Onderlinge afhankelijkheid

We denken dat  dat we op onszelf bestaan, maar in werkelijkheid zijn we onlosmakelijk verbonden met alles en iedereen. We trekken een muur op tussen onszelf en de ander. In stilte en aandacht worden onze gedachten  als een kabbelend beekje. We houden ons niet langer bezig met onze eigenzinnige gedachten die hun eigen gang lijken te gaan. We  verbinden ons er niet langer mee Ze zijn er, maar we identificeren ons er niet langer mee. We zijn anders dan we denken en overstijgen of worden  vrij van het conceptionele denken.

Maar daar gaat een hele weg aan vooraf. In feite een weg zonder einde van opmerkzaamheid en in stilte gefocust leren leven midden in een wereld vol drukte. Helaas hebben we daar in onze westerse wereld maar weinig tijd voor. Of eigenlijk MAKEN we daar te weinig tijd voor. Wanneer je eenmaal gewend raakt om voor die 'oefening' ruimte vrij te maken kunnen we op weg gaan naar een vredevol innerlijk dat zich niet zo snel door de omstandigheden onderuit laat halen. Dan gun je jezelf de tijd en de rust om in stilte te verblijven en slechts daarmee bezig te zijn waar je mee bezig bent. Niet vooruitlopend op- en niet blijven hangen in oude overwegingen. Rust wordt heel langzamerhand iets vanzelfsprekends. Vandaaruit leven met alles wat er is. Ook met dat waar we ons zo makkelijk tegen verzetten als het ons niet past en wat we toch niet kunnen veranderen.