Zit er niet in een mens een diepte die zo diep is dat die zelfs verborgen is voor de persoon waar ze inzit?

St. Augustinus van Hippo.

Weer zo'n kort citaat waar ik me helemaal in kan vinden. In één leven kunnen we nooit geconfronteerd worden met alle mogelijkheden die een rol in een mensenleven kunnen spelen. En wanneer die situaties zich voor zouden doen (oorlog, natuurrampen, stinkend rijk zijn, president of koning zijn), kunnen we nu onmogelijk  weten waartoe we in staat of juist niet in staat zouden zijn. Er kunnen helden zowel als angsthazen, agressors en dictators  in ons schuilgaan.
Of het belangrijk is om te weten hoe we precies zouden zijn als...? Ik denk het niet. Het lijkt me wel belangrijk te weten dat ik niet weet. Dat kan de kijk op de wereld een heel ander perspectief geven. En het geeft te denken over het eigen dagelijks leven hoe ik nu  reageer op kleine zaken. (aandachtig zijn) Als er de  overtuiging is van die onwetendheid diep in het menselijk wezen, geeft het meer ruimte en is er een  minder bekrompen benadering in het  naar buiten brengen van 'mijn' waarheid, wat dat ook moge zijn.

Wat niet wegneemt dat het evenzo belangrijk is om te STAAN voor een rechtvaardige zaak.

Aandachtig zijn en reflekteren is boeiend en blijft nieuwe perspectieven bieden.

Meer foto's van Parijs en La `Défense

Er is geen weg

Krishnamurti sluit de stap op de weg die ik in het voorgaande logje beschreef helemaal uit. Hij ziet daar totaal geen heil in.

Ook de Boeddha zegt: Er is geen weg naar geluk, de weg is geluk. Het llijkt in tegenspraak met wat hij onderwees.

Nu ben ik ervan overtuigd dat het juist is wat zij zeggen. En willen we niet allemaal gelukkig zijn? 

Hoe is dat dan te combineren met de beoefeningen om door aandacht en motivatie een gelukkiger mens te worden. Dat vind ik lastig te verwoorden en toch wil ik proberen dat te doen in de hoop dat het niet nog verwarrender wordt.

Mijn ervaring is dat ik niet is staat was om zoals Krishnamurti in het leven te staan en nog minder als Boeddha voor zover er verschil is tussen beide. Ik weet dat ik dat niet kan, of beter gezegd niet zo ben, omdat ik o.a. maar zelden volledig in aandacht ben. Daar kwam ik pas achter toen ik ermee aan het werk ging en oplettender werd. Want hoe oplettender ik werd, des te meer kwam ik tot de ontdekking dat ik het niet was. Is het niet meestal zo? Wordt er niet gezegd: Hoe meer je weet  des te meer kom je tot de ontdekking dat je niets weet?

Toch vraagt ook krishnamurti: Wat leidt tot volkomen aandacht? En geeft daar ook antwoorden op. Dat geeft wel aan dat volkomen aandachtig zijn er niet zomaar is. Een weg daar naartoe slaat hij in zijn geschreven lezingen, of dialogen, zoals hij het noemt, over alsof je het zomaar zou snappen. Natuurlijk is het zo, je bent wel aandachtig of je bent niet aandachtig. Een beetje aandachtig bestaat niet, want dan ben je het dus niet, maar wat is volkomen aandacht nou eigenlijk? Ook dat was me niet duidelijk.


Wel duidelijk was me, dat volkomen aandacht erg veel betekende. Dat je dan een vrijheid zou kunnen ervaren waarin alomvattende liefde inherent aanwezig is, niet gebonden aan allerlei invullingen van het brein dat de neiging heeft om alles te benoemen, etiketten te plakken en verleden, heden en toekomst te verzamelen als iets dat ik ken of zou weten om er mijn voordeel mee te doen. Honderduizend dingen waarin ik alles steeds weer op een rijtje moet zetten om niet te verdwalen in een wirwar van bewustzijn(en) en ervaringen door de tijden heen opgebouwd en die door het denken tevoorschijn worden getoverd. Nee, volkomen aandachtig in het moment staan en alles als nieuw ervaren is een schepping op zich die alomvattende liefde en mededogen in zich heeft. Dat is de essentie in onszelf waar we ons mee kunnen verbinden door aandachtig te zijn en dat is tegelijkertijd vrijheid. Het gaat verder dan loze kreten zoals: Ik leef in het nu!

Zolang dat denken springt van hot naar haar en links naar rechts, het één afstoot en het ander aantrekt naar het middelpunt dat IK denk dat ik ben, is er geen vrijheid.

Concentreren helpt niet om aandachtig zijn te trainen, zegt krishnamurti en hij heeft  daar helemaal gelijk in maar het laat me wel zien hoe mijn gedachten zonder controle van het enen onderwerp naar het andere vliegen zonder dat ik het nog heb opgemerkt en dat is geen aandacht. Wel weet ik dan waar ik sta en mee bezig ben, met springen van de hak op de tak dus en dat opzich is alweer heel even aandachtig zijn.

Ik ken geen duidelijkere uitspraak dan Mens ken uzelf.
Al eeuwen geleden werd herkend hoe bedreven de mens is in het misleiden van zichzelf.
Dat brengt me naar de zoektocht om in aandacht te kijken naar wat zich allemaal in mij afspeelt, wat er allemaal in me zit aan emoties en allerlei bedenksels om uiteindelijk te kunnen komen bij volledige aandacht en alomvattende liefde.

Uiteindelijk zullen alle steigers van de 'oefeningen' die als handvaten dienen, afgebroken kunnen worden en staat er een huis dat niet op drijfzand is gebouwd maar op zijn  fundament gegrondvest is. Een fundament van wijsheid, liefde en mededogen. Het goddelijke in en om ons.

There is no way to happinez, happinez is the way. De Boeddha

Hebben ze geen prachtig dak in Lafayette?

Training van de geest.

Van de reacties maak ik toch maar weer een nieuw blogje, want er komen interessante dingen naar voren.
Plato schreef:

Interessante gedachtegang. Ergens moet de liefde een startpunt hebben. Tja.. en als dat in motivatie ligt, hoe ben je dan aan motivatie gekomen? Of aan emotie? Eerlijk gezegd denk ik dat al onze processen worden geleid vanuit onze diepste gevoelens. Emotie dus. Zware teleurstellingen, diepe blijdschappen die onze geest kleuren en ons inspireren tot meer of tot beter.

Misschien zijn er ook wel meerdere wegen. Dan heb jij gelijk, heeft Novelle gelijk en is het gewoon een kwestie van wat diep in je doordringt, waar je gedachten naar uitgaan, waar je je op concentreren kunt. En of het dan de bijbel of de boeddha is, dat maakt m.i.niets uit. Het gaat er om wat bij je aanslaat.

Dus vandaar dat ik nu schrijf:

Plato. Dat komt uit de 'boeddhistische dharma' die ik volg. In de boeddhistische traditie is een diepgaande ervaringsstudie gemaakt van het functioneren van lichaam en geest. Die 'interessante gedachtengang' is in duizenden jaren menselijke ervaring opgebouwd en heel kort door de bocht als volgt:
We worden i.d.d. geleid door onze emoties zowel positieve als negatieve, maar denk niet dat daar helemaal niets aan te doen is. Door een grondig onderbouwde motivatie kunnen de gewoonte patronen, waar diepe karresporen van zijn gemaakt en die gebaseerd zijn op die emoties, veranderen in gewoontepatronen die wenselijker zijn. Daaraan kun je werken, want alles is veranderlijk. Het is een bewustwordingsproces aangestuurd door motivatie, gericht op aandacht, concentratie en analyse van eigen dieper liggende drijfveren en die emoties.
Iedereen kan er zelf mee aan het werk en dan pas kun je ervaren of het ook werkt om een beter en vollediger leven te krijgen.
Het boeddhisme kent meesters die daar zelf mee gewerkt hebben en daar handvaten voor geven. Het gaat dus niet om een dogma maar om de praktijk en de opbouw van de ervaringsoefeningen van het leven zelf, samen ook wel dharma genoemd. Er zijn velen die ervaren dat het werkt. Niet van de enen op de andere dag, maar toch... Het is geen kwestie van stil zitten en afwachten, maar actief en alert bezig zijn.
Dus jouw tweede alinea is precies waar het om gaat. Het heet niet voor niets 'training van de geest'.

En om te onderstrepen dat er in iedere traditie de mogelijkheid te vinden is tot eeen 'training van de geest' alhoewel niet altijd even duidelijk geformuleerd en op zich soms al een hele zoektocht omdat er veel verworden is tot een dogma, dit plaatje van het interieur van de Notre Dame.


Bedankt Plato voor je handvaten tot dit logje.

Liefde, een emotie of een beslissing?

Novelle stelde dat voor haar liefde een beslissing is en geen emotie.
Margreet vertelde dat ze tot haar schrik ontdekte dat ze minder flexibel was dan ze verwachtte en dat haar gevoel niet zomaar uit te schakelen was.

Ik heb alle radartjes in mijn denken aan het werk gezet, maar alleen met denken kom ik er niet, want er is ook nog zoiets als gevoel, emotie dus. Ik heb alles verzameld, plus datgenen wat ik in het Boeddhisme aan leerstof mee heb gekregen en probeer me 'eigen' te maken door ermee te werken en het in mijn dagelijks leven te integreren. Althans... daar de aandacht op te richten en in de gaten te houden of het ook werkt zoals er wordt gezegd.

En ja hoor ik vondt de oplossing voor mijzelf en in mijzelf, totdat iemand anders me kan overtuigen dat het niet zo is. :-)

De lessen die ik volg, leren me dat motivatie heel belangrijk is en in die zin denk ik dat motivatie tot liefhebben een heel goede beslissing kan zijn. Niet alleen een heel goede beslissing maar een van de beste. Zo'n beslissing of motivatie heb je nodig om ermee te kunnen werken en daar kun je je dan dagelijks bewust van worden door er je aandacht op te richten. Dan krijgt de liefde volop kans om te groeien omdat het zaadje van allomvattende liefde ligt in de vruchtbare bodem van je aandacht.
Maar dan, juist doordat ik het me heb voorgenomen en er dagelijks op gericht ben, merk ik dat ik vaak of af en toe tekort schiet. Juist door die beslissing heb ik eerder in de gaten dat het 'misgaat'. Het mooie is dan dat ik iedere keer opnieuw die motivatie weer op kan poetsen. Honderd keer vallen en honderd en één keer weer opstaan. En niet te vergeten, met humor naar mezelf kijken.
Want
Om emoties kom je niet heen. Ze zijn er gewoon en komen iedere keer weer tevoorschijn. Ze kunnen de liefde ondersteunen, maar ook onderuithalen. Het is goed dat ze er zijn. Ik kan ermee leren werken. Leren zien waar ze helpen en waar ze onderuit halen. En dan iedere keer de motivatie in dit geval de liefde weer opnieuw als een beslissing meenemen, wetend dat het soms niet lukt. En dan weer met humor naar mezelf kijken en opnieuw beginnen.

Heerlijk Margreet dat jouw beslissing van liefde het heeft gewonnen, deze keer.
Het leven blijft spannend met zelfreflexie

Zelfreflexie in La Fayette, Parijs.

Religare

Het label, ofwel de categorie religie heb ik veranderd in religare. Het latijnse woord voor herverbinden, waar religie uit voort komt. Over het algemeen wordt er met religie een kerk of een stroming bedoeld en dat is niet de noemer waaronder ik mijn label wil laten vallen.
Je herverbinden met hetgeen je in potetie in je draagt. Het diepste weten dat verloren is gegaan terugvinden. Een weg van overdenking, aandacht en analyse naar wat zich in jezelf afspeelt, waar iedereen zijn eigen methoden en manieren voor kan vinden als hij of zij daar de interesse in heeft.

Dat een traditionele godsdienst of religie daar de methoden voor aan kan reiken is in mijn optie niet meer dan  een mogelijkheid om te gebruiken voor iedereen die zich daartoe aangetrokken voelt en er goede resultaten in kan vinden

Symboliek kan op die zoektocht een heel belangrijke rol spelen. Heel mooi vond ik dit beeld in het Louvre. Een symbolische voorstelling van een herverbinding.

Eros en Psyche

van

Antonio Canova

De stad van de liefde

Als we naar de perfectie en schoonheid van iemand haken, houden we daar niet teveel van, maar van andere zaken te weinig. Nooit is in deze wereld van iets teveel gehouden, maar van veel dingen wordt verkeerd gehouden en van alles te weinig.

Thomas Taherne

Ik moest er wel even over nadenken en kwam voor mijzelf tot de conclusie dat het wel zo was, zoals hij het schrijft. We proberen altijd van het mooie, schone en perfecte te houden, dat is niet zo moeilijk. En als we dan denken dat we dat zien en ervaren kunnen we ons er helemaal aan 'verslingeren'.  Daartegenover staan de dingen die ons niet boeien, aantrekken of zelfs afstoten. We zijn geneigd om daar dus niet van te houden.

Is liefde dan niet een verkeerde interpretatie van een persoonlijk idee? Houden we dan niet op een verkeerde manier van...? Gebruiken we de mogelijkheid van de liefde dan niet erg beperkt?

Van veel dingen wordt verkeerd gehouden en van ALLES te weinig.
We lopen zelfs weg voor dat waar we 'niet tegen kunnen'.
Niet dat dat niet zou mogen. Je moet jezelf ook geen geweld aandoen, maar ....????
Er schort nog veel aan de (onze, mijn) liefde.

Druk druk druk

Een uit de hand gelopen week kun je wel zeggen. Het begon met een lege agenda en ik dacht, 'dat is leuk ga ik woensdag gezellig met het treintje naar een vriendin' en ik maakte een afspraak.
Het enige dat ik als een vaste verplichtingen op mijn lijstje had, was het vrijwilligerswerk in de bibliotheek van de Theosofische Vereniging op maandagmiddag en op vrijdag een uurtje Yoga, nou ja, met de koffie erachteraan wordt het toch een halve morgen.
En toen liepen alle dagen weer vol, nog voller dan ik gewend ben met allerlei onverwachte zaken. Een heel zieke vriendin die ik niet kan laten versukkelen, een kleinkind met vakantie die een dagje bij oma wil komen, De hulp die het nodig vind mijn gordijnen en ramen te doen, maar waar ik natuurlijk ook niet zonder kleerscheuren afkom en na afloop heb ik de hele avond nodig om bij te komen en daarbij het andere kleinkind dat normaal één maal per week bij ons komt overnachten vanuit school , kwam deze week plotseling twee maal uit school overnachten. Toen zijn ouders, mijn zoon en schoondachter dus ook nog een hapje mee wilden eten hebben we de chinees maar aangesproken voor een heerlijke indische rijsttafel.  Al met al lag ik gisteravond op apegape en moest toen ook nog naar de geplande lezing over 'Het Elektrisch Universum', want ik kon mijn mede vrijwilligers van de organisatie toch niet in de steek laten. Het was overigiens een heel interessante en bijzondere lezing.
Lichtelijk overspannen, maar met een gevoel van voldoening kijk ik op de afgelopen week terug, maar hoop wel dat de aankomende week iets minder hectisch en chaotisch zal worden met een agenda die nu al redelijk duidelijk is en minder onvoorspelbaar. Dat werkt iets minder vermoeiend ook al staat er voor iedere dag wel iets op het program.
Ik heb goed geslapen en ga met frisse moed een heerlijk weekend tegemoet.

Als ik het zo bekijk kan ik me goed voorstellen dat ik geen foto's in Arnhem ga maken. De tijd ontbreekt me normaal gesproken nog steeds om dat zomaar even te gaan doen. En als ik tijd heb, dan kies ik eerder voor wat anders.

Dan toch maar weer een rustgevende  foto van Zwolle.

Zwolle

Waarom fotograrfeer ik in vreemde steden gemakkelijker dan in mijn eigen stad?
Ik vind het zo leuk om van alles in steden te fotograferen zoals je ook kunt zien op de Parijse foto's en op wordpress , maar ik zal nooit mijn toestel mee nemen als ik Arnhem inga.
Wat weerhoudt mij?
Ik ben er nog niet achter. Misschien moet ik het (ooit) gewoon eens doen.

Mijmeren in het gras

God is Schoonheid

Fransiscus van Assisi.

 

Totale liefde

Liefde is ook houden van dat wat niet is zoals wij het willen. Als we daar niet ook van (leren) houden, houden we alleen maar van dat wat we zelf willen, dus van onszelf.

Opmerking: Het gaat hier niet om goed te keuren wat er gebeurd, maar om te leren ZIEN hoe we ons vernauwen tot grote beperkingen in onze vermogens en niet meer in staat zijn naar de mens in zijn essentie te kijken.

Ja maar ook dat is weer makkelijker gezegd dan gedaan. Er is heel veel oplettendheid en aandacht voor nodig om te zien hoe dat in mezelf werkt. Hoe datgene wat ik niet wil me afstoot en dat wat ik fijn vind me aantrekt en mijn reactie daarop.
Die opmerkzaamheid en daarnaar durven kijken, is de eerste stap op weg naar een grotere liefde. En misschien het enige wat ik op dit moment kan doen.
Maar misschien is dat wel heel veel om iets te kunnen doorbreken.

Een ikoon in de Notre Dame

Parijs



Werkelijkheid

De werkelijkheid van een persoon ligt niet in wat hij tegenover jou onthult, maar in wat hij je niet onthult. Dus moet je om hem te begrijpen, niet luisteren naar wat hij zegt, maar naar wat hij niet zegt.

Kahlil Gibran.

UPDATE

De motor ronkt, wijds is het zicht
De oogkleppen zijn aangedaan
Reeds naakt het blauwe ochtendlicht
Ach laat uw vleugels nu maar gaan
De bloemen wenken, doe uw plicht
Terstond, want weldra breekt uw avond aan.
...
De wijze is niet meer op tijd gericht.
Hij zwijgt een lach stil naar de maan.

Plato voor Elly, vanwege een wesp.

Erg mooi Plato. Zo mooi!
Dank...
 

Snuffelen in de Koninklijke Bilbliotheek

en een  familie geschiedenis.




Kom dacht ik, laat ik eens kijken of ik mijn boek daar terug kan vinden. En jawel hoor, het kwam met één klik tevoorschijn; Elly van Doorn, Als de hemel valt.

Maar er is nog veel meer te snuffelen. Een krant uit 1880 bijvoorbeeld. Tja wat moet ik daar nou mee? 
Ik vond een advertentie die me aansprak. Achter deze advertentie gaat een heel verhaal schuil. Twee gezinnen die met problemen te kampen hebben. De werkgever ziet zich genoodzaakt zijn trouwe knecht te ontslaan. De knecht en zijn gezin komen zwaar in de problemen, want werkeloosheid in die tijd is armoede. De werkgever doet er kennelijk alles aan om het leed zoveel mogelijk te beperken. Ik lees:

Koetsier

Door afschaffing van Rijtuigen wordt door een Patroon voor zijnen getrouwen Knecht, Gehuwd en van den P.G., eenen plaatsing gezocht als Koetsier. Van Boeren afkomst is hij ook zeer bekwaam tot Verzorging van Vee. Aanbiedingen worden verzocht, onder lett.IJ E, Nieuws van den Dag.

Helaas  kan ik jullie niet vertellen waar die P.G. voor staat.

Mijn grootvader werd rond die tijd geboren en had later een sleep bedrijf. Met paard en wagen heeft hij vele ritten door Arnhem gemaakt om stenen aan te slepen voor de toenmalige nieuwbouw van de steeds groter wordende stad. Waarschijnlijk gaat het in de voorgaande advertentie om een koetsier van een rijtuigje. Heel wat anders dan het zware werk dat mijn grootvader enkele jaren later deed. Ook hij had knechts in dienst en er was veel armoe. Ik ben me aan de hand van foto's en de verhalen die mijn moeder vertelde in die tijd aan het verdiepen en aan het schrijven daarover.
De  mooiste haam, waar het  paard mee werd opgetuigd, is terechtgekomen in het Depot van het openluchtmuseum waar het nu hangt te pronken. De laatste keer dat ik daar was maakte ik er een foto van. Aan het eind van de oorlog overleed Opa aan een longontsteking. Ik heb hem nooit leren kennen want 8 maanden later werd ik geboren tijdens de slag om Arnhem.

De liefde

Is er een liefde groter dan ter elfder ure inkerend, rakelings langs de dood.

Gerrit Achterberg.


En dan doet de herfst haar intrede zo kleurijk zo stralend, zo liefdevol vlak voor de dood.

Eigenwilligheid

De spin van eigenwilligheid houdt de mens gevangen een een web van 100.000 dingen, waardoor er niets meer ervaren wordt zoals het in wezen is. De eigenwilligheid houdt de mens gevangen in een web van identificaties. De een wat meer dan de ander, maar ze zijn er al die identificaties.
Ik wil gelukkig zijn;  ik wil geen pijn; ik wil mooi weer; het moet nu maar eens gaan regenen; ik wil het beste voor mijn kinderen; ik wil niet gekwetst worden, want dit is toch respectloos; houdt het nu nooit op; potverdikkie dat gebeurt mij weer; ik ben hard aan vakantie toe; dat baantje bevalt me niet, ik wil wat anders; hoelang zal ik nog met deze ellende zitten; gelukkig eindelijk heb ik het goed, nu wil ik dat het zo blijft; eindeloze reeksen van dat wat gewild wordt. En met die manier van kijken heeft men zich geïdentificeerd. Dat ben ik, het gaat mij aan. Ik wil stilte, ik wil rust, ik wil vrienden en gezelligheid.

Daar vrij van zijn betekent op een heel nieuwe manier kijken. Daar vrij van zijn betekent de dingen zien zoals ze zijn.

Is dat een mogelijkheid?
Zou het leven zonder die identificatie mooier, rustiger en vriendelijker worden?
Kunnen we los komen van die eigenwilligheid, is dat een mogelijkheid?

En zo ja, hoe doe je dat dan? Want als ik er los van wil komen zit ik er weer middenin.

Marsilio Ficino en de Madeleine in Parijs

Nee, ze hebben volgens mij geen relatie met elkaar maar...
Terwijl de printer de voorbereidingen uitdraait die ik maak voor de maandelijkse filosofiekring  in het verzorgingshuis heb ik weer even gelgenheid een berichtje te plaatsen.
Ooit weleens gehoord van Marsilio Ficino?

Een heel interessante figuur in de filosofie. Hij was een groots vertaler in zijn tijd (rondom 1450)  van de geschriften van Plato, Hermes Trismegistos, Plotinus, Zoroaster en Pythagoras om er maar enkele te noemen.
Hij moet een zeer beminnelijk man geweest zijn die vanuit liefde mededogen zijn ideeën op zijn leerlingen overbracht. Hij was de ziel van zijn academie. Hij kreeg veel erkenning en respect van vorsten, regeringsleiders, wetenschappers en religieuze gezagsdragers in binnen en buitenland. Hij werd gezien als een schatbewaarder van het spirituele gedachtengoed.

Marsilio Ficino,
Een universeel mens
Michael Shepherd (Red)  verkrijgbaar bij de Slegte.

Het zal hopelijk een interessante gespreksgroep worden.


De Madeleine

Notre Dame in de nacht

In de jaren tachtig was ik verschillende keren in Parijs. Soms op doorreis met mijn nicht als we met vakantie naar Frankrijk gingen of langer. Poepie, de piepkleine caravan parkeerden we op een camping op Ile de France even buiten Parijs en dagelijks  reden we op en neer, parkeerden de auto soms vlak naast een politie bureau voor het Pantheon en trokken met de metro verder de stad in. Aten een broodje in een van de tientallen parkjes, berzochten wijken, winkels, musea en vermaakten ons kostelijk tot we 's avonds  hondsmoe altijd weer zoekend  via alle kades langs de Seine op goed geluk en met veel plezier, terugreden naar Poepie die nog trouw op ons stond te wachten.
Heerlijke herinneringen uit een tijd vol turbulentie vanwege de grote problemen tijdens mijn echtscheiding en de agressieve houding van mijn ex die me met doodsbedreigingen achtervolgde. Ik schreef daarover in mijn biografie "Als de hemel valt''.

Nu vijf dagen lang opnieuw rondwandelen in de stad, die ik toen beter kende dan Amsterdam, was een hele mooie belevenis. Ik heb onnoemelijk genoten. Er was veel veranderd, maar ook helemaal niet. De sfeer van toen vond ik weer terug en ik heb onnoemelijk genoten van alle herkenning, nu in rustigere omstandigheden. Dat was ook wel nodig, want gelukkig werden we overal met de bus naartoe gebracht. Om ook alles nog te belopen zoals vroeger had ik niet meer overleefd. Wel hebben we toch nog even een ritje met de Metro gemaakt op de late avond.

Een feest van herkenning.

's Avonds zijn de kast winkeltjes langs de seine gesloten en is het rustiger op straat, alhoewel er deze avond verschillende keren met luide sirenes politie auto's en motoren aan ons terrasje voorbijschoten.  Het was heerlijk zoel en goed terrasweeer. De Notre Dame bij nacht bleef er onbewogen onder.