Nieuws van Veroni

Veroni wordt geïnterviewd door Javier Guzman

Zojuist een feestje achter de rug in Burgers Bush vanwege het 10 jarig bestaan van Intermobiel, de stichting die Veroni tot leven wist te brengen en ontwikkelde tot een prachtig hulp en communicatie middel voor minder mobiele jongeren. Een enorm werk waar zij zich vele uren aan wijde samen met Emile om daar een florerende stichting van te maken ondanks haar eigen grote lichamelijke beperkingen waardoor ze na inspanningen als zo'n 10 jarig bestaan weer voor enkele weken niet on line kan zijn.

Nu komt ze weer op de TV aanstaande zaterdagavond in achter de voordeur op Ned. 2 hieronder haar eigen aankondiging.

Hoi,

In maart 2013 benaderde het NCRV programma de Arnhemse uitdaging, een instantie van de gemeente Arnhem die Arnhemse goede doelen in contact brengen met het Arnhemse bedrijfsleven. Ze vroegen of ze nog iemand kenden met een bijzonder levensverhaal. Alle 3 medewerkers noemden mijn naam. Ze belden me op of ik het oke vond dat ze mij naam doorgaven. Prima dus! Begin april zijn ze twee dagen komen filmen. Het was een hele fijne ervaring met het redactie team dat erg veel rekening met mijn beperkte energie hielden. Het eindresultaat kun je dus op zaterdag 3 augustus om 19.35 op Nederland twee bekijken. Op zaterdag 10 augustus wordt deze uitzending herhaald op Nederland 2 om 14.00.

Het persbericht vind je hieronder.

Ik ben zelf de komende weken niet online door de Intermobiel feestdag op 27 juli waar we het tien jarig bestaan van Intermobiel vieren.

Veel kijkplezier gewenst,

Groetjes Veroni Steentjes

Zaterdag 3 augustus  Veroni Steentjes in het NCRV programma ‘Achter de voordeur’

Hoe ziet aangepast wonen er nu eigenlijk uit?

Arnhem – 3 augustus 2013 Wat is het verhaal van de buren in je straat? Weet jij wie je buurman of buurvrouw écht is? Klopt het wel hoe je over hem of haar denkt? In de nieuwe serie van  het NCRV-programma Achter de voordeur nemen buren een kijkje in elkaars huis en leven. In iedere afleveringen komen twee portretten aan bod. Opzaterdag 3 augustus 19.35 uur om Nederland 2 is te zien hoe  onbekende buren de woning op de Bertha von Suttnerstraat 19 in Rijkerswoerd in Arnhem bezoeken. De bewoonster deed mee om te laten zien dat je ook met een lichamelijke beperking veel uit je leven kunt halen en dat je je dagen zinvol kunt vullen. Er zijn helaas nog veel vooroordelen en mensen durven moeilijk contact te zoeken.

Veroni Steentjes is dag en nacht aan bed gekluisterd door posttraumatische dystrofie, een complicatie die kan ontstaan na een letsel of operatie. Bij Veroni is de oorzaak een  onschuldige val over een muurtje toen ze 12 jaar was. Daar begint de pijn. Na een operatie verspreidt de dystrofie zich over haar andere ledematen. Nu ligt ze al bijna 20 jaar op bed. Ze  woont in een aangepaste woning. 14 jaar geleden leert ze Emile kennen die dan als militair in Macedonië zit. Veroni reageert op een oproep om te schrijven en Emile beantwoordt haar brief. Eenmaal terug in Nederland zoekt hij haar op en gaat niet meer weg. Veroni heeft in 2001 Intermobiel opgericht metwww.intermobiel.com voor en door jongeren met een lichamelijke beperking. Veroni geeft ook meditatielessen die via de telefoon te volgen zijn. Het Tibetaans Boeddhisme leert haar om bij de dag te leven.

Op zaterdag 10 augustus wordt deze uitzending herhaald op Nederland 2 om 14.00.

Krishnamurti

"Your life is shaped, controlled by the society which you have created. You have created the wars, the leaders; you have created the organized religions of which you are now slaves. So your life is predetermined. And to be free, you must first be aware that your life is predetermined, that it is conditioned, that all your responses are more or less the same as those of everybody else throughout the world. Superficially your responses may be different; you may respond one way here, another way in India or in China, and so on, but fundamentally you are held in the framework of your particular conditioning, and you are never an individual. Therefore it is absurd to talk about freedom and self-determination. You can choose between blue cloth and red cloth, and that is about all; your freedom is on that level. If you go into it very deeply, you will find that you are not an individual at all.But in going into it very deeply, you will also find that you can be free from all this conditioning -as a German, as a Catholic, as a Hindu, as a believer or a nonbeliever. You can be free from it all. Then you will know what it is to have an innocent mind, and it is only such a mind that can find out what is truth."
Jiddu Krishnamurti



Bijzonder hoe Krishnamurti iedere keer weer hetzelfde benadrukt. Waarmee hij aangeeft hoe belangrijk het is.
Hoe je het ook wendt of keert. Het begin van alles is de oplettendheid en leren zien waar onze conditioneringen diep van binnen zijn geworteld voordat we er vrij van kunnen worden.
De weg om te gaan voor hen die dat willen is aandacht en opmerkzaamheid 'tot op het bot'.

Waarschuwing

Je komt er nooit. :-)

Morgenlicht

in de serre.
Maar nu staan de ramen wijd open en gaan we een nieuwe warme dag tegemoet.

Een liedje

• 
  Liedje

• Er staat in mijn hart een boompje gegroeid,
• De wortels zijn bloedig rood,
• Maar de bloesems zijn, als het boompje bloeit,
• Sneeuwwit langs de tengere loot.
•  
• 's Nachts droom ik van vogels en laaiend vuur
• En hoor verward gekras,
• Maar een lied rijst in het morgenuur
• Als een feniks uit asch.
•  
• En van de liefde verbleekt het rood
• Tot de smetteloosheid van het kind—
• Er is een zuiverheid van den dood
• Die reeds in het leven begint.

 Martinus Nijhoff

Nostalgie

Het zijn spannende tijden hier. Er gebeurd veel.
Een drukke maand met verjaardagen, vakantie, mooi weer en het is heel spannend wat er met het werk van Fer gaat gebeuren. Zekerheid daarover zal nog wel even op zich laten wachten. Al tien jaar wordt er gereorganiseerd en nu ....juist.???

En dan plotseling eergister stonden er oude bekenden voor de deur en was er een heel leuke hernieuwde kennismaking  veel herinneringen en dan merk je toch dat de tijd stil leek te staan. Maar nee, aan de foto's kun je het wel zien. We zagen elkaar in geen veertig jaar meer. Bijna onherkenbaar en toch meteen weer zo vertrouwd. Wat is het dan leuk herinneringen op te halen.

Het gaat niet vanzelf

Boeddhistisch gezien is de Boeddha natuur, de zuivere verlichte staat, in een ieder van ons aanwezig maar (nog) niet manifest.
Mooi, zou je kunnen denken. Dan hoef ik niets anders te doen dan ZIJN.
Ja ja, als je je niet verder verdiept in het wat en hoe dat bedoeld is en jezelf geen andere dingen afvraagt, is dat makkelijk gezegd. Zulke kreten hoor ik heel vaak. Gewoon zijn!!

Lees ik hier net een citaat van Johan Sebastiaan Bach die het heel demystificerend beschrijft.

Je moet de juiste toets op het juiste moment aanslaan en dan bespeelt het instrument zichzelf.

Kijk dat is nou even heel simpel gezegd waar het om draait. Je moet wel eerst de manier gevonden hebben om muziek te maken en weten waar je het over hebt voordat je het instrument, in dit geval het instrument van je persoonlijkheid zo kunt bespelen dat die Boeddhanatuur geleefd kan worden. Dan kan er een schitterende symfonie ontstaan en word je een volledig mens die zijn persoonlijkheid gebruikt om het ware ZIJN te leven. Dan kun je alle registers opentrekken want je kent de techniek, zoals het bij alle kunde is die je je eigen wilt maken, dan is het je eigen geworden en is een hele weg  om te gaan. Dan wordt het inderdaad gewoon ZIJN. Soms popt die ware natuur misschien even naar boven en dan ben je in een staat van ZIJN. Een kadootje of voorproefje :-) Maar de rest van de tijd tobben we verder over alle blokkades en illusionaire onmogelijkheden en denkbeelden uit ons zorgenbrein.

Ach het is maar net hoe je het bekijkt maar gewoon ZIJN gaat niet vanzelf als je het over de essentie van gewoon ZIJN hebt. Het gaat pas vanzelf als je het kunt zoals met alles wat je kunt want dan is het gewoon kunnen. En dus is het ook gewoon ZIJN.

Op zoek

Je taak is niet liefde zoeken, maar veeleer om alle barrières te zoeken en te vinden die je zelf tegen de liefde hebt gebouwd.

Jala Ud-Din Rumi


En zeg nou niet dat jij geen barières hebt. Want dan moet je nog maar eens heel goed kijken naar alle weerstanden tegen van alles en nog wat.

Als ik vol liefde zou zijn dan zou ik alles en iedereen met vreugde en blijdschap tegemoet treden.
Dan zou een burn out en geen zin en dat zie ik niet zitten en nu ff niet en getverderrie niet meer bestaan. Ik zou vrolijk en niet makkelijk geïrriteerd zijn als ik moe was van klusjes die mijn voorkeur niet hebben.
Ik zou alles wat niet rechtvaardig was met kracht bestrijden, zonder een hekel te krijgen aan de onrechtvaardige en zo zou ik nog wel door kunnen gaan met een opsomming van oorzaken die een liefdevol hart kunnen dragen en niet uit evenwicht halen.

Zolang ik dat niet kan zijn er nog heel wat barières te nemen.

Het innerlijke Zelf

Bij filosofen en altijd bij mystici kom je regelmatig dezelfde denkbeelden tegen die je ook weer terugvindt in oude wijsheidstradities. Een soort schema, een indeling van de menselijke microkosmos.
Een gegeven dat in alle tradities van oost en west terug te vinden is. Het geeft een handvat dat het ons gemakkelijker maakt om een beeld te krijgen van wat we in werkelijkheid als mens zijn, wat er in ons leeft en welke mogelijkheden we tot ontwikkeling kunnen brengen. Een schema dat in zeven  is gedeeld en om het wat simpeler te maken wordt het ook wel in drieën gedeeld, kortweg geest, ziel en  lichaam.

Wil je jezelf leren kennen dan is het heel handzaam zo'n schema te hebben. Het geeft een plek aan al je ideeën je voelen-denken en aan datgene wat er tot je komt vanuit andere sferen of vanuit intuïtie en instinct. Het kan zijn dat we simpele reacties en instincten verwarren met iets dat in onze geest en het diepste van onze ziel aanwezig is, terwijl het een eenvoudig reactiepatroon is. Het is zaak dat we onze verkeerde aannamen laten vallen en open gaan staan voor dat wat nog niet in ons denken opkwam.

Is het belangrijk om daar meer over te weten?
Als je jezelf wilt leren kennen en een pad wilt gaan naar vrede en geluk en je thuis wilt weten in het diepste van je innerlijke leven. Je geborgen wilt zijn onder alle omstandigheden en wilt leven in de wetenschap dat alles wat je verlangt al in jezelf aanwezig is. Ja dan is het heel behulpzaam en onontbeerlijk om stap voor stap op weg te gaan. Een weg die zonder einde is zonder doel en toch doelgericht. Een weg die je kunt gaan als je zelf die weg geworden bent en die je kan brengen tot een gesprek met God.

Ik vond een boek waarin ik juist dat precies weer herkende en werd vooral geboeid door het voorwoord van Ken Wilber. Hij heeft het over de kenner van het veld, een uitspraak die we ook vinden in de hindoe-boeddhistische traditie. Heel interessant om zijn korte beschrijving te lezen over datgene wat naar zichzelf kijkt. Hoe het functioneert en wat het met de Geest te maken heeft in heldere en duidelijke bewoordingen. Ik vond het boek voor weinig geld bij Bruna op de aanbiedingen tafel en ben er heel blij mee. Het bevestigt steeds weer dat iedereen zijn eigen weg gaat en dat het altijd binnen de bovengenoemde kaders plaats vindt. Het is weliswaar een individuele weg, maar de steigers geven de richting aan. Zonder steigers zou het huis niet gebouwd kunnen worden. Een verhelderend en handzaam boek op je weg. Welke weg dat ook is.

"De Burcht"van Caroline Myss.
Een geestelijke reis naar ons innerlijke zelf.
ISBN 978 90 6963 799 0

Myss put uit verhalen van Mystici van alle tijden en uit alle religies, maar ook vertelt ze over haar eigen leven en dat van deelnemers aan haar workshops. Het boek is gebaseerd op De innerlijke burcht van Teresa van Avila, waar we eerst onszelf leren kennen door ons eigen leven eerlijk onder ogen te zien en vervolgens het goddelijke in ons  leren herkennen zonder ons te hoeven terugtrekken in volledige stilte, zonder ons gewone leven op te geven.

Ganesha wil naar huis

Onafhankelijk bestaan

In ieder leven dooft op zeker moment het innerlijk vuur. Het wordt weer opgepord door een ontmoeting met een ander menselijk wezen.

Albert Schweitzer.


Onafhankelijk bestaan

Bestaat dat eigenlijk wel? Is er iemand die volkomen onafhankelijk in het leven kan staan? Als er slechte ervaringen zijn met een relatie dan kan het idee ontstaan dat je met niemand meer iets te maken wilt hebben en dan moet je oppassen dat je niet steeds verder in dat idee 'wegzakt'.  Natuurlijk de één heeft meer mensen om zich heen nodig dan de ander, maar buiten contacten kunnen we geen van allen. Zelfs niet voor de meest simpele dingen en voor ons levensonderhoud zijn we in veel opzichten van anderen afhankelijk.

Daar komt nog bij dat, juist die ander waar ik niets mee op heb of waar ik zelfs een hekel aan heb, me een spiegel voorhoudt en ik kan ervaren dat het heel moeilijk is om in evenwicht te blijven onder alle omstandigheden. Om gelijkmoedig te zijn en lief te hebben. We spiegelen ons liever in ons beste doen op de manier waarop we ons aardig kunnen gedragen. Met mensen die we leuk vinden. Maar die andere kant is ook in ons. De kant van weerstand en ongenoegen. We kunnen wel allerlei problemen vermijden en denken dat ze er niet zijn, maar als de omstandigheden zich voordoen popt er veel naar boven. Soms zelfs dingen waarvan we dachten: daar heb ik (gelukkig) geen last van. Juist in die moeilijke situaties kunnen we oefenen om ermee om te leren gaan. Haalt het je te ver onderuit, dan kun je het natuurlijk beter maar een poosje vermijden tot je hopelijk weer wat stabieler in je vel zit en er weer een sprankje inzicht en mededogen naar boven komt. En soms merk je dan als je niet teveel in je ongenoegen zit vastgeroest dat je die ander toch verdraagt, ondanks je eerdere boosheid. En het mooiste is dat zulke oefeningetjes iets van je eigen ego afknabbelen en je leren in de toekomst wat stabieler in je lijf te zitten, want daar heb je juist het ego niet bij nodig dat zich aan bepaalde ideeën vastklampt.

Wanneer we dan weer iemand tegenkomen die ons aanraakt, diep aanraakt en verder helpt, kan dat weer heel opwekkend werken en het innerlijk vuurtje oprakelen. Hoe je het ook wendt of keert:
We hebben elkaar nodig.

Eenzaam maar niet alleen.

Kiezen

Ik opende een dagboekstukje uit 2010 en las over mijn moeder waar ik iedere dag even naartoe ging. Ach wat vliegt de tijd.

Ze valt vaak voor het eten in slaap, heb ik gemerkt en dan is ze helemaal in de war. Weet niet meer wie wat en hoe. Wil dan ook niet eten of liever gezegd, kan dan niet eten door de verwarring. Nu heb ik me voorgenomen om niet meer te vroeg naar haar toe te gaan, maar te zorgen dat ze voor het eten wakker is. Dan ga ik na elfen en soms half twaalf zodat ze bij kan komen als ze in slaap is gevallen.

Gister zei ze toen ze wakker werd.:

Elly? wie ben jij nou?

Ik heb haar geknuffeld en gezegd dat ik haar dochter was.

‘Ja, ik heb één dochter, ben jij dat?’ vroeg ze verbaasd.

‘ja mam, dat ben ik.’

En heel langzaam kwam ze weer een beetje ‘thuis’.

Ze heeft wel een half uur nodig gehad om weer op de rails te staan. Ik heb een breiwerkje bij haar liggen en al breiend en pratend komt ze er weer uit. Ze vind het fijn dat ik zit te breien want mijn witte handen kan ze nog wel zien met haar bijna blinde ogen, het  bewegen herkent ze.

Ik weet niet of ik er wel voor zou kiezen als het kon, om zo oud te worden. Vroeger dacht ik van wel, maar nu ik dit meemaak…

Het is maar goed dat we tot op zekere hoogte niets te kiezen hebben.

Metamorfose

In februari ging ik na ruim dertig jaar weer terug naar het open atelier van de KWA waar ik in de jaren zeventig mijn eerste aquarel lessen kreeg. In de tussentijd was er enorm veel gebeurd. Al die jaren heb ik met kleine tussenpozen wel door geschilderd maar het was toch heel spannend om daar weer naartoe te gaan. Er was natuurlijk veel veranderd en ik bemerkte dat het niveau van veel deelnemers behoorlijk hoog is.
Ik had me voorgenomen om alle instructies op te volgen en te ervaren wat ik voor nieuwe dingen zou kunnen doen. Natuurlijk mag je in een open atelier helemaal je eigen ding doen, maar dat heb ik nu al dertig jaar gedaan. dus...
spannend en griezelig om me bloot te geven

"Schilder wat je uit het raam ziet " zei Annemarie. Daarbij benadrukt ze dat het goed is te schilderen wat het lijkt, wat het voor jou is en dat geeft een grote vrijheid tot interpretatie op het papier.
Ik keurig netjes aan de gang met een groot vel en het viel werkelijk niet mee om los te laten dat het iets moest worden met mensen om mij heen die mee kunnen kijken. Dat ben ik niet meer gewend.  Het werd dan ook niet veel bijzonders. Maar ik had een fijne ochtend en ik merkte dat ik het durfde: alles loslaten en mijn faal angst was tot een minimum beperkt.;-)

Ik geloof dat ik bovenstaande foto al eens plaatste.
Intussen is er niet veel overgebleven van het beschilderde papiertje. Het is heerlijk om erop door te fantaseren. Dat ligt meer in mijn aard. Wat me niet bevalt, daar gaat de 'witkwast'over. Zo worstelde verder. Het is een prima manier om allemaal nieuwe dingen uit te vinden en uiteindelijk is het heel iets anders geworden. Kijk maar.

Je ziet, er zijn nog slechts een paar groen uitgeslagen tegeltjes overgebleven.