Fotograferen in Utrecht

Een heerlijk dagje gefotografeerd in Utrecht. Ik was daar jaren niet meer geweest.

Toen we het station uitkwamen herinnerde ik me helemaal niets meer van deze stad en vroeg me af of het wel wat zou worden. 

Maar dat werd me al spoedig duidelijk. Het was prachtig weer en we hebben weer heel wat geschoten.

Hieronder een paar exemplaren.

 En onmiskenbaar daar om de hoek daar was hij dan De Dom van Utrecht.

De laatste tijd heb ik zoveel foto's gemaakt. Ik krijg nauwelijks tijd de beste te plaatsen. Want daaraan vooraf gaat veel uitzoeken en bijwerken. Hier en daar drop ik er af en toe wat. Op Faceboek op mijn fotoblog of hier.

Denken

Niets dat meer om de tuin leidt dan het denken.
Als ik denk dat iets waar is, denk ik dat. Hetzelfde denken dat beweert dat iets waar is, wil ook het bewijs daarvan voeren. Dan is er niet zoveel open visie.
Een tegenwicht is oplettendheid, luisteren naar andere meningen. Mijn afwegingen maken en het toetsen aan mijn criteria van liefde en mededogen die ik hopelijk altijd paraat heb. En dan is er nog de gedachte of mijn invulling (door het denken) wat liefde mededogen in zou houden en blijft de vraag wat juist is.

En wie wil beweren dat gevoelens, die door sommigen als juiste richtlijnen worden gezien, niet door gedachten zijn ingegeven? Wat is er eerder, de kip of het ei?
Is intuïtie waar sommigen zo op vertrouwen, werkelijk zoiets hoogstaands, iets van 'buitenaf' zoals soms beweerd wordt, of is het inherent aan onze zijnsstaat en (weer dat) denken dat zich aanpast onder verschillende omstandigheden? Maar wel altijd MIJN denken.


Wel veel vragen vandaag. Waarmee ik niet wil zeggen dat iets wel of niet waar, goed of fout zou zijn.


James Ensor.
Alles zit achter maskers verborgen. Wat is de werkelijkheid?

Goud van oud

Ik heb mijn schilderijenblog opnieuw vorm gegeven. Eerst was ik van plan alles op dit blog te gaan doen, maar heb besloten om de schilderijen successievelijk op http://ellyvandoorn.blogspot.nl/  te zetten.
Het ziet er nu wel mooi uit vind ik. Leuk dat ik een bovenbalk vond om pagina's apart in de bovenrand weer te geven. Misschien ook iets voor dit blog. Waarom , weet ik nog niet. Daar ga ik over nadenken ghaghagha.

Ik gooi er nog een plaatje tegenaan.

Dat is een eeuwigheid geleden...

Burgers Zoo

Vanmorgen zijn we heerlijk vroeg in het zonnetje  naar Burgers Zoo gegaan om te fotograferen.
Dat is genieten met prachtige lichtval, daar houd ik zo van.
Het was fris maar buitengewoon mooi.

Ik slinger er hier gewoon een stuk of wat op.

Verdriet

Zou er verdriet zijn als we ons niet overal aan vast zouden klampen?
Aan vrienden, familie, relaties, aan dat wat ik zelf denk te zijn in lichaam en geest.
Als ik daarover na ga denken kom ik tot de ontdekking dat er nog heel wat is waar ik aan gehecht ben.
Toch raken we voortdurend dingen kwijt. Onze gezondheid wordt zwakker met het ouder worden en soms eerder en daarmee veranderen de capaciteiten van  mijn wezen en kunnen. Er overlijden mensen die ons lief zijn of ze vertrekken uit onze omgeving. Zulke 'verliezen' overkomen ons allemaal en we vinden het moeilijk daarmee om te gaan. De waarheid en tijdelijkheid van alles accepteren valt niet mee. Niets duurt in deze wereld.
Kunnen we leren leven met deze tijdelijkheid zonder korter of langer uit ons evenwicht te raken?

De rivier die voorbij stroomt is nooit gelijk aan zichzelf en voortdurend in verandering.  De jaargetijden brengen steeds nieuwe dingen tevoorschijn. Tijdelijkheid is geen ellende, maar kunnen we dat onder ogen zien?
Het zal enige tijd in beslag nemen om te zien hoe een beukennootje in een beukenboom verandert en hoe we van die wijzigingen kunnen houden. Vergankelijkheid maakt groei mogelijk.

Het is nodig alle verandering te aanvaarden maar ons denkvermogen heeft het er moeilijk mee wanneer het ons persoonlijk raakt en accepteert het niet. Daar begint ons verdriet.

Kerstgans

Hij keek me vragend aan.
Is het alweer bijna kerst?

Onderweg

Teruggekomen uit Dedemsvaart. Even op en neer voor een boodschap. Het was heiig onderweg en dat geeft altijd schitterende beelden. Ik kan het niet laten om onderweg te fotograferen. Maar thuisgekomen vallen de plaatjes op mijn kleine digitaaltje geschoten altijd enorm tegen. Het is echt hap snap werk en praktisch alles kan ik weggooien. Ach zegt Fer, heb je toch een leuke middag gehad. En daar heeft hij gelijk in.
Ik heb toch genoten van het ritje en de schitterende landschappen.

Willen

Zou dat een oplossing zijn? Moeten vervangen door willen.
Er zijn zoveel mensen die een hekel hebben aan moeten. Niet dat ik daar zo'n hekel aan heb hoor, ik heb meer last van mijn weerstand dan van moeten.
Als ik nou zeg: ik wil strijken, zou mijn weerstand dan verdwenen zijn? Zou ik mezelf dan vol vreugde achter de strijkplank zetten?
Ik denk dat ik toch maar gewoon op mijn eigen weerstand ga letten en  moet strijken. Wie weet kan ik heel langzamerhand van binnenuit acceptatie van mijn weerstand of zelfs plezier ontwikkelen.

En natuurlijk gaat het niet alleen om strijken. Het leven zit vol dingen waar we niet echt op zitten te wachten, toch?


Als mijn weerstand er niet was, was ook mijn acceptatie er niet. Als er geen licht is, is er ook geen duisternis. Misschien is het iets om me te realiseren dat werkelijk alles er mag zijn. Maar ja, dat is niet niets om daar achter te komen en mee te leren leven.

We hebben er een kamertje bij

Nog dichter bij de bomen mijn koffie gedronken.

Moeilijkheden

Wat voor moeilijkheden je ook gehad mag hebben, je kunt vandaag een nieuw begin maken.
Boeddha.

Het mooiste voorbeeld van daar niet aan meedoen en je vasthouden aan de pijn en moeite die je had, is het verhaal van die man, die op trektocht  door de wildernis een rivier over moet steken. Bijna onoverkomelijk, maar hij doet er alles aan om naar de overkant te gaan want aan de andere kant nodigt de vrijheid hem uit. Hij zoekt het hele oerwoud af naar onderdelen en middelen om een boot te bouwen en het lukt hem uiteindelijk over te steken met gevaar voor eigen leven. Aan de overkant aangekomen pakte hij zijn boot op en hangt hem over zijn rug. Met veel pijn en moeite sjouwt hij hem mee in zijn drang tot overleving omdat hij bang is nog een rivier tegen te komen.

Echt alles wat je overkwam achter je laten is misschien wel het moeilijkste dat er is. Vaak hebben we jaren nodig om door bepaalde ervaringen heen te komen. Schaf die gewoonte van het gesjouw met die boot maar af. Het is een hele opluchting als je hem uiteindelijk kunt laten vallen en met een rechte rug verder kunt gaan. Hoe eerder hoe beter.

Zo is het eigenlijk iedere dag, ook de kleine problemen van de vorige dag kunnen achtergelaten worden.
Blijf er maar niet mee rondlopen. Laat het vallen en geniet van een prachtige herfstdag. Het is vandaag een uitstekende dag om daarmee te beginnen. Niet alleen genieten van deze komende dag, maar van alle dagen die volgen. Ook als het regent.

Kruip maar onder dat zware stuk hout vandaan.

Laat zien hoe mooi je bent geworden mede door de voeding die je uit het rottende materiaal hebt gehaald.

Moeten

Ik las bij Diana/Solitude een heel verhaal over Mam-moet en mooi stuk waar veel vrouwen zich in zullen herkennen. Ik dacht: Ik ben blij dat ik dat allemaal niet meer moet. Maar daar bleven mijn gedachten niet hangen.

Ik vroeg me af hoe het zou zijn als je nooit meer van binnenuit zou MOETEN en alles met een liefdevol hart zou kunnen doen ook dat vervelende strijkwerkje. Het gevoel van MOETEN is  iets van binnenuit omdat ik er geen zin in hebt. Met blijdschap en liefde komt het woord 'moeten' totaal niet naar boven.
Liefde voor het leven. Liefde en verbondenheid je betrokken voelen met alles dat er is. Dat strijkwerkje staat niet op zichzelf. Me bewust zijn van de verbondenheid: als het een er niet is, kan het ander er niet zijn. Door zo'n uitgangspunt in mijn leven zou de wereld en mijn leven er heel anders uit gaan zien.

Dat gevoel en de betrokkenheid van binnenuit, alles met liefde te kunnen doen, dat gaat niet vanzelf. Dat vraagt grote opmerkzaamheid want meestal zit ik al middenin mijn weerstand nog voor ik er erg in heb. Die weerstand emotie popt gewoon op. Op het moment dat ik het opmerk, kan ik er pas iets aan veranderen. Vaak weet ik het niet eens en blijf er middenin zitten. Niet dat het zo makkelijk te veranderen is, maar het is wel mogelijk me bewust te worden van een weg naar het hart en de liefde en dat scheelt vaak een slok op een borrel in mijn gevoel van welzijn.

Ik stel me zo voor als ik me echt bewust word van liefde en betrokkenheid met alles, dat alle werkjes hun waarde hebben en ik ook veel beter een keus zou kunnen maken wat ik wel en niet wil doen want een keus moet er soms wel gemaakt worden. Mijn tijd en mogelijkheid is niet onuitputtelijk. Dat wat op een bepaald moment echt belangrijk is kan ik dan voor laten gaan. Als ik me bewust ben van mijn keus hoef ik me ook niet schuldig te voelen over hetgeen ik niet doe, want ik moet niet van binnenuit, maar doe alles met een liefdevol hart.
Dan kan ik soms ook voor mezelf kiezen zodat ik niet overbelast word want dan kan ik er  niet zijn voor het geheel omdat ik me onder heb laten sneeuwen.

UUUUUHHH

Oefenen dus.

Een stapje meer

Doe wat je kunt
en laat wat je denkt niet te kunnen.

Maar soms is het handig een stapje meer uit te proberen
en dan nog eens...

Balkonscene

Vanmiddag even heerlijk in het zonnetje op de veranda gezeten met een paar ramen open en de windkant dicht alhoewel er niet veel wind stond. Het was een heerlijk temperatuurtje. Er zijn erg veel wespen merkten we en hebben ze een voor een weer naar buiten gewerkt evanals de Lieveheerbeestjes waar er nog veel meer van waren. Het leek wel een epidemie.

We waren de hele morgen op stap geweest om te kijken wat er op de markt is om op de vloer te leggen. Wikken en wegen kijken en voelen. Na de balkonscene zijn we toch nog even naar Praxis om de hoek gegaan, maar daar was voor ons niets te beleven.

Dat zal mij niet meer gebeuren

Gisteren begon de chaos al toe te slaan. Een telefoontje waardoor een afspraak verplaatst of niet door kan gaan. Plannen die maar even opgeschoven moeten worden. Dingen die nog moeten en niet kunnen. Het hele patroontje voor de planning van vandaag komt in de knoei.

De laatste jaren heb ik daar niet zoveel last meer van en lopen de dingen niet over me heen, dan is het al vrij eenvoudig om te denken dat je je er niet zo snel door mee laat nemen. Maar als de omstandigheden veranderen is dat de vraag. Kan ik onder alle omstandigheden in rust bij mezelf blijven?

Jaren geleden, toen de werkdruk erg hoog was werd ik overspannen met grote consequenties voor mijn dagelijks leven. Nu na jaren is het eenvoudig om te zeggen: dat zal mij niet meer gebeuren zeker weten. Maar is dat ook werkelijk zo? Als de omstandigheden er rijp voor zijn en de druk werkelijk te lang duurt en te hoog is, zou ik dan niet weer in dezelfde valkuil stappen en 'doordraaien'? Zou ik dan wel stabiel en onverdroten rustig door kunnen gaan?
Ik weet het niet en ik hoef dat niet te weten zolang alles op rolletjes gaat en er niet meer is dan een beetje chaos. Maar zekerheid? Nee dat idee van zekerheid, daar trap ik niet meer in.
Of is dat net zoiets als 'dat zal mij niet meer gebeuren' en dus een valse zekerheid? Onzeker over onzekerheid. Min maal min is plus. Ligt daar een link naar wijsheid? Kom ik dan weer terug op leven met werkelijk alles erop en eraan zonder voorbehoud...?

Denken over het leven zelf zit vol valkuilen. Je moet het gewoon leven.

Ik pas goed op mezelf en probeer alert te blijven.

Nadat het balkon in een veranda was omgetoverd betoverde deze regenboog me. Het leek alsof hij schuin over ons heenboog.

Een mooie 'belofte'

Fotootjes kijken

Voor iedereen die graag fotootjes van mij ziet:
Kijk ook eens op mijn andere blog
 de link staat altijd in de zijbalk
onder:

Mijn andere blogs.

link nu  hieronder
http://ellyvandoorn.wordpress.com/

Overdekt fietspad

En dan plotseling

als ik zit na

te denken over

een overdekt

fietspad

komt er een 

dubbelportretje 

voorbijvliegen.

Spelen

Op de vroege morgen even met fotootjes spelen.
Want nu moet ik echt iets gaan doen met de nieuwe waranda ;-)\Het is gelukt. In een dag is ons balkon omgetoverd tot een waranda al ziet het er nog niet uit, het zit eraan te komen. Het is natuurlijk al een heel ander gezicht, maar vuil!! Ik mag de ramen nog niet schoonmaken vanwege de kit maar dat is niet het enige. Er moet van alles gebeuren.
Terwijl gisteren de werkzaamheden in volle gang waren scheen het zonnetje al door het afgesloten gedeelte en werd de wind tegengehouden, heerlijk. We gaan er de komende tijd hopelijk nog een beetje van genieten als het niet al te koud is.

Onvindbaar

Terwijl op het balkon hard wordt gewerkt, zoek ik even naar een fotootje, maar mijn archief is wat je noemt niet optimaal.
Helaas de roofvogel voor ons raam heb ik (nog) niet gevonden, maar ik kom van alles tegen en dat is wel leuk.
Of had ik deze al eens geplaatst?
Op het Weblog had ik er nog een beetje grip op maar nu, ik kan het niet meer bijhouden.

Veranderingen

Andere jaren stonden er veel bloeiende planten op ons balkon maar zoals je ziet zijn ze allemaal verdwenen. Nu is het balkon zelfs helemaal leeg en zijn ook de grote bakken er niet meer. We zijn er wel een half jaar mee bezig geweest. Aanvragen versturen en plannen maken. Wachtend op de uitkomsten heb ik deze zomer een 'leeg' balkon gehad. Morgen is het dan zover en staan er vreemden hier op ons buiten om balkonbeglazing te plaatsen. hopelijk is het in één dag klaar, wat ons is beloofd.

Ik ben heel benieuwd.

Overweldigend goed

Zeven jaar geleden was het schitterend weer. We verhuisden en kwamen hier te wonen. Plotseling viel er een regenbui. Ik stond op de balkon en onder de bomen van het park ontstond heel laag bij de grond een prachtige regenboog.
Ik voelde het als een teken en was onder de indruk.

Nu zeven jaar later zijn er veel regenbuien en kijk ik uit het raam, geen regenbogen maar wel glimmende bladeren aan de verkleurende beukenboom. Diep van binnen voelt het nog steeds  overweldigend goed. Dan spelen lichamelijke ongemakken nauwelijks een rol.

Stadswandeling

Buiten regen, stortbuien en de wind giert om de flat.
Heerlijk thuis, kachel aan en fijne dingen doen, droog en warm.

Even kijken naar het filmpje dat ik maakte en op youtube zette.
Een wandeling door Arnhem, zoals ik ook tijdens vakanties door buitenlandse steden ga, met fototoestel. Vanaf huis, over de Velperweg, Steenstraat de binnenstad door naar het station.
Jammer zie ik nu wel is dat de kwaliteit van de foto's in zo'n serie wel wat te wensen overlaat. Maar toch...
Veel kijkplezier.

Rozenkrans, Mala en Krishnamurti

Ik vraag me af of iemand wel eens de Rozenkrans heeft gebeden, merkt Sagita op in het vorige blogje en ik speel even 'zwaan kleef aan', door er een volgend blog van te maken, want ik vind het een mooie opmerking in dit verband met het citaat van Krishnamurti dat ik plaatste.

Het is algemeen bekend dat Krishnamurti wars was van het achternalopen van Guru's en het volgen van kerkelijke en religieuze stromingen of het je verbinden met- en je (vast) houden aan bepaalde methoden omdat je dan meteen in de afgescheidenheid terecht komt  en denkt dat je iets zou kunnen bereiken of dat iets anders je kan brengen wat je verwacht. Heel terecht zegt hij dat  dat slechts conflicten veroorzaakt. Automatisch zit je middenin de dualiteit. Ik en de- of het andere.  K. Probeerde over te brengen dat die afgescheidenheid niet bestaat. Dat was zijn levende ervaring, de Waarheid van waaruit hij kon leven Dat wilde hij delen.
Hij vertelde in dialoog over die eenheid in alle dingen die hij had ontdekt omdat hij wilde dat je met hem meedacht over; hoe je denken voelen daarop gericht kon zijn.  Hij wilde niet iets verkondigen want daarmee zou hij een guru worden wat hij beslist afwees. Daarmee zou je onmiddellijk weer in de tegenstellingen van hij en ik vervallen. Hij zocht de dialoog zodat je zelf tot ontdekkingen kon komen hoe aandachtig leven, denken en ervaren op elkaar af te stemmen. Zo, zegt hij, word je leven een voortdurende meditatie.

Dat we doorlopend in eenheid kunnen leven, is niet onze 'normale' manier van doen en denken en heel moeilijk te zien en te doorzien. Hij probeerde ons aan te moedigen daar samen met hem over na te denken en belangrijker ook vandaaruit te LEVEN.

Tot zover over K en zijn waardevolle overdenkingen.

Het probleem bij dit alles is mijns inziens dat- de meeste mensen, of misschien kan ik het beter over mezelf hebben, - ik niet in staat ben op die manier mezelf voor meer dan een korte periode bewust te zijn van wat ik zeg denk of doe. Meestal gaan mijn gedachten regelmatig met me op de loop. Daarvoor hoef ik geen guru te volgen om daar achter te komen. Zo kom ik bij een Mala of een Rozenkrans terecht.


Ik merk als ik mijn Mala bid dat ik me tijdens de eerste paar gebeden of mantra's aandachtig en oplettend verdiep maar na een poosje herinner ik me mijn boodschappenlijstje waar nog een boodschap op moet worden gezet en op het moment dat ik dat ontdek ben ik alweer bij de 'les' terug. Maar soms ben ik bezig en heb de hele Mala gedaan voor ik er erg in heb. Dan zijn mijn gedachten met me op de loop gegaan en ben blij dat ik het eindelijk toch opmerk en ga weer terug. Ik gebruik mijn  mala als aandachtsoefening.
Daartegenover staat dat ik tijdens een retraite en het Mala bidden wel een heel bijzondere ervaring had die me duidelijk maakte dat ik in die eenheid kon verkeren. Dat kan ieder ander ook onder allerlei andere omstandigheden gebeuren, daar heb je de Mala of Rozenkrans niet persé bij nodig, maar het kan een hulpmiddel zijn tot bewustwording en dat is waar het (voor mij) om gaat. Me bewustworden dat het niet om het ding gaat maar om mijn eigen bewustzijn en het me kunnen richten op iets waar ik voor kies.

K. kon al deze 'dingen' afwijzen want hij wist wat het was om aandachtig te zijn en in eenheid te leven. Hij had de mogelijkheid zonder 'hulpmiddel' in aandacht te zijn, maar hij wist ook wat het was om je aan iets vast te houden alsof DAT het zou zijn en wees het dus af. Als we dingen vastzetten, dus ook  een Rozenkrans, Mala of allerlei andere zaken verbinden met iets 'zaligmakends en een must'  dan zit je onmiddelijk in die tweeheid. Je zou kunnen gaan geloven dat HET de waarheid is.

Ik denk ook altijd in vergelijk met 'gewone' dingen: pas als je de muziek kent kun je loslaten en  improviseren. Evenals schilderen: als je de vorm kent kun je hem loslaten en abstraheren.
De eenheid en onderlinge verbondenheid van al het leven ken ik  nog niet en leef het overgrote deel in de dualiteit van alle dingen die op zichzelf staan. Heel langzamerhand begin ik er misschien een tikkeltje van te begrijpen, maar dat is nog lang niet: het kunnen leven. Dus gebruik ik hier en daar wat 'hulpmiddelen' om ze onmiddelijk ook weer los te kunnen laten. Oplossen is een regelmatige oefening in het Boeddhisme. Ik ben me bewust dat die bruggetjes niet zaligmakend zijn. Dat het mijn bewustzijn is dat het doen moet.

Nu ben ik gelukkig in staat om door de dag heen me een tikkeltje meer bewust te zijn dan vroeger en daar ben ik dankbaar voor. Het helpt me. Hoe en of die weg gegaan wil worden, dat is voor iedereen anders. Ik schrijf hier alleen over mijn eigen ervaringen en omdat ik graag wil delen. Ik zou willen dat dat duidelijk is. Iedereen heeft zelf de mogelijkheid te denken en te interpreteren. Doe ermee wat je wilt.

Mediteren of bidden.

Meditatie is nooit gebed. Bidden, smeken, ontstaat uit zelfmedelijden. Je bidt als je in moeilijkheden verkeert, bij verdriet: maar als je gelukkig bent, blij, hoef je nergens voor te bidden. Dit zelfmedelijden dat zo diep in de mens is geworteld, is de bron van afgescheidenheid. Dat wat afgescheiden is, althans denkt dat dit zo is, en steeds vereenzelviging zoekt met iets wat niet is afgescheiden, schept alleen maar meer verdeeldheid en pijn. Van deze verwarring uit roept men de hulp in van de hemel, man of vrouw, of van de een of ander zelfbedachte godheid. Wellicht wordt deze roep beantwoord, maar het antwoord is de echo van het zelfmedelijden, in zijn afgescheidenheid.
Meditatie is iets heel anders. Gedachten kunnen dit domein niet binnendringen; er is geen afgescheidenheid en daarom geen identiteit. Meditatie volstrekt zich in alle openheid, voor de geheimzinnigheid is geen plaats. Alles is zichtbaar, helder; dan is er de schoonheid van liefde.

J. Krishnamurti.

Fotograferen in Arnhem.

Met een vriendin ging ik op stap.
Want samen sta je sterk :-)

Het was heel fijn en Arnhem heeft echt mooie architectuur en leuke plekjes.
Regelmatig zet ik ook foto's op http://ellyvandoorn.wordpress.com/

Ik zie

Een late libelle

vliegen langs

een kleurende beuk

Paddestoelen 

en

rottend hout.

alles even waardevol.

Wat is vrijheid?

Diep verborgen ligt de grote hoeveelheid van gedachten die dagelijks onophoudelijk door ons brein stroomt. Als we erop gaan letten  krijgt alles een etiket en wordt benoemd in dat hoofd. Wat we horen, heet: de auto die voorbijkomt, de trein, de bovenbuurman heeft de muziek weer aanstaan en schuift met zijn stoel, de kinderen komen uit school voorbij. etc. Nou ja, dat wordt veel teveel dus letten we er niet meer op en gaan verder met waar we mee bezig waren. We laten onze hersenen hun eigen gang gaan zonder daar al te veel invloed op uit te oefenen. Dat betekent meestal dat het denkertje zich weer bezig gaat houden met verleden of toekomst. Ik moet nog...of wat hebben we gister veel plezier gehad...  vandaag ga ik maar even...



Opstaan, douchen, eten tandenpoetsen, jas aantrekken, bus instappen, bus uitstappen,,,
Zo kan een dag beginnen voor werkende mensen. Maar ook de niet werkenden hebben een vaste regel, misschien niet altijd even duidelijk merkbaar, maar het is er wel. Dagelijkse gewoonte waar we ons mee bezig houden zonder erbij na te denken, zonder ze op te merken. Dingen die je wilt doen of moet doen. Op een bepaalde tijd een kopje koffie. De radio aanzetten. Opstaan om een zakdoekje te pakken want op een volle neus reageer je automatisch met de handeling, snuiten. Evenals we automatisch reageren op de gedachte met een handeling. Op het moment dat die automatismen niet meer lukken door omstandigheden worden ze duidelijk en ga je ze missen.

Veel mensen heb ik oud zien worden en hulpbehoevend, tot op het sterfbed toe. Het kan zo moeilijk zijn om je neer te leggen bij al die dingen die je gewend was en dan niet meer kunt. Dan gaat het nog veel verder dan bovenstaande voorbeelden. Het was zo gewoon, je kunt daar heel "afhankelijk'' van zijn geworden want ze waren heel behulpzaam en je dacht ook nog dat ze noodzakelijk waren. Nooit werden ze opgemerkt nooit ben je er bewust mee om gegaan want pas dan ben je in staat ze ook bewust te laten voor wat ze zijn. Wat zou het dan een enorme verlichting zijn als je al die gewoonten toen bewust had leren kennen die nu tegen je gaan werken, waardoor je je wat makkelijker zou kunnen schikken. Ze zijn niet van levensbelang. Misschien zou je het dan als het nodig wordt aan anderen over kunnen laten ook als het niet gaat zoals je wilt. Want hoe frustrerend is het wanneer het allemaal niet meer mogelijk is en je de omstandigheden niet meer in de hand hebt, dan niet in rust en vrede te kunnen blijven. En juist dan heb je dat zo hard nodig.

Waar je voor kunt en wilt vechten moet natuurlijk gedaan worden en dan liefst vanuit vrede in jezelf, maar welke keus maak je echt bewust? Dit laatste dat is waar het om gaat. Want dat brein reageert dwangmatig op omstandigheden zoals boven omschreven,  zeker als je niet eens weet dat het geen keus maar simpel reactie is

Als ik echt oud ben en naar de dood toe wandel kan ik daar niet zoveel meer aan veranderen. Mijn mogelijkheden zullen steeds beperkter worden. Nu heb ik nog de mogelijkheid om me van alle dagelijkse dingen bewust te worden en echte keuzes te leren maken door de reactiepatronen te leren herkennen. Te leren omgaan met dat wat er is en te weten dat ik kan veranderen om in vrede en rust in mijzelf te blijven onder alle omstandigheden. Ook als ik vecht voor veranderingen binnen mijn omstandigheden. Het is maar al te waar zie ik in mijn ouder wordende omgeving: 'Goed leven, goed sterven'. Belangrijk blijft de rust in mijzelf niet te verliezen.

Zelfs mijn behoefte om soms te reageren op een blog, daaruit bemerk ik dat de reactie gewoonte me drijft. Even laten bezinken is een goed hulpmiddel om erachter te komen wat een werkelijke keus is.

Voor de duidelijkheid, met dit alles wil ik niet zeggen dat het ene goed en het ander fout zou zijn. Dat heeft er niets mee te maken.

Met al die reactiepatronen is het nog maar de vraag hoeveel echte vrijheid we kennen.

De echte vrijheid zit in onze bewustwording.

Wil je meer weten over dit onderwerp?
Krishnamurti spreekt hier duidelijker en veel uitgebreider over in al zijn 'talks' die in boeken en Video's bewaard zijn gebleven.

Begraafplaats Weimar.

Theaterplatz Weimar

De wereld is een schauwspel

Peperduur

Meissen porselein.
Van a tot z handwerk.

De Geheime Leer

Als men een plant uit de grond trekt en verplaatst naar een stuk land waar de zonnestraal haar niet kan bereiken, zal deze haar niet volgen.
H.P. Blavatsky
De Geheime leer deel 2 (110)

Veel uitspraken, vergelijkingen en ook gedichten mythen en sagen hebben een veel diepere betekenis dan je op het eerste moment zou denken. De lagen die eronder liggen zijn met het rationele verstand niet altijd te beredeneren. Daar komt een mythisch magisch verstand om de hoek kijken die het juiste 'fingerspitzengefühl' wil leren herkennnen en langzamerhand moet opbouwen. De lagen die dan aangeboord worden verdiepen zich steeds verder en zijn eindeloos.

Jaren zijn we met een groep bezig in studies over De Geheime Leer. Dit korte citaat is lang geen voorbeeld van de prachtige kosmogenesis en het verschijnen van de mens op de aarde in deel twee. Dit alles wordt neergezet in vergelijk met vele mythen, Griekse wijsgerige geschriften, het Egyptisch dodenboek, Kabbala, Bijbel, Vedante etc. waaruit in essentie blijkt dat er een duidelijke structuur zichtbaar is. Dat is dan weer handig voor het brein om de verschillende lagen te leren kennen. Je moet bedenken dat al deze stanza’s zich eerder richten tot de innerlijke vermogens dan tot het gewone begripsvermogen van het fysieke brein. Kennelijk hebben we (nog) lang niet al onze fysieke, psychische en geestelijke mogelijkheden ontwikkeld.

Als uitgangspunt worden de verzen van Dzyan gebruikt die heel langzamerhand 'handjes en voetjes', beginnen te krijgen. Mede door onze eigen beperkingen blijkt dat de inhoudelijkheid onuitputtelijk is. Een natuurlijke nieuwsgierigheid maakt dat het heel bijzonder is je ermee bezig te houden.

Er is geen ontkomen aan

Ze kijken naar me.

Veel plezier vandaag!

Als nieuw geboren

En plotseling

ik wist wel 

je was verborgen

in de herfst

bloeit vreugdevol

de lente op.