Het werkt.

Het werpt zijn vruchten af. Alle dagelijkse oefeningen, recitaties, geduldoefeningen, ademhalen, reflekteren en alle verworvenheden die verzameld worden weer wegschenken zodat iedereen er voordeel mee kan doen en ik me er niet aan vastklamp als een bevestiging. Letterlijk alles weer loslaten. Meditaties en oefeningen om me eigen te maken die in de dagelijkse praktijk gaan werken.

Ik kom het nu in alle handelingen tegen. Het werkt en geeft de rust om door te gaan zodat ik met humor de problemen kan overzien. Er niet in vast zit en op tijd de rust in mijn geest kan herstellen.

Zojuist een half uurtje op mijn kussentje zittend, kwam het allemaal weer heel duidelijk binnen. Hoeveel profijt ik eraan heb en hoe blij ik ben dat ik dit pad gevonden heb dat voor mij functioneert.

Vanmorgen ben ik heerlijk lang in bed gebleven en pas opgestaan toen de energie weer ontwaakte en ik er weer zin in kreeg. Nu nog even wachten tot de TT van de TV is verdwenen en dan gaan we er weer tegenaan. Hopen dat we de dozen er tussenuit kunnen vissen  die noodzakelijk zijn voor het normale leven.

;-) 

foto van internet.

Verwonderlijk,

hoe weinig lust ik heb een blogje te maken.. Dagelijks bloggen vind ik een leuke bezigheid maar het vele en harde werken plus de emoties rondom de verhuizing van mijn schoonouders maken dat ik totaal geen behoefte heb om  een en ander hier neer te zetten.
Toch is het heel dubbel gevoel, want een poosje achter mijn PC hangen doet me goed en werkt ontspannend,  merk ik nu ik het toetsenbord weer hoor rammelen. Er komt misschien niet zoveel zinvols over het voetlicht maar dat is ook niet het uitgangspunt van mijn logjes, daar maak ik me niet zo druk over. Er zijn al genoeg dingen waar ik me op dit moment door de dag heen druk over maak.

Ik kom een heel arsenaal aan dingen tegen waar ik tegenaan loop. Verwachtingen die tot teleurstellingen leiden en soms mijn boosheid trikkeren die ik maar beter niet naar buiten kan laten komen want daar heeft niemand wat aan en daarmee maak ik de gang van zaken niet makkelijker. Stapels dozen waarvoor geen plek meer is en mijns inziens kan daar (op mijn manier) wel plek voor gemaakt worden. Het stelt mijn geduld danig op de proef omdat het een andere manier van werken is dan 'mij eigen'. En zo kan ik nog wel even doorgaan met allerlei emoties die boven komen naar aanleiding van de werkzaamheden en omstandigheden.

Maar mijn schoonouders zijn over en hoelang het uitpakken gaat duren, dat kan weleens een zeer langdurige kwestie worden, ik hoop alleen dat zij het nog even poosje samen heel goed en naar de zin zullen hebben ondanks de moeilijk omstandigheden. Dat hebben die schatten dik verdiend.

Voorlopig ben ik dus nog wel even bezig met helpende handen.Tussendoor zal ik het toetsenbord wel weer weten te vinden.

Wat ik ervan leer is dat het heel raadzaam is vóór een verhuizing veel verzamelingen weg te gooien.

:-)

Verhuizen

Druk druk druk
maar altijd wel een gaatje voor een blog.
Morgen en overmorgen mijn schoonouders helpen verhuizen.
En daarna dozen uitpakken.
Ik heb al spierpijn van het afgelopen weekend...


Ik ga naar bed, vast vooruitslapen hahaha.
Weltrusten.

Ik bèn niet boos.

Is jou dat ook weleens overkomen? Dat er in een hoog oplopende conversatie gezegd werd: Je hoeft niet boos te worden...

En dat jij of de ander antwoordde: IK BÈN NIET BOOS MAAR...

Zo'n typetje met het hart op de tong kan dan behoorlijk uit het evenwicht raken en heeft daar over het algemeen zelf behoorlijk last van.

Mij gebeurde dat maar al te vaak en het bezorgde me vaak vervelende situaties. Ik had daar niet alleen last van, maar de emoties vlogen van hoog naar laag en van links naar rechts.  Ik zat er al middenin voor ik het in de gaten had om dan nog maar te zwijgen over de consequenties die het met zich meebracht. Daar zou ik nog een heel boek over kunnen schrijven nu ik erachter kan kijken hoe mijn eigen houding heeft meegewerkt aan de gevolgen in mijn leven. Ik wilde dat wel veranderen want ergens last van hebben is niet leuk maar mijn overweging was dat de emoties die me naar de toppen van de bergen voerden er niet zouden zijn als er ook geen dalen waren en die toppen wilde ik niet missen. Dat leek me vrij logisch. Toch wilde ik de ellende van 'mezelf niet in de hand hebben' kwijt maar ik had geen idee hoe je dat aanpakt.

Kleine oorzaken hebben grote gevolgen. Velen herkennen die heftige emoties misschien niet. Zijn altijd kalm en beheerst, denken eerst na voor ze zich ergens over uitlaten en lopen daardoor niet zo vaak tegen problemen aan. Zo zit ik nu, na jaren oefenen nog steeds niet in elkaar en dat is ook niet het streven, ik mag zijn die ik ben. Ik kan nu op tijd een stapje terugdoen om naar mezelf te kijken. Dat scheelt een slok op een borrel. Dat realiseren is niet van de ene op de andere dag gegaan. Het is een proces van oefening geweest. Ik kon het niet leren tussen de dagelijkse beslommeringen door zoals me dat nooit is gelukt. Het ontglipte me altijd weer.  In eerste instantie moest ik het leren op mijn kussentje door meditatie. Ik heb nu geleerd waar het begin is van problemen en dat is in de geest die aan het denken voorafgaat. Dat heb ik leren zien op mijn kussentje. Gruwelijk vervelend in het begin. Lijf en geest protesteerden verschrikkelijk. Het is  evenals vingeroefeningen om goed piano te leren spelen niet leuk en evenals spierpijn het gevolg is van lichamelijke training, onaangenaam.  Uiteindelijk werd het kussentje een verademing en een plek van rust in mijn geest die ik mezelf gunde. Het concert van het dagelijks leven is nu ook het oefenterrein naast de rustgevende 'vingeroefeningen' die ik niet meer opgeef. En waar ik bang voor was is niet gebeurd. De vreugdevolle toppen van emotie en diepe dalen zijn nog altijd aanwezig maar ik laat me er niet meer door meenemen omdat ik ze nog voor het denken zie en erken. Al klinkt dat hetzelfde het is wezenlijk anders in de ervaring. Ik heb niet alleen zelf baat bij de verandering maar ook mijn directe omgeving heeft minder last van me waardoor er de laatste jaren bijna geen vervelende situaties meer zijn. Maar ja, dat komt natuurlijk ook omdat ik me daar niet meer zo in mee laat gaan en ze daardoor op een andere manier waarneem.

Voor mij is het duidelijk dat je kunt veranderen als je wilt en daarbij kun je gewoon  je persoonlijkheid behouden. Je hoeft nooit te zeggen 'zo ben ik nu eenmaal' dat is een dooddoener .

objectief-subjectief ?

Als het dan toch niet mogelijk is om
de 'uitegklede' waarheid te ervaren
omdat ik
altijd door mijn eigen ogen kijk.
altijd met mijn eigen oren hoor
altijd met mijn eigen  lijf en leden voel
altijd met mijn eigen mond proef
altijd met mijn eigen hersenen denk
altijd met mijn eigen emoties deal

Dan kan ik daar maar beter rekening mee houden
in al mijn
zien
horen
voelen
proeven
denken
en
ervaren

Misschien word ik dan wat milder.

Uitkijken

Ik heb schoon genoeg van al die bloemetjes.

De blik maar even anders richten.

maar aan mijn eigen zien 

is geen ontkomen

Montessori

Maria zei:

Het grootste teken van succes voor een leraar is te kunnen zeggen: De kinderen zijn nu aan het werk alsof ik niet besta."

Maar in de nieuwe tijd is dat een ander begrip geworden. In plaats van het werken op hun laptops (wat op veel middelbare scholen normaal is) zijn ze dan stiekem onder Alt \ Tab met spelletjes bezig.

;-)

Hondsmoe

Hartelijk dank voor de vele reacties weer op het vorige bl;ogje. Hele fijne maar ook dingen die ik misschien niet juist heb opgeschreven of geformuleerd omdat er waarheden aan verbonden worden die ik niet bedoel. Later kom ik in die reacties erop terug.
Nu even gas terug. Ik ben vreselijk moe. Een a.s. verhuizing van schoonouders. Samen met mijn partner twee boekenkasten gehaald, in elkaar gezet, kasten in en uitgepakt, de oude verhuisd. pfffffff. Gelukkig was Niels er ook en had geen huiswerk meer. Ook hem hebben we aan het werk gezet. En nu,

Welterusten.

En het is nog steeds klaprozentijd.

Wat weet ik?

'Que sais-je?' was het motto van Michel de Montaigne, de zestiende eeuwse Franse essayist. Zijn vraag was bedoeld om hem eraan te herinneren dat kennis steeds moet worden getest en op de proef gesteld. Maar het was ook om hem eraan te herinneren dat hij- een welopgevoede en erg rijke man, belezen en met zijn eigen bibliotheek vol boeken- eigenlijk heel weinig wist.


Kennis is slechts briljantheid in de organisatie van ideeën. Het is geen ware wijsheid. De ware wijsheid gaat voorbij kennis.
Confucius


Wat mij boeit is misschien heel zelden eens het tipje van de sluier van wijsheid te ervaren en inzicht te krijgen van mensen die voorbij de kennis wijsheid hebben gerealiseerd en erover hebben verteld en geschreven..
Ik kwam door gedegen onderzoek tot de ontdekking dat er zowel in Oost als West, die wijsheid te vinden is die het leven in een ander perspectief plaatst, het daardoor verandert en leefbaarder maakt.
Ik ben al die wijzen die daaraan bijdragen dankbaar en in het bijzonder Gelek Rimpochee.

Er is niemand die alle wijsheid van zichzelf bezit. Slechts door anderen is het mogelijk te reflekteren, te leren en te ontwikkelen. Zonder medemens is er geen leren of leven mogelijk. En als ik dan toch voor ontwikkeling afhankelijk ben van mijn medemens, dan zoek ik maar liefst de meest wijzen uit. Dat zijn ook vaak degene die het heel eenvoudig , maar ook heel diepzinnig weten te brengen, aangepast aan ieders behoefte.

Wat een optimale tijd voor de klaprozen

Rood als de liefde.

:-)

Vlaamse Gaai en Bonte Specht

Het leven en de dagelijkse dingen zijn weer begonnen en heel misschien komen er nog wel dingen naar het blog die ik meekreeg van de lesretraite. Maar eerst moet ik iets anders kwijt.

Mijn kleinzoon is heel regelmatig hier en gaat van hieruit naar school, Hij zit in de proefwerkweek en vanmorgen hadden we tijd samen te gaan fotograferen. Het is heerlijk even met hem op stap te zijn en de Heemtuin ligt hier vlak achter. Toen we thuiskwamen en de fotootjes bekeken had hij een prachtige foto gemaakt van een Vlaamse Gaai en een Bonte Specht. Ja hoor, ik mocht hem wel op mijn weblog plaatsen.
Bij deze.

De nieuwe tijd

Plotseling zag ik mezelf blogjes breien.

PTSD—Helpt mindfulness?

Tony King was een paar jaar geleden in het Jewel Heart centrum Nijmegen. Verschillende J.H. leden werkten mee aan zijn onderzoek.

Tony King en Hartmut Sagolla

In de onderstaande video vertelt hij over dit interessante project en zijn eigen ervaringen.

Facilitated by the Mind & Life Institute, the symposia brought together a diverse group of researchers and scholars from all over the word to "explore the correlates and consequences of contemplative practice."

In this video, King talks about his own experience with meditation and mindfulness, as well as what inspired him to involve mindfulness in his scientific research.

Een nachtje slapen

Wat moet ik schrijven, wat zal ik zeggen.
Zoveel informatie, zoveel om over na te denken.
Weet je wat...
Ik slaap er nog een nachtje over.

Witte Tara

een les retraite waarin Rimpoche meer uitleg gaf over hoe gebruik te maken van deze kwaliteit. Door de diepe onderlinge verbondenheid van alle levende wezens te leren zien en ook hun lijden te zien, ontstaat de sterke wens om hen te helpen vrij te worden van lijden. Met het ontwikkelen van compassie kun je ook eigen obstakels als hebzucht en gehechtheid overwinnen. Op die manier kan het mes aan twee kanten snijden. 

Het bijzondere aan Tara is dat haar compassie je ertoe kan brengen ook heel snel en vaardig te leren handelen ten behoeve van het welzijn van alle levende wezens.

Bij het mediteren op Tara in het Tibetaans Boeddhisme wordt veel gewerkt met visualisaties en licht, die je eigenlijk heel makkelijk kunt toepassen in je meditatie en die direct een heilzame en zuiverende werking hebben op de geest. 

De tekst, overgenomen van de Jewel Heart Site

Mahayana Boeddhisme

Morgen is het alweer de laatste dag van de Tara lesretraite en het weekend over Compassie bij Jewel Heart in Nijmegen met Gelek Rimpoche.
Er is dan weer een heel bijzondere week voorbij gevlogen. Rimpoche reikte ons nieuwe perspectieven aan.. Andere gezichtspunten om open en eerlijk naar mezelf te kijken en daardoor beter te leren leven en met mijn  medemens om te gaan. Natuurlijk leer ik dat niet IN de les maar VAN de lessen.  Het is de bedoeling het in het dagelijks leven in praktijk te leren brengen. Dat is Dharma beoefenen. Nog heel wat werk aan de winkel onderweg naar een beter leven.

Tara initiatie

Gelek Rimpoche gaf vandaag een Tara initiatie in Nijmegen. Heel bijzonder en aards zoals hij daarmee omgaat. De weg wijst naar een beter leven, daarbij de traditie en de Boeddhistische filosofie trouw blijft en een open ruimte creëert voor zelfreflectie .
Volgende week volgen de lessen die meer tekst en uitleg geven.
Jewel Heart is een organisatie die de oude wijsheid van het Tibetaans Boeddhisme vertaalt naar het dagelijks leven onder leiding van Gelek Rimoche.

Dus ik zal volgende week wat minder vaak of misschien niet op het blog te zien zijn.

En een

Hoog hè.

Niet aanraakbaar

Ik kreeg in een reactie zo'n mooi gedicht van Lenjef toegestuurd.
Ik geef het graag een beter plekje.

Niet aanraakbaar.


Wanneer gedachten de lippen verlaten als zinnen.
Woorden, die samengevat leven diep van binnen.

Tekeningen zijn dan niet nodig.
Zelfs kleuren worden overbodig.

Onzichtbaar, niet aanraakbaar 
maar toch zo echt waar dáár.

Die onverklaarbare vorm van weten.
Door vele mensen al zo lang vergeten.

En daarom juist misschien
slechts door enkelingen wordt gevoeld, gezien.

Enkelingen die heel vaak onbegrepen leven.
Doch meer dan anderen om d’ anderen geven.

Omdat het hart met liefde is gevuld
en geen onrecht duldt.



Lenjef



Wat een prachtig kado plaats je hier.
Zo'n diep gevoeld gedicht voor de medemens.
Als we elkaar zo zouden leren aanvoelen en begrijpen
vanuit een innerlijk dat daar open voor is,
omdat ALLES diep in onszelf aanwezig is en
met elkaar gedeeld kan worden.
Niemand is beter dan de ander.
Wat zou er dan een mooie wereld mogelijk zijn.

Identificaties

Leren zien waar mijn aandeel in het probleem zit of waar mijn manier van omgaan met teleurstellingen of zelfs misschien traumatische emoties, me in de greep van ellende vasthouden.

Zonder onverschillig te worden of een muur te bouwen is het mogelijk te leren loslaten.  Ik ben niet de enige die dat heeft ervaren. Opmerkzaamheid is een begin.

Schreef ik in het vorige logje.

Novelle vroeg:

Zou je misschien eens een persoonlijk voorbeeld kunnen geven? of een ander voorbeeld mag natuurlijk ook.

Een goede vraag Novelle, maar niet zo eenvoudig te beantwoorden. Om  duidelijk te vertellen wat voor mij een steek in mijn hart is, die een probleem kan veroorzaken.

Maar ik denk dat iedereen wel dat gevoel kent van een steek in je hart. Dat is de plek waar je voelt dat je geraakt wordt wanneer iemand met woorden pijlen op je afschiet. Vaak niet eens bedoeld om te kwetsen, maar als je de steek voelt betekent het dat je je aangesproken voelt. Je kunt denken het hoort bij het leven en dat soort van lijden maar gewoon voor lief nemen, maar ik denk dat ook dat niet nodig is want het kan traumatische vormen aannemen in uitzonderlijke omstandigheden, zoals ik ook wel in mijn biografie schreef.

Als ik die steek in mijn hart voel, dan weet ik dat ik geraakt ben. Dat kan soms heel heftig zijn, afhankelijk van wie de op- of aanmerking plaatst. Maar laten we even uitgaan van een ‘simpele’ belediging.

Vroeger werd ik dan heel boos en dat uitte zich niet door kwaad te worden en terug te katten, daar was ik niet altijd assertief genoeg voor. Ik liet het oplopen tot het vat vol was en dan knalde de deksel eraf en kon ik heel lelijk worden. Het zou me zo weer kunnen gebeuren als ik niet oplet.

Er zijn vele mogelijkheden om ermee om te leren gaan. De psychologische manier is in eerste instantie de beste weg om te gaan. Meer zelfvertrouwen opbouwen. Weten waar je voor wilt staan en genoeg zelfrespect hebben om er een weg in te vinden. Boos worden, doen of het je niet interesseert, terug kaatsen of jezelf beter voelen dan de ellende die je toegeworpen wordt etc.

MIJN spirituele weg is, kijken naar mezelf en ervaren dat ik me gekwetst voel. Ik krijg geen erkenning en vraag me af of ik dat nodig heb. Ja, misschien wel. Als ik eerlijk ben moet ik dat ook toegeven.  Is dat mijn egootje dat spreekt? Ik weet en heb geleerd dat het komt omdat ik me identificeer met iets dat ik zou willen zijn, daardoor voel ik me aangesproken. (Dat is het normale proces waar we meestal in vastzitten. We identificeren ons doorlopend met dat wat we denken te zijn en allerlei andere dingen.) Ik BEN niet dat wat ik denk te zijn. Ik denk alleen maar dat ik ben die ik ben maar er is veel meer heel diep in mijzelf verborgen dat ook tot uitdrukking kan komen.

Ik voel me in mijn IK eer aangetast. Welke eer…? Aan welke norm of eer wil mijn IK beantwoorden en is dat nodig? Ik mag zijn die ik ben en ik ben in de ogen van de ander misschien niet wat mijn IK zou willen, maar dan nog… ook ik mag ‘fouten’ maken. Ik hoef niet perfect te zijn.

Om wat die ander zegt hoef ik de persoon in kwestie niet boos aan te kijken, want ook hij/zij is niet alleen maar dat wat ze  (op dat moment) zegt. Waarom zou ik ervan uitgaan dat ze de intensie heeft me te beledigen en als dat wel het geval is, hoef ik daar nog niet moeilijk over te doen. Misschien is het gewoon een reactie op haar eigen innerlijke staat van zijn.

Maar het grootste spirituele onderzoek voor mij is toch te herkennen waar mijn ego in het hele verhaal zit. Als ik daarnaar op zoek ga kan ik het niet eens vinden. Het is slechts een idee dat zich in mij heeft gekristalliseerd, maar in liefde mededogen opgelost kan worden. Dat zelfbedachte ego dat ik niet nodig heb, is degene die me de steek bezorgd en me laat weten dat ik me weer eens met haar identificeer. Dat ik haar heb vastgezet en onwrikbaar overeind wil houden. Bang dat er iets te verliezen is. Al gaande die, lange maar vreugdevolle weg ben ik tot de conclusie gekomen dat er niets te verliezen is, omdat ik bij nader inzien gewoon overeind blijf ook als ik niet bang ben de minste te zijn en daardoor zelfs in kracht win. Als een duikelaartje kom ik weer boven. In het begin deed ik daar soms weken over omdat ik nog niets anders in mijn systeem had zitten, maar nu is het me duidelijk dat ik soms niet eens om hoef te vallen omdat ik het op tijd in de gaten heb.  Alleen mijn ego wordt aangesproken en ik ben zo blij dat ik het nu heel snel ontdek. Mijn ego kan ik laten voor wat het is. Niet meer maar ook niet minder dan een probleembezorger. Zonder dat ego blijft de mogelijkheid overeind om zeer betrokken te blijven. Daar heb ik het echt niet voor nodig, al probeert het er steeds tussendoor te sluipen. Misschien is DAT wel loslaten bedenk ik hier ter plekke. Zo'n ontdekking veranderd mijn hele wereld

Misschien hebben anderen dat al veel sneller in de gaten maar ik heb er heel wat jaartjes van oplettendheid over gedaan en ben blij dat ik nu regelmatig mijn ego kan herkennen in al die kleine steekjes hier en daar. Het grappige is dat ik ze nu vaak als kleine steekjes voel maar het blijft een kwestie van opletten. Het leven wordt er eenvoudiger door en er komt meer blijdschap want ik heb geleerd dat het voor mij DE manier is om te ontdekken dat

ALLES ER MAG ZIJN.

Nu ik alles terug lees dekt het geschrevene lang niet de lading, dit  is ook onmogelijk in een paar woorden te beschrijven. Toch hoop ik dat er iets van overkomt.

Harmonie

Voor medicijnen voor de gezondheid moeten ziektes bestudeerd worden; en muziek die harmonie wil uitdragen moet disharmonie onderzoeken.
Plutarchus (46-120) Griekenland

Ik ben altijd blij als ik hier of daar een bevestiging lees van mijn ideeën. Vooral in een tijd waarin velen alleen maar naar de mooie kanten van het leven en de goede eigenschappen in zichzelf kunnen en willen kijken met de kreet 'positief denken'. (waarmee  ik niet wil zeggen dat doemdenken zinvol is) Het lijkt me dan onmogelijk en op zijn minst erg moeilijk om datgene wat niet goed functioneert of dat waar zich de problemen voordoen te wijzigen. Zo is het in het klein en zo is het in het groot.

Nou ben ik maar klein :-) dus zal ik in mijn eigen leven de problemen moeten onderzoeken om tot probleemloze resultaten te kunnen komen. Vaak heb ik de problemen niet eens dóór. Soms wil ik ze niet eens ervaren als problemen en denk ik dat ze bij het leven horen.
Iets anders is, dat ik de problemen en de ergernissen die op mijn weg komen. niet herken als MIJN probleem. Dan kan ik denken: als die ander zou veranderen, dan heb ik toch geen problemen meer.
Maar ik kan die ander niet veranderen dus zal ik toch wat aan mijn eigen ergernis of verdriet moeten doen. Hoe doe ik dat?

Nou Plutarchus weet wel hoe dat moet. Hij is vast een ervaringsdeskundige geweest anders had hij die uitspraak niet kunnen doen en daar kan ik dan mijn voordeel mee doen. Hij geeft me te kennen dat ik op de goede weg ben om er iets aan te doen.
Een vriendin van mij zegt altijd: 'Spitten, boeddhisme is spitten in jezelf en dan komt er van alles naar boven waar je iets aan kunt veranderen'. Dat heeft natuurlijk niet specifiek iets met boeddhisme te maken, maar daar vinden wij tweetjes toevallig de methode om aan onszelf te werken en dat is heel handzaam.

Voor mij staat zo langzamerhand als een paal boven water dat, door open en eerlijk te durven kijken naar de problemen in mijn leven, zonder te wijzen naar dat wat de ander mij heeft aangedaan, mijn leven grof verbeterd kan worden. Leren zien waar mijn aandeel in het probleem zit of waar mijn manier van omgaan met teleurstellingen of zelfs misschien traumatische emoties, me in de greep van ellende vasthouden.
Zonder onverschillig te worden of een muur te bouwen is het mogelijk te leren loslaten.  Ik ben niet de enige die dat heeft ervaren. Opmerkzaamheid is een begin.

 Het is een leerproces dat nooit ophoudt en een enorme blijdschap tot gevolg kan hebben. Denk maar eens aan de vele schitterende composities in de muziek en de enorme uitvindingen in de medische wereld. Zonder onderzoek waren ze er nooit geweest. En dat blijft niet bij één vreugdevolle compositie. Als je eenmaal de slag te pakken hebt volgen er meer.

Een Gehakkelde Aurelia (met dank aan Corrie die het beestje een naam gaf) die honing zuigt op een distel, dat leek me wel een toepasselijk plaatje.

There must be more

I hope you both found out what more that was for you.

Vlinders op vlinderstruik

Eindelijk is het me gelukt. Een diafilmpje maken en op youtube plaatsen. Kijk maar.

Gelijkheid

Democratie is een charmante regeringsvorm, gevarieerd en vol verwarring, iedereen wordt gelijkwaardig behandeld, of men nu in realiteit wel of niet gelijk is.
 Plato.

 Grappig is dat. Ik heb me al weleens afgevraagd hoe democratisch we tegenwoordig nog zijn. Er is zoveel verschil tussen democratisch denken en handelen. Misschien kun je het niet eens meer democratisch noemen.
Zouden die verwarringen en problemen waar we elkaar mee opzadelen ooit opgeheven kunnen worden?

UPDATE

en laat ik nu ook nog lezen:

Het manco van gelijkheid is dat we het alleen maar willen hebben ten opzichte van onze meerderen 

:-)

En echte democratie in  Den Haag zou slechts een druppel op de gloeiende plaat van de wereld zijn.