Er zijn van die dingen waar ik bang voor ben. Hele rare dingen waar je totaal niet bang voor hoeft te zijn.
Het openbaar vervoer bijvoorbeeld, die angst heb ik mijn hele leven al. Bang dat ik te laat kom. bang dat ik de verkeerde halte uitstap, bang dat ik niet weet waarop ik over moet stappen. Bang dat er iets misgaat met in en uitchecken. Zelfs zo dat ik al die dingen het liefste uit de weg ga en zielsgelukkig ben met die lieve schat die me overal brengt waar ik wil. Maar het is toch van de gekke.
Ook allerlei andere eenvoudige zaken vind ik vaak lastig. Ik geef niet aan al die angsten toe en ga er vaak dwars doorheen. Maar alles wat ik voor de eerste keer moet doen boezemt me angst in. Ergens voor de eerste keer aanbellen of ergens naar toe gaan. Het brengt allemaal spanningen met zich mee waar ik niet meer op zit te wachten. Ik houd me het liefste bij de bekende dingen. Maar wil ik dat?
Ik kan natuurlijk van alles bedenken waardoor het komt en mijn hele verleden uitdiepen en daar ergens de schuld leggen, maar daar schiet je weinig mee op in het heden.
Wel merk ik als ik de dingen vaker doe, de angst dan ook verdwijnt. Maar naarmate je ouder wordt doe je bepaalde dingen steeds minder vaak ook omdat je energie op een steeds lager pitje gaat functioneren. Ook wordt de belangstelling voor bepaalde dingen steeds minder. Zolang je een partner hebt doe je de dingen nog samen maar het alleen komen te staan kan een nog grotere beperking teweeg brengen.
Ik denk dat ouderen steeds meer 'last' kunnen krijgen van dingen niet meer doen en uit de weg gaan en zich misschien niet eens bewust zijn van de onzekerheden en angsten die daaronder schuil gaan waardoor ze op de lange duur vereenzamen en dan ook niets nieuws meer aanpakken. Een soort gelatenheid van: het is goed zoals het is, laat mij maar in mijn eigen hokje zitten.
Ik hoop dat ik daar lang verschoond van kan blijven door me bewust te zijn van de onzekerheden en angsten die op poppen en de moed heb er toch altijd weer doorheen te breken. Nieuwe dingen aan te pakken. Dat er een betrokkenheid blijft bestaan en dat er altijd nieuwe wat op mijn pad zal komen diat ik aan durf te pakken zolang ik me er echt voor interesseer of er nieuwsgierig naar ben.
Maar ik hoop ook de rust te vinden van het niet meer hoeven, niet meer over mijn eigen grenzen gaan om wat voor reden dan ook. De stilte en rust in mijzelf kan vinden. Ik geloof dat ik aardig op weg ben.
De weg van het midden zou ik zo zeggen.
Wat een eerlijk schrijven. Heb je dat ook met schilderen? Ik vraag dat omdat ik wat betreft schrijven altijd onzeker ben. Is het wel goed genoeg en wie zit daar nou te wachten zijn van die gedachten die mij dwarszitten.
BeantwoordenVerwijderenSommige angsten die je beschrijft herken ik totaal niet, maar dat heeft waarschijnlijk alles te maken met het feit dat ik lang vrijgezel was en mijn eigen bonen moest doppen. Nu met een partner merk ik wel dat ik met groot gemak zaken uit handen heb gegeven waarvan ik inmiddels denk dat ik me daar weer in
moet verdiepen voor het geval dat ... elektronisch bankieren bijvoorbeeld heb ik onder de knie.
Blijf de middenweg maar bewandelen.
Nee niet meer Ferrara met het schilderen. Daar heb ik wel veel last van gehad en veel vaalangst. Maar nu ben ik daar helemaal vrij van. Ik vind het daardoor ook zo heerlijk om te doen. Ik doe het alleen nog maar voor mijn eigen plezier en als iemand anders er ook plezier van heeft is dat heel leuk.
VerwijderenIk begrijp het zelf ook niet zo goed van die reisangst. Ben ook na mijn scheiding 8 jaar zelfstandig geweest. En ben in het begin van die periode ook alleen met een piepklein tentje op vakantie gegaan om mezelf te bewijzen dat ik het kon.Ik heb daarvan genoten maar herkende ook daar mijn angst voor. Nu samen heb ik daar minder last van. Ook ik heb heel; veel zaken makkelijk uit handen kunnen geven en ook totaal geen zin om ze op te moeten pakken. Maar ook dat zou ik wel doen als het weer moest. Maar hopelijk... pffff.
Ik denk linksom of rechtsom, dat ieder mens soms zonder het zelf te beseffen zijn weerstanden en angsten heeft. Ze zitten soms diep verstopt.
Eigenlijk een veel te goed stukje om op te reageren....Wat goed dat je over deze dingen schrijft, dat breekt vast menigeen's ijs!
BeantwoordenVerwijderenEn dan is de tulp ook nog eens prachtig! ( Of is het nou een andersoortige witte bloem?) :-) @@@
Wat een openbaring, maar ben je de enige? Ik denk dat we het allemaal in ons hebben, ik zeker ook. Maar we stokken het vuur zelf op door te hoge eisen aan onszelf op te leggen. Faalangst, wakker je zelf aan door te hoge verwachtigen te stellen. We willen alles we perfect doen en een ander behagen. Maar is dat echt nodig, van fouten leer je en ze maken je sterker, al kun je op het moment van maken wel door de grond zakken. Angst is hoe dan ook heel menselijk en een heel slechte raadgeven. Wees niet zo streng voor jezelf... #Doeslief
BeantwoordenVerwijderenGroetjes
Sinds de oertijd
BeantwoordenVerwijderenwees niet bang van angst
het is een signaal
zonder taal
dat vertelt
aan lafaard en held
wie attent is leeft het langst
Zij die nooit angst kennen moeten nog geboren worden, Elly! ;)
Lieve groet.
Lenjef
Wat mooi Lenjef. Dank je wel
BeantwoordenVerwijderenVolgens mij heeft iedereen af en toe wel last van drempelvrees. En ja, als je ouder wordt hoef je niet meer alles, je kunt rust nemen als je wilt. Maar het hoeft niet. Als je wilt kun je zo maar weer eens over die drempel stappen en constateren dat het daar achter best wel fijn toeven is. Op den duur kun je misschien zelfs in alle rust over die drempel gaan. Dan vloeit alles mooi in elkaar.
BeantwoordenVerwijderen