Doodlen

Doodlen is een leuke bezigheid en je kunt met een goed programma heel wat mooie en leuke dingen maken, maar doodlen is geen schilderen. De penseelstreek is niet te evenaren. De loop van het water kan niet worden nagebootst op dezelfde manier als met het penseel. De effecten die je bereikt op het tablet zijn gewoon anders. Ik vind het een prima middel om mee te stoeien en intussen ga ik steeds iets meer 'VAT' krijgen  op vormen en structuren. Ik leer er wat van, leuk maar het is niet te vergelijken met schilderen en wat ik daarmee aldoende kan neerzetten

.

Plotseling dringt zich hetzelfde idee aan me op over oude tradities met alle symbool werkingen en diepgaande verhalen die 'verstaan' kunnen worden als je je erin verdiept. Ze hebben meer te betekenen dan we aan de oppervlakte zouden vermoeden, betekenissen die een grote invloed kunnen hebben in ons dagelijks leven. In deze tijd wordt er vaak vanuit gegaan dat we het allemaal niet meer nodig hebben er is zoveel nieuws op de markt en de wetenschapper rekent af met oude tradities waar zij/hij in de diepte nauwelijks weet van heeft. En wij hobbelen er gemakzuchtig achteraan in de veronderstelling dat het oude er niet meer toe doet. We weten ons met allerlei andere invullingen goed bezig te houden.

 Nieuwe dingen lijken ons veel heilzamer omdat het gemakkelijker en leuker lijkt en we verdiepen ons niet meer in de oorsprong van de wijsheid. Ook hier, we doodlen wat af!

Ik zou een pleidooi willen houden voor waardevolle oude tradities en wijsheden waar we nauwelijks meer van weten dan affirmaties en kreten in een nieuwe jasje gegoten. Alles wordt op niet altijd even zuivere manier vertaald voor de snelle lezer, die daar ook weer zijn/haar eigen interpretatie op loslaat en geen kennis heeft van de context waarin het bedoeld en geschreven is. 

Het dubbele aan al die dingen is dat pas wanneer je ermee en ervan op de hoogte bent er ook iets los kan worden gelaten. het gaat er niet om je eraan vast te klampen, maar om te weten en ermee te kunnen werken of niet. Voor je op de hoogte bent van de mogelijkheden en je ziet dat het allemaal mogelijkheden zijn om te gebruiken word je keus pas vrij om het wel of niet te gebruiken. Dubbel, maar zo werkt het. Wat niet weet, wat niet deert klopt, maar er is dan ook geen keus want je weet niet.

Afhankelijk van waar iemand WERKELIJK naar op zoek is kan verdieping heel noodzakelijk zijn is mijn  ervaring. De diepte ervan te zien en te ervaren IN jezelf. Maar net als het verschil tussen schilderen en doodlen heeft het te maken met waar je intersse en motivatie ligt voor je eraan begint.
Natuurlijk kun je je hele leven gewoon blijven doodlen prima.

We zouden ons wel af kunnen vragen:
Wat wil ik werkelijk.

Met doodlen is nooit een zelfde resultaat haalbaar als met schilderen. Die structuren zijn niet door nabootsen te evenaren.

Detail

Maandagmorgen

En het regent.

Zojuist in de koude serre mijn lief uitgezwaaid. Ik kan hem maar amper zien lopen in het donker met zo weinig contrasten en de glinstering van de regen op de weg, Hij zal het nog een paar maandjes vol moeten houden. Ik stap weer terug over de drempel in de warme kamer en neem het tablet op de schoot.

Wat een leven, ik kan kiezen om terug naar bed te gaan maar tegen de tijd dat ik in slaap val, staat mijn kleinzoon voor de deur. Als hij vroeg is kunnen we nog een kopje koffie drinken voor hij naar school gaat. Daarvoor ga ik mijn tas pakken om naar het open atelier te gaan. Dan staat dat alvast klaar. Ik ben al twee keer niet geweest want met die donkere dagen ben ik er niet zo gek op in de auto te stappen. Hopelijk is het nu iets meer helder. Ik zie wel, maar ik heb wel veel zin om te gaan. Thuis is er ook weinig van schilderen gekomen en het is toch een soort stok achter de deur. Ja op mijn tablet doodle ik heel wat af.

Verder ben ik me aan het voorbereiden op de filosofie kring. Het geeft zoveel voldoening samen met een paar anderen te praten over dingen die je bezig houden. Het is heel duidelijk hoeveel plezier de deelnemers er aan beleven om zich in bepaalde onderwerpen te verdiepen.
Ik heb weer een mooi onderwerp gevonden naar aanleiding van een boek dat ik lees. 'De wereld van de ziel'  van Daniel van Egmond. Hij vergelijkt onze manier van denken over de ziel met verschillende filosofen uit de geschiedenis. Aan de hand daarvan is goed te zien wat er in ons denken over ,ziel, verloren is gegaan en hoe je dingen kwijtraakt als er geen verbinding meer is met een begrip omdat de woorden gaan ontbreken.
Daar komen vast weer leuke dialogen uit voort binnen de groep.

Zo nu eerst wat eten.

Nou een fotootje erbij lijkt vanmorgen niet te willen. 

Niet mopperen

Een tegenvaller. We hadden zo gehoopt op alle vrije tijd vanaf 1 februari. Maar helaas we zullen nog een tijdje moeten wachten.
Boos was ik. Niet op mijn lief hoor, maar op de manier waarop er tegenwoordig met werknemers wordt omgegaan.  Het is een algemeen verschijnsel van deze tijd en als je er zelf mee wordt geconfronteerd, ja dan komt de boosheid gewoon naar boven. Mondelinge afspraken hebben totaal geen waarden en op het laatste moment krijg je dat te horen.
Maar goed, we hebben goede moed en uitstel is hopelijk geen afstel. Het zijn luxeproblemen.

We gaan gewoon door met ademhalen en regelmatig vroeg opstaan. Ja dat vind ik het ergste. Het blijft voor mij een lastige zaak om 5.30 uur opstaan.  En het is de enige optie. Een te lang verhaal om uit te leggen en niet belangrijk genoeg voor een ander maar alleen voor mijzelf.  Nou ja als het erger niet is dan mag ik niet mopperen.

Ik ga gewoon lekker door met compensatie gedrag en geniet van een nieuw klein compact cameraatje die heeeeeel veel mogelijkheden heeft. Intussen probeer ik me bewust te blijven van alles dat zich aan de oppervlakte afspeelt. Dingen zoals het genieten, blijheid, boosheid en alle andere emoties die komen en gaan.

Bewustzijn

We zijn ons bewustzijn. En dat lijkt een heel grote verwarrende inhoud te hebben want het bewustzijn wordt beheerst door ons denken en  de emoties. We gaan er middenin zitten denkend dat we DAT zijn. We beperken onszelf en zijn op zoek naar wie we werkelijk zijn. We belanden dan in al die kleine zintuigelijke facetten die het  denken en de  enmotie beïnvloeden en weten: 'dat ben ik'. We zitten gevangen in die toestand zonder dat we het in de gaten hebben. Want wat we denken hoeven we niet te zijn. Dat is een onnodige beperking. Er is meer dan we op dit moment kunnen bedenken.

Meditatie meesters zeggen dat we ons van die gevangenschap gewaar kunnen worden. Bewust worden  van die emotionele overheersing die aangestuurd wordt door de zintuigen en het denken. Alleen al door je bewust te worden van innerlijke stilte en dan te zien hoe de dingen zich aan je voltrekken kun je aan de gevangenis die je opgebouwd hebt in de loop der jaren van je persoonlijke ontwikkeling, voorbij kijken en gaat er een andere nieuwe wereld open met grenzeloos veel mogelijkheden. Die wereld kun je leren kennen door de innerlijke stilte die zich bewust wordt van wat zich allemaal in je afspeelt.  Je leert het zien en herkennen, telkens weer opnieuw in andere situaties. Je kijkt ernaar en gaat weer terug naar je innerlijke stilte die ademt.

Dat betekent niet dat je je persoonlijkheid weggooit en niet nodig hebt. Nee want die heb je nodig om mee te werken maar het betekent een bevrijding uit het idee dat alles wat je denkt en emotioneel ondergaat het leven IS.

En dan heel langzamerhand ontstaan er misschien mogelijkheden om je steeds losser te maken van die emotionele en mentale overheersing zonder het te onderdrukken waardoor de gevangenschap nog groter wordt. Alles mag er zijn, je hoeft er alleen maar naar te kijken. Je leert zien dat je niet je emoties en denken bent maar dat je het hebt . Je komt tot de ontdekking dat je als het ware een stapje achteruit kunt doen en naar jezelf kunt kijken. Kijken hoe je er weer middenin zit, loslaten en verder gaan. Iedere keer opnieuw. Het laat zien dat alle dingen als wolkjes aan de blauwe hemel voorbij trekken en je nergens in vast hoeft te zitten. Ook de wolkjes, het hoort allemaal bij het verhaal dat 'leven' heet. In dit leven ben je er onlosmakelijk mee verbonden en toch ben je het niet.  Geen wolkje is hetzelfde en alle wolkjes verdwijnen ook weer. Soms fijn dat ze weg zijn en soms jammer dat ze verdwijnen. Ook dat fijn en jammer is emotie en dat mag er zijn zolang je er maar naar kijkt en weet dat je het niet BENT. Het is jouw leven dat je HEBT met alles erop en eraan. Je bent het niet, al die binnenkomende zaken en toch leef je het helemaal.

Witte Tara. De kwaliteit van heelheid in een persoonlijk jasje om uitdrukking te geven aan een abstract begrip. Een Verbindingswezen. Een alomvattende heelheid waar je je mee kunt verbinden. In het westen vaak abusievelijk met godin vertaald.

Rothko

Wat verandert er veel over je beoordeling van de moderne kunst wanneer je je open stelt en meer achtergrond informatie krijgt.

Dat was mijn ervaring toen ik in 1992 naar Kassel ging om daar de vierjaarlijkse tentoonstelling de Ducumenta te bezoeken. Toevallig konden we insteken bij een nederlandstalige gids. Er ging een wereld voor me open en ik leerde beter en anders kijken. Die trend zette zich door en had ook te maken met de veranderingen in mijn persoonlijk leven. Niet alleen de achtergronden van de kunstenaar ging ik schouwen  maar samen met de boehddistische filosofie waar ik kennis mee maakte, veranderde het mijn houding en levensinstelling.

Actueel is de tentoonstelling van Rothko in Den Haag en wat heb ik ervan genoten. In verstilling, in zoveel verschillende lagen en tijd opgebouwd, synchroon lopend aan een innerlijk leven. Een zoektocht in zichzelf, eindloos en mede daardoor eindeloos boeiend.

Ik maakte foto's maar Rothko laat zich niet in foto's vangen. Daar moet je voorstaan en erin verdwijnen.

Ik heb de foto's nog niet bekeken en weet niet of ik ze ga plaatsen. Maar deze die ik kreeg, is wel leuk waar ik voor een schilderij sta om een kleine indruk te geven.

Sneeuw vandaag

Maar wel heel nat en het blijft niet liggen.

Dumas

Verleden jaar gingen we met een kleine groep van het open atelier naar de expositie in het gemeente museum van Amsterdam. Ik besteedde er al eerder aandacht aan.
http://magazijn.blogspot.nl/2014/11/marlene-dumas.html

Nu ik de foto's terugkijk, raak ik weer onder de indruk van het werk van deze vrouw. Hoe ze heel raak de emotionele binnenkant van de mens weet te vertalen in haar portretten en ook de grote doeken niet te vergeten. Het wandgrote schilderij van de klaagmuur en de treurende vrouw op de geopende graven roepen een sterke emotie in mij naar boven.

.

Evanals een rijtje portretten en schoolkinderen in de rij. Een foto hier doet afbreuk aan de intensiteit waarmee ze de mens portretteert alsof ze zich volkomen blootgeven en ze stuk voor stuk niets meer te verbergen hebben. Je moet er gewoon voorstaan evenals het werk van Rothko dat ik gisteren ging bekijken in het gemeente museum van Den Haag. Daarover later meer.

 Marlene Dumas evenals Rothko.
Ze hebben meer te vertellen dan een oppervlakkig kijker doet vermoeden.

En en passant  nog genoten van de prachtige Amsterdamse architectuur, onderweg vanuit de tram. Een feest voor het oog. Toch maar gauw een paar kiekjes.

Ik heb er vrede mee

Steeds meer mogelijkheden met die digitale apparaten. Allemaal even leuk, interessant om mee om te leren gaan en je valt van het een in het ander. computer, notebook, tablet, smart phone, apps, programma's, menu's, je kunt er alle kanten mee op. En zo handig. Geen blocnotes meer nodig, niet meer thuis op een rustig plekje maar overal, alles gaat meteen rechtstreeks heen en weer. Tussen vrienden en kennissen, tussen de bank en mij, informatie over: 'je kunt het zo gek niet bedenken'. Het is allemaal direct voor handen. Muziek luisteren van rock tot jazz en klassiek, waar, en wanneer je maar wilt.

En druk, druk dat je het ermee kunt hebben. Onvoorstelbaar. Geen tijd meer om te besteden aan de tobbe voor de was. Als de kinderen uit school komen zit moeder met het tablet op schoot te feuten en stelt geen lastige vragen zoals: hoe ging het met je proefwerk en heb je nog cijfers gekregen. Daar ben je mooi vanaf alleen jammer dat ze haar baan kwijt is omdat alles gedigitaliseerd is, maar ze heeft nu gelukkig wat meer vrije tijd. En crises? Och we redden het wel.

Ja alles heeft z'n voor en z'n tegen. De tijden veranderen drastisch en in een tempo dat het nauwelijks is bij te houden. Als je niet oplet val je buiten de boot. Er is geen houden meer aan.

Waar hebben we het eigenlijk werkelijk nog over?  Hebben we nog tijd voor dat wat belangrijk is en wat is er dan belangrijk en wat niet?

Ik geeft toe misschien ben ik ook wel veel teveel bezig met al die dingen die me bezig houden en vergeet ik regelmatig wat belangrijk is, misschien zijn er veel belangrijker zaken voor mij dan dat waar ik me mee bezig houd. Toch moet ieder en ook ik, daarin  voor zichzelf een weg zien te vinden en liefst zo... dat je op een gegeven moment kunt zeggen: Het is goed, het was goed en het zal goed zijn. Ook wanneer er moeilijkheden en problemen op je weg komen. Ik heb goed opgelet en gedaan wat ik kon ik heb nergens spijt van. Laat maar komen wat komt. Ik heb er vrede mee.

Over moeilijke tijden gesproken.
In 1998 scande ik uit een nalatenschap een foto in van het bombardement op Rotterdam in 1943.

Op stap

We zijn een dagje op stap geweest. Amsterdam en het Rijksmuseum. We waren al eerder geweest maar konden toen natuurlijk niet alles zien. Er is zoveel. Dus wilde we nu onder andere de derde verdieping bekijken met werk uit het  resente verleden.

Gefascineerd heb ik gekeken naar de tekeningen van

Ze waren heel mooi alhoewel de foto's van mindere kwaliteit zijn want natuurlijk is de verlichting in musea niet optimaal en geflitst mag er niet worden. Ik ben allang blij dat ik hier en daar wat opnamen kan maken.

Bijzonder het werk van Constant, lid van de Cobra groep. Met een paar strepen weet hij een enorme diepte in zijn werk te vrengen.

En nu zonder vlinderdasje
Renée Daniels

Vechten met monsters

Er gebeuren vreselijke dingen in de wereld. Dat maakt me er weer extra bewust van dat het heel belangrijk is het eigen gevoel, doen en denken te observeren en te zien hoe ik daarop reageer.

Je BEWUSTZIJN

Zo belangrijk.

Niet relativeren

Ik houd niet van de kou. Ik ben meer een warmtemens. De lente moet maar weer eens het licht over januari laten schijnen. Of dat goed is voor de wereld? Ik heb geen idee. Ze zeggen van niet. Ze zeggen dat de wereld kapot gaat aan onze manier van leven en ik denk dat het voor een groot gedeelte op waarheid berust. We buiten alles uit en maken het onszelf zo gemakkelijk mogelijk. Uitzonderingen daargelaten.
Als ik koude voeten heb ben ik ook blij dat ik in een land woon waar het mogelijk is mijn voeten te verwarmen. Mezelf maar een beetje harden tegen de kou... ik denk het niet.

Natuurlijk probeer ik op mijn manier te doen wat ik kan. Maar dat is niet zoveel. In ieder geval veel te weinig om de wereld te redden. Ik denk altijd weer. Mijn armen zijn veel te kort. Nou moet je niet denken dat ik daar een frustratie van oploop hoor. Daar ben ik veel te vrolijk van aard voor. Maar juist omdat ik die vrolijkheid altijd als bais in mijn leven voel en ervaar is het niet zo moeilijk om duidelijk en objectief naar alle 'TEKORTKOMINGEN' te kijken. Het zet me met beide beentjes op de grond en ik word me bewust van wat ik wel en niet goed doe. Het mag er allemaal zijn.

Juist het eerlijk kijken naar dat wat ik niet kan en doe geeft me de mogelijkheid er misschien een keer iets aan te veranderen. Als ik het niet weet of zie zal er nooit iets nieuws kunnen gebeuren. Alles met de mantel der liefde bedekken is soms een vorm van de kop in het zand steken vooral wanneer het je zelf betreft. En toch is ook die mantel der liefde broodnodig want nogmaals, het mag er allemaal ziin.

Grappig is dat. Het feit dat het nooit dit of dat is maar altijd een beetje van dit en een beetje van dat om goed in je eigen midden te kunnen blijven. Daarbij is heldere opmerkzaamheid een uitkomst. En vooral eerlijk kijken. Niet relativeren, maar kijken opmerken en er vrede mee hebben dat het is wat het is.

Voor mij heeft dat alles met spiritualiteit te maken. Daar zitten de dingen waar ik duidelijkheid krijg over mijzelf en mijn functioneren. Wat mijn liefde en compassie werkelijk waard zijn.

Meer van bloemen

De eerste werkweek van het nieuwe jaar. Niet dat de afgelopen dagen niets is gebeurd, maar alles herneemt nu wel weer zijn gewone dagelijkse routine. De normale orde wordt weer opgepakt voor zover dat nog niet was gebeurd in het nieuwe jaar.

Ik ga dus naar de kwa en moet nog even de nieuwsbrieven van de maand januari aan elkaar nieten om in de gang te leggen voor de leden die het nog niet digitaal ontvangen. Voor alle lessen staan de vermeldingen erin waarmee de docenten aan de gang willen. Voor de maandagmorgen is het de bedoeling dat we deze maand aan de gang gaan met objecten die we van huis meenemen om te schilderen in een opstelling met voor of achtergrond in een tegenstelling van  gekleurd en zwart. Ik ben heel benieuwd hoe dat uit gaat pakken. Het is altijd heel leuk om te zien hoe verschillend er met een zelfde opdracht door iedereen wordt omgegaan. Vaak heel verrassend om te zien.
Ik heb al wel iets in mijn hoofd en dat is altijd wel fijn anders is het zo lastig om te beginnen maar het zou me niet verbazen als ik met een heel ander iets zodadelijk thuiskom. Meestel schrijft het verhaal zichzelf en verander ik nog wel eens van idee als ik bezig ben omdat er dan al schilderend iets heel anders ontstaat.

Zo ging het ook met onderstaande doodle op het tablet. Ik begon met een piepklein kereltje en heel langzamerhand groeide het verhaal tot en met de woorden die ik er als laatste opschreef.

Klaar dacht ik toen.

Verder doodlen

Het is lastig schilderachtige structuren op het tablet te maken maar wel leuk om uit te vinden. Nieuwjaarsdag en ik doodle gewoon verder

Gelukkig nieuwjaar