vrede met wat is op dit moment.  Dus eigenlijk  ZIJN we niet echt (al denken we dat vaak wel) maar zijn we eigenlijk  altijd onderweg naar meer of anders. Het is een gemis aan geduld zodat we niet kunnen beleven waar we mee bezig zijn. Nu begint het pas goed tot me door te dringen dat er natuurlijk veel dingen zijn die gedaan moeten worden, natuurlijk maar onze geest en  instelling maakt er moeten van omdat we het geduld, de vrede en rust missen van gewoon doen wat nodig is. Pas toen ik dat doorkreeg kon ik zeggen: ik moet niets meer.



En zo is het ik doe wat ik doe en dat is goed zonder dat idiote heilige  moeten. VAN WAT???
 Ik ga duidelijker zien wat wel belangrijk is en wat kan blijven liggen.

Natuurlijk soms trap ik in de valkuil maar omdat ik het door begin te krijgen kan ik mezelf al gauw tot de orde roepen en kan ik zo langzamerhand zeggen.
Ik moet echt niets meer.

 Dat bewustzijn geeft rust en ruimte

Die rust en ruimte wens ik iedereen toe in het nieuwe jaar.

Kerstperikelen

Voorbereidingen voor de kerst. Zo genieten. Kerstavond komen kinderen kleinkinderen en achterkleinkinderen. Ik ben heel dankbaar dat dat allemaal nog mogelijk is en we zullen er een heel fijne avond van maken.
Intussen is het voor mij  een tijd van bezinning. Geconfronteerd met het overlijden van een een vriendin realiseer ik me weer eens hoe kort het leven kan zijn. In feite ben ik daar altijd wel mee bezig mede door het Boeddhistische pad dat ik volg om me bewust te worden van de mogelijkheid dat het altijd weer anders of beter kan gedaan worden zonder daarbij gebukt te gaan onder schuldgevoelens of afwijzend gedrag. Blij zijn met wat is en wat de onuitputtelijke mogelijkheden zijn. Dat op zich ervaar ik als zeer verhelderend en vreugde gevend.

Regelmatig ontdek ik nieuwe invalshoeken om weer andere of iets gewijzigde instellingen aan mijn leven te geven. Als voorbeeld de manier waarop ik schilder. Altijd geprobeerd verbeteringen in mijn techniek en kunde aan te brengen zodat ik dat uit kon drukken wat IK ZELF als waardevol ervaarde.
Nu hoorde ik iemand op de TV zeggen dat hij zijn best deed met zijn artistieke talenten het publiek een glimlach te bezorgen. Dat vond ik heel mooi. Zijn we niet op de wereld om er voor elkaar te zijn. We kunnen niet zonder elkaar, we hebben elkaar altijd nodig ook al denken we vaak dat het niet zo is. Zonder de ander zou ik niet kunnen zijn die ik ben. Wat kun je dan nog beter doen dan dat wat jou plezier geeft in dienst van de ander te stellen. Het zo in te richten dat de ander er ook plezier aan kan beleven. Misschien niet altijd mogelijk maar het kan wel de intensie zijn waarmee je bezig bent.

Dat opende voor mij weer nieuwe perspectieven. Vaak zijn het kleine dingen die je net even op een ander been zetten. Waar je dan weer mee verder kunt.

Dagelijks leven

Ik had nog een blogje als concept opgeslagen staan.
Hier is ie dan.

Spiritualiteit is niet iets anders dan het dagelijks leven. Het leven is een groot geheel  van ervaringen door oorzaken en omstandigheden waar we onze weg in vinden.  Daarmee om leren gaan en er het beste van maken is niet alleen voor onszelf maar ook voor de ander een weg die ieder voor zich gaat. Toch is ons eigen geluk onlosmakelijk verbonden met het geluk en welzijn van de ander.

Hoe meer een mens zich bewust is van dat wat hij is en doet en hoe de omstandigheden invloed op hem uitoefenen, des te meer en beter kan hij inzien dat de ander daar evenveel mee te maken heeft en kan hij vandaar uit heilzame of onheilzame keuzes maken. Het geluk is nooit iets op zich zelf staand maar altijd afhankelijk. Daarom is het belangrijk niet alleen het geluk voor onszelf te zoeken maar ook voor de ander.

Zo scheppen we onze eigen wereld waarin we ons verantwoordelijk kunnen maken voor het welzijn van onszelf, de ander en uiteindelijk voor de wereld.



Het doosje van de kubus heeft uitgeklapt de mogelijkheid in zich van de  lijnen die een kruis vormen en kunnen staan voor de horizontale tijdlijn en de verticale lijn van de indaling of verbinding in het moment.
Zo krijgen vormen een uitgebreide symbolische betekenis in het hier en nu.